I AM SOMEONE
<<
เมษายน 2566
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
29 เมษายน 2566

ครบปีที่เป็นชาวมะ

นับจากปีที่แล้วที่เข้าสู่การวินิจฉัยให้เป็นผู้ป่วยมะเร็ง

ถึงวันนี้ครบปีแล้วมันก็แค่โรคสงบ หมอสองคนบอกไม่เหมือนกันหรอก หมอมะเร็งบอกว่าหายแล้ว แต่หมอศัลยกรรมบอกว่าเฝ้าติดตาม หมอมะเร็งก็คงพูดให้เรามีกำลังใจแหละ จริงๆ แล้วก็นัดดูอาการทุกสามเดือนอยู่แล้ว

ช่วงเวลาหนึ่งปีที่หนักที่สุดก็คือจะเป็นช่วงให้คีโม 4 เข็มที่บอกเลยว่า อยากตายที่สุดแล้ว ดิ่งแล้วดิ่งอีก ตื่นมาแบบไม่อยากเห็นตัวเองในเวอร์ชั่นนั้น ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายสวยไม่สวยหล่อไม่หล่อไม่มีใครมีความสุขกับสภาพที่เป็นหรือผลข้างเคียงจากยาหรอก

เรายังดีที่ไม่ฉายแสงด้วย ถ้ามีฉายแสงเราว่า เราอาจจะดิ่งหนักกว่านี้ เพราะนั่นหมายถึงสภาพที่เปลี่ยนหนักกว่านี้อีก

แม้จะแย่แค่ไหนเราร้องไห้ไม่ออกเลย ได้แต่พร่ำบ่นกับเพื่อนว่าอยากตายทุกวัน ตื่นมาทำไม แม้ร่างกายจะแข็งแรง ผลเลือดดี ภูมิดี ไปทำงานทุกวัน ร่าเริงแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กว่าจะผ่านแต่ละวันไปได้ นรกมากๆ แค่การใส่วิกก็เป็นทุกข์แล้ว บวกกับอาการวัยทองร้อนวูบวาบไปอีก

ชีวิตมาดีขึ้นหน่อยก็ตอนทำนมฟรี แต่ก็เหนื่อยกับการดูแลตัวเองหลังให้คีโมและทำนม เข้าหน้าหนาวค่อยดีขึ้นหน่อยกับการใส่วิก เพราะหนาวนานอยู่ แล้วผมก็ทยอยขึ้นแต่ช้ามาก ลุ้นว่าจะทันหน้าร้อนไหม

ส่วนเล็บดำนิ้วมือหายหมดแล้วสุขภาพเล็บดีเป็นสีชมพูเหมือนเดิม และเล็บยาวเร็วเป็นปกติแล้ว แต่เล็บเท้าเหลืออีกประมาณ 20-30% ที่นิ้วโป้ง นอกนั้นหายหมดแล้ว

อาการชาจากการผ่าตัดดีขึ้นสัก 30% ที่เหลือก็ยังไม่ค่อยมีความรู้สึกทั้งนมและรักแร้

อาการปวดข้อนิ้วยังอยู่ครบในตอนเช้า หงิกงอยากและปวด แต่ไม่เคยกินยา ทนๆ เอาหรือชินก็ไม่รู้นะ 6-7 ก็น่าจะชินแหละ

อาการนอนไม่หลับ ไม่รู้เพราะคีโมหรือวัยทอง กินยานอนหลับแบบไม่ต้องรอให้คิดว่าจะหลับหรือไม่หลับ กินซะก่อนเลย ไม่เครียดก็กิน ติดก็ช่างหัวมัน ดีกว่าไม่หลับ หรือตื่นกลางดึก ทำไงก็ได้ให้หลับถึงเช้าให้ได้

แต่เชื่อไหมว่าเพราะเราใช้ชีวิตปกติจนเพื่อนที่รู้ก็ยังลืมว่าเราเป็นมะเร็ง ตอนเราถอดวิกแล้วก็ไม่รู้ว่าเราถอดหรือยังใส่อยู่ เราพยายามทำให้ทุกอย่างสมูทที่สุด แม้แต่บางทีเราก็ลืมเหมือนกันว่าเป็นมะเร็ง

หลังจากเรากลับมาคุยใน tiktok อีกครั้ง เราก็ไม่ได้ทำให้คนคิดว่าเราเก่งหรือเข้มแข็งอะไร แต่เราพูดไปเรื่อยเหมือนเล่าสู่กันฟังกับชีวิตของชาวมะ

พอได้มีการแลกเปลี่ยนกันก็ดีนะ เหมือนชีวิตเรามีเพื่อน คนที่ไม่เป็นจะไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นหรอก บางคนเป็นอวัยวะอื่น หรือบางคนเป็นระยะอื่นก็มาแชร์กัน ให้กำลังใจกันเอง ถือเป็นช่องทางที่ดี เป็นโลกอีกใบที่น่ารัก

อีกส่วนหนึ่งก็ต้องขอบคุณเพื่อนร่วมงานที่ไม่ทำให้เราดูป่วย เราบอกใครๆ เราว่าเราไม่เครียดเรื่องป่วยเท่ากับเรื่องงาน และชีวิตส่วนตัวอื่นๆ อกหักยังทรมานจิตใจกว่านี้เลย

แล้วบังเอิญเพื่อนเก่าคนหนึ่งก็คุยกับเราว่านางก็เป็นเหมือนกัน เป็นที่รังไข่ เจออะไรมาเยอะแยะเหมือนกัน จากที่ไม่ได้คุยกันน่าจะสิบปีได้มั้งเพราะคิดว่าต่างคนต่างสุขสบายดี ก็ได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง

สรุปหนึ่งปีที่ผ่านมา มรสุมลูกนี้มันก็ทำให้เราใช้ชีวิตคุ้มเหมือนกัน จะว่าได้ชีวิตคืนมาอีกครั้งก็ไม่อยากจะว่าอย่างนั้น เพราะชีวิตนี้เขาจะทวงคืนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เดือนหน้าได้เวลาไปตรวจอีกแล้ว




Create Date : 29 เมษายน 2566
Last Update : 29 เมษายน 2566 20:15:26 น. 2 comments
Counter : 622 Pageviews.  
Share

 
สู้ต่อไปครับ


โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 29 เมษายน 2566 เวลา:21:25:35 น.  

 
ใช่ค่ะ ทำตัวปกติแต่จริงๆ สู้ชีวิตมาก 55


โดย: Alex on the rock วันที่: 30 เมษายน 2566 เวลา:8:50:36 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Alex on the rock
Location :
มหาสารคาม Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [?]

Blog นี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว เป็นความเห็นส่วนตัว ผู้อ่านอาจจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับข้อเขียนใน Blog กรุณาแสดงความคิดเห็นด้วยความสุภาพและเคารพสิทธิ์ในการแสดงความคิดเห็นตามรัฐธรรมนูญของเจ้าของ Blog ด้วย หากผู้อ่านที่แสดงความคิดเห็นไม่อาจจะปฏิบัติตามนี้ได้ เจ้าของ Blog สามารถลบความคิดเห็นของท่านโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบ
[Add Alex on the rock's blog to your web]