อยากให้เพื่อนกลับมา เมื่อวานสมองว่างๆ ก็เลยนึกถึงเพื่อนที่ติดโควิดแล้วหายไปขึ้นมาอีก กลับไปอ่านข้อความเก่าๆ ที่เราเคยคุยกันหลังไมค์ อ่านจนน้ำตาไหล ไม่มีใครเข้าใจเราเหมือนเพื่อนคนนี้อีกแล้ว เพื่อนส่วนใหญ่มักจะตัดสินเราด้วยบรรทัดฐานของตัวเอง ตัดสินว่าเรานิสัยอย่างนั้นอย่างนี้ นิสัยผู้หญิงมาก แล้วยังไงเหรอ ก็เป็นผู้หญิง จะให้สันดานแบบผู้ชายได้ยังไง เอาจริงๆ ที่เราเล่าให้เพื่อนฟัง ก็แค่เล่า ไม่ใช่ให้ช่วยตัดสินใจ ด่าหรือซ้ำเติม ด่าแล้วเราไม่หาย ไม่ดีขึ้นหรอก และไม่ทำตามด้วย โตแล้วคิดเองได้ ชั่วก็รู้ดีก็รู้ แต่เลือกทำตามเสียงของใจ แค่เล่าเพราะแค่อยากระบาย บางคนมักจะอวยว่าตัวเองเก่ง ตัวเองแมน มีวิธีจัดการอารมณ์ได้ ไม่เป็นซึมเศร้าแน่นอน แล้วปรามาสคนอื่นว่าทำไมต้องเป็น ไม่เข้าใจทำไมหลุดไม่ได้ ทำไมไม่ปล่อยวาง เวลาที่เราอ่านกระทู้หรือโพสต์ต่างๆ ที่บ่นว่าอยากตายบ้าง หรือทำยังไงให้ผ่านความเศร้า หรือ move on ไปได้ เราไม่ตอบกระทู้แบบนี้นะ วิธีการของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าแต่ละคนเจออะไรมาบ้าง เราไม่เข้าใจจริงๆ หรอก เอาวิธีการเราไปใช้กับคนอื่นไม่ได้ผลหรอก แนะนำไปก็เท่านั้น ให้เขาระบายมาเลยดีกว่า ถ้าป่วยก็ต้องหาหมอ หรือไม่ก็ใช้เวลา จะไปเร่งความคิดและจิตใจได้ยังไง มันไม่ใช่เครื่องจักรที่ถอดแบตเตอรี่แล้วหยุดได้ ปล่อยให้เป็นไปจนหมดพลังหมดแบตเตอรี่ไปเลย หรือได้ก้อนใหม่มาเติมดีกว่า วิธีการทำให้ตัวเองสบายใจของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันด้วย ซึ่งบอกเลยว่าเพื่อนเราที่หายไปนั่นแหละ ตอบโจทย์เราหมด เพื่อนไม่เคยตัดสินเรา ผิดชอบชั่วดีเราย่อมรู้ดีเอง เพื่อนเปิดโอกาสให้เราระบาย ชวนมองให้มุมอื่นๆ ที่คนอื่นมองแต่มุมของตัวเองแล้วมาตัดสินเรา เราคิดถึงเพื่อนคนนี้ เหมือนเราเห็นแก่ตัวนะ เพื่อนอาจจะไปสบายแล้ว ไม่ต้องมารับรู้ความทุกข์ของเราอีก แต่เราดันอยากให้เพื่อนกลับมา... Create Date : 26 ธันวาคม 2564 Last Update : 26 ธันวาคม 2564 9:51:35 น. 0 comments Counter : 1101 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก