Bloggang.com : ธารน้อย : สู่ลาว... ตอนที่ 3

สู่ลาว... ตอนที่ 3

สู่ลาว ... ราชอาณาจักรที่ไม่มีความแน่นอน ตอนที่ 3
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ

ลาวต้องพึ่งทุกอย่างจากไทย ของกินของใช้ต้องข้ามมาจากหนองคาย อาหารการกินก็จะมีพ่อค้าแม่ค้าจากฝั่งไทยขนข้ามไปขาย ทางเรือบ้าง ทางรถบ้าง ท่าข้ามทางรถก็มีอยู่ห่างไปทางด้านใต้ เรียกว่า ท่าน่าแล้ง มีแพขนานยนต์ของไทย พารถยนต์ รถบรรทุก ข้ามไปข้ามมา ไม่ขาดสาย

เวียงจันไม่มีอดตาย แถมยังได้ซื้อของถูก ๆ อีกด้วย พวกเครื่องใช้ที่ฟุ่มเฟือย จำพวกเหล้า น้ำอบและเครื่องสำอางต่าง ๆ ก็มาทางเครื่องบินจากฮ่องกง ส่วนพวกของกินของใช้ก็ข้ามไปจากไทย พ่อค้าแม่ค้าที่เห็นนั่งขายของในตลาดนั้นเป็นไทยแทบทั้งนั้น คนลาวหากินไม่ค่อยจะเป็น ได้แต่ใช้แรงงาน

หนังไทยเป็นที่นิยมของชาวลาวมาก โดยเฉพาะหนุ่มสาวลาว เรื่องไหนที่มีมิตร ชัยบัญชา คู่กับ เพชรา เชาวราษฏร์ เข้ามาฉายในเวียงจันละก็ เป็นคนแน่นตึง เรียกว่า มิตรกับเพชรา เป็นดารายอดนิยมของหนุ่มสาวชาวลาวมาก

คราวหนึ่ง มิตรกับเพชรา ข้ามไปถ่ายหนังที่เวียงจัน เรื่องอะไรผมจำไม่ได้ ไปถ่ายที่วัดพระธาตุหลวง ซึ่งเป็นวัดที่สวยงาม และมีความสำคัญที่สุดของลาว ทำเอาผู้คนไม่เป็นอันทำมาหากิน ไปมุงดูดาราทั้งสอง จนกองถ่ายทำอะไรไม่ได้ ต้องร้อนถึงขอตำรวจไปกั้นกันคนให้

พวกกองถ่ายเขารู้จักผม ถ่ายเสร็จเขาก็พากันมาที่ร้านสีมาลา ทีนี้ร้านเกือบพัง คนมามุงดูเต็มถนน รถราไม่ต้องวิ่งกัน เป็นเอาถึงขนาดนั้น กว่าเขาจะลากลับกันเล่นเอาแทบล้ม

เวียงจันมีโรงหนังอยู่สามโรงที่เรียกว่าใหญ่ เป็นโรงฉายหนังฝรั่งเสียโรงหนึ่ง ฉายหนังไทย หนังจีน อีกสองโรง ชื่ออะไรบ้างก็จำไม่ได้เสียแล้ว เรื่องหนังที่จะเอาเข้าฉายนั้น ต้องเป็นหนังไทยที่ใช้ได้ ถ้ายิ่งมี มิตร-เพชรา แสดงนำก็ยิ่งวิ่งแย่งกันซื้อตั๋ว ฉายได้นานกว่าเรื่องอื่น

ภาษาลาวเขียนคล้าย ๆ ภาษาไทย มีบางตัวเท่านั้นที่เพี้ยน ๆ ไป อย่างไม้หันอากาศนั้น เขาไม่มี เขาเขียนเป็นวงกลมเล็ก ๆ แล้วมีจุดอยู่ข้างบนวงกลมนั้น ก็อ่านได้ว่าเป็นไม้หันอากาศ หรือที่เรียกว่า ไม้ผัด และตัวอักษรที่จะมาสะกดกันเป็นพยัญชนะ เขาก็จะมาขีดวงเล็บเล็ก ๆ อยู่บนอักษรคู่นั้นให้อ่านเป็นตัวสะกด อย่างเช่น รถ ตัว ถ. ถุง เขาไม่มี เขาเขียนเป็น ก. ไก่ ไป แล้วใช้วงเล็บตวัดเอาบนหัวตัว ร. กับตัว ก. (รก) ก็อ่านว่า รถ

ทีนี้ก็เกิดเรื่องเข้าให้จนได้ คนไทยข้ามฟากไปทัศนาจรเวียงจัน ไปเดินเล่นใกล้ ๆ กับโรงหนัง ที่ตรงข้ามโรงหนังเขาจะมีที่ฝากรถ พวกรถจักรยาน คนลาวนิยมขี่จักรยานกันมากเหมือนกัน ถีบรถไปดูหนัง เขาก็จะมีที่รับฝากรถ เสียเงินค่าฝากไม่กี่กีบ ที่ฝากรถนั้นก็บังเอิญเป็นบ้านหลังเล็ก ๆ มียกพื้นสูง ใต้ถุนใช้เป็นที่เก็บรถที่รับฝาก มีคนเฝ้าเรียบร้อย

ทีนี้ที่หน้าบ้านนั้น เขาก็ยกป้ายเขียนไว้ว่า บ่อนฝากรถ บ่อนก็คือสถานที่ อะไร ๆ ก็เรียกบ่อนทั้งนั้น หนังสือที่เขียนไว้ว่า บ่อนฝากรถนั้น ตัวรถ ก็เขียน ร.เรือ แล้ว ถ. ถุงนั้นมันก็เหมือน ก. ไก่ ของเรา พอเอาไอ้วงเล็บเล็ก ๆ ขึ้นไปไว้บนตัว ร. เรือ กับ ก.ไก่ มันก็อ่านเป็น บ่อนฝากรัก ไป ไอ้หนุ่มไทยที่ขึ้นไปบนบ้านนั้น ไปถามหาผู้หญิง จะไปฝากรักให้ได้ ยิ่งเห็นรถถีบมาก ๆ อย่างนั้น ก็คิดว่าคนคงจะเยอะ และคิดว่าเป็นสถานที่อย่างว่าไป เกือบมีเรื่อง กว่าจะพูดกันรู้เรื่องก็เกือบจะฝากหมัดกันขึ้น

ส่วน ก. ไก่ ของเขานั้น เขาเขียนเป็น ภ. สำเภา เอาหัวออกเสียงั้น ให้มันยุ่งเล่น

คนไทยที่ไปเวียงจันใหม่ ๆ อ่านหนังสือลาวกันสนุก

อย่างมีเรื่องหนังไทย ชื่อเรื่อง ‘ตัวต่อตัว’ พอเขาเขียนเป็นภาษาลาวขึ้นป้าย อ่านเป็นภาษาไทยออกมาว่า ‘ติ้วตำติ้ว’ ยังงี้ก็มี !

มีอยู่คราวหนึ่ง พรรคพวกเขาเอาหนังไทยไปเข้าโรงในตลาด ชื่อหนังเรื่องนี่ชื่อว่า ‘ลูกกำพร้า’ นำแสดงโดยใครก็จำไม่ได้ เขาเขียนขึ้นป้ายว่า ‘ลูกกำพ้า’ ภาษาลาวไม่มี ร. เรือ กล้ำ พ้า ภาษาลาว ไปจากคำว่า พร้า ของไทย แปลว่า มีด คนลาวเดินผ่านหน้าโรง อ่านชื่อเรื่องได้ความอย่างนั้น ก็สั่นหน้า

“ บ่ เบ่ง” เขาว่า “ ลูกหยังกำมีดกำพ้า กำไปเฮ้ดหยัง”

รายได้ตกฮวบ

เขาก็มาคุยกับผมว่าทำไม หนังเรื่องนี้ก็สนุก ทำไมคนจึงไม่ค่อยมาดู ขาดทุนแน่ เห็นจะต้องม้วนเสื่อกลับ

ผมก็ถามเขาว่า ชื่อเรื่องอะไร เขาว่า เรื่อง ลูกกำพร้า เรื่องก็ดี ตัวแสดงนำก็ดี ถึงจะไม่ใช่ มิตร-เพชรา คนแสดงคู่นี้เคยทำเงินได้ไม่น้อยเหมือนกันในเวียงจัน ทำไมเรื่องนี้เป็นยังงี้ไปได้

ผมก็ถามเขาว่า เราขึ้นป้ายเป็นภาษาลาวหรือเปล่า

เขาก็บอกว่า เป็นภาษาลาวน่ะซี ก็ “ ลูกกำพร้า ” อย่างเดิม

ผมนึกถึงคำว่า พ้า ของลาวขึ้นมาได้ก็อดหัวเราะไม่ได้ บอกเขาว่า คุณขึ้นป้ายเป็นเรื่องอย่างนั้น มันได้ความในภาษาไทย แต่ภาษาลาวมันคนละเรื่อง ไปเปลี่ยนป้ายเสียใหม่ ขึ้นป้ายว่า “ ลูกบ่มีพ่อ บ่มีแม่ ” ถึงจะได้ความในภาษาลาว

ได้ผล พอเปลี่ยนเป็น ‘ลูกบ่มีพ่อ บ่มีแม่’ ขึ้นป้ายเท่านั้น คนก็เข้าใจ รายได้พุ่งพรวด ๆ เขามาขอบอกขอบใจผมใหญ่

ความจริง ผมก็บอกเขาส่งเดชไปยังงั้นเอง เกิดเดาใจคนลาวถูกอย่างส่งเดช

ทีนี้ พวกที่เดินหนังไปฉายในลาว ก็มักจะเวียนมาเยี่ยมเยียนผมกันบ่อย ๆ
มาขอคำแนะนำเรื่อง ชื่อเรื่องบ้าง เรื่องอะไรต่ออะไร จิปาถะ กลายเป็นที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ไปเสียแล้วทางด้านภาพยนตร์

Create Date : 03 กรกฎาคม 2554

Last Update : 3 กรกฎาคม 2554 23:19:27 น.

3 comments

Counter : 1176 Pageviews.