สู่ลาว ... ตอนที่ 9
สู่ลาว ... ราชอาณาจักรที่ไม่มีความแน่นอน
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
เหตุการณ์เกิดระหว่างปี พ.ศ. 2507 - 2512
ตอนที่ 9
ที่องค์การช่วยเหลือลาวซึ่งอเมริกันไปตั้งอยู่นั้น ผมมีเพื่อนอยู่หลายคนเหมือนกัน ผมก็เลยหันไปทางนั้น พนักงานผู้หญิงทั้งไทยและลาวมีอยู่ไม่น้อยที่นั่น เขามีสโมสรเฉพาะของเขา มีงานเลี้ยงเต้นรำทุกวันพฤหัสบดี ผมก็เร่ไปหาความสำราญที่นั่นกับพรรคพวก
เวียงราตรีนั้นขายไปแล้ว ไม่โผล่ไปแล้ว กลัวไปเจออย่างแม่ศรีสมบูรณ์เข้า ไม่รู้ว่ามันมีหมก ๆ ซุ่ม ๆ อยู่ที่นั่นอีกกี่คน
องค์กรนี้เขาใช้ชื่อว่า ยูเสด (USAID) ย่อมาจาก ยูเอสเอด สั้น ๆ ได้ความดี
ที่นี่ ดวงของผมก็ได้โคจรมาเจอแอร์โฮสเตสชองสายการบินแอร์ลาวเข้า แอร์ลาวเป็นสายการบินภายในของลาว ตั้งโดยทุนของรัฐบาลลาว อเมริกันจะแอบช่วยเหลืออีกบ้างหรือเปล่าก็ไม่ทราบ แต่นักบินนั้น เป็นนักบินไทยก็มี อเมริกันก็มี แต่ก็คงจะนักบินลาวเป็นผู้ช่วยด้วย เพื่อฝึกเอาไว้ เครื่องสายการบินนี้ ผมไม่กล้านั่ง เพราะไม่มีธุระไปไหนนอกจากเวียงจันอย่างหนึ่ง ถึงหากจะมีก็คงไม่ไป อยู่เฉย ๆ ที่เวียงจันดีกว่า
แอร์โฮสเตสคนนั้นชื่อเพราะ อย่าไปออกชื่อแกเลยดีกว่า ผมว่าแกยังมีตัวตนอยู่ คงไม่ได้ถูกจับตัวไปสัมมนาที่ไหน ผมคบกับเธออย่างเพื่อน ไม่ได้เลยเถิดไปอย่างรายอื่น ๆ เห็นว่าเป็นคนเรียบร้อยอย่างไม่น่าจะมาเป็นแอร์ได้ นี่ผมไม่ได้ว่าแอร์โฮสเตสทุกคนไม่เรียบร้อย ผมหมายถึง ส่วนมากจะชอบพูดชอบคุย ช่างเอาใจคน เพราะต้องดูแลให้ความสะดวกแก่ผู้โดยสารทั่วไป และความเคยชินในอาชีพนี่เอง ที่ทำให้ไม่ค่อยตระหนี่ตัวจนเกินไป บนเครื่องอาจจะอย่างหนึ่ง เมื่อลงจากเครื่องหมดหน้าที่แล้ว อาจจะเป็นอีกอย่างหนึ่งก็ได้ แต่คุณแอร์ลาวคนนี้เธอเรียบร้อย นาน ๆ คุยทีตามนิสัยของสาวลาว ถ้าเป็นแอร์ของฝรั่งคงตกงานไปแล้ว คนลาวเขาไม่ค่อยจะช่างพูดเป็นนิสัยประจำชาติ แอร์ก็เลยไม่ต้องช่างพูดก็ได้
ประชาเขามีน้องชายอยู่คนหนึ่งไม่ใช่น้องแท้ ๆ เป็นเพื่อนขนาดน้อง ชื่อว่า ไอ้ยี ชื่อจริง ๆ ชื่อ วิชัย ไอ้ยีคนนี้แหละที่แนะนำผู้หญิงให้ผมหลายคน ลูกเลี้ยงรัฐมนตรีคนนั้น ไอ้ยีก็แนะนำมาให้ มันรู้จักแม่เล้าหลายคนและมีความสามารถในทางนี้ แต่ตัวมันเองไม่ชอบเรื่องผู้หญิง ชอบแต่ชักนำให้คนอื่น ความสามารถของมันอีกอย่างหนึ่งก็คือ แก้นาฬิกา มันเป็นลูกศิษย์ยี่โก ร้านกีหว่า ที่เป็นเอเย่นต์นาฬิกาหลายยี่ห้อคนนั้น ผมไม่ได้กล่าวถึงชื่อของเจ้าของกิจการนาฬิกาใหญ่ที่เอ่ยถึงตอนแรกไว้ ก็ขอบอกชื่อเสียเลยในตอนนี้ว่า เขามีชื่อว่า คุณดุล นามสกุล ผมจำไม่ได้ เรียกกันว่า ยี่โก จนติดปาก
ยี่โกคนนี้ไม่เบาเหมือนกันเรื่องผู้หญิง ยิ่งมีไอ้ยีเป็นลูกน้องอยู่ด้วยก็ยิ่งสบาย ไอ้ยีหามาป้อนลูกพี่อยู่ไม่ขาด แล้วลูกพี่ก็ชอบทางนี้อยู่ ผมเคยไปเที่ยวกับยี่โกคนนี้บ่อย ๆ บางทีได้ผู้หญิงมา 6 คนด้วยฝีมือไอ้ยี ผมกับพวกที่ไปด้วยกัน คนละคนก็พอแล้ว ไปกันสามคน ผมกับเพื่อนอีกคนก็เสียผู้หญิงไปเพียงสอง ที่เหลืออีกสี่ ยี่โกเหมาหมด ตั้งหน้าตั้งตาออกกำลัง จนได้หมดทั้งสี่คนที่เหลือ แล้วก็หัวเราะกั้ก ๆ ออกมา ไม่เห็นเหน็ดเหนื่อยอะไร ผมเกรงว่าแกจะถูกหลอกเข้าไปนั่งคุยเฉย ๆ แล้วออกมาคุยว่าเก่ง แอบถามผู้หญิงทั้งสี่นั้น ก็ได้รับคำตอบว่า เรียบร้อยหมดทั้งสี่นาง แล้วก็เรียบร้อยอย่างถึงลูกถึงคนเสียด้วย ไม่ใช่เหยาะแหยะ ผมเอามาเล่าให้พ่อประชาเขาฟังถึงเรื่องนี้ เพราะตอนนั้นเขาไม่ได้ไปด้วย
เขาว่า โธ่ ท่านรอง ยี่โกน่ะ แกเบา ๆ เสียเมื่อไร อยู่ที่ร้าน หันรีหันขวางไม่เห็นใคร แกก็ชวนเมียขึ้นเล่าเต็งอยู่เรื่อย ๆ ทุกวัน วันชะไม่รู้กี่หน
ผมมาเจอนักเลงจริง ๆ เข้าที่เมืองเวียงจันนี่เอง อย่างนี้ เขาเรียกว่า เกิดมาไมาสียชาติลูกผู้ชายโดยแท้จริง บ่อยกว่ากินข้าวเสียอีก
ทุกครั้งที่ไปเที่ยวกับยี่โก ผมเป็นต้องลงมานั่งรอแกเป็นชั่วโมง กว่าแกจะกลับลงมา กลับลงมาแล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะกลับบ้าน เผลอ ๆ ไปเที่ยวต่อที่บ่อนอื่นก็ยังมี แกเกิดมาเพื่อการนี้จริง ๆ
ผมไม่ได้พบแกอีกเลย เมื่อออกจากเวียงจันมา ได้ข่าวเมื่อสี่ห้าปีมานี้ว่า หัวใจวาย ขี้เกียจหายใจไปเสียแล้ว
| Create Date : 21 สิงหาคม 2554 |
| Last Update : 21 สิงหาคม 2554 1:06:11 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 1021 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [