สู่ลาว ... ตอนที่ 21

สู่ลาว ... ราชอาณาจักรแห่งความไม่แน่นอน
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ

ประพันธ์ เมื่อปี พ.ศ. 2527

เหตุการณ์เกิดระหว่างปี พ.ศ. 2507 – 2512

ตอนที่ 21


คุณ ๆ ลืมผู้หญิงคนที่เช่าบ้านอยู่คนเดียว แล้วผมชอบย่องไปเยี่ยมบ่อย ๆ เพื่อไปดูเด็กของแกคนนั้นแล้วหรือยังเล่า หวังว่ายังคงจำเขาได้

เรื่องที่จะเขียนต่อไปนี้ เริ่มต้นที่ห้องเช่าของผู้หญิงคนนั้น ที่เป็นพี่สาวของเด็ก ๆ สาว ๆ หลายคน และผมไปได้แม่อรชร ผู้หญิงญวน คนที่เปลี่ยนผัวไวคนนั้น คงจะพอจำกันได้

เวียงจันเป็นเมืองที่คนพลาดหวังในเรื่องต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นทางการเงิน การงาน จนกระทั่งความพลาดหวังในชีวิต ชอบที่จะข้ามมารักษาแผลหัวใจ หรือแผลทางความผิดพลาด

ไม่ทราบว่าเวียงจันมีอาถรรพณ์อะไร เวียงจันมักจะรักษาแผลเหล่านี้ให้คนพวกนั้นได้ หลาย ๆ คนได้ใช้ชีวิตใหม่ในเวียงจัน อย่างคนที่เกิดใหม่ในชีวิตใหม่ แล้วบางคนก็ตั้งรกรากใหม่อยู่ที่เวียงจันไปเลย บางคนไม่รู้จักคุณค่าของเวียงจัน ผละจากไปอย่างไม่รู้คุณ แล้วก็ต้องไปประสบเคราะห์ อย่างที่ผมเขียนมาแล้วข้างต้น

ในความไม่แน่นอนของราชอาณาจักลาวนั้น มันก็มีความแน่นอนอยู่เหมือนกัน อย่างที่ใครคนหนึ่งว่าไว้ว่า " ไม่มีอะไรที่แน่นอนเท่ากับความไม่แน่นอน " คำคมอันนี้ยังใช้ได้อยู่เสมอ

วันหนึ่ง ผมไปเยี่ยมคุณพี่สาวของเด็ก ๆ สาว ๆ คนนั้นที่ห้องของเขา กะว่าจะชวนไปหาข้าวกินซักที เพราะนานแล้ว ไม่ได้ตอบแทนบุญคุณแก ตอนที่ผมไปนั้นเป็นเวลาอาหารเย็น เย็นนี้จะควงคุณวิภาไปเลี้ยงข้างเย็นเสียทีให้มันครื้ม ๆ เล่น (อ้าว เผลอบอกชื่อออกไปแล้ว)

ไม่เป็นไร รู้ชื่อแกไว้เสียก็ดี เพราะต่อไปผมจะต้องออกชื่อแกบ่อย

เมื่อผมเปิดประตูห้องเข้าไป คุณวิภาไม่ได้อยู่คนเดียว มีผู้หญิงคนหนึ่ง ค่อนข้างสาวและสวย นั่งอยู่ด้วย ที่ผมว่าค่อนข้างสาวนั้น เพราะไม่ใช่สาวรุ่น ๆ เลยสาวรุ่นไปนิดเดียว ผมเห็นเข้าผมก็ชะงัก คุณวิภาเห็นผมชะงัก ก็พูดขึ้นว่า

“ เข้ามาซีคะ ท่านรอง น้องสาวของดิฉันเอง ”

ผมก็ก้าวเข้าไปนั่ง ห้องคุณวิภามามีเก้าอี้นั่ง มีแต่เตียงนอน โต๊ะแต่งตัว ถ้าจะนั่งก็ต้องนั่งกับพื้น ผู้หญิงคนนั้นนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นห้อง เขาเขยิบที่ให้ผมนั่งข้าง ๆ

“ รู้จักกันซี นี่คุณอนงค์นาถ น้องสาวชั้น ” แกชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้น แล้วหันไปพูดพร้อมกับชี้มือมาที่ผม “ นี่ท่านรองพุฒ ฯ เป็นพันตำรวจเอก ”

ผู้หญิงคนนั้นยกมือไหว้ผม

“ เป็นตำรวจลาวหรือคะ ”

ผมยังไม่ทันตอบ คุณวิภาก็ชิงพูดเสียก่อนว่า

“ ไม่ใช่หรอก เป็นตำรวจไทยนะ ”

“ งั้นไปกินข้าวด้วยกันเลย ” ผมตัดบทก่อนที่จะเกิดการซักไซ่ไล่เรียงกันว่า ผมมาทำอะไรอยู่ที่เมืองลาว “ ผมกำลังจะมาชวนคุณวิภาเขาไปกินข้าวพอดี ”

“ เชิญซีคะ ดิฉันเฝ้าบ้านให้ก็ได้ ” คุณอนงค์นาถเล่นตัว

“ ไปด้วยกันเหอะ สุ บ้านฉันไม่มีอะไรต้องเฝ้าหรอก เรียกเขาว่า สุ ก็ได้นะคะ ท่านรอง ” ประโยคหลัง คุณวิภาหันมาพูดกับผม

ผมยังมองไม่เห็นว่า ชื่อ สุ มันจะเข้ากับ อนงค์นาถ ได้ยังไง ชื่อเดิมของเธอคงไม่ใช่อนงค์นาถ คงจะเป็นสุ อะไรซักอย่าง

“ ขอเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย หน้าตาก็ยังมอมแมม ” คุณสุ ขยับตัวจะลุกขึ้น

“ ไปยังงี้แหละครับ สวยดีแล้ว ” ผมไม่ได้บอกว่า หน้าตาสวย หรือเสื้อผ้าสวย

“ คงจะได้พบกันบ่อยหรอกที่นี่ เพราะเขาจะมาพักอยู่กับฉันหลายวัน เขาเบื่อกรุงเทพ ฯ ” คุณวิภาชึ้แจง “ บางทีอาจจะปรึกษากับท่านรอง ฯ เรื่องการทำมาหากินอะไรบ้างก็ได้ ”

คุณสุ หันมามองหน้าผม คงอยากจะถ่ามอะไรสักอย่าง แต่ไม่ถาม

ผมพามาขึ้นรถของผม คุณวิภาจัดแจงให้คุณสุนั่งหน้าคู่กับผมเรียบร้อย แล้วแกก็ไปนั่งที่นั่งข้างหลัง ผมพาเขามากินข้าวที่ร้านตันดาวเวียง

พอโผล่ขึ้นไปชั้นบน เพื่อจะหาที่กินกันเงียบ ๆ เท่านั้น ก็เจอขบวนใหญ่ของพรรคพวก นั่งกันอยู่ที่โต๊ะข้างบนอยู่แล้วร่วมสิบคน อยู่กันครบหน้าบรรดาเพื่อนกินเหล้าของผม

“ มานั่งนี่ มานั่งนี่ ” คุณวิชัย ทูตท่านลุกขึ้นโบกมือเรียก แล้วจัดแจงเรียกบ๋อยมายกเก้าอี้เพิ่มอีกสามตัว ขยับที่ขยับทางอย่างแข็งขัน แล้วเข้ามาโอบคอผม กระซิบ

“ ไปเอามาจากไหน พี่พุฒ แบ่งมั่งนะ ”

“ น้องสาววิภาเค้า ” ผมกระซิบตอบเบา ๆ “ บังเอิญเขามาอยู่ในห้องกับวิภาพอดี เลยชวนมาด้วย ”

ทีนี้ ทุกคนก็แย่งกันเอาใจคุณสุ คนโน้นก็ช่วยตักอาหารให้ คนนี้ก็ขยับเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ คุณสุ เกิดโกลาหล สนุกสนานกันใหญ่ นานแล้วไม่ได้เจอคนสวย ๆ ขนาด วีไอพี ยังงี้ ผมเลยถูกกันไปนั่งเสียอีกมุม ที่อยู่ห่างเป้าหมาย ไม่มีโอกาสเอาใจคุณสุ

อาหารมื้อนั้นผมเลยไม่ต้องจ่าย มีเจ้ามือจ่ายให้เสร็จ ไม่ทราบว่าเป็นท่านทูตทหารหรือใครในโต๊ะ ทีนี้ถึงตอนที่จะกลับบ้าน ก็เกิดแย่งกันไปส่งคุณสุ ชุลมุนกันอีกพักหนึ่ง บางคนก็ว่า ยังไม่น่าจะกลับบ้าน น่าไปเที่ยวกันต่อ เวียงราตรีก็ได้ ปากาบานก็ยังได้ ผมไม่ออกความเห็น
คุณสุหัวเราะชอบใจในความชุลมุนนั้น ลงท้ายก็เอ่ยเอื้อนวาจาออกมา

“ กลับบ้านเถอะค่ะ หนูมากับท่านรอง ฯ ท่านรอง ฯ ก็ต้องไปส่งหนูกลับบ้านกับพี่ภา ”

เท่านั้นความชุลมุนก็สงบ

คุณสุกับพี่ภา ก็เดินออกมาจากร้านกับผม บรรดาเสือหิวทั้งหลายก็แยกย้ายกันกลับ

ผมมาส่งพี่ภากับคุณสุที่บ้านพี่ภาแล้ว ก็ออกรถจะกลับ

“ ไม่ขึ้นไปคุยกันข้างบนห้องก่อนหรืคะ ท่านรอง ฯ ยังหัวค่ำอยู่ ” พี่ภาชวน

“ ไม่หรอก ” ผมว่า “ จะไปเตร่ต่อที่อื่น ”

“ ไปไหนอีกล่ะ ” พี่ภาถาม ก็ไม่รู้ว่าถามทำไม

“ เวียงราตรีมั้ง ไม่รู้จะกลับบ้านไปทำไมเหมือนกัน ” ผมว่า

“ ไปคนเดียวจะสนุกเร้อ ” พี่ภาท้วง “ สุไปเป็นเพื่อนท่านรอง ฯ ซี ”

“ พี่ภาไปด้วยซื ” คุณสุเกี่ยง “ แล้วไม่รู้ว่า ท่านรอง ฯ นัดใครไว้หรือเปล่า เดี๊ยวจะไปขัดคอ ”

ผมหัวเราะ แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูรถออกกว้าง

“ ใครจะไปก็ขึ้นมา ”

พี่ภาลุ้นคุณสุ ดันหลังเข้ามาในรถ

“ เอ้า สุ เข้าไป ฉันจะนอน ” พี่ภาปิดประตูให้เสร็จ

ผมเข้าเกียร์ออกรถ คุณสุ นั่งนิ่ง โดนไม่พูดอะไร สักครู่ก็พึมพำออกมาเบา ๆ

“ ไม่รู้จะไปเกะกะอะไรท่านรอง ฯ หรือเปล่า พี่ภานี่ก็ยุ่ง ”

“ ไม่ยุ่งหรอก ” ผมพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ “ ความจริงอยากให้ไปด้วย แต่ไม่กล้าชวน ”

คุณสุหันมามองผมแว่บหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร

คืนนั้น ผมพาคุณสุไปที่เวียงราตรี ผมไม่ได้พบพรรคพวกที่นั่น เป็นอันว่าปลอดโปร่งไปได้ ถ้าไปเจอเอาพวกเสือสิงห์กระทิงแรดเข้าอีก ก็คงวุ่นพิลึก

ได้เวลาอันพอสมควร ผมก็พาคุณสุกลับบ้าน ส่งถึงห้องเรียบร้อยด้วยความเป็นสุภาพบุรุษเต็มตัว

ตกเย็นทุกเย็น ผมก็ต้องไปที่บ้านพี่ภา ข้าวปลาที่ร้านไม่ได้กิน พ่อประชาเขาเป็นพ่อครัวที่มีฝีมือในทางทำกับข้าวใช้ได้ทีเดียว ธรรมดาเขาก็ทำข้าวมื้อเย็นให้กินอยู่ทุกเย็น แต่ผมชอบออกไปหากินนอกบ้านมากกว่า ไม่อยากกวนเขา

ผมมีกุญแจห้องที่จะไขเข้าบ้านเมื่อไรก็ได้ ติดตัวไว้เสมอในยามค่ำคืน มีรถอยู่คันหนึ่งก็ตระเวนมันไป เหมือนคนอยู่ตัวคนเดียว

ผมชวนคุณสุกับพี่ภาออกมาหาข้าวเย็นกินแทบทุกเย็น มีเพื่อนแก้เหงาเสียแล้ว

Create Date : 02 ตุลาคม 2554		2 comments
Last Update : 2 ตุลาคม 2554 3:37:39 น.
Counter : 1019 Pageviews.
Share Tweet