Bloggang.com : ธารน้อย : ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 29 )

ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 29 )

ทางเสือผ่าน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 29

ทวน ทองรุ่ง มาถึงบ้านกอไผ่เมื่อใกล้เที่ยง เขานั่งม้าเหยาะย่างเข้าไปเรื่อย ๆ

“ พี่ทวนมาแล้ว นั่นไง ” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นลั่นจากลานบ้านหลังหนึ่ง

ทวนวาดเท้าลงจากหลังม้า จูงเอาไปผูกไว้กับเสาหน้าโรงม้าใต้ถุนบ้าน เดินกลับออกมาด้วยท่าทางเร่งรีบจะก้าวขึ้นเรือน

“ ไปไหนมาวะ ทวน ” เสียงทักมาจากบนเรือนนั้นเป็นเสียงของเสือฝ้ายผู้พ่อ “ หายไปหลายวัน ไปไหนก็ไม่บอกกล่าว พ่อให้คนออกไปทั่วทิศก็ไม่พบ ”

“ ฉันไปธุระด่วนจ้ะ พ่อ ” ทวนตอบ “ ไม่ทันได้บอกใคร ต้องไปแต่เช้า เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับมา ฉันมีอะไรจะพูดกับพ่อด้วย ”

“ ไปรับใครเขา เขาไม่ยอมมาด้วยหรือไง พี่ทวน ” เสียงแจ๋ว ๆ ของบัวดังมาจากระเบียงเรือนข้าง ๆ เสือผู้พ่อ “ ต้องมาคนเดียว หน้าตาหมองมาเชียว ”

ทวนเบนสายตาไปที่เจ้าของคำพูด หัวเราะชอบใจ

“ หน้าข้าหมองก็คงเพราะคอยแต่คิดถึงเอ็งทุกคืนทุกวันมั้ง หน้าตามันก็เลยหม่นหมอง ”

กำนันที่ออกมายืนอยู่ข้าง ๆ ลูกสาว ส่งเสียงหัวเราะว่า

“ พบหน้ากันทีแรก มันก็ทะเลาะกันทันที ให้มันได้ยังงั้นซีวะ ”

บัวหันไปค้อนพ่อ

“ ก็ฟังเขาแดกดันฉันซีพ่อ หน้าตาหมองก็เพราะคิดถึงฉัน โอ๊ย ... ” บัวลากเสียงยาว “ ปลื้มอกปลื้มใจจัง โดนอีสาวบ้านโน้นมันหักอกมาน่ะซีไม่ว่า ไหนลุงฝ้ายว่า จะไปรับใครมาไงล่ะ รีบไปแต่มืดไม่ยอมบอกกล่าวใครเลย ไหนล่ะ ไปรับใครมาได้มั่ง ”

ทวนหัวเราะร่า ไม่เอาใจใส่กับถ้อยคำแดกดันนั้น หันไปพูดกับเสือผู้พ่อ

“ พ่อลงมานี่หน่อย ฉันมีอะไรจะพูดด้วย "

“ ลงไปเร็ว ๆ ซีลุง ” บัวหันไปทางเสือฝ้าย “ จะยกกันไปฉุดให้ได้ก็เอาซี พี่ทวนเขาคงจะหารือเรื่องนี้แหละ ”

เสือฝ้ายหัวเราะหึ เดินลงบันไดไปหาลูกชาย

ทวนจูงมือพ่อเข้าไปใต้ถุนบ้าน นั่งลงบนม้ายาว

“ เอ็งไปไหนมา ยังไม่ได้บอกพ่อ ” เสือตั้งคำถามทันทีที่นั่ง

“ ฉันไปที่บ้านหนองตากลับจริง ๆ แหละ พ่อ ” ทวนกระซิบเบา ๆ

“ เอ็งไปรับอีเด็กคนนั้นมันจริง ๆ หรือนี่ แล้วยังไงถึงกลับมาคนเดียว ” เสือถาม

“ ฉันไม่ได้ไปรับใครที่นั่นหรอก พ่อ ” ทวนพูดเบา ๆ “ ฉันไปที่นั่นเพราะสัญญากับชาวบ้านที่นั่นไว้ว่าขอกลับไปช่วยเขา พวกเขาได้ช่วยชีวิตฉันไว้คราวนั้น ก่อนที่พ่อจะตามไปช่วยฉันออกมา พ่อก็เห็นไม่ใช่หรือว่าไอ้ช้วยมันทำกับพวกนั้นไว้ยังไง ไม่มีอะไรเหลือติดบ้านเลย ฉันไปเพื่อจะเอาข้าวของไปแจกเขา ตอบแทนบุญคุณเขา ”

“ เออ ก็ดี ” เสือพยักหน้าเห็นด้วย “ แต่ทำไมไปไม่บอกกล่าว ทำเอาวุ่นวายกันไปหมด พ่อต้องส่งคนออกตามหาเอ็งทั่วทุกทิศ ไม่ได้ข่าวอะไรเลย ”

“ ฉันไม่อยากให้พ่อต้องวุ่นวายเพราะฉัน ฉันจึงต้องแอบหนีไปคนเดียว ถ้าบอกพ่อ เดี๋ยวพ่อก็จะจัดคนไปกับฉันวุ่นวายเปล่า ๆ ฉันไปตัวคนเดียวมันสบายดี ไม่ต้องห่วงใคร ”

“ เออ เอ็งมันย้อนข้าได้เหมาะ แล้วเอ็งว่ามีอะไรจะพูดกับพ่อ ”

“ ฉันไปได้ข่าวมาไม่สู้ดี พ่อ ” ทวนพูดสีหน้าเคร่งเครียด “ ตำรวจเขามาตั้งหน่วยกำลังอยู่ที่เดิมบาง ฯ เขาเรียกว่าหน่วยเฉพาะกิจ เขาตั้งขั้นมาเพื่อจะปราบปรามพ่อโดยเฉพาะ และไอ้นายตำรวจหนุ่มคนนั้นมันก็เข้าสมทบกับหน่วยนี้ ยกกำลังออกมาแล้ว ”

“ ไอ้คนที่เอ็งให้พ่อปล่อยมันไปนั่นน่ะซี ” เสือตบเข่าฉาด “ พ่อว่าแล้ว ไอ้นี่มันจะเป็นหนามยอกอกข้า มันยกมาก็ดี ทีนี้เอ็งอย่ามาขอข้าอีก พ่อจะสอนให้มันรู้จักเสียมั่งว่า เสือฝ้ายคือใคร ”

“ เขายกกำลังมาครั้งนี้ใหญ่โตมากนะ พ่อ ” ทวนพูดอย่างมีกังวล “ มีกำลังคนและอาวุธมากมาย ฉันยังได้ข่าวมาอีกว่า กำลังส่วนใหญ่ที่เดิมบาง ฯ จะยกมาสมทบกระหนาบเราอีกด้วย ”

เสือฝ้ายนั่งนิ่ง คิ้วขมวด

“ ฉันว่า ฉันจะไปคนเดียว ขึ้นไปดักพบเขาแถว ๆ บ้านผู้ใหญ่เฟี้ยน ” ทวนพูดต่อ

“ แล้วเอ็งจะทำยังไง ” เสือซักอย่างมีกังวล

“ ฉันจะหาทางทำให้เขาต้องคิดหนัก บางทีอาจจะตัดกำลังเขาลงได้บ้างก่อนที่จะมาถึงตัวเรา ”

เสือนั่งมองหน้าผู้เป็นลูกนิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะพูดออกมา

“ มันไม่เสี่ยงไปหน่อยหรือ ไอ้ทวน ข้าว่าเรายกไปตะลุยมันก่อนไม่ดีกว่าหรือ ก่อนที่มันจะมาเหยียบถึงบ้านเราให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ”

“ กำลังของเราสู้กำลังตำรวจเขาไม่ได้หรอก พ่อ ถ้าทางกองใหญ่เขายกมาจากเดิมบาง ฯ มันจะเป็นศึกหนัก เราต้องผ่อนหนักเป็นเบาให้ได้ ดีกว่าจะสู้กันจนละลายไป ”

“ เลือดสู้ของเอ็งมันชักจะหดหายไปแล้วนะ ไอ้ทวน ” เสือพึมพำเบา ๆ

ทวนหัวเราะเบา ๆ

“ ไม่ใช่ยังงั้นหรอก พ่อ พ่อเคยพูดกับฉันว่า ก่อนที่จะเข้าสนามรบ ต้องหยั่งกำลังข้าศึก พ่อเอาความนี้มาใช้ตั้งแต่พ่อยังทำงานเป็นเสรีไทย พ่อว่ายังงั้นไม่ใช่หรือ "

“ ข้าเหนื่อยใจกับการเป็นโจรนี่เหลือเกินแล้ว ” เสือส่ายหน้าช้า ๆ “ ข้าอยากจะหยุดเรื่องนี้เสียที แต่มันก็มองไม่เห็นทาง คนของเรามันก็ยังต้องการความช่วยเหลือจากเราอยู่อีก ”

“ เราหาทางช่วยเขาทางอื่นก็ได้นี่ พ่อ ” ทวนจับเข่าเสือพูด

“ ทางไหน - ข้ายังมองไม่เห็น นอกจากทางโจร ” เสือพูดจ้องหน้าทวน “ ตำรวจมันก็ยังจะต้องตามรังควานเราอยู่อย่างนี้ไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่ามันจะทำลายเราลงไปได้ หรือไม่มันก็สิ้นกำลังลงไปเอง ”

“ ยังมีทาง พ่อ ” ทวนตบเข่าเสือ “ ปล่อยให้เป็นธุระของฉัน ฉันขึ้นไปคราวนี้ก็ว่าจะไปหาทางทำให้อะไร ๆ มันสงบ ความจริงพรรคพวกเราก็มีกินมีใช้กันพอแล้ว เราได้แจกข้าวของให้แล้วไงล่ะพ่อ มันก็น่าจะพอกันเสียที แล้วเวลานี้ทางการเขาก็ออกประกาศให้มีการมอบตัวกันอยู่ด้วย ”

“ เรามันจะมอบตัวได้ยังไง ” เสือส่ายหน้าช้า ๆ “ ใคร ๆ ก็ต้องการกำจัดเสือฝ้าย ในหมู่พวกเรานี่เองก็อาจจะมี พ่อก็ไม่ได้ไว้ใจนัก เพียงแต่มันยังไม่มีโอกาสเพราะเราไม่เผลอ ที่จะเลิกเป็นโจรอย่างพ่อเห็นทีจะยาก ”

“ ฉันเองพ่อ ฉันเอง ฉันจะทำให้ได้ ” ทวนพูด มองตาเสือยืนยันคำพูด “ พ่ออยู่สงบ ๆ ที่นี่ ฉันจะทำให้พ่อเอง ฉันมีหนทาง ”

เสือฝ้ายนั่งมองหน้าลูกนิ่ง หัวเราะหึออกมาเบา ๆ

“ ตามใจเอ็ง ”

ทวนลุกขึ้นยกมือไหว้

“ ฉันไปละ พ่อ ”

“ เออ บุญรักษาเถอะ ” เสือให้พร “ ระวังเนื้อ ระวังตัวให้ดี พ่อเป็นห่วง ”

ทวนเดินออกมาจากนั่น แหงนหน้าขึ้นไปมองบนเรือน บัวออกมายืนอยู่ที่ระเบียงแล้ว ทวนโบกมือให้

“ ข้าไปละ บัว ไม่ได้ไปบ้านหนองตากลับหรอก คราวนี้ ”

“ บ้า ” เสียงเด็กสาวลั่นออกมา พร้อมทั้งสะบัดหน้า

ทวนปลดม้าออกจากผูก โดดขึ้นหลัง บังคับม้าย่างเหยาะออกไปทางชายบ้าน ชักม้าควบตะบึงไปทางทิศตะวันตก

ทวน ทองรุ่ง มาถึงหมู่บ้านผู้ใหญ่เฟี้ยมเมื่อตะวันเกือบจะคล้อย เขาเพิ่งรู้สึกว่าความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ากำลังทำให้เขาอ่อนเพลีย ทวนนึกออกว่าเขายังไม่ได้มีอาหารกลางวันตกถึงท้อง เพราะความรีบร้อนที่จะออกเดินทาง เขาชักม้าแวะเข้าไปที่นั่น ตรงเข้าไปที่บ้านผู้ใหญ่
เขาผูกม้าไว้ที่เสาใต้ถุนบ้าน เดินขึ้นบ้านผู้ใหญ่ด้วยความคุ้นเคย ผู้ใหญ่เฟี้ยมนั่งเอกเขนกอยู่กับหมอนขวานที่ชานเรือน

“ เฮ้ย ทวน เอ็งมายังไงเงียบ ๆ “ ผู้ใหญ่เฟี้ยมชะโงกตัวขึ้นร้องทัก

“ มาขอข้าวสักมื้อเหอะ อาผู้ใหญ่ ” ทวนพูดพร้อมทรุดตัวลงนั่ง “ รีบมาจนลืมกินข้าวกลางวัน ”

“ ในครัวแน่ะ ” ผู้ใหญ่ชี้มือไปทางข้างตัว “ ไปหากินเอาเอง เด็ก ๆ มันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ”

ทวนลุกขึ้น ตรงไปที่มีเครื่องครัววางอยู่ระเกะระกะ ทางอีกด้านหนึ่งของชานเรือน เขาจัดการสำรวจข้าวปลาอาหารเอาเองตามใจชอบเท่าที่ยังมีเหลืออยู่ คดข้าวใส่จานนั่งกินอย่างหิวโหย

“ เอ็งจะรีบไปไหนของเอ็ง ” เสียงผู้ใหญ่เฟี้ยมถามมาจากที่เอกเขนกอยู่

“ จะรีบไปบ้านตาม้วน ” ทวนตอบไป เคี้ยวอาหารไป

“ ตำรวจเขายกกันมาที่นี่หลังจากที่พี่ฝ้ายกับเอ็งสวนทางไป ” ผู้ใหญ่เฟี้ยมชันตัวขึ้นพูด “ เขามากันขบวนใหญ่ ดีที่เอ็งหลบลงใต้ ไม่เจอกัน กำลังที่เขายกมามากมายนัก ถ้าเจอกันพวกเราจะแย่ แล้วนี่เอ็งจะไปบ้านตาม้วนอีกทำไม ”

“ ฉันมีธุระที่นั่น ”

“ ก็ตำรวจมันอยู่ที่นั่น มันเพิ่งจะยกกันตามไป มันนึกว่าพี่ฝ้ายยังอยู่ที่บ้านตาม้วน ข้าหลอกมันไว้คราวนั้น มันไม่เจอ มันก็ต้องย้อนกลับมาอีก ”

“ นั่นแหละ ฉันถึงจะต้องไปที่นั่น ก่อนที่เขาจะย้อนกลับมา ”

“ เอ็งอาจจะสวนกับเขากลางทางก็ได้ ป่านนี้มันมิรู้แล้วหรือว่าอะไรเป็นอะไร ”

“ ก็ยิ่งดี ” ทวนพูดแค่นั้น

ผู้ใหญ่เฟี้ยมมองดูทวนนิ่งอยู่ ไม่เข้าใจในคำพูดสั้น ๆ นั้น

ทวนวางมือจากจานข้าวที่เขารู้สึกอิ่มพอดี ลุกขึ้นเดินไปล้างมือที่โอ่งน้ำข้างฝาครัว เช็ดปากเช็ดคอด้วยผ้าตะม้าที่เคียนพุงอยู่ เดินกลับมาที่ผู้ใหญ่เฟี้ยมซึ่งยังพิงหมอนดูเฉยอยู่ที่เดิม เขายกมือไหว้

“ ขอบใจอาผู้ใหญ่ ฉันไปละ ”

“ อ้าว มาถึงก็กินเอากินเอา แล้วก็จะไป มันรีบร้อนยังไงกันวะ ” ผู้ใหญ่เฟี้ยมชันกายขึ้นพูด

“ อิ่มแล้ว ฉันก็จะไปละ เดี๋ยวจะมืด ” ทวนก้าวเท้าออกเดิน จะลงบันได

“ ตะวันจะตกดินอยู่แล้ว เอ็งจะรีบไปไหนมืด ๆ พักที่นี่สักคืนก่อนไม่ดีกว่าหรือ ” ผู้ใหญ่ท้วง

“ ธุระมันรอไม่ได้ อาผู้ใหญ่ ” ทวนก้าวลงบันไดไป

ผู้ใหญ่เฟี้ยมส่ายหน้าช้า ๆ ไม่ทันพูด ร่างของทวนหายลงบันไดไปชั่วครู่ เสียงฝีเท้าม้าก็ควบออกไปจากที่นั่น

Create Date : 08 ธันวาคม 2552

Last Update : 8 ธันวาคม 2552 0:21:43 น.

0 comments

Counter : 710 Pageviews.