เงื่อนไม่มีปม # 5 เรื่อง คนขี้เล่น (ตอนที่ 5)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์เมื่อปี พ.ศ. 2516
เรื่อง คนขี้เล่น (ตอนที่ 5)
ผมคอยดูมันอย่างมันว่า ดูซิว่า มันจะหาทางออกยังไง วันหนึ่ง ผมเลิกกอล์ฟขึ้นสโมสร การันต์มันเสร็จรอบก่อนผม นั่งคอยอยู่บนสโมสรแล้ว มันเรียกผมเข้าไปหา แล้วพูดกับผมว่า เฮ้ย วันนี้มึงชวนกูเล่นไห่หน่อยเถอะวะ จัดวงบริจช์เข้าให้ได้ ถึงกูจะปฏิเสธยังไง มึงก็ต้องไม่ยอม แม้ว่าเมียกูจะมาตาม มึงก็ต้องขอให้กูอยู่เล่นให้ได้ ยังไง ยังไงก็ต้องไม่ยอมให้กูถอนตัว ผมถามมันว่า มึงจะเล่นอะไรอีกล่ะ มันว่า เอาเถอะนะ มึงทำตามที่กูสั่งนี่ก็แล้วกัน แล้วค่อยรู้ ผมตกลง อยากดูเหมือนกันว่า มันจะเล่นอะไร ผมเที่ยวหาขาบริจช์ได้อีกสองก็ตั้งวง แล้วชวนการันต์มันทันที ต่อหน้าคนอื่น การันต์มันทำท่าอิดออด บอกว่ามีธุระ ผมก็ขืนใจมันตามที่มันสั่ง จนมันนั่งเล่นด้วยจนได้
เรานั่งเล่นไพ่กันไปได้ ยังไม่ทันจะจบรับเบ้อร์ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งก้าวขึ้นมาบนสโมสร สวยเสียด้วย ขึ้นมายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ มองหาใครสักคนหนึ่ง ครั้นแล้ว ก็เดินเข้ามาที่โต๊ะที่เราเล่นไพ่กัน ไอ้การันต์หันไปเห็น มันก็ลุกขึ้นไปลากเก้าอี้มาข้าง ๆ มัน แล้วพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า นั่งก่อนซีน้อง ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงข้าง ๆ มัน ไอ้การันต์ก็ไม่แนะนำให้ใครที่โต๊ะนั้นรู้จัก กับผมมันก็ทำเฉย ๆ เราเล่นไพ่กันต่อไปพักใหญ่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็พูดกับการันต์ว่า เมื่อไรจะกลับกันเสียทีล่ะ ไอ้การันต์มันก็หันไปว่า ยังไม่จบ จะกลับได้ยังไง ผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้น แล้วพูดว่า งั้นเขากลับคนเดียวก็ได้ ไอ้การันต์มันจึงพูดกับพรรคพวกที่โต๊ะว่า เห็นจะต้องเลิกกลางคันเสียแล้ว ผมเกือบจะปล่อยให้มันเลิกเพราะสงสารผู้หญิงคนนั้น แต่ก่อนที่มันพูดนั้น มันมองผมด้วยสายตาที่ส่งสัญญาณ ผมจึงนักถึงคำของมันที่กำชับไว้ว่า ให้ถ่วงมันให้อยู่ให้ได้ ถึงแม้ว่าเมียมันจะมาตาม ผมจึงแข็งใจพูดออกไปว่า มันจะกลับได้ยังไง ยังไม่จบ แล้วจะคิดแต้มกันถูกที่ไหน แล้วผมก็หันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า ขอเวลาสักประเดี๋ยว เดี๋ยวก็จะจบ การันต์มันก็ทำหันรีหันขวาง ก่อนที่จะนั่งลงเล่นต่อ ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นนั่งหน้างออยู่ข้าง ๆ ครู่ใหญ่หล่อนก็ลุกขึ้น พูดว่า ไม่กลับก็ตามใจ ฉันกลับคนเดียวก็ได้
เป็นเวลาพอเหมาะที่ตอนนั้นเอง สมัครพอดีเดินมาจากทางไหนก็ไม่ทันเห็น จะผ่านโต๊ะที่เรานั่งเล่นไพ่กันอยู่ ทำท่าจะลงสโมสรไป เขาหยุดที่โต๊ะเราเมื่อเห็นมีผู้หญิงสวย ๆ อยู่ด้วย การันต์มันเงยหน้าขึ้นมาถามสมัครว่า จะกลับละหรือ สมัครก็บอกว่า เขาจะกลับ มันจึงหันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า จะกลับก็ให้เพื่อนพี่ไปส่งก็ได้ แล้วมันก็ถามสมัครว่า จะช่วยไปส่งทีได้ไหม สมัครรับคำโดยไม่ได้อิดออดเลย การันต์มันพูดไล่หลังขณะที่คนทั้งสองเดินลงสโมสรไปว่า มันจะกลับไม่ดึกหรอก
แล้วมันกล้าปล่อยเมียมันไปกับสมัครสองต่อสองยังงั้นเองหรือ ผมอดอยู่ไม่ได้ ต้องถามขึ้น
มันปล่อยไปสองต่อสอง ไม่แคร์อะไร
ไอ้บ้า หาเรื่อง ผมพึมพำออกมา มันเกิดมาจับได้ทีหลังซีว่า สมัครไปยุ่งกับเมียมัน จึงเกิดเรื่องยิงกันขึ้น ก็มันหาเรื่องเอง
เกษมหัวเราะ คุณก็เดาผิดเสียเรื่อย ฟังผมต่อไปดีกว่า
อ้าว ไม่ใช่อีก อุวะ ผมว่า คุณอย่าเล่าขยักขย่อนนักซี
พอสมัครพาผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว เราก็เล่นไพ่ต่อกันจนจบ คิดแต้มเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า การันต์มันจะเล่นอะไรของมัน จึงถามมันว่า มันคิดอย่างไรถึงกล้าปล่อยเมียมันไปกับสมัครสองต่อสองยังงั้น มันกลับยิ้ม ไม่พูด และแทนที่จะรีบกลับบ้าน มันกลับผมไปหาข้าวกินที่ร้านเจ๊กต่อเสียอีก กว่าจะถึงบ้านก็ร่วมสองยาม
| Create Date : 27 มกราคม 2555 |
| Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2555 2:13:49 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 1020 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [