2046 , ไปแล้วอย่าลืมกลับมา

....ถ้าจะไปดู 2046 คงต้องรู้ก่อนว่า รถไฟที่พาเราไปสัมผัสเรื่องราวขบวนนี้ขับเคลื่อนโดย หว่องกาไว จะช่วยทำให้เรารู้ตัวก่อนว่าจะไปเจอกับหนังแบบไหน

เพราะถึงเค้าจะทำหนังแอคชั่น คุณก็จะได้พบกับหนังหว่องกาไวอยู่ดี นอกจากนี้รายละเอียดหลายส่วนจากหนังเรื่องเก่าๆจะถูกหยิบเข้ามาใส่ (ผู้หญิงชื่อซูไหล่เจิน / การพูดความจริงใส่โพรง / นกไร้ขา) ซึ่งถ้าไม่เคยดูก็พอรู้เรื่องอย่างกล้อมแกล้ม แต่ถ้าเคยดูก็จะจับและตามรถไฟที่จะไป 2046 ได้ง่ายขึ้น ผมจึงคิดว่าถ้าจะดูหนังเรื่องนี้ให้สนุกและเข้าถึงได้มากขึ้น การได้ดูหนังเรื่องก่อนๆจะมีส่วนช่วยอยู่มาก โดยเฉพาะ In the mood of love และ Days of being wild

......หว่องกาไว เป็น ผู้กำกับไม่กี่คนในโลกปัจจุบัน ที่มีตัวตนในภาพยนตร์ของตัวเองชัดเจนมาก ไม่ว่าจะสร้างมากี่เรื่องกี่แนว ทุกเรื่องก็ดูเหมือนมีลายเซ็นต์ของเค้าโปะอยู่แล้ว เชื่อว่าคนดูก็จะมีทั้งขาจรและขาประจำที่ชื่นชอบหนังของหว่องกาไว ซึ่งกลุ่มหลังนี้จะคุ้นเคยและพร้อมตามเนื้อเรื่องและเข้าถึงอารมณ์ของหนังได้เมื่อหนังเดินหน้าไปตลอดเวลา ในขณะที่กลุ่มเฉยๆหรือขาจร อาจจะแค่ชอบในบางส่วน บางอย่างแต่ไม่รู้สึกและกลืนไปกับหนังทั้งเรื่อง มีงงๆเป็นช่วงๆ กว่าจะจับอะไรปะติดปะต่อได้ก็ต้องใช้เวลาเมื่อหนังจบ ---> ผมอยู่ในกลุ่มขาจร

......ผมไม่เคยดูหนังของหว่องกาไวจบรวดเดียว ที่ผ่านมาผมชอบเป็นส่วนๆ เป็นตอนๆ แต่พอดูทั้งเรื่องแล้วจะรู้สึกเบื่อๆ ไม่สามารถจะเข้าไปถึงอารมณ์ความต่อเนื่องของหนังได้ คือรู้สึก แต่เข้าไม่ถึง มีเรื่องเดียวที่ผมดูได้จนจบคือหนังสั้นที่เค้ากำกับใน BMW (อาจเป็นเพราะมันเป็นหนังสั้นและเป็นเรื่องที่ผมคิดว่าดีที่สุดในชุดนั้น ที่ได้ดูความสวยงามของความเหงาและรถเต้นรำ) หนังยาวของหว่องกาไวที่ชอบมากสุดคือIn the mood for love

......ความเหงา เหมือนกับเป็นรากหลักของหนังของเค้าที่ผ่านมาๆ ก่อนจะแตกหน่อแตกกิ่งก้านเป็นเนื้อเรื่องที่ต่างกันไป ทั้งหนังกำลังภายในอย่าง Ashes of Time เรื่องของชู้รัก เรื่องของรักร่วมเพศ ฯลฯ เรื่องราวจะถูกถ่ายทอดผ่านวิธีการถ่ายภาพที่เป็นเอกลักษณ์ ไดอะล็อกที่คมกริบ สัญลักษณ์ที่ซ่อนเร้น และการเล่าเรื่องแบบหว่องกาไว(55ไม่รู้จะบรรยายยังไง)

.....จนมาถึง 2046 หนังที่เดินหน้าพูดถึงโลกอนาคต ทั้งที่จริงอยู่ในโลกแห่งอดีตที่เล่าซ้อนทับกัน

โจวมู่หวัน เป็นนักเขียนที่เล่าถึงโลกอนาคต 2046 ดินแดนที่คนไปค้นหาอดีตที่สูญหายไป คนที่ไปไม่มีใครกลับมาได้อีก กับ เรื่องราวในยุคปัจจุบันที่ตัวเค้าใช้ชีวิตอยู่ พร้อมเรื่องราวความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิต

....หนังเรื่องนี้เล่าในเรื่องความสัมพันธ์โ ดยมีโจวมู่หวันและอดีตของเค้าเป็นเสมือนศูนย์กลาง (ถ้าได้ดู In the Mood for Love ก็จะช่วยให้รู้จักเค้ามากยิ่งขึ้น ในเรื่องนั้นเค้าแต่งงานแล้วและภรรยาเค้าไปมีสัมพันธ์กับสามีของ ซูไหล่เจิน เขาและซูไหล่เจิน จึงได้มาพบกัน) การเล่าเรื่องที่ตัดสลับไปมา ทั้งสลับอดีต/ปัจจุบัน สลับปัจจุบัน/อนาคต ยิ่งทำให้มันอาจเป็นหนังของหว่องที่ทำให้คนดูงงได้มากที่สุดขณะดู และกว่าจะเข้าใจก็คือตอนออกมาจากโรง (แหะๆ คนดูคนนั้นคือผมเอง สารภาพว่าส่วนหนึ่งที่งงเพราะ ตอนดูตอนแรกผมเข้าใจผิดว่า ตัวละครหญิงตัวแรกนั่นคือจางซิยี่)

....โจวมู่หวัน กับเบื้องหลังอดีตที่เจ็บปวด เริ่มต้นชีวิตที่จะว่าไปก็เหมือนกับ "นกไร้ขา" คำเปรียบเปรยเวลาตัวเค้าพูดถึงคนอื่น นกไร้ขา มีปีกที่อิสระเสรี แต่ไม่มีเวลาที่จะได้หยุดพัก ชีวิตของมันได้แต่บินเรื่อยไป แม้แต่คิดจะหาที่พักให้เกาะเกี่ยวก็ไม่มีโอกาส ไม่ต่างจากคนบางคน ที่ดูเหมือนไร้ซึ่งพันธะแต่ในใจนั้นกลับแสวงหาที่ให้ยึดเกาะ น่าเศร้าที่คนๆนั้นไร้ขาที่จะเกี่ยวเกาะที่พักพิง ชีวิตจึงได้แต่บินล่องลอยต่อไป

เค้าเลือกที่จะขอ"ยืมเวลา"จากคนอื่นและให้คนอื่นยืมเวลาเขาไปใช้เพียงเพื่อจะใช้เวลาปัจจุบันของตัวเองให้ผ่านไป

เค้าเขียนถึงนิยายที่พูดถึง 2046 ตัวละครของเค้าก็เดินทางไป 2046 แต่จริงแล้วเป็นตัวเขาต่างหากที่ยังอยู่ใน2046และยังไม่ยอมกลับมา

“สลัดอดีตให้ได้ แล้วตามหาผม” ที่เขาตั้งใจจะบอกกับซูไหล่เจิน แต่แท้จริงแล้วเป็นเขาเองต่างหากที่บอกกับตัวเองว่า “สลัดอดีตให้ได้ แล้วไปหาเธอ”

.....เราหลายคนทุกวันนี้ก็อาจจะเหมือนกับโจวมู่หวัน อดีตที่เจ็บช้ำยังไม่ไปไหน บางคนอาจเลือกที่จะยอมรับแล้วเดินสู่อนาคตที่แท้จริง บางคนก็อาจเลือกที่จะเดินไปอนาคตแต่ยังไม่ยอมตัดอดีตให้พ้นไป อนาคตนั้นมันก็คือ 2046 นั่นคืออดีตที่เรายังก้าวไม่พ้นอย่างแท้จริง

คงไม่ผิดที่เราเลือกจะไป 2046 บ้างเป็นบางครั้ง แต่ในความเป็นจริง เราคงต้องกลับมาสู่โลกปัจจุบันและก้าวเดินไปบนอนาคตที่แท้จริงด้วยเช่นกัน เพราะไม่เช่นนั้นไม่เพียงแต่คนรอบข้างเราที่ต้องเจ็บปวด(ดังเช่นไบ่หลิง) ตัวเราเองทั้งที่เจ็บปวดอาจจะยังไม่รู้ว่าเจ็บด้วยซ้ำไป

2046 ... อาจเป็นสถานที่หนึ่ง อาจเป็นอดีต อาจเป็นอนาคต อาจเป็นห้องๆหนึ่ง ที่ใครๆก็คงคิดอยากจะไปหรือยังตกอยู่ในนั้น แต่อย่าลืมว่าชีวิตคนเราอยู่ในปัจจุบัน ดังนั้นไปแล้วก็อย่าลืมกลับมา


สิ่งที่ชอบ

1.ความเป็นหว่องกาไว....ไม่รู้จะบรรยายอย่างไร เพราะไม่ว่ากี่เรื่องต่อกี่เรื่อง สิ่งที่ผมชอบเหมือนกันทุกเรื่องของเค้า คือ เอกลักษณ์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ไดอะล้อกอันเฉียบคมไม่ได้สักแต่คิดคำเท่ๆมาใส่ แต่เป็นบทพูดที่มีความหมายและอธิบายความเป็นไป ทิศทางของเรื่องได้เป็นอย่างดี การกำกับภาพก็เป็นอีกหนึ่งความโดดเด่นที่ถ่ยทอด อารมณ์ความรู้สึกออกมา (ผมสัมผัสความเหงาเรื่องนี้ได้น้อยกว่าเรื่องก่อนๆ ที่ผมสัมผัสได้คือความเจ็บปวด,ความไม่หลุดพ้นจากอดีต และเรื่องของความสัมพันธ์มากกว่า)

2.จาง ซี่ยี่.....ดาราคนอื่นๆในเรื่องผมคิดว่าอยู่ในระดับมาตรฐาน แต่กับจาง ซี่ยี่ ผมรู้สึกว่าเธอโดดเด่นมาก ดูหนังเธอมาหลายเรื่อง จริงๆแล้วก็รู้สึกว่าหลังๆเธอเล่นไม่ค่อยต่างกัน ทั้งสีหน้าท่าทางแต่พอเรื่องนี้ใส่ชุดสีสดๆ ฉากในหนังและบทของเธอ มันทำให้เธอโดดเด่นและร้อนแรงเป็นพิเศษ เมื่อถึงคราวต้องเจ็บปวดเธอก็ใส่อารมณ์ได้เป็นอย่างดี

3.ความช่างคิด....ดังที่บอกว่าการใส่"อะไร"เข้ามาในหนังใช่ว่าจะเอาเท่เข้าว่าแล้วมันจะดีได้ เช่น การหยิบส่วนผสมของเรื่องเก่าๆมาใส่ หรือที่มาของตัวเลข 2046 (ทั้งที่เป็นเบอร์ห้อง ทั้งที่เป็นตัวเลขของอนาคต แต่มันกลับหมายถึงการไปหาอดีต) ไดอะล็อกที่ตัวละครพูด มันแสดงออกว่าผ่านการกลั่นกรองมาอย่างดี มันทำให้คนที่ดูจบได้อะไรกลับออกมาคิดต่อและถกเถียงกันต่อไป

สิ่งที่ไม่ชอบ

1.ความเป็นหว่องกาไว..ดังที่ผมสารภาพไปตอนต้นว่า ผมเองไม่ได้อยู่ในกลุ่มที่เข้าถึงหนังของเค้าได้ตลอดเวลาทั้งเรื่อง ตอนดูเรื่องนี้ก็ไม่ต่างจากเรื่องก่อนๆคือรู้สึกเนือยๆเรื่อยๆบางช่วง งงๆในบางตอนที่ดู กว่าจะจับอะไรต่อมิอะไรได้ก็เมื่อหนังจบแล้วจึงจะกระจ่างในความรู้สึกและความเข้าใจ

สรุป....เชื่อว่าต้องมีคนที่ชอบมากๆ ทั้งแฟนประจำและหน้าใหม่ (ที่เชื่อว่าต่อไปก็คงจะไปตามงานเก่าๆของเค้ามาดู) และ คนที่ทั้งชอบผสมไม่ชอบอย่างผม ถามว่าถ้าหนังเรื่องใหม่ของเค้าออกมาอีกก็คงจะดูอีก แต่เรื่องนี้เป็นหนังในใจหรือไม่คำตอบคือ ไม่ และก็จะมีอีกกลุ่มหนึ่งที่ออกมาพร้อมกับบอกว่าไม่สนุก ไม่รู้เรื่อง ไม่ชอบ(และก็เชื่อว่ากลุ่มนี้ถ้าไปตามงานเก่าๆของเค้ามาดู ก็มีโอกาสไม่ชอบเช่นกัน) ดังนั้นเงินค่าตั๋วสำหรับเรื่องนี้ไม่เหมาะเป็นอย่างยิ่งกับคนดูกลุ่มสุดท้าย ส่วนผมในกลุ่มที่สองที่พอรู้ตัวมาก่อนแล้ว ว่าจะไปดูหนังที่เป็นหนังของหว่องกาไว เงิน100 บาทที่เดินทางผ่านลิโด้ 3 รอบ 16.15 น.ทำให้ผมรู้สึกคุ้มค่าเมื่อผมปะติดปะต่ออะไรได้ตอนออกจากโรงมาแล้ว

ปล..ของบางอย่างที่ให้ยืมกันไม่ได้ คุณว่าคืออะไร?

ปล2....คุณหรือเปล่าครับ ที่เดินออกตอนกลางเรื่องในรอบเดียวกับผม พอดีเห็นมีคนเดินออกไปจากโรงแล้วไม่กลับมาเลยไม่รู้ว่ามีธุระหรือหนังไม่เข้าทางจริงๆ (ถ้าไม่ชอบก็ถือว่าใจเด็ดมาก เรื่องที่ผมไม่ชอบส่วนใหญ่ผมจะยอมนั่งทนดูต่อเพราะเสียดายตังค์ แล้วค่อยมาบ่นด่ากับเพื่อนที่หลัง)



ความเห็นของคุณมีประโยชน์กับผู้อ่านคนถัดมา คำทักทายของคุณเป็นกำลังใจให้ผู้เขียน คำติชมหรือคำแนะนำของคุณจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงพัฒนาหากคุณเข้ามาอ่านครั้งถัดไป

ตามอ่านเรื่องใหม่ๆและเรื่องเก่าที่น่าสนใจได้ที่ --> หน้าแรก


รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง