ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 39)

ทางเสือผ่าน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 39

ม้าสองตัวที่ควบคู่กันมาด้วยฝีเท้าวิ่งอย่างสบาย ๆ นั้น ย่างเข้าเขตบ้านกอไผ่เอาร่วมตะวันตกดิน ทวน ทองรุ่ง เคียงข้างร้อยตำรวจเอกเผชิญ ย่างม้าช้า ๆ เข้าไปในเขตบ้าน ผ่านบ้านต่าง ๆ ซึ่งมีชาวบ้านออกมาโบกมือต้อนรับ และมองดูคนที่อยู่บนหลังม้าที่เคียงข้างทวนอย่างสงสัย บางคนหันไปซุบซิบถามกันว่าคนนั้นเป็นใคร และเสือฝ้ายที่ออกม้าไปกับลูกชายวันนั้นทำไมไม่กลับมาด้วย

ทวนพาม้าตรงไปที่บ้าน ลงจากหลังม้า ผูกไว้กับราวผูกม้าหน้าบ้าน หันไปทางผู้กองหนุ่มที่เสร็จจากการเอาม้าผูกที่ราวเดียวกันนั้นเหมือนกัน จัดการปลดสัมภาระที่ผูกข้างอานออก นายตำรวจหนุ่มทำตาม เมื่อปลดสัมภาระเรียบร้อยแล้ว ทวนก็พาเดินขึ้นไปบนบ้าน โยนสัมภาระนั้นลงบนพื้นชานเรือน แล้วก็คว้าแขนนายตำรวจหนุ่มมาคล้อง พาเดินลงจากเรือนไปยังบ้านกำนันที่อยู่ข้าง ๆ

กำนันกับลูกสาวยืนมองดูอยู่ที่ชานเรือน ตั้งแต่ม้าทั้งคู่ย่างเข้ามานั่นแล้ว

ทวนคล้องแขนนายตำรวจหนุ่มเดินขึ้นบันไดบ้านกำนัน

ทั้งกำนันและลูกสายยืนมองดูทวนนิ่งอยู่ ปรายตาไปที่นายตำรวจหนุ่มอย่างแปลกใจ

“ อากำนัน ” ทวนพูดเมื่อเดินเข้ามาถึงตัวกำนัน “ ฉันพาแขกสำคัญมาพบอากำนัน ” เขาปล่อยแขนที่คล้องออก ดันข้อศอกนายตำรวจเข้าไปหา “ อากำนันจำเขาได้ไหม ”

กำนันไม่พูด มองหน้าทวนนิ่งอยู่

ทวนดึงนายตำรวจหนุ่มลงนั่งกับพื้นโดยเจ้าของบ้านไม่ต้องเชื้อเชิญ ทั้งกำนันและบัวจึงต้องนั่งลงด้วย

“ เขาชื่อ ร้อยตำรวจเอกเผชิญ ทรงศักดา ” ทวนแนะนำ “ เขาจะมาอยู่กับเรา – บัว ” ทวนหันไปทางเด็กสาวที่นั่งมองอยู่ด้วยความสงสัย “ เอ็งไหว้พี่เขาเสียซี ”

“ เรื่องอะไร ” เด็กสาวสวนคำขึ้นทันที

นายตำรวจหนุ่มยกมือขึ้นไหว้กำนัน แล้วหันมือที่พนมอยู่นั้นมาทางเด็กสาว ยกมือพนมค้างไว้อย่างนั้น

“ ต๊าย ” บัวร้องออกมา “ คนอะไร อายุมากกว่าเขา มายกมือไหว้เขาก่อน เดี๋ยวเหาก็กินหัวฉันหรอก ”

“ เอ็งยังไม่มีเหาหรือ บัว ” ทวนเย้า

“ บ้าน่ะซี พี่ทวนนี่ ” บัวหันไปค้อนทวน “ อะไรไม่รู้ ”

“ เอ็งก็รับไหว้เขาเสียก็สิ้นเรื่อง ” ทวนพูด “ เหามันจะได้หลุดออกมา ”

บัวค้อนเอากับคนทั้งสอง พูดสะบัด ๆ ว่า “ ไม่เอามือลงก็ชั่ง จะให้ฉันรับไหว้ยังไง มาไหว้ฉันก่อนได้เรอะ ”

“ ผมไม่ถือสาหรอก ” ผู้บังคับกองหนุ่มพูดหัวเราะ “ เด็กกว่าหรือผู้ใหญ่กว่า ผมไหว้ก่อนได้ทั้งนั้น ตำรวจต้องเอาใจประชาชน ”

“ บ้าน่ะซี ” บัวค้อนเอาอีก

“ คำว่าบ้านี่ติดปากนักหรือครับ ” นายตำรวจหนุ่มพูดเหมือนยั่วเย้า

“ บ้า ไม่เอาแล้ว ” บัวพูด สะบัดตัวลุกขึ้น วิ่งเปิดประตูห้องเข้าไป เสียงปิดประตูดังปัง

“ อย่าไปถือสามัน ” กำนันพูด “ อีบัวมันเป็นยังงี้เองแหละครับผู้กอง ปล่อยมันเหอะ ว่าแต่พ่อทวนว่ายังไงนะเมื่อกี้นี้ ผู้กองเขาจะมาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ ”

“ เขาจะมาพักที่นี่หลายวัน จะมาช่วยฉันดูแลพรรคพวก และรับประกันความปลอดภัยของพวกเรา ไม่ต้องกังวลอะไรกับทางเจ้าหน้าที่ ”

“ แล้วพี่ฝ้ายหายไปไหน ทำไมไม่มาด้วย ” กำนันถามด้วยความสงสัย

“ พ่อไปอยู่ในที่ปลอดภัยแล้วละ อากำนัน ” ทวนตอบยิ้ม ๆ

“ เขาไปอยู่ที่ไหน ยังไง เอ็งพูดให้ชัด ๆ หน่อยถิ ” กำนันพูดเสียงเป็นห่วง

“ พ่ออยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้วละ อากำนัน ” ทวนมองกำนัน สายตาย้ำคำพูด “ อากำนันไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องต่อไป อากำนันกับผู้กองคนนี้ ” ทวนชี้ไปที่ผู้กองหนุ่ม “ และฉันที่จะต้องช่วยกันพูดให้พวกลูกบ้านที่นี่เข้าใจทุกคนว่า ต่อไปนี้ ชื่อเสือฝ้ายจะไม่มีออกมาให้ใครได้ยินอีกแล้ว ทุกคนจะได้อยู่ในความสงบ ทำมาหากินกันอย่างคนทั่ว ๆ ไป อยู่กันอย่างสบาย ๆ เสียที ”

“ เอ็งพูดยังกับว่า พวกตำรวจเขาจะนิ่งเฉยได้ ” กำนันพูดด้วยเสียงหวั่นใจ “ ฝ่ายเราทำความเสียหายให้เขายังไง เอ็งก็น่าจะรู้ ”

ทวนชี้ไปที่นายตำรวจหนุ่มอีก “ ฉันถึงได้เอาตัวผู้กองเผชิญเขามาด้วยนี่ไง มาให้อากำนันเห็นว่า เขาจะเป็นคนที่มาช่วยทำให้บ้านของเราอยู่กันด้วยความสงบ ต่อไปนี้ อากำนันต้องช่วยเขาพูดกับพวกเราให้เข้าใจว่า ทางตำรวจกับเราไม่มีอะไรกันแล้ว และพ่อฝ่ายจำเป็นที่จะต้องหายไปจากที่นี่สักพักหนึ่ง แล้วก็จะกลับมาอีก พวกลูกบ้านเขาเชื่อถืออากำนันรองลงมาจากพ่อ เขาคงจะเข้าใจ ”

“ เอ็งจะให้ข้าพูดว่ายังไง ” กำนันยังสงสัย

“ ก็บอกเขาว่า ฉันเอาข่าวมาบอกว่า พ่ออยู่สบายแล้ว ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง และเราจะเลิกงานโจร มาทำมาหากินกันอย่างสุจริต โดยไม่ต้องเป็นห่วงทางตำรวจอีกต่อไป ”

“ เออ เอ็งคิดว่ามันจะง่ายยังงั้นเหรอ ” กำนันยังวิตก

“ เดี๋ยวฉันก็จะไปเยี่ยมพวกนั้นตามบ้าน จะไปเกริ่นไว้ก่อน ไปให้ความสบายใจกับพวกเราทุก ๆบ้าน และจะบอกมันว่า อากำนันจะมาพูดให้ฟังอีกที แล้วแต่ว่าอากำนันจะรียกประชุมพูดกันเป็นเรื่องเป็นราว หรือจะเรียกพวกหัวหน้าบ้านมาพูดฝากไปก็ได้ ”

กำนันนั่งนิ่ง ก้มหน้าใช้ความคิด แล้วเงยหน้าขึ้นพูด

“ ถ้ามันได้ยังงั้นก็ดี ข้าเองก็เหนื่อยกับชีวิตโจรเต็มทีแล้ว ว่าแต่เอ็งรับรองได้แน่นอนนะ ”

“ จ้ะ อากำนัน ” ทวนพยักหน้ารับคำ “ ฉันรับรอง ผู้กองคนนี้เขาก็จะอยู่กับพวกเราสักพักหนึ่ง เป็นการยืนยันในความแน่นอนอีกด้วย ฉันฝากเขาไว้กับอากำนันด้วยก็แล้วกัน ดูแลและให้ความสะดวกกับเขาเหมือนกับที่อากำนันให้กับฉัน ให้เขานอนอยู่ที่บ้านฉันก็ได้ เรื่องข้าวปลาอาหาร ก็ขอให้บัวมันดูแลเขาด้วย ”

“ เอ็งจะให้อีบัวมันไปยุ่มย่ามกับเขาได้ยังไง ” กำนันเบิกตากว้าง

“ ก็เขาตัวคนเดียว แล้วก็ยังเต็มใจมาช่วยพวกเรา อากำนันจะปล่อยให้เขาลำบากเรื่องที่อยู่ที่กินงั้นหรือ ”

“ อีบัวมันจะไม่ยอมน่ะซี ” กำนันพึมพำ

“ ถ้าอากำนันพูดกับมันให้เข้าใจ มันก็คงจะไม่ขัด คิดเสียว่าเขาเหมือนฉันก็แล้วกัน ”

“ เออ เอ็งมันพูดง่าย แต่ข้าทำยาก ”

“ ไม่ยากหรอก อากำนัน ” ทวนตบที่เข่ากำนัน “ ถ้าอากำนันจะทำ ”

“ อีบัวมันแสนงอนยังงั้น ข้าละหนักใจ ” กำนันก้มหน้าถอนหายใจ
“ ทำไมเอ็งไม่ช่วยพูดกับมันอีกคนล่ะ มันรักเอ็งนะ ”

“ ฉันน่ะรักมันเหมือนน้องในใส้ ” ทวนพูดมองหน้ากำนันด้วยสายตายืนยันความในใจ “ เห็นมันมาแต่เด็ก ๆ มันก็คงจะรักฉันเหมือนพี่แท้ ๆ พูดอะไรกับมันมาก มันก็งอนใส่ฉันเหมือนกัน ”

“ แล้วเอ็งจะให้ทำยังไง ถึงจะพูดกับมันได้เรื่อง ”

“ อากำนันค่อย ๆ พูดกับมันทุก ๆ วัน มันก็ค่อย ๆ เข้าใจเองแหละ อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ ก็คงจะค่อย ๆ เข้าใจกันไปเอง ”

“ ผู้กองเขาจะอยู่กับเรานานเท่าไร ” กำนันถาม

“ ก็นานอยู่ ” ทวนตอบ “ เขาคงจะอยู่จนกว่าพ่อจะกลับมา ”

“ แล้วอีกเมื่อไรพี่ฝ้ายเขาถึงจะมา ”

“ ก็คงไม่นานนักหรอก อากำนัน ฉันจะพาเขามาเอง ”

กำนันหันไปมองทางประตูห้องที่ลูกสาวปิดปังลงไปเมื่อกี้นี้แล้วถอนหายใจยาวอีกครั้ง

“ มันงอนเหมือนแม่มันไม่ผิด ” กำนันพึมพำออกมาเบา ๆ “ ทวนเอ๊ย เอ็งเอาหินมาให้ข้าเข็นขึ้นเขา แล้วนี่เอ็งจะไปไหนอีก ”

“ ฉันต้องไปทำเรื่องของพ่อให้เรียบร้อย ” ทวนตอบ “ ยังมีห่วงเรื่องนี้อยู่ ”

“ ไหนเอ็งว่าไม่ต้องให้ข้าห่วง ” กำนันท้วง

“ ไม่ใช่เรื่องของอากำนันหรอก ” ทวนมองตากำนัน “ อากำนันไม่ต้องห่วง แต่ฉันยังจะต้องห่วง เพราะจะต้องจัดเรื่องราวต่าง ๆ ให้เรียบร้อยก่อนที่จะพาพ่อกลับมาบ้าน คนอื่นก็ทำไม่ได้นอกจากฉันคนเดียว ”

“ เอาละ เอาละ ” กำนันพยักหน้าหงึก ๆ “ ข้าก็ต้องเชื่อเอ็ง เรื่องของเอ็ง แต่ว่าเอ็งก็คงต้องรู้อยู่เต็มอกแล้วว่า ไอ้พวกลูกบ้านและข้ารักพ่อเอ็งยังไง มากแค่ไหน ”

“ ฉันเข้าใจ อากำนัน ” ทวนพยักหน้ารับคำ

กำนันถอนหายใจยาวลึกอีกครั้ง “ แล้วนี่ เอ็งจะพักอยู่ที่นี่อีกนานเห่าไหร่ ”

“ ฉันจะไปแต่เช้าวันพรุ่งนี้ ”

กำนันเบิกตาโพลง “ วะ มาแผลบ ไปแผลบ ทำเหมือนคนร้อนที่ มันยังไงกันวะ ”

“ ฉันต้องรีบไปจ้ะ อากำนัน เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์ ” ทวนพูดเสียงหักแน่น

กำนันส่ายหน้าไปมาช้า ๆ “ เอ็งมากินข้าวกับข้าแล้วกัน ทั้งสองคน แล้วค่อยคุยกันต่อ "

Create Date : 02 มกราคม 2553		0 comments
Last Update : 2 มกราคม 2553 23:31:43 น.
Counter : 812 Pageviews.
Share Tweet