สู่ลาว ... ตอนที่ 28
สู่ลาว ... ราชอาณาจักรแห่งความไม่แน่นอน
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์ เมื่อปี พ.ศ. 2527
เหตุการณ์เกิดระหว่างปี พ.ศ. 2507 2512
ตอนที่ 28
ผมอยู่อย่างสงบต่อจากนั้น แวะเวียนไปตามบ้านเพื่อนฝูงตามปกติ รายได้ทางร้านก็พอเลี้ยงตัว ไม่เดือดร้อนอะไร ทางบ้านผมเขาข้ามมาเยี่ยมอย่างเคย อาทิตย์ละครั้ง และเขาพบความเปลี่ยนแปลงเพียงแค่มีคนมานอนที่ร้านเพิ่มขึ้นคือคุณสุ ช่างสารพัดของสีมาลาทั้งสองคนเข้ากันได้ดี คุณสุจัดการทำผมให้คุณพี่ทุกคราวที่คุณพี่ข้ามมาเยี่ยมผม แล้วก็ช่วยกันทำกับข้าวเป็นที่สนุกสนาน และผมมักจะเชิญแขกมากินข้าวที่ร้าน ตอนที่ทางบ้านผมมาเยี่ยม มีแม่ครัวตั้งสองคน อาหารการกินบริบูรณ์ จะกินกันอย่างเงียบ ๆ ยังไง
คุณสุเรียกเมียผมว่าคุณพี่สนิทปาก และให้ความเคารพนับถือเป็นอย่างดี ไม่มีแง่งอนอะไร ผมก็ไม่แน่ใจว่า คุณพี่ของคุณสุจะระแคะระคายอะไรมั่งหรือเปล่า เขาไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องนี้เลย ถ้าจะระแคะระคายบ้างก็เก็บเงียบ ไม่แอะ สำคัญพ่อทูตทหาร คุณวิชัย ตัวดีนี่ซี เวลามาเจอทั้งสองคนที่ร้านก็อดไม่ได้
เป็นไงพี่พุฒ สบายดีเหรอ มีคนช่วยทำกับข้าวใหม่อีกคน เขาทักแล้วหัวเราะชอบใจ
ยิ่งมีคุณประทานคู่หูมาด้วย ยิ่งสนุกกันใหญ่ ขานั้นคอยเป็นลูกคู่ กระเซ้าผมเข้าขากันดีนัก
ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง คำถามอย่างนั้นมันไม่ต้องการคำตอบ นิ่งไว้เสียเป็นดี
วันหนึ่งเผลอ ๆ ผมแอบเอาบรเพ็ดใส่ในวิสกี้ให้กิน ทั้งสองคนวางแก้วแทบไม่ทัน แก้ปากเสีย เขารู้ฝีมือใคร ทีนี้เวลากินเหล้าเขาห้ามไม่ให้ผมชง ผมเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้าทีไร เขาเป็นต้องแย่งไปจากมือทุกที ชงเอง
ผมเพียงแต่ต้องระวังตัวอาทิตย์ละหนเดียว ตอนที่ทางกรุงเทพ ฯ ข้ามมาเยี่ยม เพียงวันสองวันไม่หนักหนาอะไร และก็อยู่มาอย่างสงบเรียบร้อย เพราะต่างฝ่ายต่างวางตัวถูกต้อง ด้วยความเห็นอกเห็นใจกัน เขาอาจเห็นใจผมที่ต้องอยู่อย่างเงียบเหงา ได้มีเพื่อนอยู่ด้วยช่วยดูแลให้ จะได้ไม่เหงา ไม่ใช่ความเก่งกาจอะไรของผมหรอกครับ
อยู่ ๆ ต่อมา ท่านทูตถูกย้ายเข้ากระทรวง ไปเป็นใหญ่ในกระทรวง ทูตคนใหม่ที่มา เป็นนายทหารชั้นพันเอก ความจริงก็เป็นนักเรียนเทคนิคเห็น ๆ กันในโรงเรียนนายร้อย แต่ความสนิทสนมไม่เหมือนท่านทูตจรูญพันธุ์ ผมก็เลยห่าง ๆ จากสถานทูตไป
ต่อมาคุณวิชัยของผมก็ถูกย้ายเข้าเมืองไทยไป ส่งพันเอกคนใหม่มาเป็นทูตทหารแทน ยิ่งไม่เอาไหนใหญ่ ผมก็เลยไม่ได้ย่างกรายไปแถว ๆ สถานทูตไทย สถานทูตกับผมก็เลยขาดไปในตัว ไม่รู้จะไปคุยกับใครอีกแล้วที่นั่น
ต่อมาอีก พ่อประชาเขาก็จะกลับเมืองไทย เพราะเขาวิ่งเต้นเรื่องของเขาเรียบร้อยแล้ว ได้รับการอนุญาตให้เข้าเมืองไทยได้ เขากำหนดวันที่จะเดินทางกลับ และจะบอกคืนร้านให้เจ้าของบ้าน ชื่อในสัญญาเป็นชื่อของเขา ผมไม่ได้จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเสียแต่แรก ถึงแม้ผมจะเป็นคนจ่ายค่าเช่า และอะไรต่ออะไร จิปาถะ ก็ไม่มีสิทธิอะไรที่จะครอบครองต่อ ผมก็เลยขอเซ้งร้านจากเขาเสียเลย ถ้าไม่งั้น เขาเซ้งให้คนอื่นไป ผมจะไปอยู่ที่ไหน ยังไม่มีเวลาที่จะขยับขยาย บังเอิญผมยังมีเงินก้อนอยู่สักหน่อย ไม่มากอะไรนัก แต่ก็พอที่จะให้เป็นค่าเซ้งร้านเขาได้ ผมก็ต้องกัดฟันจ่ายเขาไป ไม่มีใครช่วยเราได้นอกจากตัวเราเอง ผมยังต้องอยู่ที่ลาวอีกเกือบปี รออายุความ
พอประชาเขาอพยพครอบครัวกลับเมืองไทยไปแล้ว ผมก็ได้ครอบครองร้านทั้งร้านคนเดียว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก เพียงแต่ขาดคนอยู่ด้วยไปครอบครัวหนึ่ง แล้วก็ขาดพ่อครัวไปคนหนึ่งเท่านั้น ผมอยู่กับคุณสุตามลำพังเพียงสองคน จ้างคนซักผ้าทำความสะอาดมาได้คนหนึ่ง ให้นอนอยู่ที่ร้านด้วย ก็พอเบาแรงไปบ้าง เรื่องทำครัวนั้นไม่ต้องห่วง คุณสุเขาเก่งอยู่แล้ว
ต่อมา เจ้าของบ้านก็มาขอขึ้นราคาค่าเช่าอีกเท่าตัว ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีอะไรสร้างเสริมเพิ่มเติมให้ รายได้ทางร้านก็ตกลงมาอย่างที่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ผมก็เลยตัดสินใจย้ายที่อยู่ใหม่ เที่ยวมองหาที่ ๆ จะขยับขยายไป อาศัยพวกเพื่อน ๆ ช่วยหาให้ด้วย ลงท้ายก็ไปได้บ้านที่อยู่ ซึ่งเป็นตึกแถวสองชั้น อยู่ออกไปทางทิศที่จะออกไปท่าเดื่อ ถนนสายนั้นเงียบ ดูเหมือนจะเรียกว่า ย่านศรีเมือง ผมก็ไม่แน่ใจ ชักลืม ๆ
บ้านตึกสองชั้นหลังนั้นมีเพียงสองห้อง เป็นบ้านของข้าราชการลาวคนหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้มีกลอันจะกิน ปลูกไว้ให้คนเช่า ห้องทางด้านหนึ่งมีคนเช่าอยู่แล้ว เป็นข้าราชการลาวเหมือนกัน ส่วนอีกด้านหนึ่งติดกัน ไม่มีคนเช่า ผมดูแล้วเป็นห้องที่น่าอยู่ กว้างขวาง ชั้นบนมีห้องนอนสองห้อง ส่วนชั้นล่างนั้น มีห้องโถงใหญ่อยู่ด้านหน้า ด้านหลังเป็นห้องเล็ก ๆ อีกสองห้อง สำหรับคนใช้อยู่ได้สบาย ๆ ตอนนั้น ผมได้เด็กรับใช้มาอยู่ด้วยคนหนึ่งแล้ว เป็นเด็กหนุ่มชาวลาวชื่อ สีไพร แต่ไม่ใช่ใจพระ ขยันขันแข็ง ทำงานไม่มีพูด ข้างล่าง ห้องด้านหน้าเปิดเป็นร้านเสริมสวยได้สบาย
แต่ที่น่าแปลกใจคือ ห้องที่ว่างนี้เคยมีคนมาอยู่แล้วสองสามราย แต่อยู่ไม่ได้นานก็ต้องย้ายออกไป คนใหม่เข้ามาก็อยู่ได้ไม่กี่เดือน บางรายอยู่ได้ไม่กี่วันก็ย้ายออกไป มีข้าราชการลาวที่อยู่ห้องติด ๆ กันเท่านั้นที่อยู่ได้นาน ห้องที่ว่างนี้น่าอยู่มาก และราคาค่าเช่าก็ไม่แพง ถูกกว่าบ้านเก่าที่ผมอยู่แล้วเจ้าของบ้านขอขึ้นค่าเช่าเสียอีก บ้านนั้นยังเป็นบ้านไม้เก่า
ที่ใหม่นี้เป็นตึก ไม่มีทางเทียบกันได้ แต่ทำไมคนที่มาอยู่จึงอยู่ไม่ได้นาน
| Create Date : 19 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 21 ตุลาคม 2554 1:47:19 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1051 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [