จับปูดำ ขยำปูนา (บทที่ 3 ตอนที่ 1)

ปืนที่เอวของผมเข้ามาอยู่ในอุ้งมือแล้ว ผมลั่นไกสองนัดซ้อนสวนไปที่ประกายไฟนั้น ขอบรถจี๊ปของผมเป็นที่วางมือให้อย่างเหมาะมือ ร่างของใครคนหนึ่งล้มฟาดคว่ำหน้าลงมาจากซุ้มไม้นั้น นิ่งอยู่กับพื้นถนน

ผมหลบสงบนิ่งอยู่ตรงที่เดิมนั้น ทุกสิ่งเงียบสนิท ไม่มีชาวบ้านแถวนั้นออกมาสนใจกับเสียงปืน ผมหันไปมองทางประตูแม่ต๊อย ไฟในบ้านปิดมืด ไม่มีใครเปิดประตูออกมาเหมือนกัน ประหลาดดี ไม่มีอะไรที่เคลื่อนไหวผิดปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชาวบ้านแถวนี้เขาไม่สนใจอะไรกันเลย

ผมค่อย ๆ ย่องข้ามถนนเข้าไปยังร่างที่นอนคว่ำหน้านิ่งอยู่นั้น ใช้เท้าเขี่ยที่ใบหน้าที่ตะแคงอยู่กับพื้นถนน มันก็กลิ้งไปมาตามกำลังเขี่ยของผม แขนทั้งสองข้างเหยียดกาง ปืนออโตเมติกกระบอกหนึ่งตกอยู่ปลายมือด้านขวา เป็นปืนขนาด ๑๑ มม. ผมก้มลงหยิบมันขึ้นมา ลำกล้องยังอุ่น ๆ อยู่ ผมแกะเอาแม็กกาซีนออก ดึงลูกเลื่อนเอากระสุนที่ยังค้างอยู่ในลำกล้องออกมาบนฝ่ามือ ตบแม็กกาซีนเข้าที่เหน็บปืนเข้าเอว แล้วยัดลูกกระสุนลงกระเป๋ากางเกงเดินกลับมาที่รถของผม ขึ้นนั่ง วางปืนของผมลงข้าง ๆ ตัว ผมไม่แน่ใจว่ายังจะต้องใช้มันอีกหรือเปล่า เส้นทางที่จะออกไปจากซอยนี้มันยังวกวนอีกหลายเลี้ยว

ผมสตารท์รถ ขับช้า ๆ ออกมาตามทางที่ผมจำเอาไว้ ผมได้ยินเสียงไซเรนดังมาแต่ไกล มันดังใกล้เข้ามาตามทิศทางที่ผมจะออกไป ผมดันปืนของผมเข้าไปใต้ขาบนเบาะรถที่ผมนั่ง แล้วก็เอาขาข้างนั้นทับปืนไว้

ผมถึงทางเลี้ยวจะออกปากซอย เสียงไซเรนก็ดังมาถึงปากซอยพอดี เสียงโหยหวนนั้นค่อย ๆ หรี่ลงเมื่อรถคันนั้นจอดนิ่งขวางปากซอยอยู่ แล้วเสียงก็เงียบเหลือแต่ไฟแดงบนหลังคารถยังหมุนรอบ ๆ ตวัดแสงสีแดงวอบแวบอยู่ ตำรวจสองนายในเครื่องแบบเปิดประตูก้าวลงมาจากรถ เขาทำสัญญาณให้ผมหยุด

ผมพุ่งรถเข้าหาแล้วเหยียบเบรกตรงหน้าเขาห่างเพียงชั่วไม่ถึงเมตร เขากระโดดหลบ ว่องไวทั้งคู่ ทั้งสองคนอยู่ในท่าพร้อมที่จะยิง ปืนทั้งสองกระบอกในมือของเขาจ้องตรงมาที่ผม ผมนั่งนิ่งอยู่บนรถ

คนที่มีบั้งสิบตำรวจเอกติดอยู่ที่แขนเสื้อด้านซ้ายก้าวเข้ามาหาผมช้า ๆ

“ ยกมือขึ้นเหนือหัวทั้งสองข้าง ” เขาออกตำสั่ง

ผมยกมือขึ้นตามคำสั่งของเขา

“ ลงมาจากรถ ” เขาออกคำสั่งอีก “ อย่าเอามือลง แล้วเดินมาช้า ๆ ”

ผมก้าวลงจากรถ เดินชูมือช้า ๆ เข้าไปหาเขา พอถึงตรงหน้าเขา ผมก็หัวเราะก้ากออกมาแล้วพูดว่า

“ ขอเอามือลงข้างหนึ่งได้ไหม จะควักบัตรประจำตัวให้ดู ”

“ คุณเป็นใคร ” สิบตำรวจเอกคนนั้นถามขึ้น

“ เอาเหอะน่า ” ผมยังหัวเราะเบา ๆ อยู่ตอนพูด “ เดี๋ยวก็รู้ บัตรประจำตัวมันอยู่ในกระเป๋าตังค์ในกระเป๋าหลัง ”

“ ผมล้วงให้ก็ได้ ” เขาพูดค่อย ๆ เดินเข้ามาหาผม “ ยกมือไว้ยังงั้นก่อน ”

ผมปล่อยให้เขาอ้อมมือไปดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าหลังกางเกง เขาเปิดกระเป๋าสตางค์ของผมออก ในขณะที่อีกคนหนึ่งยังจ้องปืนนิ่งมาที่ผมอยู่

สิบตำรวจเอกคนนั้นดึงเอาบัตรอะไรต่ออะไรในกระเป๋าสตางค์ของผมออกมา เขาพบบัตรประจำตัวของผมซึ่งเป็นบัตรประจำตัวของตำรวจทั่ว ๆ ไป เขาเดินไปอ่านกับแสงไฟที่หน้ารถแล้วเดินกลับมาหาผม ยกมือตะเบ๊ะ

“ ขอโทษ หมวด ”

ผมลดมือลงมารับกระเป๋าสตางค์ที่เขาส่งคืนมาให้แล้วพูดว่า

“ เกือบจะซัดกันเองเข้าให้แล้วมั้ยละ ”

“ ก้อผู้หมวดเล่นจี้รถเข้ามาหาผมจนเกือบจะชนยังงั้น ” เขาพูดหัวเราะมั่ง “ หมวดออกมาจากทางไหนครับนี่ ได้ยินเสียงปืนมั่งมั้ย ๑๙๑ เขาวิทยุเรียกให้ผมเข้ามาในซอยนี้ เขาว่าชาวบ้านแจ้งไปที่เขาว่าได้ยินเสียงปืนหลายนัด เหมือนมีการต่อสู้กันที่ในซอย ผมก็บึ่งมานี่แหละ ”

“ ได้ยินเหมือนกัน ” ผมบอกเขา “ แต่มาได้ยินเอาตอนที่จะออกมาถึงนี่แล้ว เลยขี้เกียจกลับไปดู มันดึกแล้ว – ง่วง ”

“ เชิญเถอะครับ หมวด ” เขายกมือตะเบ๊ะอีกที “ เดี๋ยวผมจะเข้าไปดูเอง ไอ้ซอยนี้มันทะลุถึงไหนก็ไม่รู้ ”

ผมก้าวขึ้นรถของผม นั่งทับปืนอย่างเก่า แล้วติดเครื่องขับออกมาจากที่นั่น ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าไปจนถึงเจอเอาศพไอ้เสือนั่นหรือเปล่า

บึ่งรถกลับบ้านพัก เอารถเข้าเก็บเรียบร้อยแล้ว ผมก็เข้าบ้าน ระหว่างเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้านอนพักให้สบาย ผมก็คิดว่าควรจะรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ให้พันเอกเยี่ยมทราบดีหรือไม่ดี ความจริงมันก็ไม่น่าจะต้องรายงาน เพราะไอ้เสือนั่นตายเงียบแน่ แต่ผมอยากทดลองอะไรบางอย่าง

ผมเข้าห้องนอนยกหูโทรศัพท์ขึ้น หมุนหมายเลข ๑๒๓

เงียบ ... ไม่มีเสียงอะไรดังเลยในกระบอกหู ผมวางหูหมุนอีก มันก็เงียบอีก

พันเอกเยี่ยมคนนี้ขี้เล่นนัก แล้วไอ้โทรศัพท์บ้านั้นมันจะดังเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงเพลง ‘จับปูดำ ขยำปูนา ’ หริอยังไงของมัน – ช่างมัน – นอนดีกว่า

แล้วผมก็หลับเป็นตาย

Create Date : 31 กรกฎาคม 2552		0 comments
Last Update : 31 กรกฎาคม 2552 2:55:06 น.
Counter : 1085 Pageviews.
Share Tweet