เรื่อง ภาษาวิบัติ ตลกสังคม ตอนที่ 18

โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ


ผมว่าจะเขียนถึงเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ยังอดใจเอาไว้ คอยดูว่า อะไร ๆ มันจะดีขึ้นหรือเปล่า มันก็ยังเปล่าอยู่นั่นแหละ เลยต้องเขียน

ผมไม่ใช่นักภาษาศาสตร์ และความเชี่ยวชาญทางด้านภาษานั้น ยิ่งแล้วใหญ่ ที่ผมเขียนหนังสืออยู่ทุกวันนี้ก็สะกดการันต์ผิดบ่อย ช่างเรียงหรือคนอ่านบรู๊ฟที่เขาเรียนว่า รีไรท์เตอร์ ก็ไม่รู้ที่คอยแก้คำสะกดการันต์ของผมอยู่เสมอ ๆ ผมแอบขอบใจอยู่เงียบ ๆ มานานแล้ว และทั้ง ๆ ที่จดจำเอาไว้อย่างนี้ ก็ยังไม่วายที่จะเขียนผิดอีก ถ้าสมัยเป็นนักเรียน ก็คงถูกครูให้เขียนคำสะกดผิด ไม่รู้กี่ร้อยหนแล้ว

แต่เรื่องภาษาพูดนี่ ผมพิถีพิถันเอามาก ตัวกล้ำด้วย ร. ล. ผมไม่ยอมให้ผิด ฉะนั้น คำว่า ปุปปุงเปี่ยนแปง จะไม่มีหลุดออกจากปากผม ผมเคยดูในจอโทรทัศน์และได้พบได้ยินบ่อย ๆ ที่ดารานักแสดงที่มีชื่อเสียงบางคน พูดภาษาวิบัติให้ได้ยินหลายหน ดาราหนังคนหนึ่งไปถ่ายโฆษณาให้ทางราชการเสียด้วย เรื่องประหยัดไฟนี่แหละครับ เรียกร้องให้คนช่วยกันดับไฟฟ้า เพราะว่าเวลานี้ พลังงานนี้กำลัง ขาดแคน ให้ช่วยกันดับไปก่อนที่จะไม่มีไฟให้ดับ

ผมเป็นห่วงพวกเด็ก ๆ ที่นั่งดูอยู่หน้าจอโทรทัศน์ มันจะจำเอาไปพูด อนาคตของภาษาจะวิบัติไปตาม ๆ กัน

ยิ่งรายการโฆษณาผงซักฟอกอะไรนั่น ชนิดที่เป็น ปาลามาจารย์ จริง ๆ นะคะนั่นแหละ อยากจะออกชื่อผงซักฟอกนั่นเหมือนกัน แต่จะกลายเป็นการช่วยเขาโฆษณาไปด้วย คุณผู้หญิงที่คุยอยู่กับท่านผู้ชมทางจอนั้น แกว่า ผงซักฟอกที่ว่านี่นะ ปัปปุงใหม่ กิ่นสะอาด

ไอ้ฟังน่ะ ฟังรู้อยู่หรอกว่า มันเป็นอะไร เด็ก ๆ ที่นั่งล้อมจอโทรทัศน์อยู่น่ะซิครับ มันจะจำเอาไป ปัปปุง แล้วก็ ดมกิ่น กันต่อ ๆ กันไป

สังเกตกันบ้างไหมครับว่า เดี๋ยวนี้ คุณจะได้ยินคนพูดภาษาวิบัตินี่ในที่ทั่ว ๆ ไป ตามตลาด หรือท้องถนนน่ะช่างเถอะ เพราะพูดแล้วก็แล้วไป แต่ในจอโทรทัศน์นี่ มันไม่น่าจะให้มีออกมาให้คนฟัง เห็นเขาว่ามีคณะกรรมการควบคุมวิทยุและโทรทัศน์อยู่ ที่เรียกกันว่า กบว.น่ะ ท่านเคยได้สังเกตหรือเปล่าก็ไม่ทราบ หรือเรื่องภาษานี่เขาไม่ควบคุมกัน มันจะวิบัติอย่างไรช่างมัน หรือยังไง ... ?

เรื่องพูดของคนนี่ บางคนหัดยังไงก็ไม่หาย มันจะออกมาเป็น ปัปปุงเปี่ยงแปง มันก็ต้องออกมายังงั้นเพราะความเคยชิน ถ้าไม่พยายามแก้ พูดทีไรมันก็ออกมายังงั้นทุกที จนเจ้าตัวติดเป็นนิสัย แก้ไม่หาย

เรื่องแก้ไม่หายนี่ เรื่องพูดติดอ่างอีกอย่างหนึ่ง ผมเคยได้ยินคนเป็นอ่างสองคนคุยกัน เหนื่อยแทน เพราะกว่าเขาจะรู้เรื่องกัน ก็อ้าปากค้างเสียหลายตอน เรื่องที่ควรจะรู้กันในหนึ่งนาที ก็ต้องคุยกันถึงห้านาที หรือบางทีก็นานว่านั้น แล้วคนติดอ่างนี่ เขาว่าอย่าไปล้อเข้า จะเป็นเอง ติดไปด้วย

ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ชอบล้อเพื่อนที่ติดอ่างอย่างว่า เดี๋ยวนี้ หมอนั่นกลับพูดติดอ่าง หนักกว่าคนที่มันล้อไปอีก

มีนิทานเรื่องหนึ่งเล่าว่า บุรุษสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ณ ที่แห่งหนึ่ง มีชายคนหนึ่งเดินมาหา แล้วถามทางไปหัวลำโพง

“ ปะปะ ไป หัว หัวละ ลำ ลำ โพง ปะ ไปทะ ทาง หะ ไหน ครับ ”

คนที่ถูกถามยืนนิ่งเฉย ไม่ยอมตอบ จนคนถามเดินเลยไป เพื่อนคนที่ยืนอยู่ด้วยสงสัย จึงถามเพื่อนว่า

“ มึงไม่รู้หรือวะว่า ไปหัวลำโพง ไปทางไหน ไอ้กูก็ไม่รู้เสียด้วย จะบอกเขาแทนมึงก็ไม่ได้ ”

“ กะ กะ กู มะ ไม้ กะ ก้า พะ พูด โว้ย ” เพื่อนที่ถูกถาม ตอบยังงี้

ก็ไม่รู้ว่า ถ้าแกตอบออกมา อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง

นี่จะอนุโลมเป็นภาษาวิบัติได้หรือเปล่า ผมก็ไม่ทราบ วานผู้รู้ช่วยบอกที

Create Date : 07 พฤศจิกายน 2553		1 comments
Last Update : 9 พฤศจิกายน 2553 2:29:58 น.
Counter : 765 Pageviews.
Share Tweet