สวัสดีค่ะ เราเข้ามาอ่านบล็อกของคุณได้หลายปีแล้วค่ะ บางทีอาจจะไม่ได้ต่อเนื่อง ขาดๆหายไปบ้าง ที่เริ่่มอ่านครั้งแรกคือจาก big picture เพราะชอบที่คุณโพสต์รูปนั้นรูปนี้ แล้วมักมีคำบรรยายสั้นๆ แต่อ่านแล้วขำทำให้อารมณ์ดี

เพิ่งมาช่วงหลังๆนี่เองที่มาเห็นว่าคุณต่อสู้กับโรคมะเร็งอยู่ ซึ่งการที่คุณได้บรรยายออกมาก็คงเป็นทางนึงที่ได้ระบายความหวัง ความสิ้นหวัง ความกล้า ความกลัว ความต่อสู้และยอมแพ้

เราคงทำอะไรมากไม่ได้นอกจากให้กำลังใจ มันไม่แปลกหรอกค่ะที่บางทีความรู้สึกมันตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด เราก็ไม่ได้เก่งกาจพอที่จะมาให้คำแนะนำได้

แต่เราคิดว่าถ้าคุณลองหากลุ่มแชทที่เป็นที่รวมตัวของผู้ป้วยมะเร็ง อาจจะเป็นการช่วยเยียวยาทางใจได้ว่า คุณไม่ใช่คนเดียวที่ต้องผ่านเรื่องแย่ๆนี้ บางทีการได้คุยกับคนที่ประสบสถานการณ์ใกล้เคียงใกล้ อาจก่อให้เกิดพลังบวกที่ช่วยพาคุณออกไปจากจุดที่ดิ่งลงก็ได้นะคะ

ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

ขอบคุณมากๆ ค่ะ น้ำตาจะไหลที่ได้อ่านข้อความคุณ เราไม่รู้หรอกว่ามีกี่คนที่อ่าน blog เราอย่างต่อเนื่อง

เราก็พยายามจะดูเพจที่ให้กำลังใจคนเป็นมะเร็ง แต่เราไมไ่ด้แสดงตัว แค่อ่านดูว่าใครเป็นยังไงบ้าง บางคนหนักกว่าเราเยอะ แต่เราก็ไม่อยากเปรียบเทียบ เพราะแต่ละคนมีความทุกข์ไม่เหมือนกัน

เคยอ่านเจอคนหนึ่ง เขาบอกว่าอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกระดานโต้คลื่นเลย ซึ่งมันคือเรานั่นเอง เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา ก็ยังนึกว่าดีเหมือนกันที่อยู่คนเดียว ไม่งั้นคนที่อยู่ด้วย คงทำตัวไม่ถูก

เราเคยคิดจะแลกเปลี่ยนกับที่ผ่านมาก่อนเรา แต่คิดไปคิดมา เดี๋ยวเราก็มีประสบการณ์ตรงนั้นแล้ว เราก็จะมาอัปเดตเองว่า เหมือนหรือต่างจากคนอื่นค่ะ