เงื่อนไม่มีปม # 4 เรื่อง บทเรียนในการเล่นกอล์ฟ (ตอนที่ 2)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์เมื่อ ปี พ.ศ. 2516
เรื่อง บทเรียนในการเล่นกอล์ฟ
ตอนที่ 2
วีรศักดิ์พาหล่อนมาที่ Driving Range ของสโมสร เขาหยิบไม้เหล็กอันหนึ่ง กับหัวไม้อีกอันหนึ่งติดมือไปด้วย
เขาเรียกลูกซ้อมจากเด็กลูกหนึ่ง แล้ววางไว้บนดิน ส่งหัวไม้ให้วาสนา แล้วยืนกอดอกอยู่ห่าง ๆ ... ดูหล่อน
วาสนาจับไม้ตรงปลายที่มีหนังหุ้ม ด้วยมือทั้งสองข้าง กำแน่นอย่างกำไม้เบสบอล
หล่อนเล็งที่ลูกกอล์ฟที่วางนิ่งอยู่บนพื้นดิน แล้วยิ้มอย่างมั่นใจ ยกไม้ที่กำอยู่นั้นขึ้นสูง แล้วหวดลงไปที่ลูก วิ๊ด
. ! เสียงไม้แหวกอากาศ ผ่านไปบนลูก
ลูกกอล์ฟนั้นวางนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้ระคายผิวเลย
ร่างของหล่อนเซเพราะเสียหลัก
วีรศักดิ์หัวเราะร่วน หนึ่งละ ผมให้คุณตีถึงสามที
เดี๋ยวก่อน วาสนาชักจะขุ่นใจ
คราวนี้หล่อนยืนถ่างขาเพื่อให้เป็นหลัก อย่างที่หล่อนเคยเห็นพวกนักกอล์ฟเขายืนกัน กำไม้ในท่าเดิม เอี้ยวตัวอย่างที่หล่อนเคยเห็นพวกนั้นเขาทำกัน แล้วก็ฟาดไม้เหวี่ยงลงมาที่ลูก
ตั้บ !
คราวนี้ ไม้ที่หล่อนฟาดลงมานั้น กระทบกับพื้นดิน ห่างจากหลังลูกตั้งคืบ
ไอ้ลูกกอล์ฟลูกนั้นยังวางเฉยอยู่อยู่ที่เก่า ... ไม่กระดิก
หล่อนร้อง อุ๊ย ออกมา พร้อมกับไม้หลุดจากมือลงไปบนดิน
เจ็บไหมครับ วีรศักดิ์ถาม เมื่อเห็นหล่อนใช้มือขวาคลำที่ต้นแขนข้างซ้าย
หล่อนไม่ตอบ ชี้ไปที่ไม้เหล็กที่วีรศักดิ์ถือ แล้วว่า ขอไม้อันนั้นให้ฉัน ไม้อันนี้มันยาวไป
วีรศักดิ์ ส่งไม้เหล็กให้หล่อน แล้วเก็บหัวไม้ขึ้นมา ยืนกอดอก...มองดูหล่อนอีก
วาสนาจรดไม้เหล็กที่หล่อนถือมั่นอยู่ในมือทั้งสองข้างนั้นไว้กับลูกกอล์ฟที่วางอยู่บนดินลูกนั้น คราวนี้หล่อนเล็งด้วยความตั้งใจ และคิดว่าจะไม่ยอมให้ผิดอีก
หล่อนยกไม่ขึ้นสูง แล้วเหวี่ยงมันลงมาเต็มแรง วี้ด.
! วี้ด.....! วี้ด
..! วี้ด
!!!
สามวี้ดหลังนี่ คือเสียงไม้แหวกอากาศไปมาหลายครั้ง เมื่อหล่อนเหวี่ยงมันไปมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อจะฟาดลงไปที่ลูก หลังจากวี้ดแรกได้ผิดไปแล้ว ด้วยความโมโห
ไอ้ลูกกอล์ฟนั่นไม่ได้เขยื้อนไปทางไหน
วาสนามองเห็นว่า มันทำหน้ายิ้มเยาะเสียด้วย
หล่อนฟาดไม้โครมลงไปตรง ๆ บนลูกกอล์ฟนั้น คราวนี้มันยิ้มจริง ๆ เพราะปรากฏรอยเบ้อด้วยคมของไม้เหล็กที่สับลงไป เป็นรอยยิ้มอยู่บนผิวของมัน
บ้า หล่อนร้องออกมา พร้อมกับโยนไม้ทิ้ง
วีรศักดิ์วางลูกกอล์ฟลูกใหม่ลงบนพื้นดิน เขาบอกให้หล่อนถอยออกห่าง ให้พ้นรัศมีวงสะวิงของเขา แล้วเขาก็ก้าวเข้าไปพร้อมด้วยหัวไม้ที่ถืออยู่ในมือ
เขาจรดหัวไม้ลงหลังลูกกอล์ฟ จัดท่าให้ถนัดและมั่นเหมาะ แล้วเขาก็เงื้อวงสะวิงขึ้นตามแบบฉบับ หมุนสะโพกสะวิงกลับลงมา พร้อมด้วยหัวไม้ซึ่งอยู่ในกำมือของลำแขนซ้ายที่ตึงเปรี้ยะ เชาะ......! เสียงหน้าไม้กระทบกับลูกกอล์ฟด้วยอิมแพคที่หนักแน่น
ลูกกอล์ฟนั้นดีดตัวออกไปจากที่นั่น ลอยลิ่วตรงไปในอากาศอย่างสวยงาม ไปไกล
วีรศักดิ์ยืนเกาะหัวไม้ที่เขาเท้ามันยันดินอยู่ มองดูหล่อน แล้วยิ้ม แบมือข้างหนึ่ง พลางยักไหล่
คุณจะตีได้อย่างนี้ คุณต้องหัด เขาพูด ไม่ใช่ฟาดโครม ๆ โดยไม่ใช่ท่าทางที่ถูกต้องอย่างนั้น
ฉันจะต้องหัดให้เป็นให้ได้ หล่อนชักจะเชื่อ คุณหัดให้ฉันหน่อยซี
ก็ได้ วีรศักดิ์ ผงกศีรษะอย่างผู้ชนะ แต่ว่า คุณแพ้พนันผมแล้ว จะว่ายังไง
ก็คุณจะเอายังไงล่ะ
คุณต้องไปกินข้าวเย็นนี้กับผม แล้วต่อจากนั้น ผมจะไปส่งคุณกลับบ้านเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วแต่ผมจะเห็นสมควร
มันไม่มากไปหน่อยเรอะ หล่อนชักจะสงสัยในเจตนารมณ์ของเขา
คุณได้ลั่นวาจาไว้แล้วว่า อะไรก็ได้ แล้วแต่ผมจะต้องการ
ฉันหมายถึงสิ่งของ หรืออะไรอย่างอื่น ที่เขาพนันกันทั่วไป
ผมมันต้องการอย่างนั้นเสียด้วย และอีกประการหนึ่ง คุณก็ยังจะได้รับเลี้ยงจากผมอีก เหมือนไม่แพ้พนันด้วยซ้ำ ซึ่งมันเป็นความต้องการของผม
นั่นฉันไม่ขัดข้องหรอก แต่ว่า ไอ้ที่จะไปส่งฉันกลับบ้านเมื่อไหร่ต้องแล้วแต่คุณนี่ มันยังไง ๆ พิกล
ถ้าคุณเห็นและเชื่อว่า ผมเป็นสุภาพบุรุษ ผู้ซึ่งเป็นครูฝึกหัดการเล่นกอล์ฟให้คุณในอนาคต ก็ไม่น่าจะคิดอะไรให้มาก
หล่อนไม่ว่าอะไร มองดูเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้ม คุณไปรับฉันที่บ้านก็แล้วกัน สักทุ่มหนึ่งกำลังดี
Create Date : 18 มกราคม 2555 |
Last Update : 22 มกราคม 2555 23:25:52 น. |
|
2 comments
|
Counter : 758 Pageviews. |
|
|
|