ขูดมดลูกครั้งแรก ถึงวัยที่ต้องเจออะไรแบบนี้แล้วสินะ ตอนแรกคิดว่าวัยทองรุกรานก็ว่าหนักแล้ว แต่ที่หนักกว่าคือสิ่งที่นอกเหนือจากนั้น เดือนกันยายน เราเมนส์ไม่มาไปเดือนนึง ก็คิดว่าสงสัยจบชีวิตวัยสาวแล้ว พอตุลาเกือบกลางเดือนมันถึงมา กินยากระตุ้นไปนิดหน่อย พอมาแล้วทีนี้มาหนักมากราวกับแท้งลูก ซัดไปราว 20 วัน พอวันที่ 21 มันมารอบใหม่เลย จะบ้าเหรอ หนักกว่าเก่า วันที่ 2-3 เราก็คิดว่ามันเบาลงหน่อยเพราะเลือดมันก็น่าจะหมดแล้ว จะไปเกาะโพรงมดลูกอะไรนักหนา ก็ไปบ่นให้พี่ๆ ฟังในไลน์ พี่เราทั้งคู่มีประสบการณ์คล้ายๆ กันเลยบอกให้เราไปหาหมอ แต่ละคนก็ขูดมดลูกมาหมดแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร คนนึงก็ปกติ อีกคนก็เป็นเรื่องฮอร์โมนกับติ่งเนื้อ มาถึงของเรา วันอาทิตย์เราก็ไปหาหมอนอกเวลาที่โรงพยาบาล เพราะบ่นให้พี่ๆ ฟังในไลน์ มันก็ไล่เราไปหาหมอ เราก็เออ ไปก็ได้ ว่างอยู่ ตอนบ่ายๆ เพื่อนจะมาจากกรุงเทพฯ ก็คงพอดีกัน กะว่าอาจจะได้ยามากินนิดหน่อยๆ ตามธรรมเนียม พอไปถึง เป็นนอกเวลาของรพ. หมอก็สาวๆ หน่อย ก็ซักประวัติ แล้วก็บอกว่าจะให้เราตรวจภายในและอัลตราซาวด์เลย เราว่าตอนนี้เนี่ยนะ (นึกว่าจะต้องนัดเป็นเรื่องเป็นราว) สรุปว่าต้องทำเลย คงดูจากวัยแล้ว มันควรจะต้องรีบนะ เป็นอันว่าได้ตรวจภายในและอัลตราซาวด์เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผ่านมาเราไม่เคยตรวจเลย แม้จะมีตรวจสุขภาพประจำปีใดๆ ก็ตามเราก็ไม่ตรวจ ไม่ตรวจก็ไม่เป็นไร แต่นี่มันกำลังจะเป็นเลยต้องตรวจ 555 และเป็นประสบการณ์อันเลวร้ายมากกับการตรวจภายใน มันดูเป็นการถูกกระทำ 555 เจ็บแบบจุกๆ ไม่ได้เจ็บแบบฉีกขาด ส่วนอัลตราซาวด์ก็เย็นๆ บนพุง และตามด้วยกล้องที่แหย่เข้าไปในช่องคลอด ไปเลื้อยอยู่ในนั้นพักหนึ่ง สุดท้ายก็ไปเจอก้อน!! ด้วยไอ้นั่นนั่นแหละ 555 จากนั้นหมอก็คงเห็นแล้วว่าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ก็ส่งรูปให้หมอสูติดู แล้วก็สั่งเราแอดมิทเลย ตายแล้วทำไงดีนัดเพื่อนไว้บ่าย เขาให้กลับมาด่วน เราก็ดันจะขอไปพบเพื่อนแป๊บ ไปสั่งเสียก่อน ยังไม่ทันได้สั่งเสียหรอก เพราะเพื่อนยังมาไม่ถึง จึงได้แต่บอกกับเจ้าของร้านแว่นที่เพื่อนจะมาตัดว่า เราไม่ได้อยู่ต้อนรับนะ ไปก่อนล่ะ เขาก็งงๆ พอบ่ายสามมาถึงรพ.ก็จับเซ็นสัญญารับการรักษาเลย ภารกิจคือเอกซเรย์ปอด ตามดัวยตรวจคลื่นหัวใจ แล้วก็ขึ้นไปห้องพักรวมเลย โคตรร้อนนนนนน จะพักห้องพิเศษก็ไม่ได้ ไม่มีญาติ 555 เห็นแล้ว กลางคืนนอนไม่หลับแน่ๆ ตอนเย็นได้อาหารมื้อแรก อยากร้องไห้ อาหารคลีนมาก ไม่อร่อยเลย 555 แต่ก็ยัดไปจนหมด เพราะต้องกินให้อิ่ม งดน้ำงดอาหารหลังเที่ยงคืน น้ำน่ะไม่เท่าไหร่ แต่อาหารนี่สิ หิวตาย เราก็นัดลูกศิษย์มาเซ็นเอกสารให้อีก นางก็มานั่งร้องไห้ด้วยความเป็นโรคซึมเศร้า เราก็ปลอบใจไป แล้วหมอวิสัญญีก็มาคุยเรื่องการดมยาสลบ รายละเอียดเยอะ จำไม่ได้หรอก รีบอาบน้ำเพราะเหนียวตัวมาก ใกล้ค่ำเพื่อนจากกรุงเทพที่นัดไว้มาเยี่ยมรพ.พร้อมกับเจ้าของร้านแว่น ก็ดีใจนะมีเพื่อนนั่งคุยด้วย จนเกือบสองทุ่มก็กลับ สักสามทุ่มหมอสูติคนที่จะผ่าให้ก็มาคุยด้วย แกก็ซักประวัติเรื่องของการใช้มดลูก 555 และเรื่องการกินยาสมุนไพรอะไรบ้างมั้ย แล้วสรุปปิดท้ายว่าก้อนที่เรามีอยู่ในข้างรังไข่ซ้าย ก้อนใหญ่อยู่ และไม่สวย เสี่ยงจะเป็นมะเร็ง เราก็อ๋อค่ะ ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะไม่รู้ว่าจะต้องตกใจอะไรเหมือนกัน ไม่ได้คิดว่าจะเป็นจะมี แต่คิดว่า แล้วจะต้องทำอะไรดีกับชีวิตวะ 555 ไลน์ไปเล่าเพื่อน เพื่อนตกใจกว่าเรา และบอกเราว่าอย่าเครียดนะ อย่าคิดมาก ซึ่งเราไม่ได้คิดเรื่องโรคเลย แต่เราคิดว่า แล้วเวลาที่เหลือจะทำอะไรดี แว้บแรกคือ ลาออกดีมั้ยวะ เพราะงานที่ทำก็เครียด เราไม่อยากเครียด แต่ถ้าไม่มีงานก็ไม่มีเงิน ก็น่าจะเครียดกว่า เอาไงดีล่ะ ทำไมไม่รวย 555 นั่นคือประเด็น กลางคืนนอนไม่หลับตามคาด เพราะร้อนมาก อากาศไม่ถ่ายเทเลย จนพยาบาลต้องเอาพัดลมเสียๆ มาให้ตัวนึง ก็ฝืนๆ หลับไป เตียงตรงข้ามก็เป็นคนไข้ที่หลอดเลือดสมองตีบ พิการแบบช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ทุบเตียงทั้งคืน ทรมานมาก หลับไปได้สัก 3-4 ชั่วโมงได้มั้ง จนฝันว่าหมอนข้างตก ก็สะดุ้งตื่น 555 พยาบาลจะมาเจาะเลือดและให้น้ำเกลือ เราบอกว่าขออาบน้ำก่อนนะ ไม่อยากรู้สึกสกปรก พออาบเสร็จก็มานอนให้น้ำเกลือรอเวลา เล่นมือถือฟังเพลงไปเรื่อยๆ พอมีคนโทรมาหาเท่านั้นแหละ น้ำตาแตกจ้า 5555 ทีนี้ต้องกลับเข้าที่ให้เร็วที่สุดเพราะขี้มูกจะไปตันจมูกไม่ได้ เดี๋ยวนอนตายหายใจไม่ออกในห้องผ่าตัด 8.42 ได้เข้าก็มารับไปห้องผ่าตัด แว่นอะไรก็ไม่ได้ใส่แล้วมองไม่เห็น ดีที่รอไม่นาน แล้วมีประสบการณ์เข้าห้องผ่าตัดที่รพ.มหาสารคามมื่อหลายปีก่อน ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ แอร์ก็ไม่เย็นมาก แต่พยาบาลเยอะไปหน่อย บอกสมองสั่งว่าอย่าไปคิดถึงใคร ไม่งั้นน้ำตาไหลขี้มูกออกอีก 555 พอได้เวลาขึ้นเขียงเขาจับมัดแขนขาสายโน่นนี่เยอะไปหมด แล้วก็ดมยาสลบเลย ไม่รู้ไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีออกมานอนนอกห้องผ่าตัดแล้ว พยายามเพ่งดูนาฬิกาก็น่าจะ 10 โมงได้แล้วล่ะ เราหิว จึงพยายามขยับตัว ตาเบลอๆ ก็ไม่รู้เบลอเพราะยาหรือเพราะสายตาสั้น แต่อยากกลับแล้ว หิวมาก 555 แล้วแอบขมิบช่องคลอดดู ไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย เลยถามพยาบาลว่า พี่จะต้องเจ็บมั้ย? พยาบาลว่าถ้าเจ็บอย่าทนนะ เราว่าไม่เจ็บเลย นอนอยู่สัก 20 นาทีได้ ไม่หลับแล้ว พยาบาลก็บอกให้กลับห้องได้ พอเปิดประตูห้องผ่าตัดเท่านั้นแหละ โอยยยยังกะละครเลย คนที่ยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัดเป็นผู้หญิงผมยาวๆ เราก็ว่าใครวะ คุ้นๆ เจ้าของร้านแว่นค่ะ แกมานั่งรอเราอยู่ตั้งแต่เข้าห้อง เราน้ำตาไหลเลย แบบว่าเฮ้ยมาทำไมเนี่ย แกยอมปิดร้านเพื่อจะมาเฝ้าเรา แกจะมาตั้งแต่เช้าแล้วแต่ไม่ทัน เราเข้าห้องผ่าตัดเสียก่อน ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติแล้วตอนนี้ เราไม่ได้ร้องกับความเจ็บป่วยของเราเลยนะ ตั้งแต่รู้ แต่เราร้องกับการที่คนอื่นทำให้เรานี่แหละ เราไม่อยากดูน่าสงสารหรือเศร้า หรืออ่อนแออะไรเลย เราจึงไม่บอกใครแม้แต่ที่บ้านว่าเรามานอนอยู่รพ. เพราะคิดว่ายังไม่ตายวันนี้หรอก มีแต่บอกเพื่อนๆ กัน ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนที่อยู่ไกลกัน ไม่มีทางมาเยี่ยมได้ 555 เราก็ไม่ง่วงไม่อยากหลับแล้วนะ ใจอยากแต่จะกลับบ้าน ทนรพ.ไม่ไหวแล้ว เจ้าของร้านแว่นนั่งอยู่กับเราจนเที่ยง เราก็คิดว่าบ่ายคงจะได้กลับแล้ว แต่เปล่ายังไม่ได้กลับ เพราะเอกสารประกันสุขภาพยัไงม่เรียบร้อย ยาวไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆ ยันทุ่มนึง ถึงได้กลับบ้าน เหนื่อยกว่าอื่นใดก็ตรงที่รอเนี่ยแหละ เบื่อสุดๆ คิดว่าจะใช้ประกันสังคมแล้วล่ะ ประกันวุ่นวายเกิน หมอที่ผ่าตัดให้ก็ไม่ได้มาหมอให้ไถ่ถามอะไรเลยด้วย เราไม่มีอาการใดๆ ผิดปกติ นอกจากเลือดออกอยู่ แต่น้อยลง และไม่มีลิ่มเลือดแล้ว แต่ไม่ปวดท้องใดๆ เลย เหมือนไม่ได้ทำไร แค่น้ำหนักลดลง 1 กิโลเพราะอาหารไม่อร่อยนั่นเอง เหลือขั้นตอนต่อไปคือ ทำซีทีสแกนเพื่อเช็คความชัวร์ว่ามะเร็งจะมาเยือนหรือไม่ แต่อย่างไรก็ตามหมอสูติบอกว่าไม่ว่าจะเป็นหรือไม่เป็น ก็ต้องเอาก้อนนั้นออกมาอยู่ดี ส่วนวันนี้เป็นวันที่ 3 หลังขูดมดลูก ยังมีเลือดออกมาบ้าง หลังจากนี้จะเป็นไงต่อ ค่อยมาอัปเดตกันต่อไปค่ะ มื้อเย็นวันแรก เจ้าของร้านแว่นตา มื้อแรกหลังผ่าตัด นอนเปลี่ยนชุด รอครบ 24 ชั่วโมงยังไม่ได้กลับบ้าน Create Date : 03 พฤศจิกายน 2563 Last Update : 6 พฤศจิกายน 2563 16:23:11 น. 0 comments Counter : 1493 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก