ตำนานสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ภาค 2 , จะสนไปทำไมกับเรื่องอิสรภาพที่ไกลตัว

อ่านบทความในภาคที่แล้วก่อนได้ที่

ตำนานสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ภาค1 , ไทยจะสิ้นชาติไม่ใช่เพราะใคร หากมิใช่เพราะไทยด้วยกัน
//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=01-2007&date=22&group=1&blog=1

....ในขณะที่เรานั่งแช่แอร์กินขนม จิ๊จ๊ะกับเพื่อนทางเว็บแคม พลิกตัวไปแอบเปิดแคมฟรอกลุ้นหวิว หรือ นอนเชียร์ลิเวอร์พูลให้ถล่มบาเซโลน่า เราไม่ทันรู้ตัวหรอกว่า โอกาสเหล่านี้ของเรา มีที่มาอย่างไร บรรพบุรุษของเราต้องต่อสู้เลือดตาแทบกระเด็นเพียงใด จึงจะทำให้เรามีกินมีอยู่เช่นทุกวันนี้

...หากในอดีต พวกเขาเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็น ชาวบ้านบางระจัน หรือ สมเด็จพระนเรศวร ฯลฯ คิดว่า "อยู่เป็นทาสของเขาก็พอถูไถไม่เห็นจะลำบากอะไรมาก" "อยู่เป็นเชลยของเขาก็แค่โดนดูถูกแต่มันก็พอมีพอกิน จะ ต่อสู้ ไปทำไมให้เปลืองเหงื่อเปลืองเลือด"

ทุกวันนี้ เราอาจจะยังไม่มีแม้แต่เพลงชาติให้ร้องตอนแปดโมงเช้า หรือ เราอาจต้องร้องเพลงชาติของประเทศอื่นตอนนักบอลเราอยู่ในสนาม

...ไม่แปลกอะไร ที่ ผมหรือใครหลายๆคนไม่ค่อยได้กลับมาหวนคิดถึงเรื่องราวเหล่านี้ เพราะ เราเคยชินกับชีวิตสำเร็จรูป เราหมกมุ่นกับวันข้างหน้า เรามัวแต่ห่วงว่าตัวเราจะรวยหรือจน จะได้เลื่อนขั้นหรือถูกเลย์ออฟ เราสนใจแต่ตัวเองจนลืมหันมานึกถึง ประเทศชาติบ้านเมือง แถมหลายคนยังพาลคิดไปถึงกับว่า

“จะสนใจไปทำไมกับเรื่องในอดีตที่ไม่มีผลกับปัจจุบัน” “จะสนไปทำไมเรื่องอิสรภาพให้วุ่นวายมันไม่ใช่ปัญหาในตอนนี้”
"จะสนไปทำไมกับเรื่องอิสรภาพที่ไกลตัว"

เข้าใจว่า ตอนเสียอิสรภาพที่ผ่านๆมาทุกครั้งในอดีต คนในชาติส่วนใหญ่ก็คงคิดเช่นนี้ คิดแต่เรื่องของตัวเอง ว่าเราจะอยู่จะกินอย่างไร ใครจะใหญ่ใครจะครองเมือง เรามองแต่ภาพเล็กๆคือภาพตัวเอง พวกพ้องของตัวเอง แต่ไม่เคยมองเห็นภาพของขวานด้ามใหญ่บนแผนที่

...ภาคแรกของตำนานสมเด็จพระนเรศวร ชี้ให้เห็นว่า ความพินาศฉิบหายวายป่วงของชาตินั้น สุดท้ายแล้ว ต้นเหตุใหญ่สุดล้วนเกิดขึ้นจากความแตกแยกของคนในชาติด้วยกัน ภาคสองนี้ เราจะได้เห็นว่า หากเราสูญเสียอิสรภาพไปแล้วนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยกว่าจะได้คืนมา บรรพบุรุษของเราต้องแลกอะไรไปบ้างเพื่อทวงเอกราชกลับคืน แล้ว มันก็ชวนให้ได้ฉุกคิดว่า แล้วทุกวันนี้หรือที่ผ่านมา เราเคยทำอะไรเพื่อชาติไทยบ้างแล้วหรือยัง

เราคือส่วนหนึ่งที่นั่งดูประเทศไทยค่อยๆสูญสิ้นความเป็นไทยด้วยการเห็นคนโกงกินก็นิ่งเฉย หรือ แอบเอาใต้โต๊ะโกงกินภาษีประชน หรือ วันๆทำงานมุ่งแต่ผลประโยชน์เข้ากระเป๋าตัวเอง หรือ เอาระเบิดมาบึ้มใส่คนไทยด้วยกัน ฯลฯ เราเป็นหนึ่งในนั้นหรือเปล่า หนึ่งในคนไทยที่ไม่เคยคิดไม่เคยทำอะไรเพื่อชาติเราเอง


...ความขัดตาขัดใจจาก หนังภาคหนึ่ง คือ หนังมีจุดสะดุดเล็กๆน้อยๆมากไปหน่อย จนทำให้ หนังฟอร์มยักษ์เรื่องนี้เป็นได้แค่ หนังพีเรียดที่ถ่ายทอดประวัติศาสตร์ที่คนไทยภาคภูมิใจ ตัวหนังนั้นสอบผ่านได้คะแนนดีแต่ยังไปได้ไม่ถึงระดับยอดเยี่ยม หลังจากจบภาคที่แล้ว ผมสงสัยว่า ภาคสองที่ฉายกระชั้นกันแบบนี้ ท่านมุ้ยจะกลบจุดอ่อนจากของเดิมได้ทันหรือไม่ จะมีการปรับปรุงอะไรที่ต่างไปจากภาคแรก

แล้วผมก็พบว่า

ไม่มีอีกแล้ว ... ความไม่เป็นธรรมชาติในหนังภาคแรก เช่น บทสนทนาโต้ตอบกันเร็วๆเหมือนคนท่องบทต่อๆกันทีละคน , ฉากแสดงอารมณ์หลุดยุค อย่าง ท่าแอ๊บแบ๊วของพระสุพรรณกัลยา หรือ ฉากแอคชั่นตลกๆ อย่าง พระองค์ดำเวอร์ชั่นกระโดดเตะจาพนม

ไม่มีอีกแล้ว... แสงวูบขาวเปลี่ยนฉากให้ชวนรำคาญ(ถ้าสังเกตไม่ผิดเหมือนจะมีโผล่มาตอนเดียว)

ไม่มีอีกแล้ว... ปัญหาอายุที่เหลื่อมล้ำขัดความเป็นจริงในภาคแรก

ไม่มีอีกแล้ว... เพลงฝรั่งตอนจบให้ต้องสงสัยว่าที่เราดูจบไปเป็นหนังไทยหรือลอร์ด ออฟ เดอะ ริง

...หนังภาคสอง ลบ จุดสะดุดในหลายๆอย่างของภาคแรกออกไปมาก ส่งผลให้เกิดสิ่งที่ดีกว่าชัดเจน คือ การเล่าเรื่องที่ราบรื่นมากขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ

เรื่องราวในภาคนี้ ดำเนินเรื่องตั้งต้นที่การเสียชีวิตของบุเรงนอง ต่อด้วยจุดสำคัญนั่นคือ การประกาศอิสรภาพของสมเด็จพระนเรศวร แล้วไปสิ้นสุดที่ฉากรบริมแม่น้ำสะโตง ซึ่งคนดูหลายคนคุ้นตาจากโปสเตอร์ที่เห็นพระองค์ทรงประทับปืนยาวเล็งมาแต่ไกล ก่อนที่เราคนดูจะต้องรอลุ้นการปิดฉากตำนานหนังเรื่องนี้ ในอีก สิบเดือนข้างหน้า

สำหรับคนไม่ดูภาคแรกมาก่อนก็สามารถดูต่อเนื่องในภาคนี้ได้อย่างไม่มีปัญหา เพียงแต่ว่า อาจจะไม่อินหรือรู้สึกตะขิดตะขวงใน ความสัมพันธ์ของตัวละคร เช่น ระหว่าง พระยาราชมนู กับ สมเด็จพระนเรศวร ทำไมถึงดูสนิทกันจัง หรือ สมเด็จพระนเรศวร และ มณีจันทร์ ทำไมรักกันแล้วแค่เจอหน้ากัน หรือ บทมหาเถรคันฉ่องที่คนดูอาจสงสัยว่าทำไมในภาคนี้จึงดูสลักสำคัญมากนักแถมยังมาช่วยคนไทยซะงั้น



...ภาคสองเริ่มต้นแบบไม่รีรออ้อยอิ่ง หนังกระโดดจากวัยเด็กของตัวละครในภาคแรกมาเป็นวัยผู้ใหญ่เต็มตัว จนอาจทำให้หลายคนนึกเสียดาย ยังอยากเห็นบทบาทน่ารักน่าชังของเด็กๆกลุ่มเดิม กระนั้นก็ตามแม้ว่าภาคนี้ นักแสดงเด็กๆที่น่ารักกับบุเรงนองสุดจ๊าบ หมดบทบาทลง แต่ก็แทนที่ด้วยตัวละครรุ่นผู้ใหญ่ที่น่าสนใจไม่แพ้กัน อย่าง



...บุญทิ้งเวอร์ชั่นผู้ใหญ่ หรือ พระราชมนู อาจจะดูover-actingไปบ้างในตอนแรก แต่เมื่อดูไปเรื่อยๆ กลับกลายเป็นรู้สึกว่า นี่คือ ตัวละครที่ทำให้ หนังภาคสองนี้ มีชีวิตมีเลือดเนื้อมีอารมณ์มากขึ้นอักโข เขาทำให้หนังที่ดูแข็งๆ มีมิติทางอารมณ์หลากหลาย เช่น อารมณ์ขึงขังทั้งตอนรบ อารมณ์หื่น(ไม่)น้อยตอนรัก อารมณ์อาลัยอาวรณ์ตอนจาก ยิ่งมาเข้าคู่กับ เลอขิ่น ที่อาบน้ำได้ดีและมีความเท่เคียงคู่ความเข้มแข็ง ยิ่งทำให้หนังชวนดูมากยิ่งขึ้น ต้องชมคนคัดตัวนักแสดงและตัวนักแสดง ทราย เจริญปุระ เธอมีบุคลิกบวกการแสดงที่สอดร้บกับบทนี้ได้อย่างน่าประทับใจ

ไม่ใช่แค่นั้น ภาคสองนี้เราจะยังได้พบกับตัวละครทีน่าประทับใจอีก เช่น บท พระไชยบุรีกับพระศรีถมอรัตน์ จัดได้ว่าเป็นสองตัวละครสมทบที่ขโมยซีนน่าจะเป็น คู่หูคู่เท่คู่ฮา ที่เราพบเสมอในหนังมหากาพย์ใหญ่ๆที่มาช่วยสร้างสีสันและลดความตึงเครียด อย่าง คู่ซีทรีพีโอ กับ อาร์ทูดีทู หรือ กิมลี กับ อารากอร์น และ นางเอกของเรื่อง มณีจันทร์ ที่เล่นดีหรือเปล่าไม่ทันสนใจเพราะ คุณเธองามจับตาจับใจเหลือเกิน




คนสำคัญที่สุดในหนังอย่าง พ.ต. วันชนะ สวัสดี สอบผ่านได้ยอดเยี่ยมในบท สมเด็จพระนเรศวร ที่มีรัศมีความเป็นผู้นำ ห้าวหาญเอาจริง อย่างฉากที่ตัดสินใจกลับไปช่วยพระยาราชมนู เท่ระเบิดมาก แต่ในตอนอื่นๆที่ไม่ใช่ฉากรบหรือฉากบัญชาการ เช่น ฉากเข้าพระเข้านาง หรือ ฉากสนทนาพาทีกับคนอื่นๆ ตัวเขายังดูแข็งๆไปนิดทั้งคำพูดและการเคลื่อนไหว

... หนังประวัติศาสตร์เช่นนี้ ย่อมมีตัวละครจำนวนมาก ก่อให้เกิดปัญหาที่ตามมาตั้งแต่เรื่องก่อนๆของท่านมุ้ย ไม่ว่าจะเป็นสุริโยไท หรือ ตำนานสมเด็จพระนเรศวรภาคแรก คือ พอตัวละครมาก หนังเกลี่ยน้ำหนักให้ความสำคัญตัวละครไม่ดี จน บทบาทของตัวละครดูกลืนๆไปด้วยกัน ไม่มีใครสำคัญกว่าใคร ดูมั่วๆ คนดูจำไม่ได้ว่าบทบาทตัวละครนี้คือใคร ต้องอาศัยจำจากชื่อนักแสดงเอาเอง

ช่วงแรกของหนังภาคนี้ก็เกือบๆไปเหมือนกัน ครั้นพอตัวละครมาก หนังก็เข้าทางเดิมนั่นคือ หนังตั้งใจจะให้ความสำคัญกับตัวละครให้ครบมากที่สุด จน การตัดต่อลำดับเรื่องราวของหนังก็ดูสะดุดๆ ไม่ต่อเนื่อง และทำให้ช่วงแรกยาวๆและเบื่อๆนิดหน่อย รู้สึกแปลกใจเหมือนกันว่า เท่าที่เคยดูหนังของท่านมุ้ยเรื่องเก่าๆที่ไม่ใช่หนังฟอร์มยักษ์ ท่านกำกับนักแสดงให้ฉายความสามารถออกมาเต็มศักยภาพและเป็นธรรมชาติ แต่ทั้งสุริโยไท และ สมเด็จพระนเรศวร ฉากที่ขัดความรู้สึกกับไม่เป็นธรรมชาติส่วนใหญ่ เป็นฉากตัวละครมีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน พูดคุยสนทนากัน พลอดรักกัน (เช่น เวลาเจอกันของคู่เอกที่ดูแข็งๆก้ๆกังๆขัดๆเขินๆ หรือ คู่รองที่บางตอนก็จูบกันดูดดื่มนัวเนียถึงพริกถึงขิงเกินความจำเป็น)

นั่นจึงทำให้รู้สึกว่า ช่วงครึ่งหลังที่เต็มไปด้วยฉากรบ หนังทำได้ราบรื่นดีกว่าช่วงต้นมาก เพราะไม่ต้องใส่ใจกับตัวละครที่ไม่สำคัญ ไม่ต้องมีฉากพูดคุยให้มากความ และการกำกับฉากรบ ฉากสงคราม นั้นหนังก็ทำออกมาได้ยอดเยี่ยม เนียนต่อเนื่องไม่แพ้หนังฝรั่งมังค่าชนิดที่เรียกว่า ไม่ใช่แค่ทุนมากถึงทำได้ แต่ จังหวะและคิวต่างๆนั้น โกอินเตอได้ไม่อายใคร ขอยกนิ้วให้จริงๆ



...ระหว่างดูหนัง แอบเห็นคุณน้าที่นั่งข้างๆปาดน้ำตาป้อยๆมีอารมณ์คล้อยตามหนัง บ่งบอกว่าหนังภาคนี้ดึงอารมณ์คนดูได้ดีและทำให้คนดูมีอารมณ์ร่วมที่หลากหลายกว่าภาคที่แล้ว ส่วนตัวแล้วก็มีแอบน้ำตาซึมตอน ฉากคู่รัก น้องขิ่นพี่ทิ้ง ที่ต้องรบเคียงบ่าเคียงไหล่หรือตอนใกล้ต้องพลัดพราก สองคนนี้เล่นเข้ากันดี ชอบฉากจะตกม้าแล้วคว้าก่อนร่วงไปด้วยกัน เป็นอีกหนึ่งฉากที่นักแสดงใจเด็ดและคิวกำกับก็ทำได้สวยงาม

อารมณ์ที่อ่อนที่สุดของหนัง คือ อารมณ์ตรงฉากไคลแมกซ์ ซึ่งภาคที่แล้วนั้นไม่มี ครั้นสุริโยไทก็หาไม่เจอ พอมาภาคนี้ฉากตอนจบ มี ไคลแมกซ์ ให้ชื่นใจ ก็กลายเป็น ไคลแมกซ์แบบเบาๆพาคนดูไปได้ไม่ถึงขีดสุด ทั้งที่มันน่าจะถึงพีคได้มากกว่านี้ หรือ ฉากที่น่าจะสำคัญๆหลายฉากก็ดูวูบวาบมาแล้วก็จบไป อย่าง ฉากลอบสังหารสมเด็จพระนเรศวรที่หนังปูมาเหมือนจะเป็นช่วงเวลาสำคัญ แต่แค่คนป่ากระโดดโฮ่ฮ่าถูกฆ่าตายแล้วจบไปแบบเงียบๆ ทั้งสามเรื่องของท่านมุ้ย หากมิใช่หาฉากไคลแมกซ์ไม่เจอ ก็จะให้ความรู้สึกในฉากไคลแมกซ์ว่า แหม เราอยากจะซึ้ง เราอยากจะฮึกเหิม เราอยากจะสะใจ มากกว่านี้อีกซักนิด แต่หนังปูอารมณ์มาบิวต์น้อยเหลือเกิน

การที่ไคลแมกซ์หรือฉากสำคัญไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมเต็มที่นั้น ส่วนตัวแล้วสังเกตว่า ที่ผ่านมา หนังให้ความสำคัญกับการปูอารมณ์คนดูน้อยเกินไป และ ค่อนข้างรวบรัดเพื่อนำไปสู่ฉากสำคัญ ไม่ต้องดูอื่นไกล ตัวอย่างเช่น ฉากพบกันของ มณีจันทร์ กับ สมเด็จพระนเรศวร ที่แม้เราจะรู้ความสัมพันธ์กันมาตั้งแต่ภาคที่แล้ว แต่ การที่หนังให้ทั้งคู่พบกันแล้วโผเข้ารักกันมันเร็วเกินไป ทำให้ถัดจากนั้น เวลาทั้งคู่อยู่ด้วยกัน เราจึงไม่ค่อยคล้อยตามอารมณ์รักใคร่ของทั้งคู่ หรือ ฉากประกาศอิสรภาพที่ตัวฉากนั้นทำได้ยิ่งใหญ่ แต่ก่อนหน้านั้น หนังปูให้เกิดอารมณ์ฮึกเหิมคล้อยตามได้น้อยเกินไป

ในฉากไคลแมกซ์สำคัญๆเหล่านั้น หากถามว่าดีหรือไม่ ตอบได้ว่าดี น้ำตาซึมหรือไม่ ก็ใช่ แต่ ความอินนั้นส่วนหนึ่งเพราะเราคนดูคือคนไทย จึงเกิดอารมณ์ร่วมไปกับหนังในหลายๆฉากได้มากยิ่งขึ้น แต่ หากยังจำกันได้ เวลาเราดูหนังฝรั่งที่เล่าเรื่องการต่อสู้เพื่อชนชาติตัวเองเช่น Braveheart ฉากไคลแมกซ์ในหนังนั้น ทำให้เรามีอารมณ์ร่วมฮึกเหิมไปโดยที่ไม่ใช่คนสก็อตแลนด์ หรือ หลายเรื่องๆที่เรารู้สึกฮึกเหิมขนลุกมากกว่านี้ ทั้งที่เราเองก็ไม่ใช่คนประเทศนั้นๆ นั่นแสดงให้เห็นถึง ความสามารถที่ตัวหนังถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้อย่างเต็มศักยภาพ และ นี่คือสิ่งที่หนังไทยเราน่าจะทำสู้ได้เพราะไม่เกี่ยวกับเงินทุนหรือประสบการณ์

...ปัญหาร่วมอีกจุดของทั้งสุริโยไท และ ตำนานสมเด็จพระนเรศวร คือ การพยายามถ่ายทอดรายละเอียดข้อเท็จจริงในประวัติศาสตร์ให้ครบ จนสุริโยไท เข้าใกล้ สารคดี และ ใน ตำนานสมเด็จพระนเรศวร บางครั้งมันก็มากจนล้น กลายเป็นส่วนเกินที่ไม่จำเป็น อย่างในหนังภาคนี้ ฉากบ้านยายตาบอดที่เหมือนจำเป็นต้องมี แต่พอมีแล้วก็รู้สึกเฉยๆ ไม่รู้จะใส่มาเพื่ออะไร เหมือนเป็นส่วนเกิน เข้าใจว่าน่าจะมีความหมาย แต่ หนังไม่สามารถสื่อสารข้อความในตอนนี้ได้ชัดเจน (เดาว่าจะสะท้อนให้เห็นตัวตนของสมเด็จพระนเรศวรและผลของสงครามต่อประชาชน) คำพูดที่ยายต้องการจะบอก เราก็ไม่เห็นผลตามมาว่าเกิดอะไรขึ้น ชนิดถ้าจะตัดฉากนี้ออกน่าจะเป็นผลดีในแง่การกระชับของหนังมากกว่า

จุดสะดุดเล็กๆน้อยในหนังยังพอมีอยู่ อย่าง การจัดแสงในบางฉาก ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะโรงหนังรอบที่ตัวเองดู หรือ เพราะตัวหนังเอง เช่น ฉากหมอกมูกับเลอขิ่นกลางป่า ถ่ายด้านหนึ่งดูเหมือนตอนพลบค่ำแต่พอกล้องเปลี่ยนมุมกลับสว่างจ้าเป็นเหมือนตอนกลางวันซะงั้น ยังมีปัญหาเรื่องเสียง ที่คนดูหลายคนบ่นถึง(อันนี้ไม่ทันสังเกตตั้งใจฟังเพราะมัวแต่ตั้งใจจับจ้อง มณีจันทร์ยิ้ม กับ เลอขิ่นอาบน้ำ) และ ที่ยังคงมีอยู่แต่ลืมพูดไปตอนเขียนถึงภาคแรก คือ นักแสดงสมทบหลายๆคนเวลาพูดเหมือนท่องบทอ่านให้เราฟัง มากกว่าแสดงหนังสวมบทบาทเป็นตัวละครนั้นๆให้เราดู

ส่วนตัวแล้วนั่งดูหนังอย่างพึงพอใจ แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ตั้งแต่ภาคแรก ที่หนังเสียคะแนนไปกับข้อบกพร่องเล็กๆน้อยๆเยอะเกินไป จริงที่หนังทุกเรื่องย่อมมีข้อบกพร่อง แต่ข้อบกพร่องของสองภาคที่ผ่านมา ลองถามคนที่ไปดูด้วยกันหรืออ่านตามกระทู้ในเว็บบอร์ดก็จะพบว่า มันเป็นข้อบกพร่องที่คนดูส่วนใหญ่ ไม่จำเป็นต้องนักวิจารณ์ชั้นอ๋องก็สามารถมองเห็นและรู้สึกสะดุดในสิ่งเหมือนๆกัน แถมข้อบกพร่องนั้นก็แทบจะเรียกได้ว่า เดินซ้ำรอยเดิมมาตั้งแต่สุริโยไท ที่เสียดายก็เพราะว่า จุดบกพร่องเหล่านั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตที่เกินเยียวยาแบบ บทห่วย หรือ นักแสดงไม่เหมาะ แต่เป็นปัญหาที่น่าจะแก้ไขได้ หากก่อนเอามาฉายในโรงมีทีมช่วยกันดูช่วยกันตรวจ เพราะผลที่ออกมา เหมือนกับ สินค้าดี แต่ทีม QC ไม่เขี้ยวพอ ปล่อยผ่านออกมาเพราะมองแค่ว่า มันใช้ได้แล้ว


สิ่งที่ชอบ

1.พระราชมนู + เลอขิ่น ... เล่นเข้าคู่กันได้ดี และ แสดงได้ดีที่สุดในหนัง

2.พระไชยบุรี+พระศรีถมอรัตน์ ... ฉากเปิดตัวดูขำๆแต่ก็รู้สึกขัดๆกับการเป่ายิงฉุบ แต่ ถัดจากนั้นจนถึงช่วงปลาย ทั้งคู่ เท่มากขอรับ

3.ฉากสงคราม ... ด้วยงบขนาดนี้ นี่คือ ผลงานที่น่าภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

สิ่งที่ไม่ชอบ

1.จุดบกพร่องเล็กๆน้อยๆประปรายที่กล่าวข้างต้น

สรุป ... เห็นควรว่าควรเสียตังค์ไปดู อันเนื่องมาจาก สนุกกว่าเดิม ยิ่งใหญ่กว่าเดิม อลังการงานสร้างมากกว่าเดิม ตื่นเต้นมากกว่า หลากรสชาติกว่าเดิม การเล่าเรื่องลื่นไหลมากกว่าเดิม เรียกได้ว่าทุกอย่างในภาคนี้ดีกว่าภาคที่แล้ว และ แน่นอน ดูสนุกว่า สุริโยไท หลายช่วงตัว (แต่ผมเองนั้นดันทะลึ่งชอบภาคที่แล้วมากกว่า ซึ่งเป็นเพราะตัวเองไม่ได้ชอบหนังสงคราม บวก ชอบตัวบทภาคก่อนที่มีอะไรให้ขบคิด มีรายละเอียด มีอะไรที่ดูซับซ้อนมากกว่าภาคนี้ การเขียนบทไม่เป็นสูตรตายตัวแบบพม่าชั่ว-ไทยดี และ ไม่เน้นไปที่การรบเป็นสำคัญ )

ป.ล. วันศุกร์นี้มีโปรแกรมน่าสนใจมากครับ กับ การดู Little miss sunshine ในโรงหนังฟรี หนังตัวเต็งออสการ์อีกเรื่องของปีนี้ที่เล่าถึงครอบครัวหนึ่งซึ่งทีมนักแสดงในหนังได้รับคำชมกันถ้วนหน้า หนังไม่เข้าโรงรอบธรรมดาแน่ๆแล้ว รายละเอียดคลิกอ่านที่ หน้าแรก ความเห็นที่ 20 ได้เลยครับ

ป.ล.2 ... อุวะฮะฮะ ลิเวอร์พูล อัด บาร์ซ่า ได้จริงๆด้วย





ขอฝาก"หนังสือรัก"ไว้กับผู้อ่านด้วยเน้อ กับ พ็อกเก็ตบุ้คเล่มแรก ที่หยิบยกความรักและความสัมพันธ์ในภาพยนตร์ มาช่วยให้คุณเข้าใจตัวเองและคนรอบข้าง ได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม


(วางขายตามร้านหนังสือทั่วไปแว้ว)
เดือนแห่งความรัก มอบ"หนังสือรัก"แด่คนที่คุณรัก ฮิ้ววว





ชวนไปอ่านบทความเรื่องอื่นๆ คลิก >> หน้าสารบัญ

ชวนคลิก ชวนคุยกับเจ้าของ Blog ที่ --> หน้าแรก

รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง