300 , นี่คือสปาตั้น(โว้ย) ... พลั่กกกกกก

...เมื่อพูดถึง 300

ผมไม่รู้สึกว่า ฝีไม้ลายมือของนักแสดงในหนังเรื่องนี้จะเฉียบขาดเด็ดดวงขนาดมีลุ้นออสการ์เหมือน รัซเซล โครว์ จาก Gladiator

ผมไม่คิดว่า ตัวหนังจะสมบูรณ์พร้อมที่จะขึ้นแท่นรอเข้าชิงรางวัลออสการ์เหมือนหนังสงครามย้อนยุคอย่าง เบน เฮอร์ หรือ สปาร์ตาคัส

ผมไม่เห็นว่า ตัวบทจะมีความสลับซับซ้อน ให้ต้องคิดตาม เหมือน Sin city ที่เป็นงานของแฟรงค์ มิลเลอร์เหมือนๆกัน หรือ จะ มีกลยุทธ มีการวางแผนการรบที่คนดูต้องทึ่ง อย่าง การ์ตูน หงสาจอมราชันย์ เพราะ ตัวละครในหนังมีแผนแค่แผนเดียวแค่เลือกจุดยุทธศาสตร์ที่ดี จากนั้น หนังก็เข้าอีหรอบ เนื้อชนเนื้อ ลูกศรชนโล่ ดาบชนคอ ฯลฯ ลุยกันจะๆตรงๆไม่มีอ้อมค้อม แถมบางครา เรายังนึกรำคาญใจที่ตัวละครช่างเพลี่ยงพล้ำหลงเชื่อฝ่ายศัตรูง่ายๆจนเสียที เพียงเพื่อนำไปสู่ ฉากกระซวก ให้สาแก่ใจ


...เมื่อพูดถึง 300

ฉากที่ผมชอบมากที่สุด ติดตาผมมากที่สุด ก็คือ ฉากที่ไม่ได้มีความลุ่มลึกใดๆ เป็นเพียงฉากที่แสนสะใจ เมื่อ กษัตริย์ ลิโอนิดัส ประกาศต่อคนนำสารชาวเปอร์เซียว่า

"นี่คือสปาตั้น(โว้ย) ... พลั่กกกกกก"

บาทาของพระองค์ นาบแทบอกคนนำสารก่อนร่างจะร่วงละลิ่วลงสู่บ่อตรงหน้า

ฉากนี้ถ่ายทอดความเป็น 300 ได้เป็นอย่างดี นี่คือ ความโดดเด่นที่สุดของหนังเรื่องนี้

ดังนั้น

"ดูเอามัน"

คือคำตอบเวลามีคนถามผมว่าหนังเรื่องนี้น่าดูหรือไม่



... 300 เต็มไปด้วย เลือดพลุ่งพล่านถึงขนาดกระเซ็นมาใส่เสื้อคนดู แขนขาหัวขาดพรั่งพรู ห่าลูกศรนับพันนับหมื่น และ เกียรติยศศักดิ์ศรีชาวสปาร์ต้า ที่ ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเป็นตำนานเล่าขานสืบต่อกันมา กับ การใช้ ทหารเพียง 300 คน ตรึงกำลังต้าน พลรบชาวเปอร์เซียที่บุกเข้ามานับหมื่นนับแสน เพื่อหวังยึดแผ่นดิน

... นักแสดงหนุ่มๆกรีฑาทัพมาโชว์กล้ามและซิกแพ็คให้คนดูสาวๆได้กรี๊ดกันตลอดทั้งเรื่อง แต่ด้วยหน้าตาที่คล้ายๆกันแทบทั้งนั้น เราก็คงจะจำพวกเขาได้แค่ไม่กี่คน เด่นที่สุดคงไม่พ้น เจอราร์ด บัทเลอร์ ในบทผู้นำของผองสปาร์ตั้นทั้งหลาย สำหรับบทนักรบแล้วแน่นอนว่าตัวเขาหุ่นให้และใจรัก แต่จะอย่างไรในบทกษัตริย์ ผมยังรูสึกว่าเขาดูอ่อนบารมีผู้นำอย่างที่บทนี้อยากจะให้เป็น



และแม้ทั้งเรื่องจะเต็มไปด้วยหนุ่มๆ แต่หนึ่งสาวที่อยู่ในหนัง ก็เป็นหนึ่งสาวที่ทรงคุณค่า กับ การแสดงของ ลีน่า เฮดี้ เธอไม่ทำให้ คนดูหนุ่มๆ(อย่างผม)ต้องผิดหวัง กับตัวละครที่เซ็กซี่อย่างมีคุณค่า ในบท ราชินีใจเพชร ผู้ใจเด็ดและมีใจที่แมนกว่าผู้ชายหลายๆคน ภรรยาผู้รักและมอบชีวิตให้สามีเต็มร้อย แม่ของลูกที่พร้อมปกป้องยิ่งชีวิต เธอทำให้เราเข้าใจได้ไม่ยากเลยว่า ทำไม ลิโอนิดาสผู้ยิ่งใหญ่ถึงยอมศิโรราบทั้งกายและหัวใจให้กับผู้หญิงอย่างเธอ เพราะ หากเราเป็นลิโอนิดาสเราก็ย่อมอยากได้ สตรีเช่นนี้มาอยู่เคียงข้าง

...ผู้กำกับ แซ็ค ซไนเดอร์ ซึ่งมีผลงานที่ผมชอบ จาก Dawn of the dead ฉบับ รีเมค งานก่อนหน้านี้ที่เขาเลือกดัดแปลงจากผลงานชิ้นคลาสสิค ของ จอร์จ เอ โรเมโอ ซึ่งปกติ งานรีเมคหนังคลาสสิคดีๆมักมีจุดจบที่น่าผิดหวัง แต่ เขาสามารถประยุกต์ความสมัยใหม่ ยุคสมัยหนังแอคชั่นแบบไมเคิลเบย์ การขับเคลื่อนภาพสไตล์ mtv ผสมผสาน เข้ากับ ความคลาสสิคของหนังผีดิบ ได้อย่างสนุกสนานเลือดนองจอ เมื่อมาจับงานชิ้นนี้ การกำกับของเขาก็ไม่ทำให้คนดูต้องผิดหวัง เพราะ เขายังคงเป็นแนวรบแถวหน้าของบรรดาผู้กำกับสมัยใหม่ ที่เพียรพยายามสร้างความแปลกใหม่ให้กับผลงานของตัวเอง และ 300 ก็เป็นอีกหนึ่งหนังที่บรรจุความคลาสสิคของหนังสงครามโบราณ ให้มาอยู่ใน เทคนิคสมัยใหม่ ทั้งงานด้านภาพและอัดฉากแอคชั่นแบบไม่ยั้งชนิดไม่ต้องหายใจ

...หากดูเอามัน หนังก็คงไม่มีอะไรให้ต้องตำหนิ และ คนดูพร้อมจะลืมๆข้อบกพร่องอื่นที่หนังมี เพราะคะแนนส่วนนี้หนังทำคะแนนได้เต็มสิบ แต่ หากลบความมันออกไป เราก็จะพบตัวบทที่นำมาจากต้นฉบับของแฟรงค์ มิลเลอร์ที่ค่อนข้างตื้นเขินไปนิด ไม่คิดจะดัดแปลงหรือสร้างความลึกซึ้งให้กับเรื่องราว

หากแต่ต้องการจะบอกเล่า แค่ ความสวยของงานภาพ ความมันของฉากต่อสู้ และ ความแมนในตัวละคร ประเภท การสู้แบบลุยไม่คิดถอยไม่คิดพัก , พ่อพกลูกชายมาสู้โดยไม่หวั่นต่อการสูญเสีย หรือ คู่หูที่ต่อสู้พร้อมหยอกเอินกับความตายอย่างไม่มีความเกรงกลัว ฯลฯ จนทำให้ หลายๆฉากที่หนังน่าจะฮึกเหิมได้มากกว่านี้ น่าจะสะเทือนใจได้มากกว่านี้ ต้องถูกลดทอนอารมณ์ไปอย่างน่าเสียดาย


...กระนั้นก็ดีถึงจะมีหลายแผนการที่ดูไม่แยบยลเท่าไหร่จนอยากจะจ้างกุนซืออย่าง 8 พิสดาร จาก หงสาจอมราชันย์ ไปช่วยวางแผนการรบ แต่ เมื่อพิจารณา ‘กลยุทธ์ 300 คนชนกองทัพเปอร์เซีย’ ให้ดีๆจะพบว่า มันไม่ใช่ แผนโง่ๆบ้องตื้นของผู้นำบ้าสงคราม แต่คือแผนการที่สะท้อนสมองอันชาญฉลาดและใจที่ยิ่งใหญ่



รู้ทั้งรู้ว่า ยังไงๆก็ย่อมไม่มีทางต้านกองทัพมหาศาลของเปอร์เซีย ถึงใจจะแกร่งกล้าหรือร่างกายจะผ่านการฝึกมาอย่างดี แต่โดยสัจธรรม ความน้อยนิดเพียงนี้ ก็ย่อมต้องแตกพ่ายในที่สุด

รู้ทั้งรู้ว่า ไม่มีทางได้กองหนุนจากกองทัพ เพราะ สภาสูงไม่เห็นด้วยกับความคิดของพระองค์

แต่ พลพรรค 300 ก็ยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล ไม่คิดแม้แต่จะถอยหลังกลับ



... นี่คือแผนที่ใช้สมองอันฉลาดแยบยล

เพราะ ในความเป็นจริง แม้พลรบของกรีกทั้งหมดจะยกพลมาร่วมรบด้วยกัน แต่ กำลังพลของกรีกก็ยังห่างไกลจากเปอร์เซียเกือบสิบเท่า เป็น การเสียเปรียบด้านกำลังพล แถม ฝั่งเปอร์เซีย เหล่าทหารและตัวประหลาดทั้งหลาย ยังถูกบังคับให้สู้ชนิดถอยก็ตาย ดังนั้น โอกาสพ่ายแพ้ของกองทัพกรีกมีอยู่สูงเลยทีเดียว

แต่ วีรกรรมของเหล่านายทหาร300 คน เป็น กุศโลบายสร้างตำนานแบบปากต่อปากที่จะปลุกเร้ากองทัพที่เหลือ ที่แม้จะน้อยกว่าเกิดความฮึกเหิมให้เห็นว่า แม้ คนจะ สามร้อย แต่ต้านได้เป็นพันโดยไม่หวั่นไม่หนีถอย นั่นส่งผลให้ กำลังพลหลักหมื่นย่อมต้องรู้สึกคึกตาม และ จากหลักหมื่นใจที่ฮึกเหิมก็เปรียบได้เป็นหลักแสน หากแม้นมีหลักแสนก็เหมือนกับตัวเองมีอยู่หลักล้าน



... นี่คือแผนที่ใช้ใจที่ยิ่งใหญ่

เพราะ รู้ว่าแพ้ และ รู้ว่าย่อมตามมาด้วยความตาย แต่พวกเขากลับเลือกที่จะเผชิญกับมันอย่างมีเกียรติ เพียงเพื่อ ต้องการ ปกป้อง ลูกหลานและคนรัก เป็นการสู้เพื่อที่จะไม่ต้องเสียใจในภายหลังว่าไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้นอนรอความตายให้ศัตรูบุกมาทำร้ายคนในบ้านโดยมิได้ทำหน้าที่ปกป้องพวกเขาเลย


และ จากแผนการนี้เราก็จะได้เห็น ภาพความแตกต่างของผู้นำสองคน



ลีโอนิดาส ไม่เคยคิดหรือประกาศว่าต้องการให้คนเคารพบูชาอย่างไร แต่ คนในปกครองก็พร้อมจะเอาชีวิตเข้าแลกและร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ พร้อมร่วมตายเคียงข้าง อันเพราะ ความจริงใจมิได้ยืนอยู่บนหอคอยงาช้างชี้นิ้วสั่งคน

ตรงข้ามกับ เซอร์ซัส ที่ประกาศศักดาชัดเจนว่าตัวเองต้องการอยู่ในฐานะผู้นำปานประหนึ่งสมมติเทพ นั่งอยู่บนที่นั่งสูงตระหง่าน แต่ เราก็จะเห็นว่า ไม่มีใครแม้สักคนเดียวที่ยินดีพร้อมจะพลีชีพเพื่อเซอร์ซัส ทุกชีวิตที่เสียไปคือจำต้องดาหน้าไปตายตามคำบัญชาการ


ตัวอย่างของ ลีโอนิดาส และ เซอร์ซัส ก็เป็นเช่นเดียวกับหลายๆองค์กรที่มีผู้นำหรือหัวหน้าที่ไม่เคยดูดำดูดี ไม่เคยมายืนเคียงข้างคนในปกครอง ดีแต่ชิ้วนิ้วสั่งโน่นสั่งนี่ ลูกน้องก็สักแต่ทำๆไปเพราะ กลัวตกงาน กลัวถูกทำโทษ ผลสุดท้ายก็มักจะพบกับความล้มเหลวหรืออยู่ได้ไม่ยั่งยืน ผิดกับ องค์กรที่คนอาจจะน้อยกว่า แต่ หัวหน้ายืนเคียงข้างลูกน้อง คอยเอาใจใส่ดูแล ซึ่งก็จะตามมาด้วยลูกน้องที่พร้อมจะทำงานด้วยใจ และ ตามมาด้วยชัยชนะในที่สุด


สิ่งที่ชอบ

1.มัน ... สะใจ ถึงอกถึงใจ คอลาบเลือดทั้งหลายแหล่

2.ภาพ ... ตะลึง ตระการตา แม้จะเคยเห็นมาแล้วจาก Sin city แล้วก็ตาม กับ เทคนิคที่ถ่ายทำบนบลูสกรีนแล้วนำมาจัดการด้วยคอมพิวเตอร์กราฟฟิค จนแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่า ภาพตรงหน้าลงทุนแค่ 60 ล้านเหรียญ(ถือว่าน้อย เมื่อเทียบกับหนังแนวนี้เรื่องอื่นๆ)

สิ่งที่ไม่ชอบ

1.พล็อตอ่อน ... เข้าใจอยู่ว่า หนังพยายามถ่ายทอดต้นฉบับที่เป็นการ์ตูนของแฟรงค์ มิลเลอร์ มาให้ครบทุกกระบวนความจนการ์ตูนแทบจะเป็นสตอรี่บอร์ด แต่ ถ้าหนังใส่ความซับซ้อนสักนิด ไม่ต้องถึงขนาด Sin city ก็ได้ ไม่ใช่สักแต่ เดินหน้าฆ่าลูกเดียว คงจะทำให้หนังน่าจดจำได้ยาวนานมากไปกว่า เป็นหนังสนุกดูเอามันและงานภาพตระการตา

สรุป ... หากอยากดูหนังภาพสวยๆ ดูเอามัน ดูเอาความสะใจ อย่ารีรอลังเล หนังเรื่องนี้ควรดูในโรงเพื่ออรรถรสเต็มร้อย แต่ ควรเลือกโรงหนังให้ดี เพราะมีบางโรงถูก ‘ผียาหม่อง’ ป้าย ให้รำคาญตา ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า กองเซ็นเซอร์ใช้มาตรฐานอย่างไร เพราะ สองนมที่ปรากฎในหนังถ่ายทอด มิได้มีเจตนาจะสร้างหรือยั่วเย้าทางเพศ แต่ต้องการสื่อถือ ความรักความผูกพันของคู่สามีภรรยาก่อนจะต้องจากกัน กับ ความงดงามของหญิงสาวที่ถูกนำมาสังเวย ที่น่าตลก คือ นมโดนเบลอ แต่ ขาขาดคอหลุด ผ่านฉลุย ด้วยเหตุทีว่าเมืองไทยยังไม่มีเรตติ้ง ดังนั้น หนังเรื่องนี้ไม่เหมาะกับ เยาวชน และ ผู้ไม่นิยมเลือดหรือหนังรุนแรง

ป.ล. ในบรรดาหนังที่เข้าโรงอยู่ตอนนี้ ผมขอเชียร์ Bridge to Terabithia ขาดใจ ผมชอบหนังเรื่องนี้มาก เป็นไม่กี่เรื่องในช่วงหลังที่ต้องแอบปาดน้ำตาป้อยๆและซาบซึ้งประทับใจไปกับเรื่องราวในหนัง แต่ อย่าเพิ่งรีบด่วนไปตีตั๋ว หรือ ไปดูเพราะเห็นตัวอย่างหนัง โปรดไปอ่านข้อควรรู้ก่อนดูหนังเรื่องนี้ที่ความเห็นด้านล่างใน หน้าแรก ของ Blog หรือ ไปที่ ลิงค์นี้เลยครับ --> คลิก



ขอฝาก"หนังสือรัก"ไว้กับผู้อ่านด้วยเน้อ กับ พ็อกเก็ตบุ้คเล่มแรก ที่หยิบยกความรักและความสัมพันธ์ในภาพยนตร์ มาช่วยให้คุณเข้าใจตัวเองและคนรอบข้าง ได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม


(วางขายตามร้านหนังสือทั่วไป หาไม่เจอถามจากพนักงานขายได้เลยจ้า)






ชวนไปอ่านบทความเรื่องอื่นๆ คลิก >> หน้าสารบัญ

ชวนคลิก ชวนคุยกับเจ้าของ Blog ที่ --> หน้าแรก

รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง