晚饭时，我刚吃完，
似乎老婆也吃完了。
她意犹未尽地望着桌上的饭菜，
自言自语道：
再过二十多天就该割麦子了，
不行！我得多吃点！
否则到时候干活会没劲的！
说着她端起饭菜又大吃起来。
我望着她肥硕的身躯不禁摇了摇头
一一只要想找，理由还是有的！
Wǎnfàn shí, wǒ gāng chī wán,
sìhū lǎopó yě chī wánliǎo.
Tā yìyóuwèijìn de wàngzhe zhuō shàng de fàncài,
zì yán zì yǔ dào:
Zàiguò èrshí duō tiān jiù gāi gē màizile,
bùxíng! Wǒ dé duō chī diǎn!
Fǒuzé dào shíhòu gàn huó huì méijìn de!
Shuōzhe tā duān qǐ fàncài yòu dà chī qǐlái.
Wǒ wàngzhe tā féishuò de shēnqū bùjīn yáole yáotóu
--zhǐyào xiǎng zhǎo, lǐyóu háishì yǒu de!
เวลาอาหารค่ำ ผมเพิ่งทานอิ่ม
ดูเหมือนว่าภรรยาของผมก็ทานอิ่มแล้ว
เธอยังมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะ
แล้วพูดกับตัวเอง:
หลังจากนี้ 20 วันก็ถึงเวลาที่ต้องเก็บเกี่ยวข้าว
ไม่ได้! ฉันต้องกินเพิ่มขึ้น!
มิฉะนั้นจะไม่มีแรงเกี่ยวข้าว
พูดเสร็จเธอหยิบอาหารมากินต่อ
ผมมองไปที่ร่างอวบอ้วนและส่ายหัว
เหตุผล ตราบเท่าที่เราต้องการหา มันยังคงมีอยู่เสมอ!
แอบมองเทออยู่นะจ้ะ อิอิ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 75 คน [