Bloggang.com : ธารน้อย : พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 18)

พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 18)

โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ

ตอนที่ 18

“ คุณควรเล่าอะไรให้ผู้การพิทักษ์เขาฟังเสียก่อนที่จะลาหยุดงาน ” คุณพี่ยังพยายาม

“ ผมยังไม่มีอะไรจะเล่า ”

“ ไอ้เสือนี่มันต้องมีอะไรสักอย่าง คุณลินจง ” ผู้การพูดกับคุณพี่
“ ผมว่ามันอมความอะไรบางอย่าง และที่มันขอหยุดงานนี่ ก็คงจะไปเที่ยวเอาความรู้นี้ไปวุ่นของมันคนเดียว เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมคิดว่าผมสงสัยไม่ผิด... เฮ้ย... ” เขาหันมาทางผม “ ลื้อคิดจะทำอะไรก็ตาม อย่ามาสะดุดเอาอั๊วเข้า และถ้าทำอะไรที่ขัดกับอั๊วขึ้นมา อั๊วไม่รับรองความปลอดภัยของลื้อ รู้จักคำว่า ‘ตะราง’ ไหม ”

“ ผู้การน่ะเฉียดมาแล้ว ตอนที่ทำร้ายร่างกายผม ” ผมมองดูเขาเต็มตา “ และถ้าผมจะทำอะไรสักอย่าง ก็จะทำเพื่อประโยชน์ของนายจ้างของผม คนอื่นไม่เกี่ยว ”

“ พ่อดนัย ” คุณพี่เรียกผม แล้วนิ่งมองดูผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดต่อว่า “ ไปเถอะ พี่อนุญาตให้หยุดงานได้สามวัน ”

ผมออกมาจากห้องคุณพี่ แวะนั่งที่โต๊ะของกัณหา หล่อนวางมือจากเครื่องพิมพ์ มองดูผมทั่วหน้า แล้วรอฟังผมพูด

“ ผมจะไม่มาสำนักงานสักสามวัน ” ผมว่า “ ถ้าผมอยากจะติดต่อกับคุณระหว่างนั้น ผมจะติดต่อได้ที่ไหน ”

“ ก้อที่นี่ ” หล่อนมองดูผมอย่างแปลกใจ

“ ผมหมายถึงเวลาที่สำนักงานปิด ”

หล่อนสำรวจใบหน้าผมอีกครั้ง ไม่พูด

“ ผมอาจจะต้องมีธุระอะไรบางอย่างที่จะให้คุณช่วย และมันอาจจะเร่งด่วน ” ผมจึงต้องพูดต่อให้หล่อนคลายสงสัย

แต่หล่อนก็ยังไม่คลาย นัยน์ตาของหล่อนตั้งคำถาม

“ มันอาจจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายของผม ” ผมมองหล่อน ให้หล่อนอ่านสายตาได้ว่า ผมไม่ได้ล้อเล่น “ และผมไม่มีใคร คุณมีโทรศัพท์ที่บ้านหรือเปล่า ”

หล่อนพยักหน้า

“ ดี ” ผมว่า “ เขียนหมายเลขให้ผมหน่อย ”

“ คุณที่เรื่องอะไรที่จะให้ฉันช่วย ” หล่อนพูด ทั้ง ๆ ที่นัยน์ตายังมีเครื่องหมายคำถาม

“ ผมกำลังทำงานอะไรสักอย่าง และมันเป็นงานที่เสี่ยงสักหน่อย คุณเห็นแผลบนใบหน้าผมไหมล่ะ ตามร่างกายอีกต่างหาก ซึ่งคุณมองไม่เห็น ถ้าผมทำต่อไปก็อาจจะได้รับบาดแผลมากกว่านี้ แต่ผมก็จะทำต่อไป ผมจึงอยากได้ผู้ช่วยสักคน ผมมองไม่เห็นใครนอกจากคุณ ”

“ ฉันจะช่วยอะไรคุณได้ ”

“ ผมก็ยังไม่รู้ แต่ก็คิดว่า คุณเป็นผู้ที่ผมไว้วางใจได้ บางทีมันก็ต้องขึ้นกับเหตุการณ์ คนที่เขาทำให้เกิดบาดแผลบนใบหน้าผมนี้ เขาบอกผมว่า อย่าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นเขาให้มากนัก จะโดนมากกว่านี้ ผมจึงยังไม่รู้ว่าผมจะโดนอะไร ”

“ แล้วทำไมคุณไม่เลิกยุ่งอย่างที่เขาห้าม ”

“ ผมอยากรู้ว่า ถ้าผมยุ่งต่อไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้น ”

“ คุณยุ่งเรื่องอะไรของเขาเข้าล่ะ ” หล่อนถาม คราวนี้ยิ้มเพราะขัน

“ ผมเข้าใจว่า คงจะเป็นเรื่องแม่ยุพดีคนนั้น ผมกำลังพยายามที่จะตามตัวหล่อนให้ได้ ”

“ แล้วพวกนั้นเขาไม่ให้คุณตาม ยังงั้นหรือ ”

“ คงจะยังงั้น ”

“ พวกนั้นเป็นใครกันล่ะ ”

“ ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เขาเป็นใคร ” ผมพูด “ ตอนที่ผมอยากจะรู้ว่าเขาเป็นใครนี่แหละ ที่ผมต้องการคุณเป็นผู้ช่วยของผม เพราะผมอาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้ ”

“ ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร แล้วทำไมคุณยังจะขืนทำอีก ในเมื่อรู้ว่าอาจจะเจ็บตัว ” เสียงของหล่อนเป็นห่วง

“ ผมไม่กลัวเจ็บ จดหมายเลขโทรศัพท์ของคุณให้ผมหน่อยก็แล้วกัน ผมยังจะต้องไปที่อื่นอีกหลายแห่ง ”

หล่อนมองดูผมอย่างเป็นห่วงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงหยิบสมุดบันทึกที่วางอยู่ข้าง ๆ ตัวมาเปิด จดหมายเลขโทรศัพท์ของหล่อนส่งให้ผม

“ ขอบคุณมาก ” ผมหยิบกระดาษแผ่นนั้นยัดเข้ากระเป๋า “ ผมจะไม่กวนคุณโดยไม่จะเป็น คุณเข้าใจช่วยขอให้ผมโชคดีหน่อยซี ”

หล่อนมองผมนิ่งอยู่อีกครู่ ก่อนที่จะพูดว่า

“ ค่ะ ขอให้คุณโชคดี ระวังตัวให้ดีด้วยนะคุณ ”

“ ขอบคุณอีกหน ” ผมลุกขึ้นยืน “ ผมต้องการคำพูดประโยคนี้ของคุณมากกว่าอะไรตอนนี้ ครับ ผมจะระวังตัวให้ดี ”

เมื่อผมหันมาดูหล่อนตอนที่จะลงบันได หล่อนยังมองดูผมอยู่

Create Date : 08 มิถุนายน 2553

Last Update : 8 มิถุนายน 2553 5:13:49 น.

4 comments

Counter : 906 Pageviews.