ที่ที่มันใช่

เคยมั้ยคะที่เวลาไปที่ไหนสักแห่ง รู้สึกได้ว่านี่แหละคือที่ของเรา ที่ที่เหมาะกับเราควรอยู่ ที่ที่เราน่าจะไป สำหรับเราแล้วเป็นบ่อยค่ะ โดยเฉพาะในต่างจังหวัด แต่บางแห่งก็ไม่ใช่ที่ของเราค่ะ...ไม่ใช่ยังไงน่ะหรือ??? ก็ไปแล้วไม่มีความสุข ไม่เป็นตัวของตัวเองไงล่ะคะ ไม่รู้ว่าจะเข้าใจความรู้สึกนี้หรือไม่

เมื่อก่อนสมัยที่เคยอยู่กทม. ก็ไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่หรอกว่าเราเหมาะหรือไม่เหมาะกับที่นี่ คิดว่าตัวเองอยู่ได้ รับได้ แต่พอต้องไปทำงานต่างจังหวัด ตอนที่ไปอยู่ก็ไม่ได้คิดว่าต่างจังหวัดจะใช่ที่ของเราหรือเปล่า แต่มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เพราะแม้จะชอบช้อปปิ้ง ชอบเห็นอะไรแปลกๆใหม่ๆ แต่ก็ไม่ได้คลั่งไคล้ถึงขนาดขาดไม่ได้เลยซะทีเดียว

พออยู่ต่างจังหวัดนานวันเข้า ชักชิน และรู้สึกว่าทุกที่ที่ไป มันเป็นที่ของเรา ไม่ว่าจะเป็นห้างเล็กๆในตัวจังหวัด บิ๊กซี ร้านอาหารทุกๆ ที่ ไม่ว่าจะเป็นร้านเล็กร้านใหญ่ ร้านข้างทาง ร้านติดแอร์ ร้านเสื้อผ้า ตลาด ฯลฯ

จนวันนี้...ความรู้สึกไม่ใช่...มาสะกิดใจ...หลังจากไป K Village สุขุมวิท 26 ที่นี่เป็นโซนพาณิชย์แห่งใหม่ที่เราไม่เคยเข้ามามาก่อน มันสวย ทันสมัย ร้านค้าตกแต่งดูดีมีชาติการ์ตูนมากๆ ห้องน้ำก็สะอาดสอ้าน กระจกเนื้อดีส่องแล้วเหมือนจะดูดีขึ้นมานิดหนึ่ง เดินที่นี่แล้วดูมีฐานะยังไงบอกไม่ถูก เหมาะกับวิถีคนเมืองที่ไปที่เดียวครบ...แต่มันไม่เหมาะกับเราค่ะ ไม่กล้าสบตาใคร ขาดความมั่นใจไปชั่วขณะ 555

จากนั้นไปเอ็มโพเรี่ยม จริงๆ ที่นี่ก็เคยมาหลายครั้งแล้วนะ(แต่ไม่เคยมาซื้อของหรอก) ความรู้สึกเหมือนเดิมทุกครั้งก็รู้สึกเหมือนเช่นข้างบนนั่นแหละค่ะ คือ ไม่เหมาะกับเรา ที่นี่ดูดีเกินไป พนักงานขายยังดูดีมีสกุลรุนชาติกว่าเราอีก เห็นแล้วดูอะไรก็แพงไปหมด เราเดินเข้าไปในแผนกเครื่องสำอาง เหมือนตัวเองตัวเล็กนิดเดียว ต่อให้พกเงินหมื่นเงินแสน ก็ไม่มีความสุขที่จะซื้อของที่นี่

เดินวนไปเวียนมาอยู่พักหนึ่ง สินค้าแบรนด์เนมทั้งนั้น นั่งมองกระเป๋า CHANEL มันแพงด้วยอะไรวะ??? เหมือนกระเป๋าก๊อปไม่มีผิด น้องที่ทำงานก็สะพายสีเดียวกันเป๊ะ เลยไม่รู้ว่าคนที่ใช้ของจริง ควรจะดีใจหรือเสียใจที่สะพายกระเป๋าเหมือนของก๊อป

เดินผ่านร้านกาแฟในห้างอีกหลายร้าน พวกนี้ว่างเนอะ ทำอาชีพอะไรกัน!!! นั่งกินกาแฟได้เป็นวันๆ(อย่างว่าแก้วหนึ่งมันแพงเลยนั่งนานหน่อย) อย่าว่าแต่คนเมืองเลยค่ะต่างจังหวัดก็เป็น พวกอาจารย์รุ่นใหม่ๆ (หรือพวกไม่อยากตกเทรนด์) ก็ยังนั่งตามร้านกาแฟเหมือนกัน (แต่ราคาต่างกับกาแฟแบรนด์ลิบลับ) เราเคยไปนั่งเหมือนกันนะ งานไม่ได้ เพราะนั่งเม้าท์อย่างเดียว ซึ่งมันไม่ต่างจากการนั่งเม้าท์ในที่อื่นๆ ไม่ได้สาระเหมือนกัน เหอๆๆ นับเป็นโชคดีของตัวเองนะที่ไม่อร่อยกับการกินกาแฟก็เลยไม่สุนทรีย์กับการดื่มกาแฟมากนัก ชอบนั่งกินอะไรที่เอามากองกินรวมกันมากกว่า เช่น ลูกชิ้นทอด ผลไม้ หรืออะไรต่อมิอะไร ที่วางอยู่โต๊ะกลาง คนที่สามารถทำงานได้ในร้านอาหาร หรือร้านกาแฟนี่เก่งแฮะ เราคนนึงล่ะ ไม่สามารถ เพราะมัวแต่มองคนอื่น ชอบนั่งสังเกตพฤติกรรมคนอื่นมากกว่า

จะว่าไปแล้ว ความสุขของคนมีตังค์มากก็คือการได้ใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่เหมาะกับเขานั่นแหละนะคะ ส่วนคนที่มีตังค์น้อยก็เลือกมีความสุขตามแบบฉบับของตัวเองได้ และเป็นที่ที่ใช่สำหรับเขาเช่นกัน

Create Date : 07 มิถุนายน 2553		3 comments
Last Update : 7 มิถุนายน 2553 17:13:37 น.
Counter : 1513 Pageviews.
Share Tweet