สู่ลาว ... ตอนที่ 10
สู่ลาว ... ราชอาณาจักรที่ไม่มีความแน่นอน
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
เหตุการ์ณเกิดระหว่าง ปี พ.ศ. 2507 - 2512
ตอนที่ 10
เขียนมาเป็นคุ้งเป็นแคว เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ยังไม่ได้บรรยายสภาพทางภูมิประเทศของเวียงจันให้ท่านผู้อ่านได้ทราบ
ขอโทษ เพลินไปหน่อย
สภาพภูมิประเทศของเวียงจันนั้น ไม่ผิดอะไรกับหัวเมืองที่เจริญหน่อย ๆ ของไทย ถ้าจะเปรียบให้ใกล้เคียงที่สุด ก็จังหวัดลำปางของเรานี่แหละครับ เวียงจัน เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๗ ซึ่งเป็นปีที่ผมไปถึงลาว ประมาณต้นเดือนเมษายน ก็เหมือนลำปางเมื่อปี ๒๔๙๗-๙๘ นั่นแหละ ความเจริญในด้านวัตถุและวัฒนธรรม พอ ๆ กัน ลำปาง เชียงรายนั้นอยู้ใกล้กับหลวงพระบาง ศิลปะการก่อสร้างละม้ายคล้ายคลึงกัน ในเวียงจันมีรูปลักษณ์ทำนองนั้น
นครเวียงจันมีถนนสายใหญ่เพียงสองสาย เมื่อเข้าเมืองมาทางท่าเดื่อ ซึ่งเป็นท่าข้ามมาจากฝั่งหนองคาย ระยะทางประมาณ ยี่สิบกว่ากิโลเมตร พอ ๆ กับกรุงเทพ ฯ ปากน้ำ
ถนนสายนั้นตรงมาสายเดียวจากท่าเดื่อ และพอจะเข้าเวียงจัน ก็แยกออกเป็นสองสาย สายทางซ้ายมือชื่อว่า ถนนหลวงพระบาง นัยว่าที่ได้ชื่ออย่างนั้นก็เพราะ เป็นถนนที่ตัดตรงดิ่งไปถึงหลวงพระบางได้ ในสมัยที่ฝรั่งเศสยังครองลาวอยู่ เมื่อฝรั่งเศสเสียอำนาจไปแล้ว ก็เกิดกลุ่มกำลังต่าง ๆ ดังที่เขียนมาแล้วนั้น ยึดครองกันอยู่เป็นส่วน ๆ ถนนหลวงพระบางจึงสั้นลง
ความจริงถนนนั้นไม่สั้น แต่การเดินทางบนถนนนี้มันสั้นลงเอง เพราะส่วนใหญ่ขิงถนนนี้ ถูกยึดครองโดยกำลังของลาวแดง ตัดการคมนาคมกับทางที่มุ่งสู่หลวงพระบางโดยสิ้นเชิง เพียงแค่กิโลเมตรที่เก้า เหนือไปจากนั้นขึ้นไป ก็เป็นส่วนที่ลาวแดงยึดครองอยู่ ใครจะเดินทางไป ต้องโดนตรวจตราจากกำลังของฝ่ายนั้น ไม่มีใครกล้าไป สภาพของถนนจึงไม่มีใครรู้ว่า เป็นอย่างไร นอกจากพวกลาวแดง
พอไปถึงกิโลที่เก้าก็ต้องเลี้ยวกลับ ที่ตรงนั้นก็เลยได้ชื่อว่า
" ตำบลเก้าเลี้ยว "
ส่วนถนนแยกทางด้านขวามือนั้น ชื่อว่า ถนนไชยเชษฐา เป็นพระนามของพระมหากษัตรีย์ลาว ผู้มีชื่อเสียงมากของลาวพระองค์หนึ่งในสมัยโบราณ
ถนนสายนี้ตัดตรงไปผ่านย่านการค้าของเวียงจัน มีคนต่างชาติซึ่งส่วนมากเป็นแขกและจีน ตั้งร้านค้าขายอยู่เป็นตึกแถวชั้นเดียวเสียส่วนมาก สองชั้นหาได้ยาก
พวกแขกก็ขายผ้าตามถนัด ส่วนจีนนั้นก็ขายเครื่องกินเครื่องใช้ ร้านอาหารส่วนมากก็เป็นของคนจีน ส่วนแขกก็ต้องมีร้านอาหารของตัวต่างหาก เพราะกินไม่เหมือนเขา ร้านอาหารแขกก็ต้อนรับแต่พวกแขก
ร้านอาหารจีนนั้น ขึ้นชื่อมากในเรื่องทำอาหาร มีอยู่หลายร้านที่เป็นที่นิยมของชาวเวียงจันที่ไม่ใช่แขก สนนราคาถูกมีเหตุผล ร้านที่มีขื่อก็มี ร้านต้นดาวเวียง แปลว่าอะไรก็ไม่ทราบ มีทั้งภาษาจีนและลาวปนกัน
มีอีกร้านหนึ่งนี่ซิ ชื่อร้าย เป็นร้านขายอาหารพวกบะหมี่ก๊วยเตี๋ยวแบบ
กวางตุ้ง คนอุดหนุนกันมาก เพราะฝีมือดี แต่ชื่อนี่ร้ายกาจมาก ชื่อว่า หงีฮับ
ชื่อยังงี้จริง ๆ ครับ ผมไม่ได้แกล้งตั้งขึ้นมาเอง
ผมเคยพาผู้หญิงไปกินที่ร้านนี้ พอแกเงยหน้าอ่านชื่อป้าย ก็ถอยออก ไม่ยอมก้าวเข้าไป และไม่ยอมกรายไปทางแถวร้านนั้นอีกเลย กลัวเอาจริง ๆ
แล้วก็ยังมีร้านตัดเย็บเสื้อ ออกแบบเสื้อของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อ ตั้งอยู่บนถนนไชยเชษฐานี่อีกเหมือนกัน เป็นร้านที่พวกญวนตั้งขึ้นมา พวกญวนนี่เขาเก่งอยู่แล้วทางตัดเย็บเสื้อผ้า ร้านนี้เป็นร้านตัดเย็บเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิงเท่านั้น ไม่รับตัดเสื้อผู้ชาย
เมื่อคนญวนตั้งก็ต้องมีชื่อเป็นภาษาฝรั่งเศส ร้านนี้เขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสไว้ว่า LUITECE ซึ่งเป็นชื่อผู้หญิงฝรั่งเศสที่เพราะมาก อาจจะเป็นชื่อของเจ้าของร้าน แต่แกมาเขียนภาษาลาวไว้ใต้ภาษาฝรั่งเศสเป็นตัวอักษรลาวว่า ลุยแตส
คนลาวไม่ว่าอะไร คุณสาวและไม่สาวของลาวชอบร้านนี้ และติดฝีมือของร้านนี้มาก ผู้หญิงลาวไม่รู้จักคำ ๆ นี้
แต่คุณผู้หญิงไทยรู้จัก ถึงมันจะสะกดไม่เหมือนกัน แต่มันก็อ่านออกเสียงมาเหมือนกัน เลยไม่กล้าเข้าร้านนี้ มีแต่ผู้ชายไทยเท่านั้นที่สนใจชื่อนี้ อยากจะเข้าไปลุย แต่เขาไม่ต้อนรับผู้ชาย ผ่านไปหน้าร้นนี้ทีไรก็ได้แต่แหวนดูป้ายแล้วหัวเราะ
มันเป็นความบังเอิญของภาษาเขียน อย่าไปคิดอะไรมาก เดี๋ยวจะหาว่า ผมสรรหาแต่เรื่องสัปดนมาเขียน
| Create Date : 21 สิงหาคม 2554 |
| Last Update : 21 สิงหาคม 2554 1:15:54 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 997 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [