เงื่อนไม่มีปม # 5 เรื่องคนขี้เล่น (ตอนที่ 8)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์เมื่อ ปี พ.ศ. 2516
เรื่อง คนขี้เล่น (ตอนที่ 8) (ตอนจบ)
เกษมพยายามซักไซ้ให้ผมบอกถึงช่องทางเดียวอันนั้นของการันต์มัน ผมให้เขาอดใจรอดูไปดีกว่า เพราะการที่จะรู้ไปนั้นมันไม่ดีนัก ข้อสำคัญ ทั้งเขาและผมจะต้องรักษาความลับของมันไว้ เรื่องที่มันพูดกับท่านเจ้าคุณนั่น ผมต้องสั่นศีรษะให้กับความวิตถารของไอ้การันต์มัน มันจะขี้เล่นใหญ่เสียแล้ว ถึงขนาดล้อกฎหมายเล่น
หนอยแน่ ! จะฆ่าคน มันก็ยังมีแผนของมัน ยังอุตส่าห์คิดหาทางรอด
ผมบอกคุณแล้วยังไงล่ะว่า ไอ้เสือนี่มันไม่ยอมเสียเปรียบคน ไม่ว่าใคร
ผมนึกถึงท่าทางของมันที่คุยกับผมในห้องขังโรงพัก มันต้องมีความมั่นใจอะไรของมันสักอย่างหนึ่ง จึงดูไม่มีอาการเสียอกเสียใจโศกเศร้าอะไรเลย
มาถึงตอนนี้ คุณก็คงหายสงสัยแล้วเช่นเดียวกับผมว่า ทำไมไอ้การันต์มันจึงฆ่าคนเอาง่าย ๆ อย่างนั้น และเรื่องทั้งหมดนี้ ก็เกิดจากความอยู่ไม่สุขของมันเองทั้งนั้น
แต่คุณยังคงสงสัยอยู่อีกใช่ไหมล่ะว่า ที่มันคุยจะกินโต๊ะจีนของท่านเจ้าคุณนั้น มันจะรอดออกมากินได้อย่างไร ผมจะเล่าให้คุณฟัง
ไอ้การันต์ มันหลุดออกมาได้จริง ๆ
หลังจากวันเกิดเรื่องอีกราว ๆ สองอาทิตย์ การันต์มันก็เดินป๋อขึ้นไปหาผมถึงที่ทำงาน ระหว่างสองอาทิตย์นั่น ผมไปเยี่ยมมันมาบ้าง สองสามหน ตามวิสัยเพื่อนฝูง ผมไม่ได้พูดอะไรกับมันมาก เพราะจะคอยดูผลของมัน มันเดินยิ้มย่องเข้ามาหาผม นั่งลงโดยไม่ต้องเชิญ และพูดขึ้นทันทีว่า
เย็นนี้ ไปกินข้าวร้านเจ๊กกันหน่อยซี เจ้าคุณท่านเชิญ บอกไอ้เส่งมันแล้ว
เขาปล่อยมึงแน่นอนแล้วหรือ ผมถาม
เขาไม่เชื่อว่ากูเป็นคนฆ่า กูเซ็นทราบคำสั่งไม่ฟ้องเมื่อวานนี้เอง
การันต์ ผมเรียกชื่อมัน ขอเตือนว่า อย่าเล่นอะไรให้มันโลดโผนนัก มึงอย่ามั่นใจว่า ตำรวจเขาจะไม่ลากคอมึงเข้าตะรางวันใดวันหนึ่ง อายุความเรื่องนี้มันยี่สิบปี กูจะบอกให้
เขาสั่งไม่ฟ้องให้กูเซ็นทราบแล้ว จะกลับมาเอาตัวกูเข้าตะรางอีกได้ยังไง มันเถียง
ที่เขาสั่งไม่ฟ้องเอ็งนั้น ไม่ใช่เขาจะเอาตัวเอ็งไม่ฟ้องอีกไม่ได้ หากเขาค้นหาหลักฐานได้ในภายหลัง เขาอาจเอาตัวมึงไปสอบสวนอีกก็ได้ มึงดูกฎหมายดีแล้วหรือ
มึงยังไม่ทันได้ถามว่า กูทำอย่างไร จึงหลุดออกมาได้ มึงก็ตั้งหน้าเทศนากูเสียแล้ว
มันพูดเสียงมั่นใจ
กูไม่ต้องถามกูก็รู้ว่า มึงทำยังไง ผมพูด อย่าลืมว่า กูเป็นตำรวจ
กูทำยังไง ไหนลองว่ามาที คุณตำรวจ มันท้า
ผมพูดให้มันฟังถึงวิธีการที่มันหาทางฆ่าคนโดยไม่ติดตะราง ซึ่งผมมองเห็นทางอย่างที่พูดกับท่านเจ้าคุณในวันนั้น และมันเป็นหนทางเดียวที่จะทำได้
การถือปืนไปรับสารภาพกับตำรวจ กลับเป็นการช่วยให้สงสัยเสียอีกว่า ผู้ที่เข้าไปรับสารภาพนั้น อาจไม่ใช่คนฆ่า มันฟังผมพูดแล้ว ความอวดดีบนใบหน้าของมันหายไปหมด
มันถามว่า มึงรู้ได้อย่างไร
ใครเป็นคนให้ความคิดอันนี้กับมึง ผมถามมัน แทนที่จะตอบ
กูคิดของกูขึ้นเอง มันว่า เจ็บใจไอ้หมักมันนัก มันแก้ลำกูเจ็บ ทีแรกกูจะฆ่ามันโดยไม่ยั้งคิดอยู่แล้ว แต่พอมองเห็นทาง กูก็ลอง แล้วกูก็หลุดออกมาจริง ๆ
มึงนี่ร้ายนัก ผมว่า ต้มสมัครกินเงินเขา พอเขาแก้ลำเอาบ้าง มึงก็ฆ่าเขา แล้วยังไปหลอกกินโต๊ะจีนคนแก่เสียอีก
กูนึกว่า ไม่มีใครคิดถึงเสียอีก มึงมันสมเป็นตำรวจ มันพูด
นอกจากกู ท่านเจ้าคุณท่านก็มองเห็นทาง มึงต้องไปกราบเท้าท่าน เพราะการที่มึงหลุดออกมาได้นี้ ก็เป็นที่ท่านรักษาคำพูด หากท่านพูดกับใครถึงเรื่องที่มึงไปพนันกับท่านเข้าไว้ มึงจะลำบาก
มึงรู้ได้ยังไงว่า ท่านรู้
กูรู้ว่า ท่านรู้ ท่านเป็นนักกฎหมายชั้นดีกว่ากูมากนัก กูยังมองเห็น ทำไมท่านจะมองไม่เห็น และความคิดของมึงก็ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรนัก หากกูเป็นคนสอบสวนมึง กูจะเอามึงให้อยู่
ขอลองภูมิอะไรอีกสักอย่างเถอะวะเพื่อน มันพูด ลองบอกมาทีว่า มึงจะทำอะไร
ผมพูดให้มันฟังอีกถึงว่า ถ้าผมเป็นคนสอบสวนมัน ผมจะเอามันเข้าตะรางได้ยังไง
มันนั่งตาค้าง เมื่อฟังผมพูดจบ
ผมยื่นบุหรี่ให้มันสูบ และพูดว่า
ไม่ต้องตกใจไปเพื่อน กูไม่ทำ ด้วยเหตุผลสองประการ หนึ่ง เพราะมึงเป็นเพื่อนกู และ สอง กูยังไม่มีหน้าที่สอบสวนมึง โดยเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในความรับผิดชอบของกู แต่มึงต้องรับปากกูว่า มึงจะไม่คุยเรื่องนี้ให้กับใครฟังเป็นอันขาดถึงวิธีการของมึง แม้แต่เส่ง เพราะวิธีการของมึงมันเป็นอันตรายแก่สังคมนัก หากมีคนรู้กันมากเข้า กระบวนการยุติธรรมของ ไม่ว่าบ้านเมืองไหน มักจะมีช่องโหว่ให้ลอดได้ยังงี้เสมอ
ผมได้กำชับไอ้การันต์มันไว้ยังงี้ ผมจึงไม่กล้าที่จะเล่าให้คุณฟังว่า ไอ้การันต์มันทำของมันยังไง จึงได้หลุดออกมาได้ แต่ถ้าคุณเป็นนักกฎหมาย คุณคิดดูให้ดี คุณก็จะต้องมองเห็นวิธีการของมัน ผมไม่จำเป็นต้องบอก
อย่างท่านเจ้าคุณเป็นต้น ท่านก็มองเดี๋ยวเดียวออก เมื่อผมพูดว่า มันมีทาง และถ้าคุณไม่ใช่นักกฎหมาย มองไม่เห็นก็อย่าไปรู้มันเลยครับ อันตราย ทำไม่แนบเนียนอย่างไอ้การันต์มัน ก็ติดตะรางแน่นอน
ถึงไอ้การันต์ก็เถอะ อายุความเรื่องนี้มันถึงยี่สิบปี ในระหว่างยี่สิบปีนั้น อาจจะมีใครมาคว้าคอมันไปอีกก็ได้ หากเขามองเห็นทางที่จะเล่นงานมัน อย่างที่ผมมองเห็น และพูดให้มันฟัง
ผมเล่าให้คุณฟังไม่ได้เหมือนกันว่า จะทำยังไง คุณก็ไม่รู้วิธีการของมันเป็นอย่างไร แล้วจะรู้ไปทำไมถึงวิธีการเล่นงานมัน แต่ถ้าคุณมองเห็นวิธีการของมันแล้ว คุณก็ต้องมองเห็นเองว่า จะเล่นงานมันได้อย่างไร
ผมต้องขอโทษที่เล่าอะไรค้าง ๆ ไว้ถึงตอนสำคัญ ผมกลัวคุณจะไปลองเข้า จะเกิดยุ่งกันใหญ่ เอาไว้ให้ผมคิดดูให้ดีก่อนว่า จะเล่าดี หรือไม่เล่าดี
เราคงต้องพบกันอีกหรอกครับ
- จบ เงื่อนไม่มีปม # 5 เรื่อง คนขี้เล่น -
| Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2555 |
| Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2555 2:21:38 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 751 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
มาทักทายช้าไปหน่อยคงไม่ว่าอะไรกันนะค่ะ
เรื่องที่นำมาให้อ่านน่าสนุกมากเลยค่ะ
ต้องขอบคุณนะค่ะที่ทำให้ได้รู้จักบทประพันธ์เก่า ๆ ที่มีคุณค่าค่ะ
นอนหลับฝันดีนะค่ะ