พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 52)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 52
คอฟฟี่ช๊อปมันอยู่ทางไหนก็ยังไม่รู้ เคยเข้ามาเสียเมื่อไหร่ ต้องเข้าไปถามพนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เขาก็บอกให้พร้อมมองหน้าผมด้วยสายตาแปลก ๆ
ในคอฟฟี่ช๊อปยังไม่มีใคร ผมเป็นแขกคนเดียวในนั้น ผมสั่งบ๋อยที่เข้ามารับคำสั่งว่า เอาอะไรก็ได้ให้ผมที่กินไม่ตายน่ะ เขาหัวเราะก่อนที่จะผละออกไป พักใหญ่เขาก็ถือถาดใส่ของมาเต็ม วางถาดลงกับขอบโต๊ะ แล้วค่อย ๆ เอาไอ้ที่อยู่ในถาดออกมาวางเรียงตรงหน้าผมเต็มไปหมด
มีแซนด์วิชหกคู่ ขนมปังอีกหกแผ่น นมข้น เนย แล้วยังมีเหลือกอลูมิเนียมอันใหญ่ มีควันโชยออกมาทางปากเหยือก
พอหรือยังครับ เขาถามเมื่อวางของหมดถาด
ยัง ผมตอบเขาไป เอามาอีกเท่านี้แหละ
เขาหายไปอีกพักใหญ่ กลับมาพร้อมด้วยถาดใหญ่อันเก่า มีของวางอยู่เต็มเหมือน ๆ กัน เขาเรียกบ๋อยอีกคน ให้ช่วยลากโต๊ะอีกตัวมาข้าง ๆ ผม แล้วช่วยกันค่อย ๆ เอาของบนถาดออกมาเรียงเหมือนที่ทำทีแรก เรียบร้อยแล้ว เขาก็ดึงบิลล์ทั้งสองใบส่งให้ผม
ขอเก็บเงินก่อนครับ เขาพูด มองหน้าผม
ที่นี่เขาเก็บเงินก่อนกินด้วยหรือ ผมเงยหน้าถามเขา
แคชเชียร์เขาสั่งให้มาเก็บเงินก่อน เขาพูดเสียงห้วน ๆ อีกคนหนึ่งที่ช่วยยกโต๊ะยังยืนมองผมอยู่
เท่าไหร่ ผมจ้องหน้าเขา
พันสามร้อยเจ็ดสิบบาท เสียงเขาห้วนเหมือนเดิม
ผมล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา นับเงินส่งให้เขาพันสี่ร้อยบาท เขารับเงินจำนวนนั้นไปอย่างแปลกใจ ผมดูสายตาของเขาออกทั้งคู่ เขากลับมาพร้อมด้วยถาดใส่เงินทอนมาเรียบร้อยสามสิบบาท ท่าทีเขาคราวนี้ดูนอบน้อมขึ้น เขาโค้งศีรษะให้เมื่อยื่นถาดใส่เงินทอนนั้นให้ผม
ผมกวาดเอาเงินทอนทั้งสามสิบนั้นมาเก็บไว้ในมือ ยกเอาใบละลิบสามใบนั้นให้เขาดู พลางว่า
ไอ้เงินสามสิบบาทนี้ มันควรจะเป็นของลื้อ แต่อั๊วไม่ให้ เพราะบริการของลื้อมันห่วย แล้วแคชเชียร์ของลื้อก็ห่วย อีกคน เดี๋ยวลื้อช่วยยกอาหารทั้งหมดนี้ขึ้นถาด แล้วตามอั๊วมา
ผมลุกขึ้นยืน บ๋อยทั้งสองคนช่วยกันขนสิ่งของที่เขาช่วยกันยกมานั้นวางบนถาดทั้งสองถาดอย่างเดิม ผมเดินนำหน้าเขาลงมาจากที่นั่น
ที่เชิงบันไดบนถนนหน้าโรงแรม มีหมาสี่-ห้าตัวเดินอยู่ ผมเอาของบนถาดทีละชิ้นออกมาโยนลงไปตรงหน้ามัน ทีแรกมันก็โดดหลบ แต่พอเห็นว่าเป็นของกินที่คงจะถูกใจมัน มันก็พากันเข้ามาที่อาหารนั้น ผมจับของโยนลงไปทีละอย่างจนหมดถาด ไอ้หมาสี่-ห้าตัวนั้นเพิ่มจำนวนเป็นเจ็ด-แปดตัว ไม่รู้มันแห่มาจากไหน ตรงเข้าขย้ำอาหารพวกนั้นอย่างเอร็ดอร่อย
แขกชาวต่างประเทศบางคนที่กำลังเดินขึ้นบันไดโรงแรม ต่างหยุดมองดูการละเล่นของผมกับอาหารเหล่านั้นอย่างแปลกใจ หมาฝรั่งมันคงไม่ได้กินอาหารอย่างนี้ บางคนอุทานออกมาเป็นภาษาของเขาด้วยความประหลาดใจ เขาคงนึกว่าผมเป็นเศรษฐี
ข้าวของหมดถาดดีแล้ว ผมก็ไม่ได้พูดอะไร เดินไปนั่งคอยพี่ถมที่ที่จอดรถซึ่งมีม้ายาวอยู่ ผมนั่งกระดิกเท้าเล่นอยู่ตรงนั้น บ๋อยพวกนั้นยืนมองดูผมอยู่ครู่ใหญ่ ผมยัดเงินสามสิบบาทเข้ากระเป๋ากางเกงให้เขาแน่ใจว่า เขาไม่มีสิทธิที่จะเป็นเจ้าของมันแน่นอนแล้ว เขาคงอยากจะทำอะไรผมสักอย่าง แต่ทำไม่ได้ เขาก็พากันขึ้นโรงแรมไป
| Create Date : 07 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 9 กรกฎาคม 2553 2:17:32 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 631 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [