พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 25)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 25
ผมตื่นนอนตอนเช้าด้วยความกระปรี้กระเปร่า เพราะได้พักผ่อนเต็มที่ ความปวดเมื่อยค่อยยังชั่วกว่าวันก่อน และแผลที่รู้สึกเจ็บค่อยผ่อนคลายลงไปบ้างแล้ว แต่กระนั้น มันก็ยังความลำบากให้ผม ในการทำความสะอาดร่างกายในตอนเช้าวันนั้นอยู่
ผมแต่งตัวเสร็จ ก็เปิดกระเป๋าเอาเงินที่เหลือเก้าพันกว่าบาทนั้นใส่กระเป๋ากางเกง เอาซองกระดาษสีน้ำตาลที่มีเอกสารใบทะเบียนและใบขับขี่นั้นติดตัวไปด้วย แล้วผมก็ออกมาข้างนอก
นายถมเอารถมาคอยผมอยู่แล้วตรงตามเวลา เขาเอ่ยคำสวัสดีกับผม พร้อมกับยกมือไหว้ ผมดูนาฬิกา เจ็ดโมงกว่านิดหน่อย ยังเช้าอยู่ ผมขึ้นนั่งรถ ให้นายถมพาออกมาหน้าปากตรอก และจัดการกับอาหารเช้าที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ที่หน้าปากตรอกนั้น นายถมไม่ได้ร่วมกินกับผม เขาเรียบร้อยมาแล้วก่อนจะออกจากบ้าน
เสร็จอาหารเช้าแล้ว ผมก็ให้เขาขับมาที่สำนักงาน
ผมก้าวขึ้นไปบนสำนักงานเมื่อเวลาเกือบจะสองโมงเช้า
กัณหามาถึงสำนักงานแล้ว หล่อนกำลังเข้าไปจัดความเรียบร้อยบนโต๊ะของคุณพี่ในห้อง พอออกมาเห็นผมเข้าก็ยืนตะลึง
คุณพี่มาหรือยัง ผมถาม
ยังค่ะ ไหนคุณว่าจะพักผ่อน
ผมมีธุระที่จะพูดกับคุณพี่ แต่ยังไม่มาก็ดีแล้ว ผมว่า พลางล้วงเอาเงินและซองกระดาษสีน้ำตาลนั้นออกมาถือ
คุณช่วยเก็บไอ้สองสิ่งนี้ไว้ให้ผมหน่อยได้ไหม คุณกัณหา
หล่อนมองดูที่มือผม แล้วมองดูผม นัยน์ตาคู่นั้นตั้งคำถามอย่างเคย
ผมไม่มีที่จะเก็บอย่างปลอดภัย ผมพูด เงินนี่เป็นเงินที่ผมได้มาด้วยความสุจริต มีคนเขาจ้างผมให้หาตัวแม่ยุพดีให้ได้ เขาให้ผมมาก่อนหนึ่งหมื่นบาท ผมใช้มันไปบ้างเมื่อคืนนี้ มันยังเหลืออยู่อีกเก้าพันกว่า ๆ ผมจะเอาไว้บ้างสักสามพัน ที่เหลืออีกหกพัน ผมขอฝากไว้กับคุณก่อน ที่บ้านผมไม่มีที่เก็บที่ปลอดภัย และซองสีน้ำตาลนี่มีเอกสารที่สำคัญ ผมขอฝากให้คุณเก็บไว้ด้วย
หล่อนยังมองดูผมอย่างไม่เข้าใจ
ผมต้องให้คุณเก็บของสองสิ่งนี้ก่อนที่คุณพี่จะมา ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ ช่วยผมสักหน่อยได้ไหม คุณกัณหา
ผมต้องพูดต่อไปอีก
ทำไมจะต้องมาให้ฉันเก็บด้วยค่ะ ทีนี้ หล่อนถามออกมาเป็นคำพูด
ผมไม่มีใครที่ไว้วางใจได้เท่ากับคุณขณะนี้ ผมตอบ และนี่มันเป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับผม และสำหรับงานที่ผมกำลังทำอยู่ขณะนี้ ไอ้งานที่ผมได้รับแผลเลอะหน้านี้แหละ ถ้าผมไม่เก็บรักษามันไว้ให้ดี งานของผมอาจจะเสียหายได้
มันจะเหมาะหรือ คุณดนัย
อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องเหมาะ หรือ ไม่เหมาะ มันเป็นความจำเป็นอย่างยิ่งของผมอย่างยิ่งขณะนี้ ถ้าคุณจะช่วยผม ก็ขอได้โปรดรับฝากไว้ ผมยังอธิบายอะไรมากไม่ได้
ในซองนั่นมีอะไร หล่อนชี้มาที่ซองในมือผม
คุณอย่าไปรู้เลยว่า มันมีอะไรอยู่ในนี้ ผมไม่อยากให้คุณรับรู้อะไรทั้งนั้น นอกจากรับฝากมันไว้เท่านั้น
หล่อนสั่นศีรษะ
อย่าเลยค่ะ มันไม่เหมาะ
ผมยืนงง มองดูหล่อนอยู่พักใหญ่ จึงว่า
ถ้ายังงั้น ผมก็ต้องรีบไปที่อื่น ผมจะอยู่ที่สำนักงานนี้ไม่ได้ ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น
ผมหันหลังจะเดินลงบันได
คุณดนัย เสียงหล่อนเรียกผมไล่หลังมา
ผมหยุดชะงัก หันมามองหล่อน
คุณจะไปที่ไหน หล่อนถาม
ผมยังไม่ทราบ ผมจะไปเรื่อย ๆ ไปจนกว่าจะหาที่เหมาะ ๆ ก็ไอ้ซองนี้ไว้ ส่วนเงินนั้นก็เก็บเอาไว้กับตัว ถ้าเขาตามเล่นงานผม เขาจะเอาไปด้วยก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผมก็หมดตัวไปอีกอย่างเคย
หล่อนมองผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดว่า
คุณจะเอาคืนเมื่อไร ถ้าฉันเก็บไว้ให้
เวลาผมต้องการใช้เงิน ผมก็จะมาขอที่คุณเป็นพัก ๆ และมันอาจจะมีจำนวนเพิ่มมาอีกหนึ่งหมื่น ถ้าผมหาตัวแม่ยุพดีพบ ส่วนซองนี้นั้น คงจะอีกนานกว่าผมจะต้องการใช้มัน
คุณคิดว่า คุณจะตามตัวคุณยุพดีพบหรือค่ะ
ผมคิดว่า ผมจะต้องตามพบ มันเป็นเรื่องที่ผมจะพูดกับคุณพี่วันนี้
เอามาเถอะค่ะ ฉันจะเก็บไว้ให้ ถ้ามันเป็นเรื่องจำเป็น
ผมเดินกลับมาหาหล่อน นับเงินหกพันบาทส่งให้หล่อน พร้อมกับซองสีน้ำตาลนั้น หล่อนรับของทั้งสองอย่างไว้
ไอ้ซองนั้น โปรดเก็บไว้ให้มิดชิด มันเป็นชีวิตของผม แต่อย่ารับรู้ว่ามันมีอะไรอยู่ข้างใน ผมจะปิดซองให้เรียบร้อย
ผมหยิบเอาสก๊อตเทปบนโต๊ะของหล่อนออกมาปิดคาดทับปกซองไว้โดยตลอด แล้วเซ็นชื่อทาบไว้ ส่งซองให้หล่อน
อย่างนี้ก็เรียบร้อยดีว่า คุณไม่รู้ไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ในซองนั้น ผมรับผิดชอบแต่ผู้เดียว
หล่อนเปิดลิ้นชัก ยัดซองนั้นเข้าไปพร้อมกับเงินที่ผมส่งให้ แล้วว่า
คิดว่าคุณคงไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนด้วยงานของคุณนะ คุณดนัย
หากจะมีอะไรเดือดร้อนถึงคุณ ผมจะขอรับไว้คนเดียว ขอบคุณมากคุณกัณหา คุณได้ยกเอาภูเขาลูกเบ้อเร่อออกจากอกผมไปแล้ว และอย่าพูดกับใครถึงเรื่องนี้ รับปากกับผมได้ไหม
หล่อนมองหน้าผม พยักหน้าน้อย ๆ ไม่พูด
พอแล้วสำหรับผู้หญิงอย่างกัณหา
| Create Date : 22 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 22 มิถุนายน 2553 5:04:52 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 788 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
อ่านๆ คล้ายเคยฟังละครวิทยุมาก่อน...คณะเกษทิพย์
เรื่องเดียวกันมั้ยครับนี่