พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 33)

โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ

ตอนที่ 33

ผมไปถึงบ้านคุณสันติไม่ถึงสิบนาที ด้วยฝีมือขับของนายถม

นายสันตินั่งรอผมอยู่แล้วที่หน้าบ้าน เมื่อผมก้าวข้ามประตูที่มีคนเปิดเข้าไปให้ เขารีบลุกขึ้นเดินเข้ามารับผมถึงหน้าบันไดทางขึ้น แล้วจูงมือผมเข้าไปนั่งที่เก้าอี้หมู่ตรงหน้าเขา

“ เป็นยังไง วิเศษจริง ๆ ” เขาพูดเสียงดีอกดีใจ “ คุณไปพบแม่คนนั้นเข้าได้ยังไง ”

ผมหัวเราะ แล้วว่า

“ มันฟลุกนะครับ ผมไปเดินชนเขาเข้า หรือเขาจะเป็นฝ่ายเดินเข้ามาชนผมเองก็ไม่รู้ ”

เขาหัวเราะชอบใจ

“ คนมีฝีมือก็ยังงี้ มักจะถ่อมตัว ” เขาพูดปนเสียงหัวเราะ “ แล้วเรื่องที่ผมขอให้คุณมาเป็นทนายประจำตัวของผมล่ะ จะว่ายังไง ”

“ ผมยังว่าความไม่ได้ ” ผมตอบ “ ผมยังถูกยึดใบอนุญาตว่าความอยู่ ยังไม่รู้ว่าเขาจะเอายังไงกับผม แต่ว่า คุณสันติให้ผมมาหาที่นี่ เพื่อที่จะให้มารับเงิน ไม่ใช่หรือครับ ”

“ เออ จริงซิ เขาพูดพลางลุกขึ้น เดินหายเข้าไปข้างใน ครู่ใหญ่ก็กลับออกมา ในมือถือซองสีน้ำตาลยาว ๆ ติดมาด้วย เขาส่งซองนั้นให้ผมก่อนที่จะนั่งลง “ นี่เป็นรางวัลของคุณ ผมเพิ่มให้อีกหมื่นนึง เป็นสองหมื่นที่อยู่ในซองนั่น คุณเปิดออกนับก็ได้ ”

ผมยกมือไหว้เขา ก่อนที่จะยัดซองนั้นเข้ากระเป๋าหลังกางเกงของผม
“ ไม่ต้องนับหรอกครับ ขอบคุณมาก ”

“ แล้วเรื่องที่ผมอยากให้คุณมาเป็นที่ปรึกษากฎหมายของผมนั่นล่ะ เมื่อคุณยังว่าความไม่ได้ คุณก็เป็นที่ปรึกษาทางกฎหมายของผมได้ ผมชอบวิธีการทำงานของคุณ ตัวคุณเล็กก็จริง แต่คุณมีปัญญา ”

“ ขอบคุณอีกครับในคำชม แต่ตอนนี้ผมเห็นจะยังมาทำงานกับคุณสันติไม่ได้ ผมมีข้อผูกพันอยู่กับทางสำนักงาน และผมก็ยังมีงานที่ผมสนใจอยู่อีกเรื่องหนึ่ง ”

“ เรื่องอะไรอีกล่ะครับ ”

“ ก็ไอ้เรื่องคนที่ยิงสามล้อ พยานสำคัญ ตายนั่นแหละ ผมอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ”

“ ไอ้นั่นมันน่าจะเป็นเรื่องของตำรวจเขาดีกว่ามั้ง เขาพูด

“ เรื่องแค่หาตัวแม่ยุพดี ตำรวจทั้งกองบังคับการยังหาตัวไม่เจอ แล้วเรื่องยังงี้เขาจะทำยังไง และผมก็อยากที่จะช่วยตำรวจคนหนึ่งที่ผมไม่ชอบขี้หน้า เขาเป็นถึงผู้บังคับการท้องที่ ”

“ อ้าว ” เขาหงายหลังพิงพนักเก้าอี้ “ คุณไม่ชอบเขา แล้วคุณจะไปช่วยเขาทำไม ”

“ ผมจะให้เขาอายผม ” ผมพูดแค่นั้น

เขาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า

“ ผมเองก็อยากรู้ตัวคนร้ายรายนั้น คดีรถชนนี่ เมื่อขาดพยานปากสำคัญไปเสียแล้ว มันก็ทำท่าจะอ่อนเอา หลานผมจะตายเปล่า แล้วไอ้เชิดมันก็คงจะหัวเราะชอบใจ ถ้าเมียน้อยของมันพ้นคดีได้ ”

“ คุณสันติส่งคนไปคัดค้านการประกันสำเร็จไหมครับ วันนี้ ” ผมถามเขา

เขาสั่นหน้าช้า ๆ

“ ไม่สำเร็จ ไอ้นายเชิดคนนั้น มันมีอิทธิพลไม่เบา มันยื่นประกันต่อจนได้ ทั้ง ๆ ที่ผมมีทนายชั้นดีไปยื่นคำร้องคัดค้าน โดยอ้างว่าตัวจำเลยพยายามจะหลบหนี เพราะมีเหตุที่ว่านายประกันคนเก่าต้องยื่นถอนประกัน และแม่คนนี้น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับการฆ่าสามล้อ พยานปากสำคัญคนนั้น ”

“ ถ้ายังงั้นก็ยิ่งดี ” ผมว่า “ ผมเกรงว่า คุณจะคัดค้านการประกันสำเร็จ ”

“ คุณพูดยังไง ผมก็ไม่เข้าใจ ” เขาชะโงกหน้าเข้ามาพูด “ คุณเรียกผมให้รีบไปคัดค้านการประกัน แต่คุณกลับว่า การที่ผมคัดค้านไม่สำเร็จ แม่คนนั้นได้ประกันต่อแล้ว คุณว่ายิ่งดี มันยังไงกัน ”

“ ผมคิดว่า คุณคงจะต้องการคัดค้านการประกันต่อ ผมจึงโทร. มาบอกคุณให้ทราบ ประเดี๋ยวคุณจะหาว่า ผมทำอะไรไม่บอก ผมไม่ได้หมายความว่า จะต้องการให้คุณคัดค้านการประกันสำเร็จ ”

“ แล้วการที่ผมคัดค้านไม่สำเร็จนี่ มันดีกับคุณยังไง ” เขาสงสัย

ผมหัวเราะ ไม่ตอบคำถามเขา ยกมือไหว้ลา

“ ผมลาละครับ ขอบคุณมากสำหรับเงินอีกสองหมื่นนี้ ผมต้องการมันอยู่ทีเดียว งานสืบสวนนี่ ถ้าขาดเงิน มันก็เหมือนขาดหนทาง ”

“ ถ้าต้องการเงินอีก ก็โทร. มาหาผมได้ทุกเมื่อ คุณดนัย ” เขาลุกขึ้นยืนเป็นการส่งผม “ ผมก็อยากได้ตัวคนร้ายที่ฆ่าสามล้อนั่นเหมือนกัน และอีกอย่างหนึ่ง ถ้าคุณเบื่องานที่สำนักงานของคุณเมื่อไหร่ ก็มาอยู่กับผมได้เมื่อนั้น ”

ผมยกมือไหว้เป็นทั้งลาและขอบคุณเขาอีกที ก่อนที่จะออกจากบ้านเขาไป

ผมให้นายถมขับรถมาส่งผมที่สำนักงาน

กัณหายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะ หล่อนกำลังเก็บข้าวของเข้าที่ ใกล้เวลาปิดสำนักงานแล้ว ผมเข้าไปหา ควักเอาซองสีน้ำตาล ที่บรรจุเงินจากกระเป๋าหลัง วางลงข้าง ๆ หล่อน

“ เก็บไว้ให้ผมด้วยครับ ในนั้นมีเงิน ” ผมพูดเบา ๆ

“ เท่าไหร่ ” หล่อนถาม จ้องตาผมนิ่ง

“ ผมก็ไม่รู้ ไม่ได้นับ ผมเพิ่งได้รับมาหยก ๆ ”

" คุณเอามาฝากฉันไว้นี่ มันแยะแล้วนะ ” หล่อนพูดเสียงนุ่ม ๆ “ ไม่นับ ไม่รู้ว่าเท่าไหร่ เผื่อมันขาดหายไป จะว่ายังไง ”

“ ผมไม่รู้ว่ามันเท่าไหร่ แล้วจะรู้ว่ามันหายไปเท่าไหร่ยังไง เมื่อไม่รู้ทั้งคุณทั้งผม มันก็ไม่มีเรื่องหายเกิดขึ้น ”

“ ฉันไม่อยากรับฝากแล้วละ ” หล่อนพูด แต่ยัดซองเงินนั้นเข้ากระเป๋าใบใหญ่ที่หล่อนคล้องไว้กับแขน ขยับจะออกเดิน แต่พอเห็นผมผลักบังตาเข้าไปในห้องคุณพี่ หล่อนก็นั่งที่เก้าอี้

“ เป็นยังไงล่ะ รับเงินมาเรียบร้อยแล้วหรือ พ่อดนัย ” คุณพี่ทักขึ้นมาทันทีที่เห็นผมเปิดม่านบังตาเข้าไป

“ เรียบร้อยแล้วครับ ” ผมพูดทั้ง ๆ ที่เดินเข้าหา “ คุณพี่ร่างสัญญาไว้แล้วหรือยังครับ ”

“ พี่จะให้ใครที่ไหนร่างสัญญาได้ เขียนเป็นเสียเมื่อไหร่ คุณน่ะแหละร่างมาซี แล้วคุณต้องแบ่งเงินที่ได้มา ให้กับสำนักงานด้วยนะ” คุณพี่ยังไม่ลืมเรื่องเงิน

“ ผมจะแบ่งให้เป็นรายได้ของสำนักงานครั้งละยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ”

“ ทำไมไม่ห้าสิบ ” คุณพี่ติง

“ ถ้าเป็นงานที่ทำตามคำสั่งของสำนักงาน และสำนักงานมีผลประโยชน์โดยตรง ผมแบ่งให้ห้าสิบเปอร์เซนต์ ถ้าเป็นงานส่วนตัวของผม ผมย่อมมีสิทธิที่จะแบ่ง หรือไม่แบ่งก็ได้ ”

“ คุณไม่เอาเปรียบสำนักงานจนเกินไปหรือ ” คุณพี่ท้วง

“ ถ้ายังงั้น ผมไม่รับเงินเดือนทางสำนักงานก็ได้ แต่รายได้ที่เกิดจากการทำงานของผม ต้องเป็นของผมทั้งหมด คุณพี่จะเอายังไงครับ ”

“ ให้พี่คิดดูก่อน พรุ่งนี้ค่อยพูดกันไม่ได้หรือ ”

“ ผมนั่งพูดกับคุณพี่วันนี้ก็ได้ครับ ผมไม่รีบร้อนไปไหน คุณพี่ปิดสำนักงานช้าอีกสิบนาทีคงไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะบอกให้คุณกัณหากลับไปก่อน ”

เมื่อเห็นคุณพี่นั่งนิ่ง ผมก็เปิดบังตาชะโงกไปพูดกับกัณหา บอกให้หล่อนกลับก่อนได้ คุณพี่ไม่ต้องการใช้อะไรอีกแล้ว ตอนที่ผมปล่อยบังตาปิด ผมเห็นหล่อนลุกขึ้นเดินไปที่บันไดทางลง

ผมเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าคุณพี่

“ คุณพี่ตกลงใจได้หรือยังครับ ” ผมพูด “ ว่าจะเอายังไงในระหว่างสองข้อตกลงที่ผมว่ามานั่น ผมจะได้ร่างสัญญาให้พรุ่งนี้ ถ้าไม่เอาทั้งสองอย่าง พรุ่งนี้ผมก็ไม่ต้องมาอีก ”

“ คุณออกจะบังคับพี่มากไปหน่อย ” คุณพี่ถอนหายใจพูด “ น่าจะให้เวลาพี่ตัดสินใจบ้าง ”

“ เวลาของผมมีน้อย และผมมีงานรอคอยอยู่แล้ว ผมจะต้องทำตัวเป็นเรื่องเป็นราวเสียที ” ผมพูดเสียงแข็ง “ ผมเป็นคนไม่มีอนาคตมานานแล้ว ผมจะต้องเริ่มมีอนาคต ”

คุณพี่นิ่งคิดอีกพักใหญ่ก็พูดออกมาว่า

“ คุณไปเขียนสัญญามาก็แล้วกัน แล้วมาพบพี่พรุ่งนี้ ”

“ หมายความว่า คุณพี่ตกลงตามที่ผมวางเงื่อนไขไว้งั้นหรือครับ ” ผมย้ำเพื่อความแน่ใจ

คุณพี่พยักหน้า ไม่พูด

Create Date : 27 มิถุนายน 2553		1 comments
Last Update : 27 มิถุนายน 2553 4:33:54 น.
Counter : 726 Pageviews.
Share Tweet