เหล็กละลาย (ตอนที่ 8)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 8
แม่สาวน้อยคนนั้นผวาขึ้นมาอีก แต่คราวนี้หล่อนเอาผ้าคลุมหน้าอกติดขึ้นมาด้วย
เวโรนิคตรงไปที่โทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียง ผมคว้ามือหล่อนไว้
อย่าให้ยุ่งถึงตำรวจเลยนะ ผมว่า
เสียงอาดอลฟ์ทุบประคูดังลั่น
อะไรกันน่ะ แม่สาวน้อยคนนั้นถาม เกิดเรื่องอะไรขึ้น
เพื่อนของผมเขาจะเข้ามา แล้วเวโรนิคไม่ยอมให้เข้า ผมชี้แจงกับหล่อน
หล่อนหันไปมองเวโรนิคเป็นเชิงถาม
เข้ามาเธอก็ต้องเดือดร้อน เวโรนิคหันไปพูดกับหล่อน แล้วกลับไปจะคว้าโทรศัพท์อีก
ผมคว้ามือหล่อนไว้อีก
หล่อนสะบัดมือ แล้วผลักผมออกไป
ผมกระเด็นไปทางแม่สาวน้อยคนนั้น ไปทับหล่อนพอดี มันบังเอิญ ไม่ใช่ผมแกล้ง
แม่คนนั้นหัวเราะกิ๊ก
ผมเลยทับนิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วพูดกับหล่อนว่า
บอกเวโรนิคเขาทีซี อย่าให้เขาเรียกตำรวจ เดี๋ยวจะยุ่งกันใหญ่
เวโรนิค หล่อนเรียกเพื่อน อย่าเลยน่า ทำไมต้องเรียกตำรวจด้วย
เวโรนิคหันมามอง หล่อนหันกลับขวับ
ฉันจะเรียก
คุณชื่ออะไร ผมกระซิบถามแม่สาวน้อยคนนั้น ขณะที่เวโรนิคกำลังหมุนโทรศัพท์
เบอาตรีซ หล่อนตอบ
ผมจะพบคุณได้ที่ไหน หลังจากวันนี้
ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก ฉันมาอาศัยเขานอนเป็นบางวันเท่านั้น
นั่นน่ะซี ผมรู้แล้ว ผมจึงถามคุณว่า ผมจะพบคุณได้ที่ไหน หลังจากวันนี้
คุณจะพบฉันทำไม
อ้าว ผู้ชายเขาอยากพบผู้หญิงทำไมเล่า คุณก้อ
หล่อนหัวเราะกิ๊กอีก แล้วหันไปมองเวโรนิค หล่อนกำลังพูดกับตำรวจ ไม่ได้เอาใจใส่ว่าเรากำลังว่าอะไรกันอยู่
ฉันทำงานที่เดียวกับเวโรนิค
ก็ที่ไหนล่ะ
เขาไม่ได้บอกคุณหรอกหรือ
เขาบอก แต่ผมลืมเสียแล้ว
ปิแอร์ มานี่ เสียงเวโรนิคเรียกผม หล่อนพูดโทรศัพท์เสร็จแล้ว
ผมหันไปมองหล่อน แต่ยังไม่ขยับเชยื้อน
หล่อนปราดเข้ามาหาผม คราวนี้ในมือมีมีดปลายแหลมถืออยู่ด้วย
หล่อนจี้มีดเล่มนั้นเข้าที่สีข้างผม ออกมาจากห้อง ตามฉันมา อย่าขัดขืน
นัยน์ตาหล่อนชักจะเอาจริง
ผมค่อย ๆ ลุกจากเตียง หันไปมองเบอาตรีซ แล้วยักไหล่กับหล่อน พลางพยักหน้าไปทางเวโรนิค แล้วค่อย ๆ เดินออกมา
เวโรนิค ทำไมต้องทำอย่างนั้นกับเขา
เงียบเถอะเธอน่ะ หล่อนหันไปดุเพื่อน
ผมออกมานั่งในห้องรับแขกอย่างเดิม เสียงทุบประตูเงียบไปนานแล้ว อาดอลฟ์ไม่รู้หายไปไหน และผมกำลังอยู่ในความควบคุมของเวโรนิค ด้วยมีดแหลมอันนั้น
คุณนั่งอยู่เฉย ๆ ตรงนั้น อย่าขยับ หล่อนนั่งลง ลากเก้าอี้มาข้าง ๆ ผม ห่างสักศอกเศษ ๆ มือถือมีดชี้ปลายทางผม
ผมมองดูหล่อนแล้วว่า
คุณคิดว่า คุณทำถูกต้องแล้วหรือ แล้วคุณจะเสียใจ
ช่างฉันเถอะ คุณนั่งเฉย ๆ ก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว หล่อนพูด เสียงเอาจริง
ผมหัวเราะ
ผมไม่กลัวมีดที่คุณถืออยู่นั่นหรอก ถ้าคุณไม่เชื่อผม คุณจะเสียใจที่เรียกตำรวจมา
หล่อนไม่พูด มองผมเขม็ง
เก็บมีดเสียเถอะ ให้ผมกลับบ้าน มันจะได้ไม่มีเรื่อง ผมพูด
อย่าขยับนะ หล่อนชูมีดขู่ นั่งนิ่งงั้นแหละ รอตำรวจ
ก็ตามใจ แล้วผมก็หัวเราะ ผมเตือนคุณแล้วนะ แล้วอย่าหาว่าผมไม่บอก
ผมนั่งอยู่พักเดียว ก็มีเสียงกริ่งเรียกที่หน้าประตู
เวโรนิครีบเดินไปเปิด
ผู้ที่เข้ามาเป็นตำรวจในเครื่องแบบคนหนึ่ง มีอาดอลฟ์เดินเคียงข้างเข้ามาด้วย
เกิดเรื่องอะไรกัน ตำรวจถาม
คุณคนนี้ กับคุณคนนั้น เวโรนิคพูด ชึ้มาทางผมกับอาดอลหฟ์
ขึ้นมาทำเสียงเอะอะ และรบกวนฉันถึงบนนี้ ฉันไล่เขาก็ไม่ยอมไป
ตำรวจมองหล่อนด้วยหางตา แล้วว่า
คุณชื่ออะไร
เวโรนิค ลาบอน
ทำงานที่ไหน
ฉันทำงานอยู่ที่ ลากรัวซีริช เป็นเลขานุการิณีของผู้จัดการที่นั่น
ขอผมดูบัตรประจำตัวหน่อย ตำรวจแบมือ
เวโรนิคกลับเข้าไปในห้องรับแขก แล้วกลับออกมา หล่อนถือบัตรแข็ง ๆ ใส่ซองออกมายื่นให้ตำรวจ
ตำรวจเอาไปดูแล้วส่งคืนหล่อน เขาพยักหน้าหงึก ๆ
คุณล่ะ เมอร์ซิเออร์ เขาหันมาทางผม เขาหาว่ายังงั้น คุณจะว่ายังไง
ผมขึ้นมาเพราะคำเชิญของหล่อน ผมพูด ชี้ที่เวโรนิค เพื่อนผมคนนี้ ผมชี้ไปที่อาดอลฟ์ กับเพื่อนของผมอีกคนก็มาด้วยกัน เขาไปส่งเพื่อนคนนั้นของผม ที่บ้านเพื่อนของเวโรนิคนี่ แล้วกลับมารับผม แต่เวโรนิคเขาไม่ยอมให้เพื่อนคนนี้ของผมเข้ามา ก็เท่านั้น ผมจะให้เข้า เขาก็ไม่ยอมให้ผมเปิดประตู ผมจะกลับบ้านเขาก็ไม่ยอมให้ผมกลับ เขาบังคับผมด้วยมีด ให้ผมนั่งนิ่ง ๆ จนกว่าคุณจะมา
ตำรวจหัวเราะ ไม่พูดอะไร เขาเปิดประตูห้องนอนเข้าไป
ขอโทษ มาดมัวแซล เขาพูดเมื่อเปิดเข้าไปเห็นแม่สาวน้อยเบอาตรีซ อ้อ แต่เดี๋ยวก่อน ผมอยากสอบถามอะไรคุณสักหน่อย มาดมัวแซล
แล้วเขาก็ก้าวเข้าไปในห้อง
ผมกลับเข้ามาในห้องรับแขกที่ผมถอดเสื้อนอกทิ้งไว้ จัดแจงแต่งตัวให้เรียบร้อย
เวโรนิคตามเข้ามาหาผม หล่อนพูดว่า ทำไมคุณต้องกล่าวร้ายกับฉันอย่างนั้นกับตำรวจ คุณไม่เห็นแก่ฉันบ้างเลยนะ
ผมไม่ได้กล่าวร้ายอะไรคุณ ผมพูดไปตามความจริง ผมบอกคุณแล้วว่า คุณจะเสียใจ คุณใจร้อนไปเองที่เรียกตำรวจมา
ฉันไม่ได้จะคิดเอาเรื่องอะไรกับคุณ หล่อนพูดเสียงอ่อนลง ฉันจะเอาเรื่องกับคนรถของคุณต่างหาก เขายุ่งไม่เข้าเรื่อง
ถัายังงั้น มันก็ไม่น่าจะต้องถึงตำรวจ แล้วคุณก็จี้ผมด้วยมีดออกอย่างนั้น ผมก็ได้เตือนคุณแล้วตั้งสอง-สามหนว่าคุณจะเสียใจ
หล่อนนิ่ง ไม่พูด
ตำรวจออกมาจากห้องนอน หลังจากสอบสวนเบอาตรีซเสร็จแล้ว เขาพูดว่า
ก็ไม่เห็นเรื่องอะไร ต่างคนต่างไม่เข้าใจกันเท่านั้นเอง คุณจะให้ผมอธิบายถึงฐานะของคุณให้ทราบไหม เขาหันมาทางผมตอนท้าย
ไม่ต้องก็ได้ ถ้าไม่จำเป็น ผมพูดตอนนั้น ผมยังมีฐานะเป็นบุคคลในคณะทูตอยู่ และผมก็ไม่อยากให้หล่อนรู้
ถ้ายังงั้นก็ดีแล้ว คุณไม่ผิด ตำรวจว่า ความผิดควรจะอยู่กับเจ้าของบ้าน ทีแรกผมเข้าใจว่า เขาจะเป็นผู้หญิงอย่างว่า คนรถของคุณนี่เขาก็เกรงว่าจะเป็นอย่างนั้น เขาคอยดักผมอยู่ข้างล่าง และเล่าข้อความให้ผมฟังตรงกับที่คุณพูดมา กระจกประตูใหญ่ข้างล่างแตก ใครจะทำใช้เจ้าของตึกเขา คนรถของคุณจำเป็นต้องพังเข้ามา เพื่อจะช่วยนายของเขา เพราะได้เรียกแล้ว ข้างบนนี่ไม่ยอมเปิดให้
ผมหันไปมองเวโรนิค ตำรวจก็หันไปมองเวโรนิค
หล่อนหลบตา ก้มหน้าลงต่ำ
| Create Date : 24 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 24 กรกฎาคม 2553 5:43:41 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1007 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [