หมายเหตุ* ที่ท่าพระจันทร์

วันนี้ไปทำธุระแถวถนนพระอาทิตย์ เที่ยงแวะไปทานข้าวเที่ยงในธรรมศาสตร์ บรรยากาศเก่าๆ มันค่อยๆ เลือนไปเพราะกาลเวลา นักศึกษาหน้าแฉล่มแช่มช้อยเยอะแยะมากมายกำลังอยู่ในช่วงสอบซัมเมอร์ เข้าใจว่าคงเป็นนักศึกษาหลักสูตรนานาชาติ เพราะหากเป็นหลักสูตรปกติ ย้ายไปเรียนที่ศูนย์รังสิตหมดแล้ว

ระหว่างทานข้าว นั่งฟังเด็กสาวคุยกัน นางหนึ่งควักกล่องบุหรี่ขึ้นมาวาง เราแอบมองหน้า บอกได้คำเดียว---เสียดาย เพราะหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มน่ารัก และนางเดียวกันนี้ บอกเพื่อนว่า “มึงจะไปเที่ยววันไหนบอกกูด้วย เดี๋ยวกูจองตั๋วไปด้วย ไปสักห้าวัน แต่กูจะบอกแม่ว่าไปสองอาทิตย์ วันที่เหลือกูจะไปอยู่กับแฟน อิอิอิ” เพื่อนแซว “มันแรงตรงนี้แหละ”

ฟังแล้วสงสารคนเป็นแม่ ไม่รู้ว่าจะเลือกให้ลูกบอกความจริง หรือว่าโกหกดี แต่สำหรับเด็กคนนี้เลือกโกหก “เพื่อความสบายใจ” ของผู้ฟัง ใกล้เคียงกับพฤติกรรมของนศ.ในม.ตจว.ที่มีโอกาสอยู่ห่างบ้าน

เดินออกมาฝั่งท่าพระจันทร์ ได้ยินนักศึกษาชายคุยกับเพื่อนๆ หลังสอบเสร็จ พูดถึงเรื่องข้อสอบ หนุ่มคนหนึ่งบอกว่า “มีกระดาษกี่หน้ากูเขียนเต็มทุกหน้าเลยว่ะ” การตอบข้อสอบก็ควรจะเป็นอย่างนั้น รู้อะไรก็เขียนให้หมดไส้หมดพุง (แต่ต้องให้ตรงกับคำถามด้วย)

ช่างต่างจากข้อสอบอัตนัยที่เราตรวจ ตั้งแต่เราทำงานมาหกปี ไม่เคยเห็นเด็กเขียนข้อสอบหมดเล่มเลยสักครั้ง ไม่เคยมีใครขอสมุดเพิ่ม ถ้าเด็กเขียนเต็มหน้า แสดงว่าเด็กเขียนตัวใหญ่มาก หรือไม่ก็เขียนเว้นบรรทัด แต่โดยทั่วไป ครึ่งหน้าก็หรูแล้ว หลายคนทำข้อสอบสิบคะแนนก็เขียนสิบบรรทัด แถมห้าบรรทัดแรกก็เป็นการลอกโจทย์เดิมมาให้ครูอ่านอีกต่างหาก ใช้เวลาตรวจข้อสอบเร็วพอๆ กับตรวจข้อสอบปรนัยเลยทีเดียว

นี่เราคงแก่แล้วจริงๆ เด็กคุยกันเบาๆ เราก็เอามาคิดให้หนักๆ (ทำไม???)

Create Date : 08 พฤษภาคม 2556		0 comments
Last Update : 8 พฤษภาคม 2556 17:16:55 น.
Counter : 2457 Pageviews.
Share Tweet