เกือบถูกถิ่ม

เวลาต้องเดินทางไปขึ้นเครื่องบินที่ดอนเมือง เป็นอะไรที่หวุดหวิดเสมอๆ เพราะกะเวลาไม่ค่อยถูก เมื่อเทียบกับสุวรรณภูมิ ซึ่งใกล้บ้านกว่า

เมื่อเช้านี้เราต้องไปเข้า gate เวลา 10.30 น. เราก็ออกจากบ้านประมาณเก้าโมงเช้า เพราะถ้าออกก่อนหน้านี้ จะไม่มีแท็กซี่ว่าง และรถติดมหาศาล ขนาดออกเวลาเก้าโมงก็ยังติด

ตอนแรกเราเรียกอีกคันนึง แต่เผอิญคันที่เรานั่งมาถึงก่อน เลยจำยอมต้องนั่งทั้งที่ไม่ค่อยอยากนั่งเพราะรถเก่า ขึ้นไปก็เหม็นบุหรี่ เราว่าไปดอนเมือง เขาก็ไปนะ ระหว่างนั้นก็มีโทรศัพท์เข้ามาหาโชเฟอร์บ่อยๆ เขาพูดภาษาอีสานว่า "ท่าก่อนๆ" แปลเป็นไทยว่า รอก่อนๆ

เกือบสิบโมงแล้ว รถไปถึงใกล้แยกดินแดง โชเฟอร์หันมาบอกเราว่า "พี่...ลงตรงนี้ได้มั้ย พอดีผมมีธุระ" เรากำลังนั่งเพลินๆ ง่วงๆ หันขวับ "อ้าว เฮ้ย! จะให้ไปยังไงอะ" เขาชะลอรถ ดูลังเลๆ ส่องหารถแท็กซี่ว่างให้เรา มองไปรอบๆ มีแต่รถติด มันจะมีได้ไง เราดูนาฬิกา น้ำเสียงเราเหวี่ยงมากขึ้น "แล้วจะมามีธุระอะไรตอนนี้เนี่ย!!!" อยากจะด่าไปว่า ถ้ารู้ว่ามีธุระ จะรับทำซากอะไรวะ โมโหนะ มองดูทะเบียนรถ จำเลขคนขับ กำลังเมมลงในสมอง(ที่ง่วงๆ) เขาคงฟังเสียงแมนๆ ของเราแล้วสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต จึงตัดสินใจขับเข้าเลนขวาเพื่อมุ่งสู่ถนนวิภาวดีต่อไป พร้อมกับเปรยเบาๆ ว่า "ไปก่อนก็ได้" เราไม่พูดอะไร นึกในใจ นี่ถ้าทิ้งกู หรือไล่กูลงนะ กูตกเครื่องแน่ๆ

จากดินแดงไปวิภาวดี โชเฟอร์ซิ่งมาก ดีนะที่วิทยุเปิดเพลง "ไสว่าบ่ถิ่มกัน" ช่วยให้เราใจเย็นลง ถึงหลักสี่ เสียงโทรศัพท์มาตามอีกแล้ว เขารับโทรศัพท์ พร้อมบอกกับปลายสายว่า "อยู่อโศก รถติดบ่ขยับเลย" เราอมยิ้ม นี่คือวิธีเอาตัวรอดของคนกรุงเทพฯ เนอะ มุกรถติดไปสายใช้ได้ทุกอาชีพทุกสถานการณ์

Create Date : 08 ธันวาคม 2558		0 comments
Last Update : 8 ธันวาคม 2558 20:39:56 น.
Counter : 1534 Pageviews.
Share Tweet