สืบเนื่องจากการรื้อค้น

ความตั้งใจของวันนี้คืออยู่บ้านเขียนนิยายให้ได้สักบท แต่สมองไม่ค่อยแล่นสักเท่าไหร่ เปิดเพลงบิ้วท์แล้วก็ไม่ช่วยอะไร มันคืบไปได้เพียงเล็กน้อย เราแต่งให้เนื้อหาในเรื่องมีความเกี่ยวข้องกับนิทานเซน ซึ่งเราจำได้ว่าเรามีหนังสือนิทานนี้อยู่ จะหยิบมาอ้างอิงสักหน่อย ปรากฏว่ารื้อค้นเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

แต่ไปเจอกล่องผ้ากล่องหนึ่ง อยู่ในนี้หรือเปล่านะ???


เปิดออกดู มีเพียงจดหมายและโปสการ์ดเก่าๆ หลายฉบับ จึงหยิบมาอ่าน เจ็บใจตัวเองไม่น่าไปอ่านเลย เพราะแต่ละฉบับเล่นเอาน้ำตาร่วงเผาะๆ ราวกับญาติเสีย โดยเฉพาะจากเพื่อนเก่า แม้จะเป็นข้อความสั้นๆ แต่กินใจเหลือเกิน เมื่อปี 2549 เพื่อนคนหนึ่งเขียนการ์ดอวยพรปีใหม่บอกให้เราอย่าไปเสียน้ำตากับผู้ชายไร้ค่า และอย่าเพิ่งเข็ดกับความรัก เปิดใจคนใหม่ๆ หลังจากนั้นเราก็เชื่อเพื่อน

ปี 2551 เพื่อนคนเดิมบอกให้เราแต่งงานซะที แม่จะได้เลิกถาม นี่ปี 2556 ล่วงเลยไปกี่ปีแล้วล่ะ แล้วเรายังนั่งเสียน้ำตากับผู้ชายคนใหม่ที่เพื่อนบอกให้เปิดใจซะงั้น

เพื่อนอีกคน พยายามเขียนมาชวนให้เราไปเที่ยวหาที่อเมริกา ตั้งแต่ปี 2006 จนป่านนี้เรายังไม่มีปัญญาไปหาเพื่อนคนนั้นเลย และไม่มีโอกาสได้ไปแล้วล่ะ

อ่านแล้วก็เศร้าจัง ไม่นับฉบับอื่นๆ อีกนะที่ทำให้นึกถึงวันวาน นั่งน้ำตาไหลอยู่พักหนึ่ง ลุกไปกินข้าวก็กินไม่ลงแล้วทีนี้ กินข้าวเคล้าน้ำตากันเลยทีเดียว



การเขียนจดหมายมันทำให้เกิดความรู้สึกพิเศษอย่างนี้แหละ ซึ่งการสื่อสารอย่างอื่นทำไม่ได้ ทุกวันนี้เราไม่ได้เขียนจดหมายคุยกับใครอีกแล้ว เพื่อนเก่าๆ ก็หันมาเล่นเฟซบุคกันหมด พอความสะดวกมากขึ้น เราก็สื่อสารด้วยความรู้สึกกันน้อยลง เปลี่ยนเป็นการสื่อสารทักทายกันตามมารยาท และความรู้สึกห่างเหินก็เกิดขึ้น

ทุกวันนี้เรายังคงใช้สตูปิดโฟนเหมือนเดิม แต่พกแสตมป์หลายดวงไว้ติดกระเป๋าตังค์อยู่เสมอ เผื่อไว้ว่าสักวันจะได้มีโอกาสเขียนโปสการ์ดถึงใครสักคนอีกครั้ง

หนังสือที่ต้องการก็หาไม่เจอ แถมยังไปเจอขุมทรัพย์แห่งความเศร้าแทน ถ้าไม่ถูกรื้อค้น ก็ไม่ถูกรื้อฟื้นหรอก ว่ามั้ยล่ะ???

Create Date : 12 พฤษภาคม 2556		0 comments
Last Update : 12 พฤษภาคม 2556 13:59:52 น.
Counter : 2282 Pageviews.
Share Tweet