Bloggang.com : ธารน้อย : จับปูดำ ขยำปูนา (บทที่ 10 ตอนที่ 2)

จับปูดำ ขยำปูนา (บทที่ 10 ตอนที่ 2)

ในห้องก็เหลือแต่ผมกับไอ้ทอง

“ ขอบใจ ไอ้ทอง ” ผมพูดกับมัน “ มึงนี่ มันดีกว่าหมาป่าจริง ๆ “
มันไม่ว่าอะไร มันรู้ว่าผมรักมัน สักครู่มันก็พูดว่า

“ นอนพักเสียเถอะ หมวด นอนมาก ๆ ได้แรงดี ผมจะนอนที่นี่แหละคืนนี้ ”

ผมกำลังจะปิดเปลือกตา ประตูห้องก็เปิดออก คนในเครื่องแต่งกายเสื้อคลุมขาวแบบหมอเดินเข้ามาในห้อง มีพยาบาลตามเข้ามาด้วยคนหนึ่ง ทั้งสองมีผ้าขาวบาง ๆ ปิดจมูกกับปากแบบคาดกับใบหู พยาบาลถือถาดมีเข็มฉีดยาและกล่องเครื่องฉีดยาอยู่ในมือ

“ ฉีดยาอีกหรือ หมอ ” ผมถาม

เขาพยักหน้า ไม่ตอบ พลางหันไปทางพยาบาล แล้วเขาก็เดินไปที่อ่างล้างมือที่มุมห้อง จัดการไขน้ำล้างมือของเขาอยู่ที่นั่น ไอ้ทองเดินออกไปนอกห้องโดยไม่พูดอะไร

หมอล้างมือเสร็จก็เดินเข้ามาข้างเตียง จัดการเลิกแขนเสื้อผมขึ้น เอาสำลีจุ่มแอลกอฮอล์เช็ดที่ต้นแขนผม แล้วหันไปหยิบเข็มฉีดยาในถาดที่พยาบาลถืออยู่

เสียงบานประตูเปิดออกค่อนข้างแรง หมอหันไปดู มือที่ถือเข็มอยู่ชะงัก เขาวางเข็มลงบนถาดที่พยาบาลยืนถืออยู่ แล้วทั้งหมอและพยาบาลก็หันหลังเดินรีบ ๆ ออกไปจากห้องนั้นด้วยกัน ผ่านผู้ที่อยู่ในเครื่องแต่งตัวแบบเดียวกันที่เพิ่งจะเปิดประตูค้างอยู่ ออกไป

ไอ้ทองซึ่งเข้ามาในห้องก่อนหมอ เผ่นหลีกหมอตามออกไปในทันที
หมอที่เพิ่งจะฉีดยาให้ผมไป เดินเข้ามาหาผม แล้วพูดว่า

“ เกิดอะไรขึ้นครับ เห็นตำรวจที่อยู่กับคุณไปตามผมมา แล้วหมอเมื่อกี้นี้เข้ามาทำไม ”

ผมยังนอนงงอยู่บนเตียง ตอบอะไรไม่ถูก

สักครู่ ไอ้ทองก็กลับเข้ามาในห้อง มันพูดเสียงหอบ ๆ ว่า

“ ไวจริง ๆ ผมวิ่งตามไปไม่ทัน ไม่รู้หายไปไหน ไวยังกะลิง ”

“ อะไรของมึงวะ ” ผมถามมัน

“ อะไรอีกล่ะ ก็หมอเพิ่งจะฉีดยาให้หมวดไปหยก ๆ แล้วไอ้หมอกับพยาบาลชุดนั้นมันเข้ามาจะฉีดยาอะไรกันอีก ผมก็รีบออกไปตามคุณหมอคนนี้มาดู มันสงสัยว่าจะยังไงอยู่ เกือบไปอีกแล้วไหมล่ะ ”

“ ใครกันครับ ” หมอพูด “ ใครที่จะเข้ามาฉีดยาคุณ ”

“ ผมไม่ทราบ ” ผมตอบ “ เห็นเขาเข้ามาจะฉีดยา ผมก็ปล่อยจะให้เขาฉีด ก็พอดีหมอเปิดประตูจะเข้ามา เขาก็รีบ ๆ ออกไป ”

“ ฉีดอีกไม่ได้หรอกครับ ” หมอพูดหัวเราะ ๆ “ ยานี่ ฉีดได้วันละเข็มเท่านั้น และหมอที่จะฉีดได้ก็ต้องเป็นผม คุณเป็นคนไข้ในความรับผิดชอบของผม ทางตำรวจเขามอบหมวดไว้โดยเฉพาะ ”

แล้วไอ้ผู้ชายผู้หญิงคู่นั้นมันเป็นใครในเครื่องแบบหมอและพยาบาล ปิดปากปิดจมูกเสียด้วย เห็นมันอีกก็คงจะจำมันไม่ได้ แล้วก็ไอ้ยาที่มันเตรียมจะฉีดให้ผมอยู่นั้น มันก็คงไม่ใช่ยาดีแน่ ไอ้พวกนี้มันเล่นกับผมขนาดนี้เชียวหรือ

ไอ้ทองอีกน่ะแหละที่ไหวทัน รีบไปตามหมอมาดู และมาทันเวลาพอดี

“ ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นหมอจริง ๆ หรือเปล่า ” ไอ้ทองพูด “ ไม่กล้าทำอะไรลงไป ต้องไปตามหมอมาดูก่อน เดี๋ยวเกิดเป็นหมอจริง ๆ ขึ้นมา ผมก็ซวย ตอนนี้อะไร ๆ มันวางใจไม่ได้เสียแล้วละครับหมวด ไอ้สองตัวนี่มันต้องแปลงตัวเป็นหมอกับพยาบาลเข้ามาเล่นงานหมวดแน่ ๆ ”

“ เห็นจะต้องให้ทางตำรวจจัดยามมาเฝ้าเสียแล้วละครับ ” หมอพูด “ โรงพยาบาลนี่ ใครต่อใครก็เข้ามาได้ พนักงานของโรงพยาบาลไม่มีทางที่จะดูแลได้ทั่วถึง และก็ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ”

“ เดี๋ยวผมจะโทรศัพท์รายงานให้ผู้กำกับทราบ ” ไอ้ทองพูด “ ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหนอีก วางใจไม่ได้เสียแล้วแบบนี้ ” แล้วมันก็ผลุบผลับออกไป หมอยังคงยืนอยู่กับผมที่ข้างเตียง

ผมนอนเก็บความแค้นไว้ในใจเงียบ ๆ มันเล่นกับผมถึงขนาดนี้แล้ว ผมจะปล่อยให้มันเล่นอะไรหนักไปกว่านี้อีกได้อย่างไร ยิ่งมันรู้ว่าผมหลุดออกมาอย่างไม่น่าจะหลุดได้อย่างนี้ มันก็ต้องหาทางเล่นงานผมอย่างอื่นอีกที่หนักกว่านี้ ในขณะที่ผมยังอยู่ในสภาพที่เสียเปรียบทั้งทางร่างกายและจิตใจ ไอ้พวกนี้มันไม่จะหยุดเพียงแค่นี้

เอาไว้ให้ผมออกจากโรงพยาบาลได้ด้วยความแข็งแรงเป็นตัวผมเองเมื่อไรคอยดู ผมจะต้องขัดใจผู้การเยี่ยมสำหรับเรื่องเสี่ยตั้ง เขาก็คงจะรู้เรื่องที่ผมต้องเข้าโรงพยาบาลนี้แล้ว แต่เขาไม่อยู่ในฐานะที่จะมาเยี่ยมผมได้ ถึงอย่างไรผมก็แน่ใจว่าผู้การเยี่ยมต้องรู้ตัวแล้ว หูตาของเขาเยอะ

ไอ้ทองกลับเข้ามา มันเดินยิ้มมาหาผมที่ข้างเตียง แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“ เรียบร้อย หมวด เดี๋ยวมีคนของเราแท้ ๆ มา ผู้กำกับจะจัดให้ ”

“ ผมจะพยายามไม่เปลี่ยนพยาบาล ” หมอที่ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ พูด “ และหมอที่จะมายุ่งกับอาการของคุณก็จะมีแต่ผมคนเดียว ”

“ ผมจะต้องอยู่ที่นี่อีกกี่วันครับ ” ผมถามหมอ

“ ความจริง อาการของคุณก็พ้นขีดอันตรายแล้ว ” หมอกอดอกมองดูผม “ ยังอยู่แต่ต้องพักฟื้นอีกสักระยะหนึ่งเท่านั้น ร่างกายของคุณดีมาก ไม่เกินสามวันผมว่าทุกอย่างก็คงเข้าที่ ”

“ ผมอยากออกเสียแต่วันนี้ ” ผมว่า

หมอมองดูผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า

“ ไหนลองก้าวลงจากเตียงดูซิ ”

ผมปาดเท้าลงทางข้างเตียง แล้วทิ้งตัวลงไปบนพื้นทั้งสองฝ่าเท้าในท่ายืนเต็มเท้า แต่ต้องเซมาพิงข้างเตียง หัวหมุน ผมยังคงยืนอยู่อย่างนั้น มือยันขอบเตียง เรียกความรู้สึกกลับคืนอย่างช้า ๆ ความมึนงงค่อย ๆ หายไป ผมหันตัวเอาร่างกายด้านหลังยันขอบเตียง มองดูหมอในท่านั้น

หมอยืนกอดอกมองดูผมพักใหญ่ก็พูดว่า

“ ท่าทางของคุณดูแข็งแรงดี เอาไว้พรุ่งนี้ยังงั้น ผมจะดูอีกที ถ้าดีกว่านี้ก็กลับได้ ” แล้วเขาก็ส่ายหน้าช้า ๆ “ ผมยังไม่เคยเห็นใครที่มีความอดทนอย่างคุณ ปอดของคุณต้องทรมานมาก แต่พอถึงเวลาฟื้น ทุกอย่างมันฟื้นเร็วเกินคาด ถ้าผมเผ้าคุณได้หวีอย่างเรียบร้อย หน้าตาของคุณก็ดูไม่ใช่คนเจ็บ ”

“ ถ้างั้นผมก็ควรจะไปได้แล้ว ” ผมพูดยิ้ม ๆ

“ เอาไว้พรุ่งนี้ ” เขายังยืนกราน “ ขึ้นไปนอนบนเตียงได้แล้ว คุณยอด ”

ผมกลับขึ้นไปเอนหลังอยู่บนเตียงตามสั่ง ผมรู้ตัวของผมว่า ผมแข็งแรงดีแล้ว แต่ก็ต้องทำตามที่เขาสั่ง แม้ในใจของผมมันจะระอุด้วยไอแค้น ผมอยากจะออกไปเสียเดี๋ยวนี้ แล้วไปตามล่าไอ้เสี่ยสองคนนั่น แต่ผมจะไปตามเขาที่ไหน จริงอย่างหมอว่า ผมยังจะต้องการเวลาที่จะรวบรวมกำลังให้ดีกว่านี้ เรื่องข้างหน้ามันเป็นเรื่องใหญ่เสียแล้ว

“ เชื่อผมนะครับ คุณยอด ” หมอพูดกับผมก่อนที่จะออกไปจากห้อง “ ถ้าอยากจะมีแรงเป็นปกติ แล้วทำงานต่อไปได้อย่างเดิม มิฉะนั้นอะไร ๆ มันจะทรุดลงจนคุณจะต้องเสียใจ อีกยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้นที่ร่างกายของคุณต้องการพักผ่อน อย่าหนีออกไปเอง ”

แล้วเขาก็เปิดประตูก้าวออกไป

Create Date : 31 สิงหาคม 2552

Last Update : 31 สิงหาคม 2552 22:10:38 น.

0 comments

Counter : 985 Pageviews.