เรื่อง ตำรวจลาว (จริง ๆ) - ตลกสังคม ตอนที่ 22 โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ ที่ผมต้องเติมวงเล็บว่า จริง ๆ ลงไปข้างหลังคำว่า ตำรวจลาว นั้น ก็เพราะว่า คราวที่แล้ว ผมลงไตเติ้ลไว้ว่า ตำรวจลาว แล้วมันดันผ่าไปเป็นเรื่องทหารลาวเข้าให้ โดยความประมาทของผมเอง ก็ต้องขออภัยไว้เสีย ณ ที่นี้ ตำรวจลาวก็เป็นตำรวจในสมัยปี พ.ศ. ๒๕๐๘ สมัยที่ผมไปอาศัยพักพิงอยู่ที่นั่นก่อนที่จะกลับเมืองไทยในปีพ.ศ. ๒๕๑๒ ได้ทันเป็นเจ้าภาพงานแต่งงานให้ลูกสาวคนที่สอง ผมอยู่ที่ลาวสี่ปีครึ่ง ประกอบอาชีพหลายอย่าง ตั้งแต่เขียนหนังสือ ส่งหนังสือพิมพ์ในเมืองไทย รับจ้างแปลหนังสือ จนถึงทอดกล้วยแขกขาย ครับ ! ... ทอดกล้วยแขกขายจริง ๆ ... ที่หน้าร้าน สีมาลา ของพ่อประชา ซึ่งผมอาศัยเขาอยู่ นุ่งผ้าขะม้าผืนเดียว นั่งทอดกล้วยแขกขาย ต่อหน้าต่อตาชาวบ้านที่ผ่านไปมาหน้าร้านนั่นแหละ ผมมีลูกค้าเยอะ หลาย ๆ คนที่รู้จักผม เขาก็แวะเวียนมาอัดหนุนกัน ทั้งผู้หญิงผู้ชาย มาจากกรุงเทพ ฯ ก็มี เขาอยากมาดูผมทอดกล้วยแขก นัยว่า ข่าวนี้ดังมาถึงกรุงเทพ ฯ มีนักหนังสือพิมพ์ไปถ่ายรูปผมเอาไว้ก็มี แต่ผมไม่ทราบว่า เขาเอาไปลงหนังสือพิมพ์ของเขาหรือเปล่า ตำรวจลาว แต่งเครื่องแบบคล้าย ๆ ตำรวจไทย เครื่องหมายยศก็คล้ายกัน เพียงแต่ไม่มีผ้าพันหมวกสีเลิอดหมูอย่างตำรวจไทยเท่านั้น สมัยนั้น มีหน่วยช่วยเหลือของอเมริกันประจำอยู่ในลาวเหมือนของไทย ที่นั่นเขาเรียกว่า องค์การ ยูเสด ย่อมาจากคำว่า ยู เอส เอส (USS) เลยอ่านว่า ยูเสด เสียเลย พนักงานที่ประจำอยู่ที่องค์การนี้ ส่วนมากเป็นชาวฟิลิปปินส์ มีคนอเมริกันเป็นหัวหน้าอยู่ไม่กี่คน ชาวฟิลิปปินโน จึงเพ่นพ่านอยู่ในเวียงจันทุกหนทุกแห่ง บางคนได้เมียลาวก็มีมาก ผมเอาตัวรอดกฎหมายลาวไปได้คราวหนึ่งก็เพราะเหตุที่ฟิลิปปินส์เต็มลาวนี่แหละ ผมมีรถยนต์ใช้คันหนึ่ง ซื้อจากเพื่อนคนไทยคนหนึ่งที่ไปทำมาหากินอยู่ที่เวียงจัน เขาขายให้ในราคามิตรภาพ เป็นรถเฟี๊ยต ๑๓๐๐ สีเลือดหมู ผมชอบสีมันเพราะเป็นสีตำรวจ ไอ้รถคันนี้เกือบพังตอนที่ผมเอามันหลบเข้าไปอยู่ในสถานทูตไทย เมื่อตอนเขายิงกันเอง แล้วเขายิงเข้าไปในสถานทูตไทยด้วย รถผมเลยพรุนไปรอบคัน ต้องส่งมาซ่อมทางกรุงเทพ ฯ เสียไปหลายอัฐ จะไปเรียกค่าเสียหายกับใครก็ไม่ได้ แต่ก็ยังดี ทางรัฐบาลลาวเขาขอโทษมาทางสถานทูตไทย ในความผิดพลาดอันนั้น เขาว่า เขาตั้งใจจะยิงข้ามสถานทูตไทยไปยังค่ายตำรวจ ซึ่งอยู่บนถนนสายเดียวกันนั้น แต่ทำไมลูกกระสุนปืน ค. มันถึงได้หล่นลงไปในสถานทูตไทยตั้งยี่สิบกว่าลูกได้ก็ไม่ทราบ ขอโทษแล้วก็เป็นอันเจ๊ากันไป ผมซ่อมรถเสร็จก็เอามันกลับมาใช้อย่างเดิม ส่วนมากจะใช้ไปซื้อข้าวของและเที่ยวกลางคืน วันหนึ่ง ผมขับรถไปซื้อของที่ร้านขายของแบบ ดีพารต์เมนต์สโตร์ ร้านหนึ่งที่อยู่ริมถนนชัยเชษฐา ซึ่งเป็นถนนที่สำคัญถนนหนึ่งในจำนวนถนนสำคัญ ซึ่งเวียงจันมีอยู่สองสาย ผมจอดรถไว้ริมถนนหน้าร้านนั้น เพราะถนนว่างดี โดยเฉพาะที่หน้าร้านพอดี แล้วผมก็เข้าไปซื้อของในร้านสองสามอย่าง ได้ของแล้วก็กลับออกมาที่รถ จะกลับบ้าน ตำรวจจราจรสองนายกำลังเดินวนรอบรถของผมอยู่ เขาเห็นผมเดินมาที่รถจะไขกุญแจเปิดประตูรถ เขาก็เข้ามาหาผมทั้งสองคน แล้วพูดว่า “ รถของเจ้าหวา ” แปลว่า “ รถของคุณหรือ ” ผมรู้ทันทีว่า ผมต้องโดนเล่นงานแน่ ผมจึงมองเขาเฉยอยู่ “ ที่ตรงนี้จอดบ๊อได้ เจ้าซิต้องเสียค่าปรับ ไปโรงพัก ” เขาพูดต่อ ผมนึกถึงฟิลิปปินส์ขึ้นมาได้ ผมก็ส่งภาษาอังกฤษออกไปตามเรื่อง เรื่อยเปื่อยไป เขายืนงง ถอดหมวกออก เกาหัวแกรก ๆ แล้วมองดูหน้ากัน แล้วก็หันมามองผม ผมก็มองเขาเฉยอยู่ “ บักฟิลิปปินส์ ช่างแม่มัน ” คนหนึ่งพูด แล้วก็ดึงแขนเพื่อนอีกคนเดินจากผมไป ผมรอดมาได้เพียงเส้นยาแดงผ่าแปด ขอบคุณ ฟิลิปปินส์ !   Create Date : 09 พฤศจิกายน 2553 6 comments Last Update : 11 พฤศจิกายน 2553 15:53:01 น. Counter : 2634 Pageviews. Share Tweet

ลุงพุฒของผมนี่หัวไวจริงๆๆ   โดย: ศรชัย IP: 223.206.106.153 11 พฤศจิกายน 2553 9:06:34 น.

โดย: ก้นกะลา 12 พฤศจิกายน 2553 23:59:54 น.

Thai Peope are a group of peole that like to bark others and never look at their own tails, this is their logic habit (can't change).   โดย: smartman IP: 202.62.96.74 22 มีนาคม 2554 8:40:39 น.

ขายกล้วยแขก ขี่รถเฟี๊ยต ๑๓๐๐ สีเลือดหมู โอ้ย บัก ฮู ขี้.... โม้ให้เด็กในเว็บนี้ฟัง... มีไครเชื่อบ้างนี่   โดย: สักอาคม IP: 202.62.96.74 22 มีนาคม 2554 8:56:00 น.

คุณสักอาคมฯ น่าจะอ่านหนังสือให้เยอะกว่านี้สักหน่อย จะได้รู้จักเจ้าของเรื่องดีกว่านี้   โดย: พ่อโจรทุกสถาบัน IP: 110.168.231.164 8 กันยายน 2557 13:04:57 น.

บทประพันธ์โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ ใน บล๊อกนี้ ท่านได้เขียนตั้งแต่ก่อนที่ สังคม Social Media จะเกิดค่ะ เป็นเรื่องจริง ชีวิตจริงของผู้ประพันธ์ ไม่ได้โม้ประการใด และไม่ได้มีการแต่งเติมประการใด เป็นประวัติศาสตร์ของสังคมช่วงนั้น (ประมาณ พ.ศ.๒๕๐๗) ความประสงค์ของทายาทผู้ประพันธ์ เพียงไม่ต้องการให้บทประพันธ์ของท่านสูญหายไป และเห็นว่า น่าจะมีคุณค่าด้านประวัติศาสตร์ และสะท้อนให้เห็นว่า ในชีวิตของข้าราชการตำรวจ บางครั้งก็เลือกยากที่จะแก้ตัว เพราะบ่อยครั้ง อยู่ที่สถานการณ์นำไปได้ เช่นกัน   โดย: ธารน้อย (ธารน้อย ) 9 กันยายน 2557 5:41:14 น.