I AM SOMEONE
<<
มิถุนายน 2565
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
9 มิถุนายน 2565

กว่าสัปดาห์หลังผ่าตัด

จริงๆ ในแต่ละวันเราว่างมากๆ เลยนะอยากจะอัปเดตอาการป่วยทุกวันแหละ เก็บไว้เป็นบันทึกให้ตัวเองได้อ่าน (ซึ่งไม่รู้จะกลับมาอ่านอีกชาติไหน แต่ก็เผื่อไว้ว่ามีใครเสิร์ชเจอก็มาแลกเปลี่ยนกัน) แต่สมองเราเบลอขั้นสุดมากๆ ง่วงนอนทั้งวัน ตอนแรกคิดว่าเพราะร่างกายอ่อนแอหรือเปล่า ทั้งที่พยายามทำตัวให้แข็งแรง กินอาหารครบทุกมื้อ แม้จะไม่มากก็ตามเพราะอาหารรพ.ไม่อร่อยเลย แต่มารู้เอาวันที่จะออกจากรพ. เราบ่นกับหมอว่า เราง่วงนอนทั้งวันเลย หมอว่าเป็นเพราะยาที่หมอให้เนี่ยแหละ แค่ยาฆ่าเชื้อนะทำไมฤทธิ์ร้ายแรงอะไรขนาดนั้น กินเช้าเย็น แต่ง่วงเกือบ 24 ชม. อ่านในกูเกิล ผลข้างเคียงมันคือปวดหัว คลื่นไส้ แต่เราดันง่วงจัดๆ

วันนี้พอมีสติหน่อย เลยสรุปหนึ่งสัปดาห์ของการเข้าสู่กระบวนการรักษาด้วยการผ่าตัดเลยละกัน

หลังจากที่เราเครียดเพราะไม่รู้จะเมาท์กับใคร เพื่อนกลับไปอยู่กับลูก ไม่ได้มานอนด้วยตั้งแต่วันที่ 3 ยันวันกลับ เราก็เบื่อๆ เหงาๆ แต่ก็ว่าอะไรไม่ได้ ดันแข็งแรงจนไม่น่ามีอะไรห่วง แต่ละวันนอนมองนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะเที่ยงจะเย็นจะได้นอนแล้ว กินข้าวรพ.ซ้ำๆ จนจำรสชาติได้ มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายนักนะ แต่มันเบื่อ เรากินไม่เคยหมดสักวัน บางมื้อก็แถมแมลงวันมาให้ด้วย เช่น กินข้าวต้มไปครึ่งชาม ถึงเพิ่งจะเห็นแมลงวันลอยขึ้นมา อวสานอาหารเช้าไป คนไข้คนอื่นก็ได้อานิสงส์กันถ้วนหน้าจากหม้อเดียวกัน เช่นเดียวกับแกงจืดมื้อกลางวันก็มีแมลงวันเช่นกัน อันนี้ไม่ทันกิน รีบบอกพยาบาลก่อน เขาเลยจัดให้ใหม่ แต่คนไข้ห้องอื่นก็ได้อานิสงส์อีกเช่นกัน 555

เรารู้เลยว่าน้ำหนักเราต้องลดลงแน่ๆ เพราะขนาดเราไม่ได้ออกกำลังกายเลยนะ อย่างมากก็เดินไปข้างล่าง กับเหงื่อแตกเพราะร้อนวูบวาบ พุงไม่ออกเลย อีกอย่างคือ หมอกลัวเราไม่ถ่ายมั้งเลยสั่งยาถ่ายให้กินก่อนนอนด้วย ผลคือท้องเสียมากเกินไป กินไรก็ออกหมด มันจะมีสารอาหารเก็บไว้ตรงไหน

เราก็เลยเครียดว่าจะให้อ้วนยังไงให้มีไขมันเพียงพอไปใส่ในนม 200 cc มันไม่ถึงหรอก ถ้าจะเจ็บตัวอีกครั้ง เพื่อให้นมเล็กกว่าเดิมก็ดูพิการอยู่ดี ดูจากความทรมานในการรักษาแผลแล้ว เราควรจะใช้ซิลิโคนให้จบๆ ไปเลยดีกว่ามั้ย นมสองข้างจะเหี่ยวจะยานไม่เท่ากันก็จริง แต่คงไม่น่าจะอยู่นานหรอกมั้ง

ตอนแรกคิดว่าจะได้ออกไม่เสาร์ก็อาทิตย์ แต่ในเมื่อหมอเจ้าของไข้ไม่เข้าแล้ว ก็เลยหมดหวัง หมออินเทิร์นมาแต่ละคนก็แทบจะไม่คุยด้วย พูดสองสามคำก็ไป ไม่มีความอุ่นใจเลย พยาบาลบอกว่าถ้าอยากออกก็ออกพร้อมกับสายระบายกลับไปด้วย โดยบอกกับหมอน้อยที่มาดู แต่แต่ละคนที่มาไม่มีใครพร้อมจะสนทนากับเราสักคน มีคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาปุ๊บ ทักว่า "สวัสดีค่ะ คุณป้าวันนี้เป็นยังไงบ้างคะ" โห ฟังแล้วบั่นทอนกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อมากๆ 555 จะแทนตัวเองว่า "พี่" เลยไม่กล้าแทนเลย

วันจันทร์พยาบาลก็มาบันทึกปริมาณเลือดในขวดว่าออกอีกไหม เราก็ไม่ได้ถาม จนบ่าย หมอเจ้าของไข้แวะมา บอกว่าจะถอดให้สายหนึ่งก่อนแล้ววันรุ่งขึ้นค่อยถอดอีกสาย ก็ไม่ได้ออกอยู่ดี

พอเช้าวันอังคาร เราลองดูขวดเลือดเอง ปรากฏว่าพยาบาลขีดผิด เลือดมันไม่ออกตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ที่นางขีดน่ะ มันสูงกว่าปริมาณเลือดแล้ว ขีดมั่วนั่นเอง ตอนบ่ายเราก็เถียงสู้ เพราะเราอยากออกเต็มทนแล้ว เก็บของในห้องน้ำหมดแล้ว ไดร์เป่าผมก็เอาไปใส่รถหมดแล้ว บ่ายแก่ๆ หมอเจ้าของไข้มาบอกว่าวันนี้กลับได้แล้ว เลือดแห้งหมดแล้ว วันนี้เพื่อนมาหาพอดีด้วย เลยมาเก็บของ ของของนางเยอะกว่าเราเยอะ รอจนห้าโมงเย็นเคลียร์เอกสารทุกอย่างเรียบร้อยก็กลับ

ค่าผ่าตัดรวมค่าห้องแล้วประมาณ 83xxx บาท ใช้สิทธิ์ประกันกลุ่มเบิกได้หกหมื่น ส่วนต่างไปเบิกจากประกันสังคมอีกหมื่นเก้า แล้วส่วนต่างค่ายาที่ไม่อยู่ในบัญชีจ่ายเองสี่ร้อยกว่าบาท โหดเหมือนกัน ขนาดเป็นรพ.รัฐนะ

ส่วนอาการโดยคือชาที่นมและรักแร่ เพราะเส้นประสาทไปหมดแล้ว เจ็บแบบตึงๆ หุบแขนแล้วเจ็บนิดๆ ทำให้นอนตะแคงซ้ายต้องมีหมอนข้างช่วยพาดมือ นอนตะแคงขวาก็ต้องมีหมอนนิ่มๆ สอดไว้ การเหยียดแขนลำบากอยู่ จะเจ็บทั้งรักแร้และนม แต่เหยียดได้สุด(เอาชิดหูต้องใช้มืออีกข้างช่วย) แค่ทำได้ไม่นาน ทำงานบ้านปกติ ขับรถได้ ไม่ต้องออกแรงมากเกินไป

ทำแผลวันเว้นวัน อาทิตย์หน้าให้หมอดูแผล อีกสองอาทิตย์ไปฟังผลว่าเป็นมะเร็งชนิดไหนนอกเหนือจาก DCIS

โดยรวมคนภายนอกดูไม่ออกว่าไปผ่าตัดมา ใส่ยกทรงตามปกติ แค่อีกข้างไม่มีนมเท่านั้นเอง ฮือออออ

ปล.ไม่มีรูปประกอบใดๆ เพราะขนาดตัวเองยังไม่ก้มดูแผลตอนที่ทำเลย ทำใจไม่ได้ขนาดนั้นหรอก


Create Date : 09 มิถุนายน 2565
Last Update : 9 มิถุนายน 2565 16:25:56 น. 6 comments
Counter : 525 Pageviews.  

 
แวะมาเยี่ยมค่ะ หายไวๆ นะคะ


โดย: nonnoiGiwGiw วันที่: 9 มิถุนายน 2565 เวลา:16:49:49 น.  

 
ขอบคุณค่ะ


โดย: Alex on the rock วันที่: 9 มิถุนายน 2565 เวลา:19:35:57 น.  

 
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้แข็งแรงไวๆค่ะ


โดย: สาวน้อยในโลกแคบ วันที่: 9 มิถุนายน 2565 เวลา:19:54:53 น.  

 
ขอบคุณค่ะ


โดย: Alex on the rock วันที่: 10 มิถุนายน 2565 เวลา:15:50:36 น.  

 

" สู้สู้ครับคุณAlex."

Happy Birthday ครับคุณAlex.

ขอสิ่งศักดิ์สิทธิในสากลโลกปกป้องคุ้มครองและดลบันดาลให้คุณ Alex หายเจ็บหายไข้,สุขภาพกายใจแข็งแรงเข้มแข็ง,ประสพแต่ความสุขความเจิญ,คิดหวังสิ่งใดก็ขอให้สมหวังตามปราถนา เทอญ

ปล.ผมเองก็เป็นอัมพฤกษ์,เดินกระเพลกขาเป๋มา2ปีกว่าแล้วครับจากอาการเส้นเลือดสมองตีบ,ซึ่งผมเองไม่ได้ไปหาหมอภายใน4ชม.แรก,หลังจากที่มีอาการแขนขาไม่มีแรง,ไปหาหมอช้าเป็นวันๆซึ่งหมอฉีดยาสลายลิ่มเลือดให้ไม่ได้ผลแล้ว
,ก็ทำกายภาพ-กินยามาเรื่อยๆครับ,จากเดินไม่ได้ต้องใช้ไม้เท้าช่วย,ก็แข็งแรงขึ้นมากว่า80% แล้วครับ

" สู้สู้ครับคุณAlex. "


โดย: Thank you your data IP: 223.24.170.149 วันที่: 14 มิถุนายน 2565 เวลา:16:26:59 น.  

 
ขอบคุณค่ะ มีอะไรก็เล่าสู่กันฟังได้ ถ้าไม่มีความสุข ก็แลกเปลี่ยนความทุกข์กัน ในวัยที่เดาไม่ออกว่าพรุ่งนี้จะตื่นมาเล่าได้หรือเปล่า


โดย: Alex on the rock วันที่: 15 มิถุนายน 2565 เวลา:10:08:58 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Alex on the rock
Location :
มหาสารคาม Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [?]




Blog นี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว เป็นความเห็นส่วนตัว ผู้อ่านอาจจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับข้อเขียนใน Blog กรุณาแสดงความคิดเห็นด้วยความสุภาพและเคารพสิทธิ์ในการแสดงความคิดเห็นตามรัฐธรรมนูญของเจ้าของ Blog ด้วย หากผู้อ่านที่แสดงความคิดเห็นไม่อาจจะปฏิบัติตามนี้ได้ เจ้าของ Blog สามารถลบความคิดเห็นของท่านโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบ
[Add Alex on the rock's blog to your web]