อาทิตย์...ไม่สนุก เมื่อวานเขียนเรื่อง เสาร์...สนุกไป แต่วันนี้คนละอารมณ์กันเลยค่ะ เริ่มจากตื่นแต่เช้า แม่บอกให้ไปหาที่ขอนแก่นแต่เช้า เพราะญาติๆ จะไปเที่ยวอุดรฯ กัน เราก็บึ่งรถไปด้วยความเร็ว ดีที่รถไม่เยอะ เลยซิ่งได้ ไปถึงเก้าโมงคิดว่าทุกคนพร้อมจะไปเที่ยวแล้ว แต่เปล่า...เราไปนั่งกินโจ๊กจืดๆ รสชาติแย่ๆ รอจนเกือบสิบโมง เราถามว่าจะไปไหนกัน พี่(ลูกป้า)บอกไปทะเลบัวแดง เราไม่ปฏิเสธเพราะไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเหมือนกัน ถามว่าแกเคยไปมั้ย แกบอกว่า “ไม่เคย” พวกเราออกเดินทางไปด้วยรถสองคันนำโดยคันของเรา พี่ขับเพราะเป็นเจ้าถิ่น(ขอนแก่น) แกพาเข้าอำเภอกุมภวาปี ซึ่งใช้เวลาค่อนข้างนาน เห็นแต่ป้าย แล้วมีทางเข้าเล็กๆ ทางไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เข้าไปเรื่อยๆ ไม่มีวี่แวว จึงจออดถามทางชาวบ้าน ชาวบ้านบอกว่าทางนี้แหละถูกแล้ว มีเนื้อที่เป็นหมื่นๆ ไร่ แต่ตอนนี้ไม่มีให้ดู!! พวกเราลงความเห็นกันว่างั้นไปกินแหนมเนืองวีทีในอุดรเหอะ ทุกคนเหมือนจะโอเคนะ แต่ไปๆมาๆ พี่เราแกคิดอะไรของแกไม่รู้ ขับไปจนถึงอ.ประจักษ์ศิลปาคม แกบอกว่าป้ายทะเลบัวแดงที่นี่น่าเชื่อถือกว่า แกเลี้ยวเข้าไปอีกแล้ว เราก็งงกับแกนะ ไปทำไมวะ?? ป้า (ซึ่งเป็นแม่ของพี่นั่นแหละ) บอกว่าหิวแล้วจะไปไหน พี่บอกว่าให้อดทน จะไปดูทะเลบัวแดงให้ได้ว่ามันใหญ่แค่ไหน ป้าบอกว่าทำไมไม่เชื่อคนท้องถิ่น เขาบอกว่าไม่มีก็ไม่มี พี่บอกว่า ต้องไปให้ เห็นกับตา แล้วบอกกับป้าว่า “อย่ากินมาก อ้วน” เออ เอาเข้าไป ตอนนั้นเที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว เกือบบ่ายโมงแล้ว ยังไม่เห็นทะเลบัวเลย ต้องจอดถามอีกแล้ว เราลงไปถาม ชาวบ้านบอกว่าเลยมา 7 กิโลแล้ว พระเจ้า!!! (นึกในใจ---ชั้นไม่ย้อนไปแล้วนะ) เราถามชาวบ้านย้ำว่า “ตอนนี้มีบัวให้ดูมั้ย” ชาวบ้านส่ายหน้า และตอบว่า “มกราโน่น” จบ!!! เลยกลับมาบอกพี่ว่าเลยมาแล้ว ไม่รู้เข้าทางไหน ออกไปกันเหอะ แกถึงยอมออกเพื่อเข้าอุดรฯ วันนี้ใช้เวลาเดินทางจากขอนแก่นไปถึงอุดรฯ สามชั่วโมงค่ะ!!! ไปถึงวีทีแหนมเนือง (ก็ไปแบบมั่วๆ ถามๆ เอา) เพราะความที่มากันเยอะ วุ่นวายไปหมด น้ากับน้าเขยเถียงกันไปกันมาบนโต๊ะอาหารอีก อร่อยจริงมื้อนี้ พี่ถามว่า จะไปไหนกันต่อ เราตอบแบบไม่ลังเลว่า “กลับ!!!” ก็กินกันจนจะบ่ายสามโมงแล้วอ่ะ เรากะว่าจะถึงบ้านสักห้าโมงกว่า เพราะอย่างน้อยจะได้ดูรายการโปรดทัน ปรากฏว่าคุณพี่เรา แกก็คิดเองเออเองของแกคนเดียวตามเคย ระหว่างที่รถกำลังเข้าขอนแก่น เราใจชื้นเพราะจะได้กลับบ้านเสียที แต่พี่บอกว่า “เดี๋ยวไปนั่งริมบึงทุ่งสร้างสักครึ่งชม.ก่อนนะ” เราบอกว่า “จะรีบกลับ เพราะไม่อยากกลับบ้านค่ำ ไฟถนนไม่มี รถเข้าม.เยอะด้วย” พี่บอกว่างั้นไปส่งบรรดาญาติๆ ให้นั่งริมบึงก่อน แล้วค่อยเอารถอีกคันมารับ เราถามว่าไม่ถามเขาหน่อยเหรอว่าจะนั่งมั้ย แกตอบเราว่า “ไม่ต้องถามหรอก ยังไงก็นั่งอยู่แล้ว” แกก็ขับพาไปที่บึงทุ่งสร้าง ปรากฏว่าพอถึงบึง ป้าถามว่า “มาทำไม” พี่บอกว่าให้มานั่งเฉยๆ ป้าไม่ยอมลง บอกว่าจะกลับบ้าน และเมื่อถามรถอีกคัน ก็ไม่มีใครอยากนั่งเลย แล้วมาทำไม??? สรุปว่าขากลับเราซิ่งเช่นเดิม เพราะออกจากขอนแก่นห้าโมงครึ่งแล้ว เราว่ามันจะเข้าหน้าหนาวแล้วล่ะ ฟ้ามืดเร็วขึ้น แถมเกือบตายเพราะแซงไม่พ้นด้วย ถึงบ้านหกโมงครึ่ง อดดูรายการโปรดตามระเบียบ นั่งรถให้หน้าดำ หลังแข็ง เหนื่อย ง่วง ทั้งวันเพื่อไปกินแหนมเนืองอย่างเดียว คุ้มจริงๆ กับน้ำมันทั้งถัง ลุ้นแค่ไหนเมื่อไฟน้ำมันกระพริบ ขณะที่เหลือระยะทางอีกสิบกว่ากิโล ต้องเปิดกระจกเอา! บทเรียนในครั้งนี้หากจะยกโขยงกันไปไหนก็คุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวกันซะหน่อยก็ดีนะ ที่สำคัญวางแผน และเช็คข้อมูลมาบ้าง แต่ทางที่ดีไปน้อยคนดีกว่าค่ะ อาทิตย์นี้จึงเป็นอาทิตย์....ที่ไม่สนุกเลยแม้แต่น้อย Create Date : 16 กันยายน 2555 Last Update : 16 กันยายน 2555 21:18:13 น. 0 comments Counter : 1777 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก