จับปูดำ ขยำปูนา (บทที่ 11 ตอนที่ 1)
ผมให้หมู่เทียมเก็บข้าวของที่เขาเตรียมมาที่จะอยู่เฝ้าผม และให้เรียกพยาบาลมาบอกว่า ผมจะออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ เรื่องกินเอาไว้ก่อน ผมหยุดอาหารเอาไว้แค่นั้น ความหิวมันหายไปหมดเหลือแต่ความรู้สึกเป็นไฟอยู่ในใจ
ขอบใจ เก๋ ผมจับมือแม่เก๋ขึ้นมาบีบ ขอบใจที่มาเยี่ยม เห็นไหม พอเห็นหน้าเก๋ พี่ก็หายเจ็บทันที กลับบ้านได้เลย แล้วผมก็จูบหล่อนที่แก้มเบา ๆ หนึ่งที
อะไรกัน พี่ แม่เก๋อุทานออกมา พี่จะกลับบ้านจริง ๆ หรือนี่
ผมจัดการเอาเครื่องแต่งตัวเอาเสื้อผ้าของโรงพยาบาลออก เปิดตู้เสื้อผ้าปลายเตียงซึ่งคิดว่าเสื้อผ้าของผมคงอยู่ในนั้น มันอยู่จริง ๆ ผมเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเสร็จก็พอดีพยาบาลเข้ามาพร้อมกับหมอทั้งสองคนมองดูผมแต่งตัวอย่างรีบ ๆ
อ้าว ! ปุบปับก็จะไปจริง ๆ หรือนี่ หมอพูดยิ้ม ๆ
มีธุระด่วนเสียแล้วล่ะ หมอ ต้องรีบไป ผมพูดไปด้วยแต่งตัวไปด้วย
ผมเลิกหมอนหยิบเอาปืนมาเสียบเข้าที่เอวภายในเสื้อ แล้วยกมือไหว้หมอ
ลาละครับ หมอ ผมขอขอบคุณหมอเป็นที่สุด หวังว่าผมคงจะได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณอันนี้
หมอรับไหว้แล้วว่า
รวดเร็วทันใจเหลือเกิน คุณยอด บทจะไปก็ไปเอาเฉย ๆ แล้วอย่ากลับเข้ามาอีกล่ะ
เข้ามาอีกที ทีนี้ละก้อหมอ คงไม่ได้เข้ามาครบอาการสามสิบสองหรอก ผมตอบเขาไป หมอเตรียมเตาเผาผมได้เลย
หมอหัวเราะ เขายื่นมือมาจับมือผมเมื่อผมจะเดินออกจากห้อง
ขอให้โชคดี คุณยอด ผมไม่อยากพบคุณอีกที่นี่
ขอบคุณ หมอ ผมยิ้มกับเขาก่อนที่จะก้าวออกจากห้องตามหลังหมู่เทียมไป
หมู่เทียมมีรถของกองขับมาด้วย ผมได้อาศัยรถของเขาเอามาส่งที่บ้าน แล้วไล่เขากลับให้ไปรายงานสารวัตรและผู้กำกับ ฯ ถึงเรื่องที่ผมออกจากโรงพยาบาลแล้ว และให้เขาตามตัวไอ้ทองเอาจี๊ปประจำตัวของผมมาพบผมที่บ้านด่วนที่สุดก่อนสี่โมงเย็นวันนี้ ส่วนแม่เก๋นั้นผมปล่อยให้หาแท็กซี่กลับเอาเองตั้งแต่หน้าโรงพยาบาล บอกหล่อนส่ง ๆ ไปว่าจะไปพบตอนดึกที่ที่ทำงานหน้าไปรษณีย์กลาง
ก่อนจะจากกัน หล่อนมองหน้าผมอย่างไม่แน่ใจ
ผมถึงบ้านก็รีบอาบน้ำ ลืมความเจ็บปวดหมดสิ้น ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมสามารถที่จะรับงานใหม่ได้อีกแล้ว มันเป็นงานที่ผมตั้งใจที่จะทำด้วยความเต็มใจของผมเอง ผมจะช้าไม่ได้ ก่อนที่เขาจะตั้งตัวทัน เขาคงยังไม่รู้ว่าผมออกจากโรง พยาบาลมาอย่างรีบด่วน
อาบน้ำเสร็จผมก็เอนตัวลงนอน พักผ่อน รอเวลาที่ไอ้ทองจะเอารถมาส่ง สั่งไอ้น้อยเด็กของผมให้ปลุกก่อนสี่โมง ไอ้นี่มันไม่มีวันรู้ว่าผมจะหายไปไหน และมันก็ไม่เอาใจใส่ว่าผมจะหายไปไหนกี่วัน เพราะผมหายตัวของผมบ่อย ๆ บางครั้งหายไปเป็นอาทิตย์ ๆ ก็มี ผมไม่กลับมันก็หากินของมันได้ มันมียายปิ๋วคอยดูแลมันอยู่แล้ว เรื่องเงินทองไม่ต้องเป็นห่วง มันหมดเมื่อไรมันก็หยิบยืมเอากับยายปิ๋วแล้วก็มาขอผมไปใช้ มันจะเอาไปใช้เขาจริงหรือเปล่าก็ช่างมัน เผลอ ๆ มันอาจเอาเข้ากระเป๋ามันเองก็ได้ ยายปิ๋วอาจไม่เอาใช้ มันไปไกลแล้วกับยายปิ๋ว ยังอยู่แต่ว่าเมื่อไรมันจะเอาเข้ามาอยู่ด้วยในบ้านเท่านั้น
ผมตื่นขึ้นมาด้วยแตรรถกดลั่นหน้าบ้าน ยังงี้ต้องเป็นฝีมือไอ้ทอง ประเดี๋ยวมันก็แง้มประตูห้องชะโงกหน้าเข้ามา
มาตามสั่งแล้ว หมวด มันพูด ออกมาจากโรงพยาบาลเร็วจัง
เรื่องที่กูสั่งมึงว่ายังไง ได้ความอะไรมั่งมั้ย ผมนั่งถามมันอยู่บนเตียง
เขายังอยู่กันดีทั้งสองคนนี้ หมวด มันยืนพูดอยู่หลังประตู ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ
นี่ก็เป็นข่าวดีของผมอีก แสดงว่าเขาตกอยู่ในความประมาท เขาคงเชื่อฝีมือคนของเขาว่าคงจะจัดการกับผมเรียบร้อยแล้ว ถ้าผมช้าไปกว่านี้ อะไร ๆ อาจเปลี่ยนไป เขาคงจะยังไม่คิดว่าผมออกมาตามล่าเขาแล้ว ผมนึกถึงคำอวยพรของหมอตอนก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล ขอให้โชคดี
ถ้าจะให้โชคดี ผมก็จะช้าไม่ได้
| Create Date : 04 กันยายน 2552 |
| Last Update : 4 กันยายน 2552 4:47:31 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 783 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ปฐพีหอม  วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:11:32:05 น. |
|
|
|
| โดย: ปฐพีหอม วันที่: 6 กันยายน 2552 เวลา:16:32:01 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [