เรื่องเบา ๆ สมอง (ครั้งที่สาม) - ตลกสังคม ตอนที่ 28

โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ


เรื่องเบา ๆ สมองนี้เป็นครั้งที่สาม ก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นเรื่องอีกนั่นแหละ

คุณยังจำคุณป้าที่ผมเคยเขียนไว้ครั้งก่อนได้ไหม คุณป้าคนที่แกไปตามรถมาให้คุณผู้หญิงของแก แล้วถูกรถพาไปกือบถึงประตูน้ำคนนั้นนั่นยังไง แกมีเรื่องของแกแปลก ๆ มาใหม่อีกเรื่องหนึ่ง

วันหนึ่ง แกขึ้นรถเมล์ไปกับแม่ครัวที่บ้าน ชวนกันว่าจะไปซื้อของกันที่ตลาดพระโขนง ทั้งสองคนยืนคอยรถอยู่ที่ป้าย ป้ายนั้นเป็นป้ายที่มีรถเมล์หลายสายมาจอดรับคนโดยสาร คุณป้าแกไม่เคยขึ้นรถเมล์ แกก็ต้องคอยดูแม่ครัวว่าจะขึ้นคันไหน รถก็ไม่ใช่คันที่จะไปทางพระโขนงมาจอด แม่ครัวแกก็ไม่ขึ้น คุณป้าแกก็จรด ๆ จ้องอยู่ ดูท่าทีของแม่ครัว ขยับจะขึ้นคันไหน แม่ครัวก็ยังไม่ขึ้น จนรถคันที่ต้องการมาจอด แม่ครัวก็ก้าวขึ้นทางด้านหน้ารถ คุณป้าตั้งตัวไม่ทัน รถเขยื้อนออกจากที่ แกก็เลยคว้าราวด้านหลังรถ ก้าวขึ้นไปทางด้านหลัง

เด็กเก็บค่าโดยสาร เดินแหวกคน เก็บค่าโดยสารจนมาถึงตัวคุณป้า

“ จะไปลงที่ไหนครับ คุณป้า ” เด็กกระเป๋าถาม

คุณป้าอึกอัก เพราะไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนจริง ๆ เด็กกระเป๋าก็ยืนรอฟังคำตอบอยู่ แกรู้จะว่ายังไง ก็ตะโกนไปทางหน้ารถที่แม่ครัวยืนอยู่ เสียงดังคับรถ

“ เขาถาม จะไปลงที่ไหน แม่มาลี ”

คนทั้งรถหันมามองแกเป็นตาเดียว แล้วหัวเราะกันทั้งรถ แม่มาลีแทบจะแทรกแผ่นดินลงไปเดี๋ยวนั้น

อีกเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องเกี่ยวกับรถเมล์เหมือนกัน แต่ตัวแสดงไม่ใช่คุณป้าคนนี้ เป็นคนลาวที่เพิ่งจะหนีข้ามฟากมาถึงเมืองไทย สดๆ ร้อน ๆ แล้วหลบเข้ามาอยู่ในกรุงเทพ ฯ อาศัยญาติพี่น้องอยู่ หลักฐานการเข้าเมืองบัตรประจำตัวอะไรก็ไม่มีกับเขา วันหนึ่งก็มีความจำเป็นที่จะต้องขึ้นรถเมล์ไปทำธุระ

รถเมล์คันนั้น คนแน่นยังกับยัดทะนาน ความที่นาน ๆ นั่งรถเมล์ที เห็นคนแน่นแกก็ไม่รู้จะทำยังไง พอเบียดคนเข้าไปได้ คนข้างหลังก็ดันเข้ามา จนแกไหลตามแรงดันไปอยู่กลางรถ ตัวแกเตี้ย จะคว้าราวบนรถก็คว้าไม่ถึง ต้องยืนพิงพนักเก้าอี้ เซไปเซมา จะจับพนักที่นั่งรถก็จะไปโดนไหล่คนที่เขานั่งอยู่ ยืนโซซัดโซเซอยู่อย่างนั้นเอง

เด็กกระเป๋าเดินแหวกคนโดยสารเก็บเงินอยู่ เห็นคนโดยสารบางคนยืนโงนเงน เพราะไม่มีที่จะพักพิงอยู่หลายคน ก็ตะโกนขึ้นว่า

“ จับราวไว้ครับ จับราวไว้ครับ ”

พี่สาวคนนั้นได้ยินก็แหวกผู้โดยสารอ้าวไปข้างหน้า ถึงบันไดทางขึ้นลง ก็พูดกับคนขับรถว่า

“ ยุดน้อยพี่ชาย ยุดให้น้อย ข่อยซิลง มันมาถึงตัวแล้ว ” แปลว่า หยุดให้หน่อย จะลง

คนขับก็ยังหยุดรถไม่ได้ เพราะยังไม่ถึงป้าย แกก็ก้าวลงบันได โดดลงไปแอ้งแม้งอยู่บนถนน แต่เก่งทายาด แกลุกขึ้นมาได้ก็โกยอ้าว ไม่มองใคร

แกคิดว่า เขาจะมาจับตัวแก ฟังจับ “ ราว ” เป็น จับ “ ลาว ”ไป

ทั้งสองเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แต่เกิดขึ้นนานแล้ว เพิ่งจะนึกออก ก็เอามาเล่าสู่กันฟัง

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2553		3 comments
Last Update : 17 พฤศจิกายน 2553 2:41:33 น.
Counter : 690 Pageviews.
Share Tweet