Bloggang.com : ธารน้อย : ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 38)

ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 38)

ทางเสือผ่าน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 38

ผู้บังคับการกดกริ่งบนโต๊ะ ตำรวจนายหนึ่งเคาะประตู แล้วเปิดเข้ามา

“ ไปตามตัวร้อยตำรวจเอกเผชิญ ทรงศักดา มาพบอั๊ว ” ผู้บังคับการสั่ง

ตำรวจผู้นั้นชิดเท้ารับคำสั่ง เปิดประตูกลับออกไป ชั่วไม่กี่นาทีก็มีเสียงเคาะที่ประตู เมื่อผู้บังคับการร้องสั่งให้เข้ามาได้ ประตูก็เปิดออก ร่างของร้อยตำรวจเอกเผชิญ ทรงศักดา ก้าวเข้ามาชิดเท้าโค้ง

“ นั่ง ” เสียงผู้บังคับการสั่ง ชี้ไปที่เก้าอี้อีกตัวข้าง ๆ ทวน

ผู้บังคับกองหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ตัวนั้นออกมานั่ง หันมามองผู้ที่นั่งอยู่ใกล้แวบหนึ่ง หันหน้าไปรอฟังผู้บังคับการต่อไป

“ นั่นยังไง ” พันตำรวจเอกพิชัยชี้ไปที่ทวน “ คนที่คุณอยากพบ และที่ผมพูดไว้ว่า วันหนึ่งคุณจะได้พบเขา ร้อยตำรวจเอก เทพ พงษ์พิมาน ”

เผชิญหันมามองหน้าทวนอีกครู่หนึ่ง เบนสายตาไปที่ผู้บังคับการซึ่งพูดว่า “ รู้จักกันเสียซี ถึงแม้ว่าจะได้เคยรู้จักกันมาแล้ว แต่ก็เป็นการรู้จักกันอย่างศัตรู คราวนี้ขอให้รู้จักกันฉันเพื่อนร่วมงาน คุณเทพรุ่นก่อนเผชิญเขา ไม่ใช่หรือ ”

“ กระผมไม่ได้พบคุณเผชิญในโรงเรียน ครับผม ” ทวนตอบ

“ จะพบกันได้ยังไง คุณเดินออก เผชิญเขาเดินเข้า ” ผู้บังคับการพูดปนเสียงหัวเราะ “ ที่ผมใช้คุณไปก็เลือกแล้ว ไม่ให้รู้จักกับทางฝ่ายปราบปราม และเชื่อว่า ทางคุณคงจะไม่ทำอะไรนายตำรวจรุ่นน้อง และคงจะเอาตัวรอดได้จากการตามล้างของคนรุ่นน้อง ”

ทวนหัวเราะหึ ไม่โต้ตอบ

“ คุณเผชิญ ” ผู้บังคับการพูดต่อ ชี้มาที่ทวน “ คนนี้นี่แหละที่ผมสั่งการให้เขาช่วยดูแลคุณตอนที่ได้ข่าวว่าคุณกำลังบ้าระห่ำนำกำลังตะลุยผ่านบ้านกอไผ่ ไล่ติดตามเสือฝ้ายไปถึงชายแดน เขาเป็นคนที่พาเสือฝ้ายย้อนกลับโดยไม่ให้สวนทางกับกำลังของคุณ เพื่อเลี่ยงการปะทะ แล้วเขาก็ไปให้คุณจับตัวได้ที่หมู่บ้านทางผ่านกลับบ้านกอไผ่ เพื่อที่จะให้เอาตัวเขาเป็นตัวประกันในการเข้าตีบ้านกอไผ่ แผนทั้งหมดนี้เป็นแผนที่เขาคิดขึ้น แล้วรายงานให้ผมทราบทุกระยะ ”

นายตำรวจหนุ่มเหลือบตามองทวนอีกแวบหนึ่ง หันกลับไปมองตาผู้บังคับการ

“ คุณอยากจะพูดว่า ถ้าคุณยิงเขาทิ้งเสียกลางทาง จะว่ายังไง ใช่ไหม ” ผู้บังคับการพูดอย่างกับจะหยั่งรู้ว่าสายตาคู่นั้นบอกว่า อยากจะพูดว่าอย่างไร

นายตำรวจหนุ่มไม่ปฏิเสธคำพูดนั้น นั่งนิ่ง

“ เขาเชื่อว่าคุณจะไม่ทำอย่างนั้น เพราะคุณไม่ชอบวิธีการอย่างนั้น คุณได้เคยขัดขวางกำนันที่บ้านหนองตากลับมาหนหนึ่งแล้วต่อหน้าเขา เขาอ่านคุณออก ” ผู้บังคับการพูดต่อ

นายตำรวจหนุ่มเม้มริมฝีปากเล่น ไม่ตอบ

“และผมเชื่อว่าเป็นตัวเขานี่แหละที่เล็งยิงคุณที่โคนขา ในขณะที่คุณนำกำลังเข้าตีบ้านกอไผ่อย่างไม่ยั้งคิด เขาตั้งใจยิงคุณที่ตรงนั้นเพื่อที่จะหยุดคุณไว้กับที่ ก่อนที่คนอื่นจะลั่นกระสุนเข้าส่วนสำคัญ จุดอื่นของคุณในขณะที่คุณกำลังเป็นเป้าเปิด ถ้าเขาไม่หยุดคุณไว้ตรงนั้นด้วยวิธีการนี้ คุณก็คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงหน้าผมอย่างนี้ ”

นายตำรวจหนุ่มก้มหน้ามองพื้น ถอนหายใจยาว

“ เขาเป็นคนนำคุณเข้าบ้านกอไผ่เมื่อกำลังฝ่ายเราแตกพ่ายกลับมา เขาเป็นคนรักษาพยาบาลคุณจนหมดขั้นอันตราย และผมรู้ว่าเขาต้องขัดใจกับพลพรรค และตัวเสือฝ้ายเองอย่างแรง ถ้าไม่มีเขา คุณก็จะถูกทำลายแล้วแน่นอน และการที่คุณแอบหนีได้ มีม้าชั้นดีขี่หนีมาได้นั้น คุณไม่ได้คิดบ้างหรือว่า เป็นเพราะเขาจัดไว้ให้ ม้าตัวนั้นเป็นม้าของเขาเองที่ผูกเครื่องไว้เรียบร้อย พร้อมที่จะใช้การได้ในทันที ผูกรอคุณอยู่ที่ใต้ถุนบ้านที่คุณถูกควบคุมตัวอยู่ใช่ไหม "

การเจรจาหยุดนิ่งไปพักใหญ่ ไม่มีเสียงผู้ใดพูดออกมา ต่างคนต่างนั่งนิ่ง แต่ละคนคิดกันไปคนละอย่าง นายตำรวจหนุ่มก้มหน้า แล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้บังคับการ แววตาของเขาบอกถึงความเข้าใจในเหตุการณ์ที่ผ่านมา ดังที่ผู้บังคับการพูด เขาหันมาทางทวน ซึ่งหันมาสบตาเช่นกัน สายตาของคนทั้งคู่เป็นสายตาที่แสดงความเป็นมิตร

“ ขอบคุณมากพี่ ” ร้อยตำรวจเอกเผชิญยกมือขึ้นไหว้ เขาพูดช้า ๆ
“ ผมมานึกอยู่เหมือนกันในวันที่ท่านผู้การพูดถึงเรื่องนี้ ตอนที่ผมมารายงานตัวถึงความพ่ายแพ้ของผม และพร้อมที่จะรับโทษ ผู้การพูดถึงการที่ผมรอดชีวิตมาและหลบหนีมาได้นี้ เป็นเพราะมีคนคอยช่วยผม ผู้การพูดว่า วันหนึ่งผมจะได้พบคนคนนั้น วันนี้ผมก็ได้พบ ผมเป็นหนี้ชีวิตพี่ ไม่รู้ว่าจะตอบแทนได้เมื่อไหร่ ”

“ ลืมเสียเถอะครับ คุณเผชิญ ผมเป็นแต่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ” ทวนพูด ตบที่มือนายตำรวจรุ่นน้องบนตักของเจ้าของมือ “ ถ้าจะพูดถึงเรื่องบุญคุณกันแล้ว คุณเสียอีกที่มีบุญคุณกับผม ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ กำนันคงเป่าผมดับไปแล้ว ”

คนทั้งคู่มองตากันด้วยความรู้สึกที่เข้าใจในจิตใจของกันและกัน

“ ทั้งสองคนนั่นแหละที่คงจะมีความผูกพันกันทางจิตใจสักอย่างหนึ่ง ” ผู้บังคับการพูดเคล้าเสียงหัวเราะเบา ๆ “ ถึงได้มาช่วยซึ่งกันและกันอย่างไม่ได้นัดหมาย และต่อไปนี้ คุณทั้งสองยังจะต้องร่วมกันทำงานให้กับกรมตำรวจอีก งานเสือฝ้ายสำเร็จลงไปแล้ว งานข้างหน้ายังมีอีกมาก บ้านเมืองยังไม่สงบเรียบร้อย โดยเฉพาะเรื่องโจรผู้ร้าย หน่วยปราบปรามพิเศษหน่วยนี้ยังยุบเลิกไม่ได้ จนกว่าความสงบเรียบร้อยจะมีในเขตพื้นที่ด้านนี้อย่างจริงจัง และอันนี้ ” ผู้บังคับการหันมาทางเสือฝ้าย “ ลื้อจะต้องเป็นตัวตั้งตัวตีสำคัญ ”

“ จะให้ทำยังไง ” เสือพูดออกมาด้วยเสียงต่ำ ๆ

ผู้บังคับการชี้นิ้วมาที่เสือ “ ลื้อจะต้องหายตัวไปจากวงการสักครู่ และในระหว่างที่หายตัวไปนี่แหละ ลื้อจะต้องทำงานเรื่องนี้ให้อั๊ว แบบเดียวกับที่ลื้อเคยร่วมงานกับอั๊วมาแล้ว ในสมัยสงคราม งานเสรีไทยนั่นไง ”

“ หายตัว ” เสือทวนคำ “ ลื้อจะเอาตัวอั๊วไปเก็บงั้นหรือ ”

“ ก็ทำนองนั้น ” ผู้บังคับการพยักหน้าช้า ๆ “ พฤติกรรมของเสือฝ้ายจะหายไปจากวงการโจร ลื้อจะหายไปเฉย ๆ โดยไม่มีข่าวอะไรอีกเลย ใช่ – อั๊วจะเก็บลื้อ แต่ไม่ใช่เก็บชนิดเอาไปฝัง อั๊วจะเก็บลื้อให้หายไปจากวงการอย่างเงียบ ๆ คนทั้งหลายจะไม่ได้ยินกิตติศัพท์เสือฝ้ายต่อไปนับตั้งแต่วันนี้ อั๊วสั่งให้เทพเขาเอาตัวลื้อมาเป็น ๆ ก็เพื่อการนี้ ”

“ ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ” เสือพึมพำออกมาเบา ๆ

“ ลื้อไม่มีหน้าที่เข้าใจ ” พันตำรวจเอกพิชัยพูดออกมา เน้นถ้อยคำ

เสือมองหน้าผู้บังคับการ พูดว่า “ แล้วไอ้พวกเด็กของอั๊วที่บ้านกอไผ่ จะให้มันทำยังไง ”

“ นั่นเป็นหน้าที่ของลูกชายลื้อ ” ผู้บังคับการพยักหน้ามาทางทวน

“ หน้าที่ของผมกับคุณเผชิญด้วยครับ ” ทวนพูดต่อทันที

“ คุณเผชิญ ” ผู้บังคับการทวนคำ “ ทำไม เผชิญเขาไปเกี่ยวข้องอะไรอีก ”

“ มีครับ ” ทวนพูดยิ้ม ๆ “ คุณเผชิญยังจะต้องมีความเกี่ยวพันที่บ้านกอไผ่อยู่อีก ”

นายตำรวจหนุ่มหันมามองผู้พูดอย่างไม่เข้าใจ

“ ก็ ... อีเด็กที่ชื่อบัวคนที่ผู้กองชมว่าสวยนั่นยังไง” ทวนพูดปนรอ ยยิ้ม “ มันถามถึงผู้กองอยู่ก่อนที่ผมจะออกมาจากที่นั่น”

ผู้กองหนุ่มยิ้ม ไม่พูด เขานึกใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นออก

“ ผมขออนุญาตเอาตัวผู้กองเผชิญไปด้วย ” ทวนพูดกับผู้บังคับการ

ผู้บังคับการหันไปมองหน้านายตำรวจหนุ่ม " ว่ายังไง เผชิญ ”

ผู้บังคับกองหนุ่มไม่พูด นั่งคิดหาคำตอบยังไม่ได้

“ ถ้ายังงั้นก็อนุญาต ” ผู้บังคับการสั่งการ “ จะเดินทางเมื่อไรให้มารายงานก่อน สิ่งของที่จะเบิกติดตัวไป ให้เบิกได้ที่หน่วยพลา ฯ ตามความจำเป็น ส่วนเรื่องเสือฝ้ายนี้ ให้ทั้งสองลืมเสีย ไม่ต้องเปิดข่าวนี้ ไม่ว่าหน่วยไหนจะติดต่อขอทราบมา ให้ปิดข่าว ไม่มีตัวเสือฝ้ายอยู่ที่นี่ ไม่ได้ทิ้งเสือฝ้ายไว้ที่นี่ ผมมีเรื่องจะพูดกับเขาสองต่อสอง ”

ทวนก้มคงกราบพ่อที่ตัก เสือฝ้ายลูบศีรษะลูก

“ เจริญ ๆ สุขเถอะลูกพ่อ ไม่ช้าคงจะได้อยู่ด้วยกันอย่างพ่อลูก กลับไปดูแลพวกเด็ก ๆ มันให้ดี อย่าให้มันวุ่นวาย เอ็งคนเดียวเท่านั้นจริง ๆ ที่จะปกครองพวกมันได้เมื่อขาดพ่อ ”

ทวนเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้พ่อ เขาเห็นแววน้ำตาคลอที่นัยน์ตาทั้งคู่ของเสือที่มองเขาอยู่ ทวนหันไปทางผู้บังคับการ

“ ผมฝากชีวิตพ่อไว้กับท่านด้วยครับ ” เขาพูดด้วยเสียงเครือ

“ ไม่ต้องเป็นห่วง ” ผู้บังคับการพูดด้วยเสียงหนักแน่น “ ไปทำงานให้สบายใจได้ ”

ทวนยกมือไหว้ “ ขอบพระคุณครับผม ”

เขาหันมามองพ่ออีกครั้งก่อนที่จะหันไปโค้งทำความเคารพผู้บังคับบัญชา แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับร้อยตำรวจเอกเผชิญ

Create Date : 02 มกราคม 2553

Last Update : 2 มกราคม 2553 1:20:32 น.

0 comments

Counter : 528 Pageviews.