Flightplan , ขึ้นได้สูง บินได้สวย ลงไม่นิ่ม

...เหตุการณ์ 9/11 ทำให้สังคมเกิดการเปลี่ยนแปลงไป ผู้คนมีความหวาดกลัวซุกซ่อนอยู่และรู้สึกว่า การถูกคุกคามในที่สาธารณะไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไป แม้ว่าเหตุการณ์จะผ่านไปแล้วแต่ความหวาดระแวงต่อสังคมกับคนรอบข้าง เพิ่มขึ้นมากขึ้นไปจากเดิม

จาก 9/11คนที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์คือกลุ่มคนที่สูญเสีย คนอีกกลุ่มหนึ่งที่ได้รับผลกระทบทางอ้อม ที่ไม่ได้สูญเสียจากเหตุการณ์นั้นแต่ต้องรับผลลัพธ์ติดตัวต่อไปเช่นกัน นั่นคือ กลุ่มชนชาวตะวันออกกลางที่บริสุทธิ์ พวกเขาถูกมองด้วยสายตาที่เปลี่ยนแปลงไปจากอคติทางสังคม กระบวนการคิดอย่างเหมารวม (overgeneralization) เกิดมากขึ้นเรื่อยๆในหลายๆแห่ง กลายเป็นว่า เมื่อใดที่คุณไปอยู่ในเหตุการณ์ที่รุนแรงหรือเกิดเหตุฆ่ากันตาย ถ้าคุณเป็นคนตะวันออกกลาง เท่ากับว่า คุณกำลังแขวนป้าย ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง อยู่โดยอัตโนมัติ นั่นทำให้ ตัวละครชาวอาหรับใน Flightplan เป็นผู้ต้องสงสัยรายแรกในโลกเซลลูลอยด์ และ ทำให้คนหนึ่งคนต้องเสียชีวิตอย่างไม่จำเป็นจากวิสามัญฆาตกรรมที่ลอนดอนเมื่อไม่นานมานี้ในโลกของความเป็นจริง เพียงเพราะเขาเป็นชาวตะวันออกกลาง ผู้ร้ายในตอนนี้ที่ยังมีชีวิตหลงเหลืออยู่ในสังคมจากเหตุการณ์ 9/11 ชื่อ ความหวาดกลัว

...ความหวาดกลัว ต่อ อันตรายรอบตัว ทำให้คนเราเริ่มสร้างเกราะป้องกันตัวจากภยันตรายภายนอก ด้วยการตัดขาดจากโลกรอบตัว ไม่น่าแปลกใจที่ต่อไป น้ำใจ อาจเห็นในสังคมลดลง เพราะความสนใจที่คนเรามีต่อคนรอบข้าง ลดลง ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดไม่ต้องดูอื่นไกล วัฒนธรรม ipod หรือ mp3 พกพา เป็นตัวอย่างเล็กๆตัวอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าเมื่อหูฟังถูกจับยัดใส่หู โลกของคนๆนั้นก็ตัดขาด (disconnected) ออกจากสังคมรอบตัว ไม่สนใจใครหรืออะไรก็ตามที่ไม่ได้เกี่ยวกับเราอีกต่อไป

...ความสนใจสิ่งรอบข้างลดลงนี่เอง เป็นเหตุให้ Kyle Pratt (Jodie Foster) จึงต้องงงเป็นอย่างมากเมื่อใครต่อใครบอกว่า ไม่เห็นลูกสาวเธอบนเครื่องบิน ทั้งที่เธอเองมั่นใจว่าเธอและลูกขึ้นเครื่องมาด้วยกัน แต่เมื่อลูกเธอหายบนเครื่อง กลับไม่มีใครที่เป็นพยานเห็นลูกเธอขึ้นเครื่อง

ลองคิดว่าหากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริง ไม่ใช่แค่น่าฉงนว่าเด็กไปไหน แต่ที่น่าขนลุกไม่น้อย เป็นความจริงที่ว่า สังคมเราทุกวันนี้ เราสนใจคนรอบตัวน้อยลงจริงๆอย่างไม่น่าเชื่อ คิดภาพเราขึ้นเครื่องบิน ได้ที่นั่ง แล้วทันใดนั้นก็หยิบ ipod เสียบหูฟังเลือกเพลงโปรด อ่าน magazine แล้วก็จมอยู่ในโลกส่วนตัว โดยหารู้แม้แต่นิดว่าคนนั่งข้างๆเราเป็นหญิงหรือชาย ลักษณะเป็นอย่างไร และ ถ้าเขานั่งไหลตายข้างๆเราไป เราจะรู้ตัวหรือไม่

... ก่อนหน้านั้น หนังเปิดฉากด้วยการพาคนดูไปรู้จักกับ Kyle Pratt หญิงสาวที่กำลังโศกเศร้า สับสน ในเหตุการณ์ 2 เหตุการณ์ที่หนังตัดสลับกันไปมาระหว่าง เหตุการณ์ที่เธอและสามีกำลังเดินทางกลับบ้านในวันหิมะตก กับ เหตุการณ์ที่เธอกำลังจะไปจัดการกับศพของสามีคนเดียวกันนี้ เพื่อจะส่งขึ้นเครื่องบินข้ามประเทศ หนังทำให้คนดูงงงวยไปพร้อมกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นในฉากเปิดเรื่องนี้ หนังเริ่มสร้างคาแรกเตอร์ Kyle Pratt ให้มีความเคลือบแคลงตั้งแต่แรกเป็นกับดักแรกที่ผู้กำกับ ใช้ล่อลวงให้คนดูไม่มั่นใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นตามมา

เธอกับลูกสาวกำลังจะย้ายบ้าน จากเบอร์ลินไปนิวยอร์ค พร้อมศพสามีที่อยู่ในโลง และ บนเครื่องบินลำนั้นเอง ขณะที่เธอและลูกงีบหลับไป เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับพบว่า ลูกสาวเธอหายไป เธอตามหาลูกสาวทั่วเครื่องบินก่อนจะพบว่า ...

-ไม่มีใครบนเครื่องบินเคยเห็นลูกของเธอเลย

- แอร์โฮสเตส ยืนยันว่า เห็นเธอบนเครื่องเพียงคนเดียว

-กัปตันสั่งให้ลูกเรือช่วยกันค้นทุกซอกทุกมุมของเครื่องบินก็ไม่พบลูกสาวเธอ

-มีหลักฐานยืนยันมาจากรพ.ว่าลูกสาวเธอเสียชีวิตไปแล้วพร้อมพ่อของเธอ

..... หนังทำให้คนดูต้องสงสัยว่า Kyle Pratt เป็นแม่ที่ลูกหายไปบนเครื่องจริงๆ หรือ เป็นหญิงสาวที่เผชิญกับภาวะสูญเสียแล้วรับไม่ได้จนเกิดอาการจิตหลอน

การทำให้คนดูไขว้เขว ระหว่าง อาการหลงผิด (delusion) กับ ความจริง (reality) ยังเป็นพล็อตที่ดึงดูดให้คนดูยอมเสียเงินไปเพื่อค้นหาความจริงเสมอ ไม่นานมานี้ก็เพิ่งจะมีกรณีลูกหายแบบเดียวกันนี้ใน The Forgotten ที่เล่นประเด็นนี้เช่นกัน หนังสามารถกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของคนดูตั้งแต่หนังตัวอย่าง ว่า แท้จริงแล้ว ความจริงมันเป็นอย่างไร ? (สำหรับผม The Forgotten ทำให้ผมผิดหวังในชั้นนี้ ) ชั้นถัดมาคือเมื่อเฉลยแล้ว หนังสามารถทำให้คนดูเชื่อถือสิ่งที่หลอกไว้มาตลอดได้หรือไม่

…ถ้าคุณตกอยู่ในเหตุการณ์เดียวกับ Kyle Pratt คุณจะสงบใจได้มากแค่ไหน คุณจะบ้าคลั่งได้แค่ไหน คุณจะทำถึงขนาด Kyle Pratt หรือไม่ ถ้าคุณพบว่า ลูกคุณหายไปบนเครื่องบินและทุกคนยืนยันว่าไม่เคยเห็นลูกคุณบนเครื่อง การกระทำของเธอเชื่อว่าไม่มีใครจะตำหนิได้ ในการที่ทุ่มเททุกอย่างในความเป็นแม่เพื่อให้ได้ลูกกลับคืนมา แต่อีกด้านหนึ่งจะเห็นว่าหนังเริ่มให้คาแรกเตอร์ของ Kyle Pratt ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จะว่าไปแล้วเธอเองก็เป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่สนใจแต่ตัวเองเช่นกัน หากดูจากหลายๆการกระทำของเธอที่ไม่ได้สนใจหรือแคร์ว่าใครจะเดือดร้อนอย่างไร

... มีฉากเล็กๆฉากหนึ่งที่ผมชอบในเรื่อง ฉากนี้ช่วยให้เราเห็นองค์ประกอบของความรุนแรง ว่าไม่ได้เกิดขึ้นจากแค่ ผู้ก่อเหตุ และ ผู้ถูกกระทำ แต่ยังมีตัวบุคคลประเภทช่วยกระพือไฟความรุนแรง นั่นคือตัวละครหรือบุคคลประเภท “ขามั่ว” ในฉากที่ Kyle Pratt กล่าวหาชายชาวอาหรับและเชื่อว่าเขาคือคนขโมยลูกเธอไป เราจะได้ยินเสียงผู้โดยสารรอบๆซุบซิบกันว่าต้องเป็นเช่นนั้นแน่ๆ เราจะได้เห็นชายหนุ่มที่ไม่ได้รู้ความจริงใดๆทั้งสิ้นแต่กลับช่วยโหมความรุนแรงให้มากขึ้นจนลงเอยที่ความรุนแรงในเหตุการณ์เมื่อตัวนางเอกควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอกย้ำให้ต้องระวังไว้ว่า ในสังคมที่อ่อนไหวกับความหวาดกลัวทุกวันนี้ การยั่วยุเพียงนิดเป็นปัจจัยที่มักขยายความรุนแรงมากขึ้นกว่าที่คาดคิดเสมอ

นอกจากนี้ ในฉากนี้ไม่ได้แค่ทำให้เราได้เห็นตัวอย่าง ขามั่ว ที่มีส่วนในความรุนแรงของเหตุการณ์ แต่ฉากนี้ยังช่วยเสริมย้ำเรื่องของการสนใจแต่ตัวเองที่กล่าวไว้ข้างต้น เราจะได้เห็นคนรอบข้างที่เหมือนคนดูในเหตุการณ์ต่างเอาใจเข้าข้างนางเอกในตอนแรก จนเมื่อ เหตุการณ์ขมวดเกลียวรุนแรงมากขึ้น การเดินทางล่าช้า ,ห้องน้ำถูกปิด , ตัวเองถูกจำกัดการเคลื่อนที่บนเครื่อง , เครื่องบินต้องเปลี่ยนเป้าหมายปลายทาง นั่นหมายถึง ความเดือดร้อนส่งผลต่อตัวเอง ผู้โดยสารที่เคยมั่นใจและเห็นใจมองนางเอกเป็น แม่ผู้น่าสงสาร กลับปรบมือดังทั่วห้องโดยสาร เมื่อเธอถูกจับใส่กุญแจมือ เธอกลายเป็นผู้ร้ายในสายตาคนรอบตัวทันทีที่เธอทำให้คนรอบข้างต้องลำบาก

… Flightplan พาตัวเองขึ้นสู่น่านฟ้าอย่างมีระดับ โดยมีกัปตันชาวเยอรมันอย่าง Robert Schwentke ผู้กำกับที่ก้าวมาทำหนังฮอลลีวูดเต็มตัวเรื่องแรก เขาทำให้คนดูลุ้นระทึกกับบรรยากาศในสถานที่ปิดแคบอย่างเครื่องบิน กับ ปริศนาที่รอคอยการคลี่คลาย เสมือน งานเขียนประเภท การฆาตกรรมในห้องปิดตาย ที่คนดูกระหายใคร่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นในห้องปิดแคบนี้ เขาทำให้คนดูไขว้เขวในสิ่งที่ตัวเองคิด เขาวางกับดักไว้หลายจุดที่ล่อหลอกคนดูต้องสงสัย ทำให้คนดูเริ่มลังเลว่าสิ่งที่เห็นอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้

ผมบังเอิญเคยดูหนังเรื่องก่อนของเขาที่เคยกำกับเรื่อง Tattoo เป็นเรื่องของการตามล่าฆาตกรที่ล่าถลกหนังคนมาสะสม หนังให้อารมณ์เดียวกัน นั่นคือเดาได้ยากว่าใครเป็นคนทำ และ สร้างความไม่คาดคิดให้เกิดขึ้นได้เสมอเมื่อเหยื่อสามารถกลายเป็นคนที่เราไม่คาดคิดได้ทั้งนั้น หนังสะท้อนสภาพจิตใจของมนุษย์บางกลุ่มที่มีความโลภในสิ่งของที่ไม่สมควรสะสม แต่ในระบบทุนนิยม ความเหมาะหรือไม่เหมาะสมไม่ได้มีความหมายอะไรอีกต่อไป เมื่อมนุษย์เราเห็นแต่ประโยชน์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง Flightplan ก็มีประเด็น ความหมกมุ่นสนใจแต่ตัวเองที่นำมาพูดถึงอีกเช่นกัน

....หนังมีกัปตันที่ดีในการพาเครื่องบินเดินทาง แต่หนังก็มีจุดอ่อนในตัวอยู่มาก หากไม่ได้บุคคลสำคัญที่เป็นเสมือนแอร์โฮสเตสที่มีฝีมือแล้ว คนดูที่เป็นเสมือนผู้โดยสารอาจสังเกตได้ แต่ เพราะแอร์โฮสเตสบนเครื่องลำนี้คือ Jodie Foster เธอสามารถดึงดูดคนดูให้เอาใจช่วยเธอและจดจ่ออยู่กับเธอโดยไม่ลังเลใจกับสิ่งรอบข้าง เธอเป็นกุญแจสำคัญที่ตรึงคนดูให้ติดตามตัวละครของเธอไปทุกซอกทุกมุมของเครื่องบินเพื่อตามหาลูก เธอให้การแสดงที่น่าทึ่ง จะมีใครที่มารับบทนี้และเล่นได้บ้าคลั่งวิตกจริตแล้วน่าเชื่อถือได้เท่าเธออีก การแสดงของเธอทำให้คนดูต้องลังเลเหมือนคนที่อยู่บนเครื่อง ว่า เธอจิตหลอน หรือ เธอพูดจริง ด้วยสายตาที่เด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น ท่าทีขึงขังเอาจริง เธอทำให้คนดูได้เห็น ความเป็นแม่ ที่พยายามทำทุกวิถีทางที่จะพาลูกกลับคืนมาสู่อ้อมอก เป็น แม่คนเดียวกันที่ทำทุกวิถีทางที่จะปกป้องลูกจากอันตรายรอบนอกในห้องปิดตายใน panic room

คนที่ช่วยทำให้หนังสร้างความไขว้เขวได้มากขึ้นไปอีก คือ นักแสดงร่วมอย่าง Sean Bean ในบทกัปตันเครื่องบิน แม้ว่าบทบาทของเขาจะมีอยู่น้อยจนแทบจะเป็นไม้ประดับให้ Jodie Foster แต่เท่าที่มีในเรื่อง เขาก็แสดงฝีมือได้หนักแน่น น่าเชื่อถือ การตัดสินใจของเขาในฐานะกัปตัน ทำให้เขาดูเป็นกัปตันที่มีเลือดเนื้อเป็นคนจริงๆไม่ใช่ตัวละครในหนัง อีกบุคคลสำคัญคือ Peter Sarsgaard ที่เพิ่งประกบสาวเก่งและนักแสดงชั้นนำใน The Skeleton key ไปหมาดๆ บทที่เขาได้รับจากทั้งสองเรื่องดูแทบจะไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย เมื่อต้องรับบทเป็นคนสำคัญที่ต้องอยู่เคียงข้างนางเอกของเรื่อง ด้วยหน้าที่ที่เขามี ทำให้เขาต้องลังเลระหว่าง ความเชื่อถือในตัวนางเอก หรือ หลักฐานที่อยู่ในมือ สิ่งที่น่าชื่นชมอยู่ตรงที่ทั้งสองเรื่องนั้น เขาพิสูจน์ฝีมือให้คนดูได้เห็นว่าเมื่อต้องประกบนักแสดงมือเซียนแค่ไหนก็ตาม เขามีฝีมือและพลังดาราในตัวมากพอที่จะไม่ถูกกลืนหายไปจากจอได้ง่ายๆ

.... สำหรับผม Flightplan เปิดเรื่องได้น่าสนใจทำให้เดาได้ยากว่าหนังจะมาไม้ไหน แต่จากนั้นหนังดูแผ่วเนือยๆไปช่วงหนึ่งก่อนขึ้นเครื่อง ก่อนที่หนังจะเริ่มกลับมากดดันคนดูตั้งแต่ฉากที่เล่าต่อจากหนังตัวอย่าง คือ เมื่อนางเอกตื่นมาพบว่าลูกสาวหายตัวไป จากนั้นความระทึกขวัญและความตื่นเต้นท่ามกลางความวุ่นวายบนเครื่องถูกกระหน่ำไม่ให้คนดูได้พักจนกระทั่งถึงตอนเฉลยความจริง เมื่อนั้น ความรู้สึกผมก็ตกลงเหมือนเจอหลุมอากาศ หากช่วงตามหาลูกนั้นหนังสร้างความน่าเชื่อถือได้เต็มเปี่ยม ช่วงหลังจากเฉลยความจริง ความน่าเชื่อถือของหนังเป็นไปอย่างตรงกันข้าม หนังเริ่มทยอยส่งคำถามให้คนดู ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นมันเกิดขึ้นได้อย่างไร หากคนดูเผลอคิดตามไปด้วยก็จะเริ่มพบรูโหว่จากบทที่เขียนไว้

ความรู้สึกผิดหวังเกิดกับผม ทันทีที่หนังเปลี่ยนตัวเองจากหนังทริลเลอร์เป็นหนังแอคชั่น เป็นความรู้สึกเดียวกับ ตอนที่ได้ดู Red Eye นั่นคือ 2/3 ตอนแรกของหนัง สร้างความประทับใจ ก่อนที่ 1/3 ท้ายสร้างความผิดหวัง ผมผิดหวังเรื่องนี้มากกว่า เพราะ 1/3 ท้ายของ red Eye อาจจะน่าผิดหวังตรงที่หนังเปลี่ยนตัวเอง เป็นการไล่ล่าในแนวโรคจิตหวีดสยองแต่มันก็ยังทำออกมาได้ดีมีชั้นเชิงในความเป็นหนังไล่ล่าตระกูล Scream ในขณะที่ Flightplan ในส่วนแอคชั่นตอนท้ายเป็นเพียงแอคชั่นธรรมดาๆสูตรสำเร็จ ที่ไม่ได้โดดเด่นน่าจดจำแต่อย่างใด

สิ่งที่ชอบ

1. Jodie Foster … เธอทำให้คนดูสามารถลืมรูโหว่ของหนัง ลืมตรรกะที่น่าจะเป็น เธอเหมือนมัคคุเทศก์บนเครื่องบินระทึกลำนี้ที่พาคนดูสำรวจทุกพื้นที่บนเครื่องบินและสำรวจความจริงที่เกิดขึ้น เธอมีส่วนช่วยให้บทของเธอเข้มแข็งขึ้นและน่าเชื่อถือ จากทั้งสีหน้า สายตา หรือท่าทาง เป็นการแสดงที่คุ้มค่ากับการที่นานๆหนคนดูจะได้เห็นเธอเล่นหนัง

2. มุมกล้อง งานสร้าง และ ฉากบนเครื่องบิน … หนังใช้พื้นที่ทุกตารางนิ้วบนเครื่องบินได้คุ้มค่า และ เปิดเผยให้คนดูได้เห็นแต่ละตำแหน่งบนเครื่องอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน งานสร้างภายในเครื่องบินทำได้สมจริง มุมกล้องที่ถ่ายทำตามตัวนางเอกซอกซอนไปยังที่ต่างๆเคลื่อนไหวฉับไวและมีส่วนสำคัญในการกำกับความรู้สึกตื่นเต้นของคนดู

3. 2/3 เรื่องแรก … ส่วนตัวแล้วตอนแรกที่ดูไปเดาไปในใจ ก็เดาตามที่หนังเฉลยไว้ แต่ก่อนเฉลยหนังกลับสามารถทำให้ความมั่นใจนั้นไขว้เขวได้ ทำให้คนดูต้องลังเลใจว่าหรือมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด หนังค่อยๆทำให้คนดูจนตรอกด้วยหลักฐานที่นำมาคัดค้านความคิดของนางเอก แต่ตัวนางเอกที่สู้ไม่ถอยก็ทำให้คนดูไม่อาจวางใจเชื่อหลักฐานนั้นด้วยเช่นกัน เป็นช่วงเวลาระทึกขวัญสั่นผวาที่หลอนนิดๆและทำออกมาได้ดี

สิ่งที่ไม่ชอบ

1. 1/3 เรื่องหลัง … ความสนุกของผมลดลงไปเยอะตั้งแต่หนังเฉลยความจริง เป็นเพราะผมคาดหวังอะไรที่มันไม่ง่ายๆอย่างนี้ และผิดหวังเมื่อหนังพลิกตัวเองจากหนังทริลเลอร์ชั่นดีที่น่าสนใจ เป็น หนังแอคชั่นสูตรสำเร็จ หลายฉากช่วงท้ายเป็นเหมือนกับได้ดู die hard เวอร์ชั่นโจดี้ ฟอสเตอร์ (ยิ่งฉากฝ่าเปลวไฟตอนท้ายท่ามกลางคำพูดของคนข้างล่างประมาณว่า “โอ้ว ดูนั่นซิ” ) ความสนุกของช่วงแอคชั่นนี้ทำได้แค่สนุกในระดับพอเพลิดเพลิน โชคดีที่หนังมีองค์ประกอบคุณภาพหลายอย่าง อาทิ นักแสดง งานสร้าง ฯลฯ มันก็เลยทดแทนกันไปได้ไม่ให้ฉากแอคชั่นช่วงท้ายดูซ้ำซากกับหนังแอคชั่นทั่วๆไป

2. บท ... ( ข้อนี้มี Spoilers หากไม่ต้องการรู้เฉลยเนื้อเรื่อง ข้ามตัวอักษรสีฟ้าข้างล่าง ไปอ่านที่ สรุป ได้เลยครับ) ...



... ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องสามารถดำเนินมาเป็นเช่นนี้ได้ ผู้ร้ายในเรื่องคงต้องขอบคุณความบังเอิญมากกว่าแผนง่ายๆที่ตัวเองวางไว้ ผมคาดหวังว่าเหตุการณ์สำคัญแบบในเรื่องที่สร้างความน่าสนใจมาตลอด ตัวบทเองจะมีการผูกให้แผนการของตัวร้ายมีความรอบคอบรัดกุมน่าทึ่ง แต่ เมื่อหนังเฉลยออกมา มันดูตื้นเขิน ความสำเร็จของตัวร้ายล้วนมีความบังเอิญช่วยแทบทั้งสิ้น อาทิเช่น จริงอยู่ว่ามันเป็นไปได้ แต่ แผนการนั้นจะไม่สำเร็จเลยถ้าบังเอิญมีคนเห็นนางเอกและลูก หรือ มีคนคุยกับลูกนางเอก , แผนคงจะล่มทันทีถ้าบังเอิญมีคนเดินผ่านตอนที่ตัวร้ายคุยกับแอร์โฮสเตสผู้สมรู้ร่วมคิดกลางทางเดินโต้งๆ , คงจะมีคนไปเจอลูกนางเอกถ้าบังเอิญกัปตันสั่งคนอื่นให้ไปค้นพื้นที่ที่ซ่อนลูกนางเอกไว้ , แผนการก็แสนเสี่ยงมากและจบลงทันทีหากบังเอิญมีคนเห็นฝ่ายร้ายอุ้มลูกนางเอก หรือ ถ้าบังเอิญนางเอกไม่เปิดโลงศพ , กัปตันที่ดูมีเหตุผลมาตลอดกลับบังเอิญดูเชื่ออะไรง่ายๆ แถมการโอนเงินก็ดูจะทำได้ง่ายดายต่างจากหนังเรื่องอื่นที่กว่าจะโอนได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ นอกจากนี้แล้ว ถ้าตัวร้ายไม่กลับขึ้นเครื่องแต่เดินลงหนีไปเลยโดยไม่สนใจใคร แผนการก็คงสำเร็จไปแล้ว ฯลฯ



สรุป ... ในระดับความบันเทิง หนังประสบความสำเร็จกับการให้ความสนุกลุ้นระทึกตื่นเต้นแก่คนดูตลอดเวลาตั้งแต่ต้น น่าเสียดายที่หนังไปได้เพียงเท่านี้ เพราะเมื่อคนดูเกิดคิดหรือสงสัยในรูโหว่ของเหตุการณ์มันก็จะเริ่มทยอยมาอยู่เรื่อยๆ แล้วจะแบ่งคนดูออกมาอีกกลุ่ม คือ กลุ่มที่เริ่มรู้สึกว่าหนังไม่น่าเชื่อถือจนไม่สามารถอินกับหนังได้สนุกเต็มที่เหมือนช่วงแรก ขณะดูความสนุกจะลดน้อยถอยลงเพราะคำถามจะเกิดขึ้นว่า “มันเป็นไปได้อย่างไร” บวกกับฉากแอคชั่นช่วงสุดท้ายที่ลดความเป็นหนังระทึกขวัญแบบฮิตช์ค้อกให้กลายเป็นหนังสูตรแอคชั่นแบบ Die hard หรือ Air force one นั่นจึงทำให้ Flightplan จึงไม่สามารถบินได้สูงไปเป็นหนังทริลเลอร์ที่น่าจดจำ แต่ทำได้เพียง หนังทริลเลอร์สนุกคุ้มค่าตั๋วเรื่องหนึ่งแทน




ความเห็นของคุณมีประโยชน์กับผู้อ่านคนถัดมา คำทักทายของคุณเป็นกำลังใจให้ผู้เขียน คำติชมหรือคำแนะนำของคุณจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงพัฒนาหากคุณเข้ามาอ่านครั้งถัดไป

ติดตามบทความใหม่ๆ หรือ บทความน่าสนใจ หรือ เริ่มต้นอ่านBlogนี้มีข้อสงสัย คลิกไปเริ่มต้นที่ --> หน้าแรก


รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง