Season changes , เมื่อ"เพื่อนสนิท"กลายมาเป็น"แฟนฉัน"ในวันที่"อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย"

.....มีเครื่องดนตรีสองชิ้นในวงออเคสตร้า ที่บางเพลงนั้น ตลอดทั้งเพลงได้เล่นครั้งเดียวในตอนจบ คือ ฉาบของอ้อม และ ทิมพานีของป้อม

ป้อม ไม่เข้าใจ อ้อม ว่าทำไมถึงชอบเล่นในวงนี้ ทั้งที่ตลอดทั้งเพลงได้เล่นแค่ครั้งเดียว

อ้อมตอบกลับมาว่า “ไม่เห็นต้องได้เล่นเลย ขอแค่ฟังเฉยๆก็มีความสุขแล้ว”

ความสุขของการเล่นดนตรีของอ้อม ก็สะท้อน ความสุขของความรักของตัวเธอ ที่แค่ได้รักก็สุขใจ

ความรักของคนบางคน คือ การมีความสุขที่ได้ทำอะไรเพื่อคนที่ตัวเองรัก ได้แสดงความห่วงใย ได้เอาใจใส่ และ ได้เห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุข แม้รู้ว่าจะไม่ได้ครอบครองก็ตาม

จึงไม่น่าแปลกใจ ว่าเพราะอะไร ป้อมกินข้าวกับอ้อมแค่ครั้งเดียว อ้อมจึงรู้ทันทีว่าป้อมไม่กินผัก และ อ้อมไม่เลือกกับข้าวที่มีผักมากินร่วมกัน ในขณะที่ ดาวกินข้าวกับป้อมมาหลายมื้อก็ยังไม่เคยรู้เลยว่า ป้อมไม่กินผัก

และ ในฉากตอนท้ายที่ ดาว มาบอกป้อมว่า “ไม่กินผักทำไมไม่บอก”

สิ่งที่ผมเติมในช่องว่างส่วนที่หายไปในหนัง คือ ความคิดที่ว่า ถ้าไม่ใช่อ้อมเป็นคนบอก ดาวจะรู้ได้อย่างไร

คำถามที่อาจเกิดตามมาคือ แล้วอ้อมจะบอกไปเพื่ออะไร

จากที่เล่าไว้ข้างต้น เมื่อเรารู้จักอ้อม เราก็จะเข้าใจได้ว่า ความสุขของอ้อมไม่ใช่การได้ครอบครอง เหมือนดังเช่น เกียงวู พระเอกใน My sassy girl ที่บอกกฎ 10 ข้อของนางเอกที่เขารัก ให้กับชายที่จะมาดูแลเธอถัดไป จะได้ดูแลเธอให้ดีที่สุด ยามเขาไม่ได้อยู่ข้างกาย

หนึ่งในความรักที่ยิ่งใหญ่คือ ความรักที่พร้อมที่จะให้และได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข แม้ว่าเขาจะไม่ได้เลือกเราเป็นคนที่อยู่ข้างกาย

...นอกจากนี้ อ้อมยังเป็นคนที่รู้ว่าหัวใจตัวเองต้องการอะไร และ เธอก็พร้อมที่จะแสดงออกถึงสิ่งที่หัวใจเธอเรียกหาอย่างชัดเจน ไม่ปิดบัง แต่หากไม่ได้รับกลับมาก็มิได้คิดรุกรานแย่งชิงใคร

เช่น การที่อ้อมเก็บร่มไว้เพราะต้องการจะเดินออกไปกลางฝนพร้อมกับป้อม , เธอตอบตกลงที่จะไปทำรายงานกับป้อมโดยที่เขายังชวนไม่ทันจบคำ และ การที่เธอเลือกจะไปชิงทุนนัยหนึ่งก็คือการต่อสู้เพื่อความรักของตัวเอง แม้จะรู้ว่าตัวเองเล่นเพี้ยนเพียงใด เป็นการบอกเล่าตัวตนของอ้อมอย่างชัดเจน



อ้อม คือคนที่สามารถเข้าใจ และ รู้ใจตัวเองได้ดี ชนิด หลับตาก็รู้เมโลดี้หัวใจ เหมือนกับตอนที่ครูสอนในห้องเรียน ที่หลับตาก็ยังรู้เสียงโน้ตดนตรี

ความสามารถที่รู้ใจตัวเองและเดินทางตามเสียงของหัวใจ ตรงจุดนี้ของเธอก็เป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับป้อมอย่างสิ้นเชิง

แต่ป้อมก็ไมได้ผิดอะไร เพราะ ในวัยของป้อมก็ตรงกับช่วงวัยที่ Erik Erikson นักจิตวิทยา บรรยายไว้ว่า วัยรุ่นตอนต้นคือช่วงวัยที่แต่ละคนต่างก็กำลังแสวงหาอัตลักษณ์หรือตัวตน เป็นวัยที่ต้องควานหาความชอบ ความรัก ความสนใจ โดยไม่ได้มีพ่อแม่บังคับชี้ทางเหมือนวัยเด็กอีกต่อไป และ หลายๆคนยังไม่พบว่า ตัวเองนั้นรักหรือชอบอะไร

หลายคนเลือกเรียนตามเพื่อน เลือกเรียนตามแฟน เลือกเรียนตามชื่อเสียงมหาวิทยาลัย

หลายคนยื่นใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้วยังกลับมาคิดว่า เราชอบจริงๆหรือเปล่า แม้แต่บางคนที่เข้าไปเรียนปีหนึ่งคำถามที่เจอบ่อยๆคือว่า นี่คือสิ่งที่เราชอบจริงๆหรือนี่

...ตั้งแต่ต้นเรื่องป้อมไม่เคยตอบคำถามที่ต้องเลือกได้เลยว่า

ป้อมเลือกมาเรียนดนตรีเพราะ รักในดนตรี หรือ เพราะตามหญิงมา

ป้อมรักการตีกลองชุด หรือ ชอบการตีทิมพานี

ป้อมอยากไปบูดาเปสต์จริงๆหรือ

เวลาถูกถาม ป้อมไม่เคยตอบคำถามในเรื่องแม้แต่ครั้งเดียว ครั้งแรกที่เขาตอบคำถามของความชอบได้เต็มปากเต็มคำ ก็คือตอนใกล้จบที่ เขาตอบพ่อว่า เขารักการเล่นดนตรี

หลายครั้งที่เราตอบ ความชอบตัวเองไม่ได้ เพราะเราใช้หัวใจของเราน้อยเกินไป

และ ป้อม ก็เป็นเช่นนั้น



ป้อมมีภาพของดาวที่ทำให้ตัวเองเดินก้าวเข้ารั้วโรงเรียนดนตรี เขาเองไม่รู้ตัวว่า เขาเพลิดเพลินกับการเล่นดนตรีมากเพียงใด แม้จะไม่มีดาวก็ตาม

ป้อมเลือกเข้าวงออเคสตร้า เขาเองไม่รู้ตัวว่า เขาสนุกกับการเล่นกลองชุดชนิดทำให้คนรอบตัวสนุกไปด้วยได้มากขนาดไหน

ป้อมเชื่อว่าตัวเองชอบดาว โดยไม่รู้ตัวว่า เขาไม่ต้องพยายามทำอะไรมากมายเขาก็มีความเย็นสบายในใจเมื่อได้อยู่ใกล้อ้อม

...บางครั้งคำตอบของความชอบ ไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลอะไร เหมือนอย่างทีอาจารย์ตอบป้อมว่า เขาเลือกอยู่กรุงเทพก็เพราะชอบ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่ป้อมเองนั้น ใช้ความรู้สึกของตัวเองน้อยเกินไป เขาใช้งานหัวใจตัวเองน้อยเกินไป เขาจึงไม่สามารถตอบได้เต็มปากเต็มคำ และ ก็เหมือนอีกหลายๆคนอีกเช่นกัน ที่ความชอบหรือความรู้สึกตัวเองนั้น ถูกบิดเบือนหรือบดบังด้วยบริบทภายนอก

ปมนี้ในตัวป้อมไม่ใช่เกิดขึ้นเฉพาะในการเลือกเล่นดนตรี ตัวละครสองสาว คือ อีกทางเลือกที่ป้อมต้องหาคำตอบให้กับชีวิตตัวเอง


ดุจดาว เป็นหญิงสาวที่เป็นดั่งภาพฝัน(ideal) เธองดงาม เธออ่อนโยน เธอเล่นดนตรีได้ไพเราะ

อ้อม เป็นหญิงสาวที่เหมือนเพื่อนสนิท เธอสนุกสนาน เธอจริงใจ แม้เธอจะเล่นดนตรีไม่ได้เรื่อง แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้เรื่องเป็นอย่างดี คือ เรื่องของหัวใจตัวเองและเรื่องของป้อม



...หาก ดุจดาว เปรียบดังวงออเคสตราที่เขาเลือกเข้ามาร่วมวงด้วยพร้อมกับความไม่มั่นใจว่าตัวเองชอบหรือไม่ อ้อม ก็เป็นเหมือนกับกลองชุด ที่เวลาเขาเล่นแล้วมีความสุขและสนุกสบายใจ

จริงที่ ดาวดึงป้อมมาสู่โลกของดนตรีคลาสสิค แต่ช่วงเวลาที่อยู่กับดนตรีคลาสสิคแล้วป้อมรู้สึกสนุก ก็เพราะมีอ้อม ความสุขในวงออเคสตร้าที่เกิดตามมาของเขาไม่ใช่การได้เล่นทิมพานี แต่คือการมีอ้อมอยู่ข้างกาย



ดาวเป็นเหมือนภาพฝันของป้อม แต่อ้อมคือความสุขแท้จริงที่ป้อมสัมผัสได้เมื่ออยู่ด้วย การอยู่กับอ้อมเป็นความรู้สึกสบายใจ เป็นความรู้สึกสุขใจ แต่ความรู้สึกนั้นถูกบดบัง ด้วยภาพฝันที่อยู่ในความคิดที่ติดค้างมาจากแต่ก่อน นั่น คือ ดาว

...หากมองด้วยตาแน่นอนว่า เขาต้องมองเห็น ดาว แต่ หากใช้ใจมอง เขาจะไม่แปลกใจแม้แต่น้อย หากเขาจะเห็นภาพอ้อมเต้นรำตามโน้ตของเพลงคลาสสิคในห้องฝึกซ้อม ภาพอ้อมยื่นปากกาไฮไลท์สีชมพู ภาพอ้อมตีฉาบอยู่ข้างๆ ภาพอ้อมเดินใต้ร่มคันเดียวกันวันฝนตก ภาพเขากับอ้อมนั่งกินข้าวอย่างรู้ใจ ภาพที่เขาจะเห็น จะมีอ้อมเพียงคนเดียว



... และ ถ้าเขาใช้ใจมอง เขาก็จะเห็นภายในใจของสองสาวนั้นที่แตกต่างกัน

ดาวชอบป้อม แบบผิวเผิน คือ ได้โทรปลุก กินข้าว พูดคุย ชอบมีเพื่อนๆเย้วๆ แซวๆ แต่ไม่ถึงกับนอนคิดถึง และ ถ้าต้องจากกันก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร เป้าหมายเธอคือการเล่นดนตรีให้เก่งที่สุดในแถวหน้า เพราะดนตรีคือปลายทางของหัวใจเธอ

อ้อมชอบป้อม แบบลึกซึ้งผูกพัน ปลายทางของหัวใจอ้อมจะต่างจากดาว เพราะปลายทางของหัวใจอ้อมไม่ใช่ดนตรีแต่คือป้อม ดังจะเห็นตัวอย่างตั้งแต่เรื่องกินผัก ที่ดาวไม่เคยรู้เลย , การต่อสู้เพื่อให้ได้อยู่กับป้อมเช่นร่ม หรือ ตอนท้ายที่รู้ว่าตัวเองก็คงเล่นดนตรีชิงทุนไม่ได้แต่ก็เลือกที่จะทำ

...เช่นเดียวกับการเลือกเป้าหมายชีวิต หากเขาใช้ใจตอบมากกว่าตาหรือสมองสั่ง เขาก็จะรู้ว่าตัวเองอยากไปหรือไม่อยากไปบูดาเปสต์ และ เขาก็รู้จักหัวใจตัวเองในตอนที่เกือบจะสายไป

เพราะในวันนี้หากเขาจะไปบูดาเปสต์ ก็เหมือนกับการไปตามภาพฝัน ไม่ได้ไปเพราะใจรัก หลายๆคนที่เลือกการใช้ชีวิตเช่นนี้ เมื่อพบว่า ภาพฝันพังครืน ชีวิตก็พังทลาย เพราะไม่ได้มีเป้าหมายที่แท้จริงของตัวเอง

สำหรับป้อม วันข้างหน้าเขาอาจสอบชิงทุนอีกสักครั้งเพื่อจะไปบูดาเปสต์ด้วยความตั้งใจใฝ่ฝัน อยากไปเพราะใจรักและอยากไปหาประสบการณ์ที่นั่น แต่นั่นไม่ใช่ความรู้สึกของเขาในวันนี้ วันนี้เขาเลือกจะอยู่ต่อเพราะรู้ว่า สิ่งที่เขาชอบมากกว่า สิ่งที่หัวใจตัวเองต้องการมากกว่า คือ การได้อยู่ที่เมืองไทยต่อไป ที่มีพ่อแม่ เพื่อน และ อ้อม อยู่ข้างกาย



…นอกจากในมุมของป้อม (ความสับสนและไม่แน่ใจของวัยรุ่นที่กำลังได้เรียนรู้จักกับ ทางแยกของชีวิต) และ ในมุมของอ้อม (ความรู้สึกแอบชอบคนใกล้ตัวโดยมิได้หวังแย่งชิง สามฉากที่ชอบมากในส่วนนี้ ฉากร้าวรานใจของอ้อม ที่ได้พบพบปากกาไฮไลท์สีชมพู ที่กลับมาแล้วพบว่าไม่มีป้อมตีฉาบให้ และ ฉากซ้อนจักรยานตอนท้าย)

ยังมีอีกมุมหนึ่งในหนัง Seasons Change ที่ทำให้ผมตกหลุมรัก มุมที่ไม่ใช่แค่เรื่องความรักของหนุ่มสาว ไม่ใช่แค่เรื่องการวิ่งไล่หาความฝันของวัยรุ่น แต่เป็น ความสัมพันธ์ของพ่อ-แม่-ลูกในหนัง คือ หนึ่งส่วนเล็กๆที่นำเสนอได้ดีและดีกว่าหนังหลายเรื่องๆที่เคยสร้างมาเสียด้วยซ้ำ

... อาจเป็นเพราะผมเป็นลูกคนเดียวเหมือนป้อม อาจเพราะความฝันของผมกับป้อมนั้นเหมือนกันตรงที่ตรงข้ามกับความฝันของพ่อ แม้การเลือกของป้อมกับของผมนั้นจะตรงข้ามกัน แต่ สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้เหมือนกันทั้งจากในหนังและชีวิตจริงคือ ความรักที่พ่อแม่มีให้กับลูก

แม้ลูกจะโตเพียงใด พ่อแม่หลายๆคนก็ยังอยากที่จะปกป้องดูแลให้ถึงที่สุด และ อยากเลือกเส้นทางที่ดีที่สุดให้กับลูก แต่เส้นทางนั้นอาจไม่ใช่เส้นทางที่ลูกอยากจะเดิน หากเป็นการเลือกในวัยเด็กที่เด็กยังไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง(autonomy)เกิดขึ้น พ่อแม่ก็ควรจะเป็นคนเลือกให้ แต่เมื่อไรก็ตามที่เด็กกำลังจะก้าวข้ามวัยไปเป็นผู้ใหญ่ หากเป็นเส้นทางที่ไม่ได้ผิดกฎหมาย ผิดศีลธรรม พวกเขาก็ควรจะเรียนรู้ที่จะเลือกด้วยตัวเองและต้องเรียนรู้ที่จะรับผิดชอบผลได้-เสียของทางเลือกนั้นด้วยตัวเอง เหตุผลก็เป็นเพราะประโยคที่เพื่อนของพ่อป้อมบอกไว้ว่า "เราอยู่กับลูกไม่ได้ตลอด แต่ลูกจะอยู่กับสิ่งที่เค้ารักตลอดชีวิต"

พ่อของป้อมตัดสินใจได้ เมื่อแม่ของเขาได้มาบอกไดอะล้อกที่สั้นๆในฉากที่เฉียบคมทั้งคำพูดทั้งมุกที่หยอด เมื่อแม่มาบอกพ่อพร้อมน้ำในมือว่า

"คนเราอะนะ อะไรที่ควรจะห้ามก็ไม่รู้จักห้าม
เด็กมันไม่กินผัก ก็ปล่อยมันไม่กินอยู่นั่นแหละ
แล้วพอมันโตขึ้น อยากจะเรียนอะไร
ก็จะไปห้ามมัน"

พ่อของป้อมได้เรียนรู้ว่า ความรักของตัวเองไม่ใช่สิ่งที่ผิด การเลือกของลูกก็ไม่ใช่สิ่งที่ผิด เพียงแต่เมื่อถึงเวลา มันก็จำเป็นที่จะต้องยอมเห็นลูกของตัวเองเลือกทางที่ตัวเองรัก แม้ทางนั้นจะเสี่ยงและมีสิทธิหกล้มกลางทาง มันก็จะเป็นการที่ป้อมได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง

ฉากพ่อแม่ผิดหวังน้อยใจไม่พูดกับลูก , ฉากแม่บอกลูกให้เอานมไปเผื่อเพื่อน , ฉากที่ป้อมกลับมาแล้วไม่กล้าบอก ฉากที่ป้อมบอกสุขสันต์วันปีใหม่ , ฉากที่พ่อกับป้อมนั่งด้วยกันในศาลายา เป็น ภาพของความผูกพันในครอบครัวที่อบอุ่นและสวยงามมากๆเรื่องหนึ่ง ต้องชม คนเขียนบทที่สร้างคาแรคเตอร์พ่อแม่ได้อ่อนโยน นุ่มนวล ละมุนละไม ไม่ฉูดฉาด และ สองนักแสดงที่มารับบทพ่อกับแม่ ก็สามารถถ่ายทอดความห่วงใยออกมาได้ทั้งจากบทสนทนา สายตาและภาษาท่าทาง


...ความรักความชอบของเด็กหนุ่มสาวใน Season changes เป็นเหมือน เรื่องราวของคนในฝันกับคนใกล้ตัว มีหนังหรือละครหลายเรื่องที่เล่าเรื่องราวในลักษณะนี้ เช่น หนังเรื่อง Win a Date with Tad Hamilton! หรือละคร exact ช่อง 5 ไม่กี่ปีก่อน (ที่ปิ่นเล่นกับพีทและชาคริต) ที่ ตัวเอกนั้นมีใครบางคนป็นภาพของคนในฝัน และ สุขใจกับการได้ฝันถึงใครคนนั้น แต่ เมื่อได้ใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว กลับพบว่า เราไม่ได้มีความสุขกับคนในฝันบนโลกของความจริง พาลพาให้คิดว่า แล้วความสุขที่แท้จริงคืออะไร

ตัวละครเหล่านั้นลืมไปว่า ความสุขที่แท้จริง มันต้องสัมผัสได้จากภายในใจ ไม่ใช่ การคิดหรือฝันถึง

เหมือนกับตอน ป้อมถามว่า อ้อมมีความสุขกับออเคสตร้าได้อย่างไร ในเมื่อเธอมีส่วนร่วมแค่ตีฉาบตอนจบเพลงแค่ครั้งเดียว อ้อมตอบกลับไปว่า บางครั้งแค่อยู่เฉยๆก็สุขใจ คำตอบนี้นอกจากสะท้อนตัวตนและความรักของอ้อมแล้ว ยังจะช่วยทำให้ป้อมได้รู้ว่า ทำไมป้อมอยู่กับดาวมีช่วงเวลาดีๆร่วมกันมากมาย กลับไม่สามารถรู้สึกอิ่มอุ่นหรือสุขใจเท่าแค่การได้อยู่เฉยๆเดินตากฝนด้วยกันกับอ้อม

เราอาจมีความสุขกับการได้ฝันถึงคนในฝัน แต่ ในโลกของความจริง ความสุขแท้จริงนั้นอาจอยู่ใกล้ๆตัว เพียงแค่เรามักกลับมองข้ามไป เพราะเรามองไปแต่ที่ความฝันซึ่งความสุขนั้นไม่ได้ตามมาสู่โลกของความจริง และ เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างของการที่เราใช้ตามองความรักมากกว่าใช้ใจสัมผัส



…. Seasons Change เป็นงานเดี่ยวลำดับที่ 3 จากทีมผู้กำกับแฟนฉัน สำหรับผมแล้ว Season changes เป็นหนังเรื่องที่ผมชอบมากที่สุดในหนังของทีมนี้

ผมชอบแฟนฉัน ผมหลงใหลในการได้หวนอดีตได้ตกหลุมNostalgia แต่ผมไม่อินกับหนังเท่าไหร่นัก

ผมชอบ เพื่อนสนิท ผมจี๊ดกับหลายช็อตเด็ดๆและไดอะล้อกคมๆในหนัง มีหลายฉากที่เด่นติดตา แต่ ความรู้สึกนั้นไม่ได้เข้าไปในใจผมลึกพอ เหมือนแตะแค่ผิวเผิน และ หลายฉากที่ผมรู้สึกว่า หนังจงใจจัดแต่งมากไปหน่อย

ผมเฉยๆกับเด็กหอ แต่ก็รู้สึกดีๆที่ได้เห็นโรงเรียนตัวเองมาเล่นหนังเต็มๆตัว

ในขณะที่ Seasons Change แม้จะมีฉากไม่จำเป็น อย่าง ฉากออกไปทำการบ้านรายงานที่มีแค่หลบจักรยานและเล่นดนตรี ที่น่าจะใส่ให้มีอะไรมากกว่านี้ เพราะฉากนี้จะตัดทิ้งทั้งยวงก็ไม่เสียหาย หรือ จะเป็นการทิ้งช่องว่างแบบกว้างเกินไป จนอาจทำให้หลายคน เติมคำตอบได้ไม่เต็มที่ หรือ การที่หนังกระจายความสำคัญของบทให้กับเด็กๆในวงออเคสตราน้อยเกินไปหน่อย หรือ จะเป็นความผิดหวังเล็กๆกับ ดนตรีคลาสสิคในหนังนั่นก็คือ The Four Seasons ของ Vivaldi ผมเพลิดเพลินกับการที่เพลงคลาสสิคถูกนำเสนอในหนังได้อย่างรื่นรมย์ แต่ ผมยังไม่รู้สึกว่าใช้ประโยชน์กับเพลงและสร้างความรู้สึกคล้อยตามการเชื่อมโยงฤดูกาลกับชีวิตของตัวละครได้มากพอ แถม ฤดูแตกต่าง ในช่วงท้าย ก็ไม่ได้สร้างอารมณ์ร่วมให้กับหนังได้มากขึ้น เป็นแค่ เพราะดี เท่านั้นเอง

แต่

ผมก็รัก Seasons Change เพราะ หนังทำให้หัวใจผมเต้นอย่างตื่นตัวตลอดเวลา ไม่ใช่เพราะหนังตื่นเต้น แต่เพราะ หนังทำให้ผมรู้สึกร่วมและคล้อยตามความรู้สึกตัวละครได้ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดของอ้อมในสามฉากที่ว่าไว้ ความสับสนลังเลใจของป้อม ความรู้สึกขัดเขินตอนเจอคนรัก ความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยตอนที่คนรักจากไปแล้ว ความรู้สึกขัดแย้งที่มีต่อพ่อแม่ ฯลฯ ความรู้สึกเหล่านั้นกระตุ้นให้หัวใจผมได้สูบฉีดชนิดไม่ได้พักตลอดเวลา แม้หลายฉากจะนิ่งและเนิบเนือยก็ตาม


...นี่เป็นหนังของ GTH อีกเรื่อง ที่ทีมนักแสดงฝากผลงานการแสดงได้น่าจดจำ สามนักแสดงนำ กับ งานหนังใหญ่เรื่องแรก ลื่นไหลไปกับบทได้ดี แม้ บทดาวจะน้อยและขาดมิติก็เข้าใจว่า เป็นเพราะ การต้องการสร้างภาพของ ideal หรือ หญิงในอุดมคติ จึงมีโอกาสให้เธอได้เล่นน้อยเกินไปนิด อย่างไรก็ดี สามนักแสดงนำก็ยังคงต้องไปพัฒนาฝีมืออีกมาก เพราะการเล่นดีของทั้งสามคนได้ใจคนดูไปจากความน่ารักของตัวละคร แต่พลังและทักษะการแสดงทั้งสามคนคงต้องเรียนรู้จากนักแสดงประกอบเกือบทั้งเรื่อง ที่เล่นได้ชนิดต้องยกนิ้วให้ทั้งสองมือ

มีคนเปรียบเทียบหนังเรื่องนี้กับหนังเรื่องโน้นเรื่องนี้ ส่วนตัวผมเอง ความรู้สึกในวินาทีที่หนังจบลงและความรู้สึกที่ทำให้ผมตัดสินใจไปดูต่อ เป็นความรู้สึกเดียวกับตอนที่ได้ดู นานะ + ได้อ่านการ์ตูนของ อ.อาดาจิ มิซึรุ (Touch / Rough / H2 ฯลฯ) อย่างไรอย่างนั้น ใครเป็นแฟนของอ.อาดาจิ คงคุ้นเคย การตัดจบตอนสั้นๆเมื่อมุกถูกปล่อยออกมา ชนิดตัดฉับเลย อย่าง ฉากหนังสือแนะนำเยอรมันเขวี้ยงใส่หน้าแล้วตัดจบฉากทันที หรือจะเป็น ฉากพระเอกหน้าเหวอ ฉากเก็บร่ม ฉากกางร่มในสายฝนแต่ร่มนั้นยื่นไปบังฝนให้คนที่เราเป็นห่วงโดยที่ตัวเองยอมเปียก ฯลฯ ฉากเหล่านี้ให้อารมณ์ราวกับถอดมาจากสตอรี่บอร์ดที่อิงจากการ์ตูนของอ.อาดาจิ นั่นทำให้ความน้อยในหนังนั้น มากพอที่จะทำให้ผมดูไปยิ้มไป ใจเต้นตึกตัก ตกหลุมรัก และเก็บไปยิ้มต่อหลังหนังจบ



สิ่งที่ชอบ

1.นักแสดงในเรื่อง ... ทุกคนเล่นกันได้ดี ที่ชอบมากเป็นพิเศษคือ ยาโน คาซูกิ

ชอบมาตั้งแต่ฝากฝีมือไว้ในแก๊งชะนีกับอีแอบ มาถึงเรื่องนี้เขาก็ยังคงฝากฝีไม้ลายมือการขโมยซีนได้อย่างไม่ทำให้คนดูต้องผิดหวัง ขนาดประกบกับราชินีขโมยซีนอย่างปาณิสรา พิมพ์ปรุ เขาก็ยังเอาตัวรอดไปได้ ฉากใบ้คำยังคงเป็นไม้ตายที่ขายได้ของเขาชนิดสมศักดิ์ศรีฝีมือนักแสดงภาษาใบ้ นักแสดงประกอบคนอื่นๆก็เล่นได้ดี สองเพื่อนพระเอกก็เนียนฮา พ่อกับแม่ของป้อมก็เล่นได้เยี่ยม อบอุ่นกำลังเหมาะ และ สะท้อนความรู้สึกรักลูกออกมาได้ในโทนที่สมจริง (สามนักแสดงนำสอบผ่านไม่มีปัญหา แม้ว่า บทดาวจะแบนราบแต่ก็มีที่มาจากบทที่ไม่ได้สร้างมิติให้กับเธอ)

2.อารมณ์ของหนัง ... หนังไม่ได้มีพีคอารมณ์ที่ขึ้นชนิดจี๊ดสุดๆ เศร้าสุดๆ หวานสุดๆ โทนของหนังค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไล่ตั้งแต่ น่ารัก อบอุ่น ละมุนละไม เจ็บเล็กๆ เรียกได้ทั้ง ยิ้มๆ น้ำตาซึม ซึ่งเป็นอารมณ์เดียวกับการ์ตูนของอ.อาดาจิ อย่างที่เกริ่นไว้ นั่นจึงเป็นเหตุให้ผมชอบมาก

3.อิน ... ดูแล้วอินไปกับเนื้อเรื่องจัด ยิ่งดูรอบสองยิ่งอิน แม้ผมจะไม่เคยมีสาวๆมาปิ๊งปั๊งอย่างป้อม แต่ ความรู้สึกแอบชอบหญิงสาวในฝัน ความรู้สึกขัดแย้งกับพ่อในการต้องเลือกเส้นทางการเรียนต่อ ความเป็นห่วงเป็นใยคนรัก ความอบอุ่นที่พ่อแม่ลูกมีต่อกัน ฯลฯ เป็นความรู้สึกร่วมที่อินทุกครั้งที่ฉากในหนังสื่อสารออกมา

สรุป ... นับตั้งแต่ เฉิ่ม ก็มีเรื่องนี้ที่ผมยินดีที่จะใช้คำว่า รัก กับหนังได้เต็มปากเต็มคำเหมือนป้อมบอก รักการเล่นดนตรี หนังมีข้อบกพร่องมั้ย ตอบได้ว่า มี แต่ หนังไม่มีสิ่งที่ผมไม่ชอบ นี่คือหนังที่ดูแล้วรู้สึกอิ่มเอิบใจ ดูรอบสองความรู้สึกก็ไม่ตกลง และ เชื่อได้ว่าตัวเองสามารถรู้สึกเช่นนี้ได้ทุกครั้งที่หยิบมาชม หากใครดูรอบแรกแล้วไม่ชอบรอบสองไม่น่าจะชอบมากขึ้น แต่หากใครรักหนังเรื่องนี้จากการได้ดูรอบแรก มีโอกาสขอเชียร์ให้ไปดูรอบสองซ้ำครับ

ป.ล. ศาลายาเปลี่ยนไปมากจริงๆ

ขอบคุณครับ : สำหรับทุกๆคำนิยมที่เพื่อนๆสละเวลามาเขียนให้ทั้งใน blog และ ในอีเมลล์ และ เพื่อนๆที่อาจจะไม่ได้ส่งคำนิยมแต่ก็แวะเวียนมาให้กำลังใจ + ติดตามอ่านกันมาตลอด หนังสือใกล้เข้าโรงพิมพ์และคาดว่าน่าจะเสร็จต้นเดือนหน้า(ถ้าบก.ไม่ได้หลอกผม) ตัวแทนความรู้สึกดีๆที่ผมจะมีตอบให้กับเพื่อนๆได้ก็คงมีเพียง คำขอบคุณจากใจจริง และ การเขียนรีวิวให้เพื่อนๆได้อ่านกันต่อไปครับ




ขอฝาก"หนังสือรัก"ไว้กับผู้อ่านด้วยเน้อ กับ พ็อกเก็ตบุ้คเล่มแรก ที่หยิบยกความรักและความสัมพันธ์ในภาพยนตร์ มาช่วยให้คุณเข้าใจตัวเองและคนรอบข้าง ได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม


(วางขายตามร้านหนังสือทั่วไปแว้ว)
ปีใหม่นี้ มอบ"หนังสือรัก" เป็นของขวัญแด่คนที่คุณรัก


ชวนไปอ่านบทความเรื่องอื่นๆ คลิก >> หน้าสารบัญ

ชวนคลิก ชวนคุยกับเจ้าของ Blog ที่ --> หน้าแรก

รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง