Goal! , ประตูชัย(goal)เป้าหมายชีวิต

...หนังนักกีฬาประเภท “สู้เขา ทาเคชิ” ที่ผ่านๆมาผมได้ดูแค่กีฬา วอลเล่ย์บอล , ระบำใต้น้ำ , อเมริกันฟุตบอล ปิงปอง ฯลฯ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่กีฬายอดฮิตอย่าง ฟุตบอล จะได้ขึ้นจอเต็มตัว อย่างมากก็แค่แซมเป็นส่วนเล็กๆในหนัง เมื่อรู้ว่า Goal! โครงการไตรภาคฟุตบอลถูกจับมาขึ้นจอ ผมก็ไม่ลังเลที่จะรอตีตั๋วเข้าไปเชียร์บอลในโรงหนัง

ชีวิตที่เริ่มต้นด้วยความยากลำบากสอนให้ พ่อของ Santiago ใช้คติสอนใจด้วยการไม่มักใหญ่ใฝ่สูงเกินตัว ทำไมพ่อถึงกลัวที่จะมองสูง เพราะ พ่อรู้ว่ายิ่งสูงยิ่งตกมาเจ็บ พ่อทำทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยให้กับครอบครัว พ่อเลือกจะไม่เสี่ยงเพื่อที่คนรอบตัวจะได้ไม่เจ็บ จนถึงกับวางอนาคตทุกอย่างให้กับลูกๆก้าวเดินตาม พ่อคงลืมไปอย่างหนึ่งว่า ชีวิตของ Santiago Munez ส่วนหนึ่งของชีวิตเป็นของเขาเอง

เมื่อ Santiago เลือกที่จะเสี่ยง มันก็เหมือนกับการลงทุนชีวิต ซึ่งก็ต้องพร้อมที่จะต้องแลกกับบางสิ่งไป และนั่นทำให้เขาต้องจากครอบครัวไปยังอังกฤษดินแดนแห่งลูกหนัง เพื่อไปตามความฝันเพียงหนึ่งเดียวของเขา นั่นคือ ฟุตบอล ด้วยการสนับสนุนของคน 2 คนที่เชื่อมั่นในความสามารถของเขา คือ ย่าและ Glen Foy อดีตแมวมองประจำทีมนิวคาสเซิล

…Santiago เป็นนักเตะที่มีพรสวรรค์ แต่พรสวรรค์ต่อให้ยิ่งใหญ่ปานใดก็ไม่สามารถทำให้คนๆหนึ่งประสบความสำเร็จได้ หากคนๆนั้นไม่ประยุกต์พรสวรรค์ให้เข้ากับการใช้ชีวิต ไม่รู้จักเรียนรู้ที่จะต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคทั้งจากภายนอกที่มายั่วเย้าและจากภายในใจที่อ่อนแอ เราจึงได้เห็นนักเตะที่มีพรสวรรค์หลายคน ขึ้นสู่ดวงดาวอย่างรวดเร็วและร่วงหล่นลงดินอย่างรวดเร็วเช่นกัน และมันก็เป็นเช่นนี้ทุกอาชีพทุกเส้นทาง

พรสวรรค์ไม่สามารถพาใครคนไหนเดินไปข้างหน้าได้นอกจากขาของเจ้าตัวเอง และ ขาของเจ้าตัวเองที่จะเป็นพาเจ้าตัวนั้นเดินหน้าหรือถอยหลังได้เช่นกัน

... ผู้ร้ายใน Goal! ต่างจากหนังทั่วๆไป เพราะในหนังเรื่องนี้ไม่มี"คน"เป็นผู้ร้าย ผู้ร้ายคือกิเลสและอุปสรรคต่างๆที่ Santiago ต้องต่อสู้ ฝ่าฟัน ทั้งศัตรูจากภายนอก อาทิเช่น สภาพภูมิอากาศและภูมิประเทศที่แตกต่าง , คนที่คอยกลั่นแกล้ง , การถูกปฏิเสธ ฯลฯ และต่อฝ่าฟันกับศัตรูภายในใจ เช่น ความกลัว , ความท้อแท้ , ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ฯลฯ ซึ่งศัตรูเหล่านี้คือศัตรูในชีวิตจริงที่คอยตามเราไปไม่มีวันจบสิ้นจนกว่าเราจะตาย

และแม้ Santiago จะก้าวผ่านอุปสรรคขั้นแรกได้รับว่าสัญญาว่าจ้าง แต่ศัตรูเหล่านั้นก็ไม่ได้หนีหายไปเพียงเปลี่ยนรูปแบบไปอีกเป็น ปาร์ตี้ชั้นสูง ผู้หญิง เงินทอง ความหรูหราโอ่อ่า หรือ พวกเหลือบปลิงที่คอยดูดเลือดความสำเร็จอย่าง เอเย่นต์หน้าเงิน หนังสือพิมพ์หิวข่าวฯลฯ ซึ่งพร้อมจะเปลี่ยนตัวตนของคนๆหนึ่งให้กลายเป็นอีกคนหนึ่งได้ทันที เหมือนกับ Gavin Harris นักเตะค่าตัวแพงของสโมสรเป็นตัวละครที่เข้ามาเสียบตำแหน่งนี้อย่างเหมาะเจาะ เขาทำให้เราได้เห็นคนที่จมอยู่กับความสำเร็จจอมปลอม ฟุ้งเฟ้อกับความสำราญต่างๆนานาที่ถูกประเคนมาให้ ไม่น่าแปลกใจเมื่อเขาถูกกระแทกด้วยความจริงของ Santiago ว่าไม่กลัวหรือที่สักวันจะเจ็บแล้วจะตกจากที่สูงนั้น เขากลับไม่ยอมรับความเป็นจริง เป็นธรรมดาที่คนเราจะปฏิเสธความจริงเพราะความจริงมันก็น่ากลัวจนเรายอมหลงระเริงกับความหลอกลวงจนลืมความจริงไปได้

....สังคมรอบนอกค่อยๆสอน Santiago ให้ได้รู้จักชีวิตมากยิ่งขึ้น เขาเริ่มต้นจากนักเตะจอมเลี้ยงสับขาหลอกผู้พาบอลไปข้างหน้าไม่เคยเหลียวมองใคร ก่อนซัลโวประตูชัยด้วยตัวเอง แต่ชีวิตของคนเราจะเลี้ยงเดี่ยวไปได้ไกลสักแค่ไหนกัน

... เขาค่อยๆเรียนรู้เทคนิคการเล่นฟุตบอลและเทคนิคการใช้ชีวิตไปพร้อมๆกัน บทเรียนที่เขาได้รับเริ่มจากการปิดบังความจริงทำให้เขาได้รู้ว่ามันส่งผลเสียอย่างไร เพราะหากแมตช์นั้นเป็นการแข่งจริงแล้วเขาไม่บอกใคร แต่จงใจปิดบังเพื่อให้ได้ลงเล่น มันก็เหมือนกับการทำเพื่อประโยชน์ส่วนตนและทีมก็จะได้รับความเดือดร้อนตามมา เขาค่อยๆเรียนรู้ว่าการเล่นฟุตบอลคือการเล่นเป็นทีมไม่ใช่การเล่นคนเดียว ไม่ใช่การเล่นเพื่อตัวเอง แต่เป็นการเล่นเพื่อคนอื่นๆทั้งเล่นเพื่อทีม เล่นเพื่อสโมสร และเล่นเพื่อคนเชียร์ เหมือนที่ ผู้จัดการทีมสอนเขาว่า ชื่อที่อยู่ด้านหน้าของเราสำคัญกว่าชื่อเราที่ปักอยู่ด้านหลัง ต่อให้มีพรสวรรค์มากเพียงใดแต่เมื่อเล่นเป็นทีมไม่ได้ ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนอื่นไม่เป็น สนใจแต่ชื่อของตัวเอง ก็ยากที่จะประสบความสำเร็จได้

....ดังนั้นในตอนท้ายที่เขาเรียนรู้ที่จะจ่ายบอลให้เพื่อนแทนที่จะยิงเอง เรียนรู้ที่จะให้คำแนะนำช่วยเหลือ Gavin แทนที่จะเอาตัวรอด สิ่งที่เขาได้รับกลับมามันคือชัยชนะของตัวเขาทั้งในเกมส์การแข่งขันและในเกมส์ชีวิต

แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่รบกวนใจเขามาตลอดไม่ว่าจะชนะสักกี่ครั้ง คือ ความปรารถนาอยากให้พ่อยอมรับเขาอย่างที่เขาเป็น เป็นความปราถนาที่ยังไม่ได้รับการเติมเต็ม ชนิดต่อให้ได้ไปเล่นฟุตบอลโลกก็ไม่สามารถจะชดเชยกันได้ การต่อสู้ของเขาไม่ใช่เพียงเพื่อความสำเร็จเท่านั้นแต่ยังเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากพ่อ ในอีกมุมโลกหนึ่งเขาเองคงไม่รู้ว่าหัวอกของพ่อย่อมรอคอยและอยากให้ลูกไปได้ถึงฝั่งฝัน การไม่รับโทรศัพท์ก็เป็นเพียงทิฐิที่วางไม่ลง แต่เมื่อรู้ว่าลูกตัวเองได้ลงสนาม ในนัดที่เจอฟูแล่ม พ่อเขาก็กลายเป็นหนึ่งในกองเชียร์ที่อยู่ในผับ ไม่จำเป็นต้องรู้ผลในสนามเพราะเพียงเท่านี้ก็เป็นชัยชนะที่ Santiago ตามหามาทั้งชีวิต น่าเสียดายที่เขาไม่ได้ยินประโยคที่พ่อตะโกนกลางร้านอย่างเต็มภาคภูมิว่า “นี่คือลูกชายของฉัน” ประโยคที่ใครได้ยินก็บอกได้ว่าพ่อของเขาภาคภูมิใจในตัวลูกคนนี้มากมายเพียงใด เป็นประโยคที่ผมได้ยินแล้วยังรู้สึกว่าน่าภูมิใจมากกว่าประตูชัยที่ยิงได้เสียด้วยซ้ำ

... การต่อสู้ของ Santiago ไม่ได้หยุดนิ่งอยู่แค่ ประตู (Goal) ในสนามหญ้าสีเขียวที่มีประตูอยู่สองฟากฝั่ง เพราะเขาก็เหมือนคนๆทั่วไปเช่นคนดูที่ต้องต่อสู้ต่อเพื่อไปให้ถึง เป้าหมายชีวิต (Goal) ของตัวเอง

…. Goal! เป็นหนังสูตรผสมระหว่าง ฟุตบอล + สู้เพื่อฝัน + conflict พ่อ-ลูก (ประเภทที่ถ้าเปลี่ยนจากฟุตบอลเป็นบัลเลต์ก็อาจได้เรื่องที่คล้ายกันอย่าง Billy Elliot) ผู้กำกับ Danny Cannon ผู้กำกับที่มีผลงานหลายตอนจากซี่รี่ส์ CSI มากำกับตอนแรกของไตรภาคฟุตบอลชุดนี้ แทบจะไม่ได้ทำอะไรมากเพราะทั้งโครงเรื่องหรือพล็อตมันมาแบบอาหารสำเร็จรูปอยู่แล้ว เหลือแค่ว่าพ่อครัวจะปรุงมันได้ดีขึ้นมากน้อยแค่ไหนเท่านั้น และ พ่อครัวอย่าง Danny Cannon ก็เลือกที่จะทำแบบปลอดภัยไว้ก่อน นั่นคือทุกอย่างก็เล่นตามสูตรทุกอย่าง กลายเป็นหนังที่เราคาดเดาได้ไม่ยาก แต่ความสนุกอยู่ที่การลุ้นมากกว่าว่าจะผ่านแต่ละช่วงไปได้อย่างไร

... สัดส่วนดราม่าที่มีนั้น หนังใช้ประเด็นความขัดแย้งพ่อ-ลูกได้ยังไม่คุ้มเท่าไหร่นัก น่าเสียดายว่าอุตส่าห์ปูตอนแรกไว้อย่างดีอีกทั้งนักแสดงพ่อ-ลูกก็เล่นกันได้ดี ถ้าเน้นตรงนี้ต่อน่าจะให้พีคของอารมณ์ตอนท้ายมากยิ่งขึ้น ในส่วนที่หนังทำได้ดีคือส่วนปลุกใจให้ฮึกเหิม หนังทำให้ดูจบแล้วเราอยากจะลุกขึ้นทำอะไรที่เคยฝันไว้ อยากจะรีบคว้าโอกาสที่ผ่านเข้ามา ดีกว่าจะนั่งนิ่งๆแล้วดูมันเลยผ่านไป

...หนังสามารถทำให้บรรยากาศที่อังกฤษดูเป็นเมืองที่ประชาชนหายใจเข้าออกเป็นฟุตบอลได้น่าเชื่อถือ การถ่ายบรรยากาศของสนามเซนต์เจมส์ปาร์ค ดูขลังและน่าเกรงขาม ดูแล้วชวนให้รู้สึกตามว่าเป็นเวทีที่ยิ่งใหญ่ แต่แปลกที่ว่าเมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น ความขลังนั้นมันลดลงไป หนังไม่สามารถถ่ายทำการแข่งฟุตบอลได้น่าเชื่อถือและมุมกล้องที่ถ่ายไม่บีบคั้นกดดันคนดูได้มากพอ สิ่งหนึ่งที่น่ายินดีคือแฟนๆ Oasis จะได้ฟังเพลงของพวกเขาบนจอภาพยนตร์มากกว่า 1 เพลง (แอบปลื้มที่หนึ่งในนั้นมี What’s story morning glory)

... นักแสดงทุกคนในเรื่องก็เล่นกันได้ดีแทบทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็น ตัวเอกอย่าง Santiago Munez แต่คนที่ผมชอบมากกว่ากลับเป็นตัวประกอบทั้งหลายไม่ว่าจะเป็น ผู้จัดการทีม Erik Dornhelm ที่รับบทโดย Marcel Iures (จำได้ว่าเคยประทับใจตั้งแต่เล่นบทผู้การใจหินใน Hart's War มาแล้ว เขาดูเหมาะดีกับบทประเภทเขี้ยวลากดินแต่ก็มีความเมตตาซุกซ่อนในใจ ) หลายมุมที่ผมมองหน้าเขาแล้วนึกถึง อาแซน แวงเกอร์ ผู้จัดการทีมอาร์เซนอล เขาเล่นได้ดีกับการเป็น boss ที่ดูเขี้ยวแต่เข้าใจ ดูไม่สนใจแต่จริงๆแล้วใส่ใจ และเป็นคนสอนอะไรดีๆให้กับพระเอก ,บทพ่อผู้รักลูกแต่ก็ถือทิฐิเกินกว่าจะยอมพูดคุยหรือยอมลูก , บท Glen Foy ชายผู้เชื่อมั่นและจริงใจกับ Santiago มาตลอด และสุดท้าย บท Gavin Harris นักฟุตบอลเพลย์บอยที่ Alessandro Nivola เล่นบทนี้ได้เหมือนนักเตะทั้งในและนอกสนามเหลือเกิน

สิ่งที่ชอบ

1.ฟุตบอล ในหนัง ... สนุกดี กับการได้ดูหนังฟุตบอลบนจอใหญ่ๆในโรงหนัง

2.oasis ในหนัง ... ใครชอบ Oasis ก็ได้เฮกันแน่นอนที่จะได้ยินเพลงของพวกเขาในโรงหนังเต็มๆ ที่ชอบมากก็คือเลือกเพลงจากอัลบั้มเก่าๆมาด้วย (พอดีผมทั้งแฟน Blur ทั้ง Oasis ก็เลยปลื้มไปด้วย )

สิ่งที่ไม่ชอบ

1.หนังเล่นตามสูตรมากไป ... ทำให้ได้แต่ความรู้สึกสนุก ตื่นเต้น แต่ ดราม่าที่ใส่เข้ามาก็ยังทำได้ไม่ถึงกับจับใจมากมาย ในส่วนของการปลุกใจให้ฮีกเหิมก็ได้แค่กลางๆ บรรยากาศตื่นเต้นลุ้นการแข่งขันก็ออกมาแบบเรื่อยๆ ทุกอย่างเดินหน้าไปอย่างไม่มีอะไรเด่นและจบลงแบบไม่ได้ทำให้น่าจดจำถึงขนาดอยากดูอีกครั้ง

2.การแข่งขัน ... หนังกีฬาไฮไลท์ย่อมไปอยู่ที่บรรยากาศการแข่งขันในสนามของกีฬาประเภทนั้นๆ ความกดดัน ความตึงเครียด ที่ค่อยๆบีบหัวใจคนดูจะมีผลให้ไคลแมกซ์กระทบใจคนดูมากยิ่งขึ้น ตัวอย่างที่ทำออกมาได้ดีเร็วๆนี้คือ ฉากชกมวยครั้งสุดท้ายใน Cinderalla man ที่ทำให้คนดูแทบอยากจะส่งเสียงเชียร์และนั่งไม่ติดที่เพราะลุ้นการแข่งขัน แต่กับ Goal! หนังยังห่างไกลกับความรู้สึกนั้นมาก การถ่ายทำการแข่งฟุตบอลในสนามโดยเฉพาะตอน Liverpool ที่หลายช็อตดูการตัดสลับไปมาไม่เนียนเลย

สรุป ... สนุกดี ดูได้เพลินๆ แฟนๆทูนอาร์มี่คือกลุ่มคนดูที่ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวง ส่วนแฟนหงส์อย่างผมก็ดูได้สนุกๆเพลิดเพลินเช่นกัน ไม่ได้มีจุดประทับใจน่าจดจำมากนัก หนังเดินหน้าตามสูตรทุกประการและก็ทำหน้าที่ได้ดีตามที่ควรจะเป็น คอบอลทั้งหลายไม่เสียดายตังค์แน่นอน



ความเห็นของคุณมีประโยชน์กับผู้อ่านคนถัดมา คำทักทายของคุณเป็นกำลังใจให้ผู้เขียน คำติชมหรือคำแนะนำของคุณจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงพัฒนาหากคุณเข้ามาอ่านครั้งถัดไป

ติดตามบทความใหม่ๆ หรือ บทความน่าสนใจ หรือ เริ่มต้นอ่านBlogนี้มีข้อสงสัย คลิกไปเริ่มต้นที่ --> หน้าแรก


รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง