อกหักสามช่วงวัย อยู่ๆ ก็อยากสรุปประสบการณ์อกหักของตัวเองในช่วงเวลาสามวัยของตัวเอง ห่างกันคราวละ 10 ปีพอดิบพอดี เริ่มจากอกหักครั้งแรกเมื่ออายุยี่สิบปลายๆ (20 ปีมาแล้ว) ตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นความรัก ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหรอก เล่น pirch เขามาชอบจากการคุย แล้วส่งเมลคุยกัน เราก็ยังไม่ได้ชอบ หรือไม่แน่ใจตัวเองก็ไม่รู้ เพราะใจชอบคนหล่อ (ไม่ดูเหง้าหน้าตัวเอง) แต่เขาไม่หล่อเลยคิดว่า เดี๋ยวคุยไปสักพักหนึ่งละกัน ปรากฏว่าเพราะความเล่นตัวมากไป แล้วแถมตัวเองก็ไปให้ความหวังเขามากมายด้วยนะ เขาถามหลายหนว่าชอบเขาบ้างหรือเปล่า เราก็ไม่ตอบชัดๆ ดันไปบอกว่าชอบแบบเพื่อน (ทั้งที่เขาแก่กว่าเราอยู่สองปี) กว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว ชอบเขาในวันที่เขามีคนเดิมของเขา เหมือนรอเราตัดสินใจว่าจะเอายังไง เพราะไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกัน แค่เป็นช่วงคุยกัน สุดท้ายแพ้แฟนเก่าที่ใกล้ชิดกว่า อกหักครั้งแรกแบบไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ทำตัวไม่ถูก ลนลานไปหมด เหมือนถูกตีแสกหน้าชาหนึบๆ แล้วเบลอไปพักใหญ่ เป็นจังหวะเดียวกับที่เราตัดสินใจลาออกจากงานด้วย ตกงานกลับบ้าน สมัยนั้นยังไม่รู้จักโรคซึมเศร้า แต่เราน่าจะเป็นแหละ เพราะกลางคืนไม่หลับไม่นอน คุยโทรศัพท์กับผู้ชายคนหนึ่งโทรมาปลอบใจจนถึงตีสองตีสาม นอนตื่นเที่ยงบ่าย เป็นงี้อยู่เป็นเดือนๆ ชีวิตไร้สาระและคุณค่ามากๆ ขนาดไม่ได้มีอะไรผูกพันกันนานเลยนะ แต่เป็นเพราะรู้ตัวช้าไปหน่อย เลยเข้าใจแล้วว่า นี่แหละความรักครั้งแรก หลังจากนั้นกลับเข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ อีกครั้ง ก็ยังไม่ได้เข้มแข็งซะทีเดียวหรอก เจ็บอยู่หลายปี คิดว่าเราไม่ควรรักใครนะเนี่ย ถ้าอกหักมันจะเจ็บขนาดนี้ น่าจะประมาณสี่ปีได้มั้ง เราได้เจอกับคนที่เราเคยปรับทุกข์ด้วยตอนอกหักนั่นแหละ คนนี้อยู่ใน pirch เช่นกัน แต่ไม่เคยเจอกัน กระทั่งเปลี่ยนมาเล่น msn อยู่กันคนละจังหวัด เลยคิดว่าเจอกันได้แล้ว ถ้าจะรู้สึกดีต่อกัน จะได้รู้ว่าเอาไงต่อ ถ้าไม่ชอบก็จะได้แยกย้าย พอเจอกันก็เหมือน เฮ้ย ทำไมเราเหมือนเคยเจอกันมานานแล้ววะ ไม่รู้สึกขัดเขินและเป็นตัวของตัวเองมาก ประหนึ่งเจอเนื้อคู่ที่รอกันมานาน ในวัยสามสิบต้นๆ กระทั่งผ่านไปร่วมปีก็ตกลงว่าคงเป็นแฟนกันนั่นแหละ ถือเป็นแฟนคนแรกแต่ไม่ใช่รักแรก แม้ว่าจะไม่หล่อเลยแม้แต่น้อย แต่ความรักทำให้เรามองข้ามข้อเสียด้ายกายภาพไปหมด เพราะจิตใจเขาดีมาก แม้ว่าจะนานเจอที แต่เจอกันทีก็มีความสุขสวัสดีมาก เหมือนรอคอยให้มาเจอกัน ปีละสามสี่ครั้ง (เป็นแฟนแบบไหนวะเนี่ย) จนคิดว่า เออ เราน่าจะได้ใช้ชีวิตคู่ ได้แต่งงาน ได้เป็นครอบครัวกันนะ จะได้ไม่ต้องรอคอยอะไรกันแบบนี้อีก เราเองก็ไม่อยากทำงานแล้วเหมือนกัน เริ่มวางแผนว่าจะไปใช้ชีวิตที่ไหนยังไง แล้ววันหนึ่งก็เหมือนฟ้าผ่ากลางใจ เขาเล่าถึงแฟนเก่าบ่อยๆ สวยด้วย เราก็เริ่มคิดแล้วว่า มันคงจะกลับมาหากันแน่ เพราะอยู่ใกล้กันด้วย แถมเพื่อนเขาก็ยุส่งตลอด แล้วหลังจากนั้นก็หาข้ออ้างบ้อบอคอแตกจนคิดว่าคงไปแน่นอนแล้ว เพราะเขาคุยไลน์คุย what's app กันตลอด แล้วเราไม่ใช้สมาร์ทโฟน ใช้มือถือปุ่มกดอยู่เลย คนจะไปเนอะก็อ้างไปเรื่อย อ้างมาได้ไง อยู่ๆ ไม่อยากให้เราลำบาก งงดิ ทำไมเราต้องลำบาก แล้วบอกว่าเราต้องมีเป็นคนมีวาสนา ต้องได้เจอคนดีๆ กว่าเขา อะไรวะ อยู่ๆ กลายเป็นคนไม่ดีขึ้นมาซะงั้น เราไม่ถามอะไรมาก แต่สันนิษฐานจากเซ้นส์ว่าถ่านไฟเก่าคุตามเคย รักแท้แพ้ระยะทาง ความหน้าด้านของเราคือ รอบนี้เราง้อนะ ง้อหนักอยู่ เรียนรู้จากอกหักครั้งแรกเพราะความที่ปากแข็งไม่ยอมบอกความรู้สึกตัวเองใดๆ เลยจัดหนักเลย โทรไปเขาก็ไม่รับ (ทั้งที่ปกติไม่เคยโทรหาเขาเลย) ไม่รับก็เขียนจดหมายสิ พร่ำเพ้อละเมอพก กลับมาอ่านเมื่อหลายเดือนก่อน ฉีกทิ้งแทบไม่ทัน 10 ฉบับ บ้าบอคอแตกสุดๆ เขาไม่เอาก็คือไม่เอา แม่เตรียมห้องหอไว้ให้ ก็หน้าแตก เขาไม่เอาลูกสาวจ้า 555 ขนาดเคยมีภูมิต้านทานมาแล้วนะ แต่ไม่ดีขึ้นเลย เพราะครั้งนี้คิดว่ารักแท้ไง แบบเนื้อคู่เราต้องเป็นของเราสิ ถุย ชีวิตมาก อกหักในวัยสามสิบปลายๆ นึกโมโห ทำไมมาถึงกันตอนแก่วะ แล้วจะไปหาจากไหนได้อีก เวลาไปทำงานก็ปกติ แต่พอกลับมาห้องนั่งร้องไห้เกือบทุกคืน ย้ายจากคอนโด ประกาศขายเพราะไม่อยากมีความทรงจำเก่าๆ แต่เป็นชาติก็ขายไม่ออก ออกไปอยู่ข้างนอกอยู่เกือบหกปี ใช้เวลาเสียใจอยู่น่าจะห้าปีเห็นจะได้ ปวารณาตัวเองว่า จะไม่สนใจคนในโลกออนไลน์อีกแล้ว ไม่รู้มันมีเบื้องหลังอะไรบ้าง ยิ่งคนอยู่ไกลไม่ต้องไปสนใจ หลอกลวงผู้บริโภคหมด กระทั่งได้เจอความรักครั้งล่าสุด พร้อมความเจ็บปวดที่ฝากไว้ในวัยสี่สิบปลาย เหมือนต้องคำสาปนะทำไมต้องอกหักทุกสิบปี อกหักตอนแก่ ที่เคยเขียนก่อนหน้านี้ ใครจะไปคิดว่าแก่แล้วจะมีความรักได้ แล้วดันไปหลงรักเด็ก มาหลอกให้รัก หน้าตาค่อนข้างดีเพราะยังไม่แก่ แต่ทำให้เราเดือดร้อนสุด ทีแรกก็นึกว่าขำๆ แต่ไปๆ มาๆ เราไม่ขำ รักก่อนเจ็บก่อน ให้ความรักมากไปจนเสียความเป็นตัวเองไปเยอะ ขนาดไม่ได้คาดหวังอนาคตนะ เพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เอาแค่ปัจจุบันพอ ก็เจ็บฉิบหายวายป่วงเลย รักข้างเดียวแบบเจ้าตัวไม่รู้ยังดีกว่าทำดีให้ตายเขาไม่รู้รักตอบเลยนี่สิ เจ็บยิ่งกว่า แล้ววันหนึ่งก็ดันรู้ว่าคนมีเจ้าของอีกแล้ว (จริงๆ ก็รู้มาแต่แรกแล้ว แต่มาหลอกว่าไม่มี ไม่สามารถดูแลใครได้หรอก) สุดท้ายก็คนเดิมยังไม่ไปไหนนั่นแหละ มีแต่เราเป็นอีหน้าโง่ ที่ถูกหลอกให้หน้ามืดตามัวสามสี่ปี ภูมิต้านทานสองครั้งช่วยอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ยังเจ็บเหมือนเดิม แล้วเจ็บกว่านั้นคือ มันวนอยู่แบบนี้นานแล้ว จริงๆ ก่อนหน้านั้นเราบอกเลิกเพราะหลายสาเหตุและหลายครั้งแล้ว เรียกว่าอกหักกับรักครั้งนี้เกือบทุกเดือน ก็น่าจะเจ็บจนชินได้แล้วนะ แต่เปล่า เศร้า เสียใจ เจ็บใจ แค้นใจ รวมหมด ร้องจนเหนื่อย แต่ไม่แสดงออกให้ใครเห็นเช่นเดิม จนหลายคนไม่เชื่อว่าเราเศร้า เพราะยังคงดูร่าเริงสดใสเหมือนปกติ ใช่สิ แก่แล้วจะฟูมฟายได้ไง สรุปอกหักสามช่วงวัยตั้งแต่สาวยันแก่มาจากผู้ชายมีตัวจริงอยู่แล้ว คบซ้อน แล้วเรามาทีหลังตลอด เวรกรรมอะไรแต่ชาติก่อนถึงมาเจอแบบนี้ แต่ข้อดีของการได้รักอีกครั้งคือทำให้ลืมรักเก่าไปเสียสิ้น แต่ครั้งสุดท้ายนี่สิ จะมีอะไรมาทดแทนได้ เราแก่เกินจะอกหักในสิบปีข้างหน้าแล้วนะ ถ้าเราไม่มีความรัก ก็จะไม่เศร้า ไม่เหงา ไม่ต้องรอคอย ไม่คาดหวัง ไม่ต้องมโนอะไรอีก เป็นคนเย็นชาไร้ความรู้สึกดีกว่าเป็นคนที่เซ้นสิทีฟไปทุกอย่าง Create Date : 22 สิงหาคม 2564 Last Update : 22 สิงหาคม 2564 20:15:57 น. 0 comments Counter : 1519 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก