ตายอยู่ที่นี่!!!

คำๆ นี้มันก้องอยู่หัวมาเป็นอาทิตย์แล้ว หลังจากเราแผลงฤทธิ์บางอย่างออกไป เพราะความทนไม่ได้ที่ถูกเมินเฉยกับความรู้สึก ทั้งที่แสดงออกอย่างเต็มที่ว่าเบื่อโลก เบื่อสภาพความเป็นอยู่ในปัจจุบัน และหวังว่าจะได้รับความเห็นใจ แต่ปฏิกิริยานี้กลับผิดคาด เพื่อผู้เป็นบุพพการีแสดงออกมาอย่างเลือดเย็นว่า “ให้มันตายอยู่ที่นั่นแหละ”

เราร้องไห้ไม่ออก น้ำตาตกใน เสียใจมากที่ความคิดและจินตนาการของเรามันกลายเป็นเรื่องเพ้อเจ้อที่พ่นออกมาเหมือนถ่มน้ำลาย เราเล่าให้ใครฟังก็แปลกใจว่าทำไมบุพพการีเราถึงไม่อยากให้เรากลับไปอยู่ด้วย นั่นสิ ทำไม??? คนอื่นมีแต่อยากให้ลูกกลับไปอยู่ด้วย แต่บ้านนี้---ไม่ใช่!!!

ณ วันนี้ เราบอกตรงๆ เราเฉยชามาก เราไม่นึกถึงใคร ไม่อยากใส่ใจความรู้สึกของใครเช่นกัน อยากบอกว่า “ช่างแม่งมัน” ถ้าต้องการให้เราตายอยู่ที่นี่ก็จะตายที่นี่แหละ ส่วนจะตายโหงตายห่าก็ไม่เกี่ยง ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับบ้านเลยจนกว่าจะมีใครตายที่นั่น!!!

มีประโยชน์อะไรที่กลับไปแล้ว คำอ้อนวอนของเรากลายเป็นความเพ้อเจ้ออีกตามเคย เพ้อไปโดยไม่มีใครฟัง หันหลังให้เราทุกครั้งที่เราพูดเรื่องนี้ จนเราเองก็ทดท้อเหนื่อยหน่าย จะว่าไปก็เหมือนคนเลว ก็ในเมื่อจะเป็นคนดีแล้วไม่ได้รับการตอบสนอง จะพยายามทำไม???

ถึงเวลานั้น---ต่างคนต่างไม่ต้องมาคร่ำครวญเสียใจกันทีหลังว่าไม่น่าเลย...เพราะตัดสินใจเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง

หลังๆ เราเริ่มสับสนกับความต้องการที่แท้จริงของตัวเองด้วยซ้ำ ใครถามว่าต้องการอะไร เราตอบไม่ได้ เราอยู่ไปวันๆ พร้อมตายเสมอ ตายไปก็ไม่มีอะไรติดค้าง ไม่มีลูกไม่มีผัวให้ต้องข้องใจ ไม่มีใครมาพึ่งพาเรา ถ้าตายแล้วก็ไม่ต้องเป็นภาระให้ใครต้องกังวลด้วย

ไม่มีพรุ่งนี้ ไม่มีความหวัง ไม่มีความฝัน ไม่มีการวางแผนอนาคตใดๆ ไม่มีคำว่า เสียดายที่ไม่ได้ทำ เพราะทำมาเยอะแล้ว พยายามมาเยอะแล้ว พอแล้ว ตายไปก็ไม่เสียดายชีวิต

ทุกวันนี้ไม่ต้องการกำลังใจอะไรเลย เพราะไม่ต้องการมีชีวิตอยู่นานๆ เบื่อ!!

Create Date : 24 พฤษภาคม 2556		0 comments
Last Update : 24 พฤษภาคม 2556 22:06:19 น.
Counter : 1836 Pageviews.
Share Tweet