ท่าจะเพี้ยน

เราเป็นคนอินกับอะไรที่เค้าจะไม่อินกันสักเท่าไหร่ เรียกว่าอินพร่ำเพรื่อก็ว่าได้ อันนี้ไม่ได้พูดถึงหนังหรือละครนะ พูดถึงเรื่องทั่วๆไปในชีวิตประจำวันนี่แหละค่ะ

หลายสัปดาห์ก่อนหน้านี้เราก็สอบสัมภาษณ์นิสิตที่ไปฝึกงานมาหมาดๆ คนไหนที่ทำงานดี ทำงานเก่ง จนพี่ๆพอใจ เราจะรู้สึกดีมาก รู้สึกว่าเด็กไม่ทำให้ผิดหวังหรือเอาชื่อเสียงของมหาวิทยาลัย / สาขาไปทิ้ง ไม่ได้คิดว่ามันเก่งหรือมันดีเพราะเราหรอก แต่เพราะตัวมันเอง มันแสวงหา มันได้ของมันเอง (ทั้งที่เด็กเรียนดีจะไม่ชอบเราหรอก แต่เราก็ให้คะแนนมันเยอะเพราะมันทำได้จริง ไม่มีอคติ) เราก็จะอินแล้ว!!! น้ำตาซึม เสียงสั่น เพราะรู้สึกปลาบปลื้มใจที่เด็กพวกนี้มีคุณค่าต่อสังคม นี่พิมพ์ไปก็อินอีกแล้ว (ท่าจะบ้า)

ตอนนี้ก็ยังอินไม่เลิกค่ะ เพราะมาตรวจรายงานที่ได้หลังจากฝึกงาน พบว่าไอ้ที่มันดี มันก็ดีจริงๆ เขียนรายงานยังดีเลย ขณะที่เด็กที่ไม่ได้มันก็ไม่ได้ ทำชิบหายอะไรไม่รู้มาส่ง แล้วจะให้คะแนนมันยังไงวะ ประโยชน์จากการอ่านรายงานมันไม่ได้อะไรเลย นอกจากเสียเวลา ไม่สนุกกับการอ่านรายงาน สุดท้ายก็โมโห เสียอารมณ์ กดคะแนน

แต่พออ่านของเด็กที่มันเก่ง ก็จะสบายใจที่จะอ่าน อยากเก็บไว้เป็นตำราเพื่อสอนในรุ่นต่อไปด้วยซ้ำ เห็นความตั้งใจทำงานที่ต่างกัน คุณภาพงานก็เลยออกมาต่างกันด้วย ตรวจไปก็จะร้องไห้ไป อยากเห็นมันได้ดี อย่างน้อยเราก็เคยสอนมัน แม้ว่ามันจะชอบหรือไม่ชอบเรา จะได้จากเราหรือไม่ได้อะไรจากเราเลยก็ได้ ยังพูดได้ว่าเป็นลูกศิษย์

สงสัยเราคงจะบ้าแล้วล่ะ อินไม่เป็นเรื่องแบบนี้ อารมณ์ศิลปินมากไปมั้ง

Create Date : 24 กันยายน 2551		1 comments
Last Update : 24 กันยายน 2551 11:54:08 น.
Counter : 1573 Pageviews.
Share Tweet