จับปูดำ ขยำปูนา (บทที่ 10 ตอนที่ 3)
เชื่อหมอเถอะ หมวด ไอ้ทองพูด พลางจับที่ขาผม ใจเย็น ๆ ไว้ก่อน จะได้คิดอะไรต่ออะไรออกด้วย
จริงของมัน ผมต้องสงบสติอารมณ์อยู่บนเตียง เก็บความอึดอัดในใจไว้ก่อน
เวลาเท่าไรแล้ววะ ผมหันไปถามไอ้ทอง ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา กูได้แต่น้ำข้าวชามเดียว - ชักหิว
ไอ้ทองมองดูที่นาฬิกาข้อมือของมัน แล้วว่า
" เกือบบ่ายโมงแล้ว หมวด ผมก็ชักหิว ที่นี่เขามีข้าวให้คนเฝ้ากินด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
กูหลับไปนานเท่าไร
ตอนที่ผมเอาหมวดมานี่มันก็ใกล้สางแล้ว มันว่า หมวดมาฟื้นเอาตอนสามโมงเช้ากว่า ๆ พวกผู้การกับผู้กำกับนั่นเขามาตั้งแต่หมวดยังไม่ฟื้น พอผมรายงานเข้าไปไม่กี่นาทีเขาก็มากันทุกคน หน้าตาไม่ดีด้วยกันทั้งนั้นเมื่อมาเห็นอาการของหมวดทีแรก หน้าเขียวเหมือนคนตายแล้วยังงั้น
ขอบใจไอ้ทอง มึงมันเพื่อนตายของกู ผมมองมันด้วยสายตาที่บอกความรู้สึกในใจ
แล้วเลิกเตะกันได้หรือยัง มันยังทะเล้นอยู่
มึงก็รู้ว่ากูเตะมึงด้วยความรัก ลูกเตะของกูที่ให้มึงนั้นบรรจุไว้ด้วยความรักเต็มปรี่
ชื่นใจ มันทำท่าสูดลมเข้าปอด
ดูเอาก็แล้วกันว่ามันน่าเตะเพียงไหน
ประตูเปิดออก คนที่ก้าวเข้ามาคือหมู่เทียม ตำรวจคนเฝ้าบ้านลึกลับของผม กับตำรวจนอกเครื่องแบบอีกคนหนึ่ง เขาเข้ามายืนชิดเท้าทำความเคารพผมทั้งคู่ ผมยังไม่รู้ว่าเขามาเยี่ยมหรือถูกส่งตัวมาเฝ้าผม
ผมได้รับคำสั่งจากผู้กำกับให้มาอยู่กับหมวดครับ หมู่เทียมรายงานออกมาเอง
แล้วที่บ้านล่ะ ผมอดเป็นห่วงไม่ได้ ผมหมายถึงบ้านลับของเรา
ผู้กำกับส่งหมู่ประกอบไปแทนชั่วคราวแล้วครับ
สิบตำรวจเอกประกอบ ตำรวจมือดีอีกคนหนึ่งในกองเป็นคนที่ใช้ได้ แต่ทำไมผู้กำกับจึงไม่ส่งเขามาให้ผมแทนที่จะส่งหมู่เทียมมา แต่เรื่องนี้เราไม่ถามกัน ผู้ใหญ่เขามีเหตุผลของเขา และมันเป็นเหตุผลที่ไม่ต้องอธิบาย
ถ้างั้นก็ดีแล้ว ผมว่า พรุ่งนี้อั๊วก็กลับได้แล้ว ไอ้ทอง มึงกลับไปได้ ผมหันไปพูดกับไอ้ทอง หน้าที่ของมึงต่อไปนี้ก็ไปตามหาให้ได้ว่า จุดทั้งสองของกูอยู่ที่ไหน กูออกไปต้องรู้
คำว่าจุดก็คือ ตัวบุคคลที่ต้องการให้เฝ้าหรือตามหา และไอ้ทองมันรู้แล้วว่าจุดทั้งสองคือใคร
ไอ้ทองทำท่าอิดเอื้อน
มึงเป็นคนเดียวที่ทำงานชิ้นนี้ให้กูได้ ผมพูดกับมัน และเวลาของกูมีไม่มาก ถ้ามึงอยู่แต่ที่นี่ กูก็ไม่รู้จะหาใครทำหน้าที่นี้แทนมึงได้ ทางนี้หมู่เทียมเขาทำแทนมึงได้เหมือนมึงอยู่ ไปทำงานของมึงได้ เอาปืนของมึงมาให้กู แล้วไปเบิกใหม่เอาที่กอง
มันเข้าใจ ล้วงปืนออกจากเอวมาให้ผม แล้วมันก็เปิดประตูออกไป หันมามองผมแวบหนึ่งก่อนที่จะก้าวพ้นประตูไป ผมยัดปืนเข้าใต้หมอน แล้วกดกริ่งที่หัวเตียงเรียกพยาบาล
ผมขออาหารไปกับพยาบาลที่เข้ามาในห้อง ส่วนหมู่เทียมกับตำรวจเขากินมาแล้วก่อนที่จะมาที่นี่
พยาบาลออกไปครู่เดียว หมอประจำของผมก็เข้ามา เขาตรงมาที่เตียงเริ่มใช้หูฟังที่คล้องอยู่ที่คอ ตรวจอาการของผม จับชีพจรไปด้วยก่อนที่จะใช้เครื่องมือของเขาแปะไปตามที่ต่าง ๆ บนหน้าอกผม เมื่อเขาดึงเอาหูฟังออกจากหูเขาก็ยิ้มแล้วหันไปสั่งพยาบาลที่ตามเข้ามายืนอยู่ข้าง ๆ ว่า
ให้อาหารตามที่ต้องการได้แล้ว เขาตบที่หลังมือของผมเบา ๆ
พรุ่งนี้คุณกลับได้แน่นอนแล้ว และเมื่อคุณลุกขึ้นเดินได้เป็นปกติสักสิบนาทีคุณก็วิ่งได้เลย หัวใจ ปอดและอะไร ๆ ภายในร่างกายของคุณนี่ไม่รู้ว่าทำด้วยอะไร รู้สึกอ่อนเพลียบ้างไหมครับ "
ผมสั่นหน้า ลุกขึ้นนั่งหย่อนเท้าริมเตียง
สบายดีหมอ ผมรู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึกทุก ๆ วัน และข้อสำคัญมันหิว
ทานอาหารแล้ว คุณจะกลับเลยก็ยังได้ ถ้าไม่อยากจะนอน แต่ตอนทานอาหาร ผมอยากจะให้คุณค่อย ๆ รับประทาน อย่าเร่งรีบ เครื่องย่อยอาหารของคุณอาจจะยังไม่พร้อมเหมือนร่างกายก็ได้ มันหยุดทำงานมานานพอดู ผมไม่อยากให้มันทำงานเร่งด่วนเกินไป
ผมรับปากกับหมอ ผมต้องทำตามที่เขาสั่งไว้ก่อน
| Create Date : 02 กันยายน 2552 |
| Last Update : 2 กันยายน 2552 1:31:07 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 746 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ขอบคุณที่แวะทักทายผมที่บล็อกครับ
ขออนุญาตพาหมิงหมิงลูกชายผมมาสวัสดีพี่ด้วยนะครับ