13 ปีกับบุรุษเหล็กแห่งเอเชีย (ตอนที่ 28)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 28
แต่ผมก็ยังเงียบไม่ได้ เพราะจะต้องหันไปจับเรื่องพลสนั่น ฯ ต่อ เวลาที่ผมสัญญาไว้กับหนังสือพิมพ์ชักจะร่อยหรอลงมาเสียแล้ว
กำลังจะเริ่มเรื่อง เจ้านายก็เรียกตัวเข้าไปอีก
เฮ้ย.. ทางตำรวจฮ่องกงเขาต้องการตัวมึง เขาเจาะจงมาให้มึงไปแถลงรายละเอียดในการวางสายงานของมึงให้เขาฟัง
เราส่งคณะกรรมการปราบปรามของเราไปแล้วไม่ใช่หรือครับ พร้อมทั้งรายละเอียดที่ได้ไปจากผม ผมเป็นห่วงเรืองไอ้หนั่น เดี๋ยวจะไม่ทัน
ทางสถานทูตอังกฤษเขาเร่งรัดมาที่กู เรื่องไอ้หนั่นทิ้งไว้ก่อนเถอะวะ มึงไปสักวันเดียว รุ่งขึ้นบินกลับมา เสียเวลาไปวันเดียว ช่างมัน
นี่ก็วันที่ ๒๐ ธันวาแล้วนะครับ ผมมีเวลาอีก ๑ วันเท่านั้น ผมเป็นห่วงจริง ๆ
มึงไม่ไป มันจะหาว่ามึงหลบมัน มันหาว่ามึงไปหาเหตุในบ้านของมัน มันอยากฟังอะไร ๆ จากปากของมึงเอง
เท่านั้น ผมก็ต้องจับเครื่องบินไปฮ่องกงอีกในวันรุ่งขึ้น
ผมไปถึงฮ่องกงก็พบคณะกรรมการปราบปรามธนบัตรปลอมของเราอยู่ที่โรงแรมที่เขาอยู่กัน ถามเขาก็บอกว่า คุณแมกซ์เวลล์ ผู้กำกับการคนนั้นแกจะเริ่มประชุมในวันมะรืนนี้
ผมไปฮ่องกงครั้งหลังนี้ ผมมีเจ้าหน้าที่สถานทูตชั้นผู้ใหญ่ของอังกฤษไปด้วย พร้อมทั้งเจ้าหน้าที่ชั้นสูงองบริษัทพิมพ์ธนบัตร โทมาส เดอ ลารู เขาเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ผมเพราะเป็นเรื่องของเขา
ผมปรึกษากับเขาทั้งสองว่า เพื่อไม่ให้เรื่องยืดเยื้อนานวัน เพราะผมยังมีงานด่วนที่จะต้องทำอีก ผมให้เขาพาผมไปพบผู้กำกับการฮ่องกงเสียวันพรุ่งนี้ ในวันประชุมร่วมกันจะได้ไม่ต้องพูดกันมาก ให้เขารู้ข้อมูลเสียก่อน เขาเห็นด้วย
วันรุ่งขึ้น เราทั้งสามคนก็ไปพบผู้กำกับการตำรวจจอมเต๊ะคนนั้น ผมขอร้องเจ้าหน้าที่ทั้งสองคนนั้นไม่ให้พูดอะไร ผมจะพูดเอง ให้เขาฟังเฉย ๆ เขาตกลง
เมื่อเรานั่งกันเรียบร้อยต่อหน้าโต๊ะทำงานของผู้กำกับการฯ แล้ว ผมลืมบอกไปว่า ตอนที่ผมออกมาจากเมืองไทยนั้น เจ้านายได้มอบจดหมายส่วนตัวของท่านฉบับหนึ่งถึงผู้กำกับการตำรวจฮ่องกงคนนี้ ให้เปิดอ่านก่อนเข้าที่ประชุม ผมพกจดหมายฉบับนั้นไปด้วย
แมกซ์เวลล์นั่งจ้องมองหน้าผมด้วยสายตาเหยียด ๆ ตามแบบฉบับของเขา ผมก็เลยเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งไขว้ห้าง แล้วพูดว่า
ก่อนที่จะเปิดประชุมวันพรุ่งนี้ ท่านอธิบดี นายของผม ให้ผมมาพบคุณ เพื่อชี้แจงอะไรให้ทราบเสียก่อน เวลาประชุมจริง ๆ จะได้ไม่เสียเวลา ยูมีอะไรที่ข้องใจอยากจะตั้งคำถามอะไรก็ถามได้ ไอจะตอบโดยไม่มีอะไรปิดบัง เพราะนายสั่งมายังงั้น
เขายิ้มเหยียดริมฝีปาก ก่อนที่จะพูดว่า
ไม่เห็นมีอะไรที่จะต้องถาม
ถ้ายังงั้น ยูก็เข้าใจอะไรดี ๆ แล้ว ? ผมว่า
เขาพยักหน้า หงึกเดียว ไม่พูด
ถ้ายังงั้น ไอก็กลับได้
เขาพยักหน้าอีก
เจ้าหน้าที่สองคนนั้นขยับจะพูดอะไรออกมา ผมรู้ท่า ผมหันไปมองเขาก่อน เขาจึงหุบปาก
แล้วเราก็ออกมาจากห้องนั้น ตรงดิ่งไปโรงแรม
เขาทั้งสองเข้ามาในห้องผม ผมกำลังแพ็คกระเป๋า
ยูจะไปไหนนั่น คนหนึ่งถามผม
กลับบ้าน ไอหมดธุระแล้ว
อ้าว... แล้วไม่อยู่ประชุมพรุ่งนี้หรือ
คุณไม่ได้ยินเหรอ อีตานั่นพูดว่า เขาไม่มีอะไรจะถามผม แล้วเขาก็พยักหน้าให้ผมกลับได้แล้ว
เขาพยักหน้าให้คุณกลับออกจากห้องของเขา ไม่ใช่กลับเมืองไทยละกระมัง
ผมไม่ทราบว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่ผมถือว่า เขาให้ผมกลับได้ ผมก็จะกลับเมืองไทย
เขาทั้งสองส่ายหัว
เสือนั่นโง่กว่ายู คนหนึ่งพูด เขาเลยไม่ได้รู้อะไรที่เขาควรจะรู้ และยูไม่อยากให้เขารู้ จดหมายชองเยเรราล ไอรู้ว่าฝากมากับยู เพราะเยเรราลบอกไอไว้ อยู่ที่ไหน ยูจะไม่ให้เขาหรือ
ให้ ผมว่า แต่ไม่ใช่วันนี้ ไอจะฝากยูไว้ให้เขาวันพรุ่งนี้ เมื่อไอออกจากที่นี่แล้ว
เขาหัวเราะ หึ ๆ หัวเราะทำไมก็ไม่รู้
ผมจับเครื่องบินเย็นวันนั้นกลับเมืองไทย ฝากจดหมายของท่านที่มีมาถึงผู้กำกับการตำรวจจอมเต๊ะคนนั้นไว้กับเจ้าหน้าที่สถานทูตอังกฤษคนหนึ่ง ให้เขาเอาให้ผู้กำกับการ ฯ ในวันประชุมพรุ่งนี้
ผมถึงเมืองไทยตอนใกล้ค่ำ ไปรายงานเจ้านายทันที เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้วคืนหนังสือฉบับนั้นให้ท่าน ท่านหัวเราะ หึ ๆ
มึงนี่ มันรวนคนเขาอยู่เรื่อย ท่านว่าอย่างอารมณ์ดี
มันรวนผมก่อน แล้วเราก็ไม่เสียหายอะไรนี่ครับ
ผมมาทราบทีหลังจากคณะกรรมการ ฯ ที่กลับมาว่า วันรุ่งขึ้นพอเขาส่งจดหมายของท่านให้ผู้กำกับการตำรวจคนนั้น เขาอ่านจดหมายของท่านจบก็ถามหาผมว่า ทำไมยังไม่มาประชุม
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอกว่า ผมกลับเมืองไทยไปแล้ว
ผู้กำกับการตำรวจคนนั้นหงายหลังลงกับพนักเก้าอี้ ทำไมเขาจึงกลับ
ก้อ.. ยูให้เขากลับ เขาก็กลับ แล้วทั้งสองก็หัวเราะ
นี่เขาเล่าให้ผมฟัง
เมื่อผมออกมาจากฮ่องกงนั้น เป็นวันใกล้กับวันคริสตมาสแล้ว ราว ๆ วันที่ ๒๒-๒๓ ธันวาคม ผมมีเวลาอีกเพียง ๑๐ วันที่จะจัดการเรื่องพลสนั่น ใจเผื่อแผ่ ตามที่ผมได้ให้คำมั่นไว้กับหนังสือพิมพ์ ที่ผมให้คำมั่นไว้อย่างนั้นก็เพราะเชื่อว่ามันไม่น่าจะเป็นเรื่องยาก ผมถือว่าพลสนั่น ฯ เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของผม ผมสั่งอย่างไร เขาก็คงจะต้องปฏิบัติตาม
แต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องง่ายจึงกลายเป็นเรื่องยาก ผมต้องยอมเสียหน้ากับหนังสือพิมพ์
| Create Date : 02 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 2 พฤษภาคม 2553 1:22:39 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1327 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [