สู่ลาว ... ตอนที่ 33
สู่ลาว ... ราชอาณาจักรแห่งความไม่แน่นอน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์ เมื่อปี พ.ศ. 2527
เหตุการณ์เกิดระหว่างปี พ.ศ. 2507 2512
ตอนที่ 33
ร้านเสริมสวยของคุณสุก็เริ่มกิจการกันอย่างเอาจริงเอาจัง ลูกค้าแฟนเก่า ๆ ของคุณสุก็ตามมาใช้บริการของคุณสุกันคับคั่งอย่างเดิม ถึงกับต้องหาลูกมือมาช่วย พอมีลูกมือมาช่วยสองสามคน ตัวแม่มือก็ชักจะสบาย เลยขี้เกียจ ไม่ต้องลงมือทำเอง เพียงแต่คอยเดินตรวจตราฝีมือลูกน้องก็พอแล้ว ลูกค้าก็ไม่ว่าอะไร
ระยะนั้นเป็นช่วงเวลาที่อายุความของผมกำลังจะหมด เหลืออีกไม่กี่วัน ย่างเข้าเดือนกุมภาพันธ์ 2512 พรรคพวกทางกรุงเทพฯ ข้ามฟากมาเยี่ยมเยียน เอาข่าวดีฝาก บางคนเป็นคนใกล้ชิดกับท่านอธิบดีกรมตำรวจ พล ต.อ. ประเสริฐ รุจิรวงศ์ มาหาด้วยความห่วงใย และตั้งใจที่จะมาช่วยเหลือในการกลับเข้าเมืองไทยของผม
ตอนนั้น เพื่อน ๆ ของผมที่ร่วมกรรม โดนกระแสการเมือง พัดเอากระจัดกระจายกันไปทั่วทุกทิศ ต้องไปผจญกรรมกันตามที่ต่าง ๆ เป็นแรมปี ต่างก็ค่อย ๆ ทยอยกลับบ้านกลับเมืองบ้างแล้ว หลายคนได้รับความกรุณาจากท่านอธิบดีประเสริฐ ฯ ช่วยปัดเป่าเรื่องราวให้ตามธรรมนองคลองธรรม ได้เป็นอิสระแก่ชีวิต พ้นบ่วงกรรมกันไป
ผมเป็นคนสุดท้ายที่ยังติดบ่วงกรรมอันนี้อยู่
คดีของผมจะหมดอายุความในวันที่ 2 มีนาคม 2512 อีกไม่กี่วันข้างหน้า ผมก็ทำหนังสือถึงท่านอธิบดีประเสริฐ ฯ ขออนุญาตเดินทางเข้าประเทศไทยในวันที่ 3 มีนาคม 2512 เอากันฉิวเฉียดอย่างนั้น
ความตื่นเต้นที่จะได้กลับเข้าเมืองไทย มันเป็นความตื่นเต้นที่อธิบายออกมาเป็นลายลักษณ์อักษรไม่ถูก ผมต้องออกจากเมืองไทยเมื่อวันที่ 27 กันยายน 2500 ระเหเร่ร่อนไปอยู่ต่างประเทศ 12 ปี เพราะพิษสงทางการเมือง
ถ้าท่านผู้อ่านได้ติดตามเรื่องราวที่ผมเขียนไว้ใน 13 ปีกับบุรุษเหล็กแห่งเอเชีย และ เหล็กละลาย ซึ่งเป็นตอนที่ผมต้องออกไปทัศนาจรต่างประเทศด้วยความจำใจนั้น ท่านก็จะทราบว่า ผมต้องตกระกำลำบากอย่างไร
จะไปโทษใครไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่ผมทำของผมเองทั้งนั้น มันเป็นผลอันเกิดจากการกระทำของผมเอง ที่ทุ่มเทชีวิตจิตใจเกินไป ในความรับผิดชอบต่องานในหน้าที่
สมัยหนึ่ง การเมืองของประเทศต้องหักเหไปในทางนั้น ผมถูกจับไปนั่งแป้นที่จะต้องรับผิดชอบต่องานอันยิ่งใหญ่ของประเทศ มันเป็นความภูมิใจอยู่หรอก ที่ท่านผู้ใหญ่ในวงการเมืองและกุมบังเหียนการปกครองของประเทศอยู่ในช่วงนั้น เขาไว้วางใจ มอบหน้าที่อันนี้มาให้ผม ผมทำงานของผมไป ตามนโยบายที่ทางผู้ปกครองประเทศท่านมอบหมายมาให้ มันไม่ใช่เป็นความต้องการที่จะวางตัวเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของผม เขามอบนโยบายมาให้ และวางจุดหมายปลายทางนโยบายอันนั้นมาให้ ผมก็ทำไปตามนโยบายอันนั้น และก็เดินไปจนถึงจุดหมายที่เขาวางให้ไว้ โดยไม่ขาดตกบกพร่อง
แต่พอผู้ใหญ่เขาเกิดจะฟัดกันขึ้นมา จะด้วยเหตุอันใดก็ตาม เราก็ต้องรับบาป เขาเสวยผลจากการกระทำของเราไป ถึงตอนจะร่วมกันรับบาป ผมรับคนเดียว ในทางการเมืองนั้น เขาว่า
ไม่มีมิตรแท้ และศัตรูถาวร
ผมยังไม่รู้ซาบซึ้งถึงความอันนี้ในตอนนั้น บ้าไปคนเดียว
Create Date : 22 ตุลาคม 2554 |
Last Update : 26 ตุลาคม 2554 21:01:22 น. |
|
1 comments
|
Counter : 1008 Pageviews. |
|
|
|