พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 64)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 64
บทที่ ๒๐
ผมเดินกลับมาที่ห้องเขียนหนังสือ ที่มีโต๊ะตั้งอยู่บนพรมชั้นดีขนาดกว้างนั้น แล้วหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ ยืนกระดิกเท้าเล่นอยู่บนพรมที่ปูพื้นนั้น ทั้งสองยืนมองดูผมนิ่ง สีหน้าของนายอนุชิตนั้นมีรอยยิ้มเยาะ
หมวดเรียกตำรวจเข้ามาสักสองคนซีครับ ผมพูดกับนายตำรวจ
เขาเดินออกไปเรียกตำรวจเข้ามาสองคน แล้วยืนดูว่า ผมจะทำยังไงกับตำรวจสองคนนั้น
ช่วยกันยกโต๊ะเขียนหนังสือนี้ออกหน่อย ผมพูดกับตำรวจสองคนนั่น
ตำรวจสองคนก้าวเข้ามายกโต๊ะตัวนั้นออกจากที่ ผมชี้ให้เขาวางโต๊ะนั้นไว้กลางห้อง ผมเข้าไปเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่เบื้องหลังโต๊ะนั้นออกไปริมฝา แล้วผมก็ก้มลงเลิกพรมนั้นออกตลอดผืน
ที่ตรงพื้นที่วางพรมนั้นมีรอยเป็นรูปสี่เหลี่ยมขนาดเท่าโต๊ะ อยู่ที่พื้น ผมกระทืบเท้าลงบนรอยนั้น เสียงมันดังกัง ๆ เป็นเสียงโปร่ง ไม่ทึบ
นายอนุชิตขยับตัวจะออกวิ่งผ่านผมออกไป ผู้หมวดหนุ่มคว้าแขนของเขาไว้ด้วยความว่องไว กระชากตัวกลับ ส่งตัวให้ตำรวจสองคนที่ช่วยกันยกโต๊ะนั้น
คุมตัวไว้ เขาสั่ง แล้วก้มลงมองดูรอยที่พื้น เขาเลิกพรมออกจนหมดพื้น เหวี่ยงไปทางมุมห้อง เปิดให้เห็นรอยบนพื้นนั้นชัดเจน เป็นรอยสี่เหลี่ยมเจาะขีดอยู่บนพื้น
ที่ตรงด้านหนึ่งของรอย มีสายยูทองเหลืองฝังอยู่ในนั้น ผู้หมวดก้มลงดึงเอาสายยูที่ฝังอยู่ติดมือขึ้นมา เขาดึงสายยูนั้นขึ้น ผืนกระดานสี่เหลี่ยมนั้นก็เผยออกได้ เขาดันมันขึ้นค่อย ๆ รู้สึกว่ามันค่อนข้างจะหนัก แล้วเขาก็ดันมันเต็มแรง ผลักออกไปทั้งแผ่น ปล่อยให้ลอยไปกระแทกพื้นอีกด้านหนึ่งดังโครม ตรงส่วนนั้นมีบานพับขนาดใหญ่ยึดอยู่
รอยพื้นตรงนั้นเปิดออกเป็นช่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ มีแสงสลัว ๆ ลอดช่องว่างนั้นขึ้นมา และที่ตรงบานพับฝาช่องที่เปิดออกไปนั้น มีบันไดทอดลงไปสู่เบื้องล่างได้
ผู้หมวดหนุ่มหันมามองผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะก้าวลงไปตามขั้นบันไดนั้น พี่ถมก้าวตามลงไปติด ๆ ผมเดินก้าวข้ามตามลงไปด้วย
ข้างล่างเป็นห้องโถงกว้าง ลึกเข้าไปทางด้านขวามือ ลักษณะเป็นห้องพักขนาดใหญ่ มีโต๊ะเก้าอี้ชุดรับแขกตั้งอยู่ตรงกลาง แสงไฟจากโป๊ะตะเกียงไฟฟ้าที่ตั้งอยู่ตางกลางโต๊ะรับแขก เป็นแสงสว่างที่สาดขึ้นไปจนเห็นสลัว ๆ ที่ทางลง
ตรงมุมห้องมีเตียงนอนขนาดใหญ่ มีที่นอนหมอนมุ้งสะอาด มุ้งนั้นถูกตลบขึ้น เผยให้เห็นที่นอนที่มีรอยนอนและหมอนข้างพาดอยู่ขวางเตียง
บนเตียงนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งห้อยเท้าอยู่ข้างเตียง สายตาตื่นตระหนก หล่อนนั่งเบิกตากว้าง มองมาทางคนที่ก้าวลงไป ปากอ้าค้างด้วยความตกใจ
ยุพดี พวงพยอม !
ผู้หมวดหนุ่มเดินเข้าไปหาหล่อน
คุณยุพดี พวงพยอม ใช่ไหมครับ
ยุพดีนั่งนิ่ง หล่อนมองเขาด้วยสายตาหวาด ๆ มือที่ยกขึ้นกุมอกด้วยความตกใจนั้น สั่นสะท้าน ไม่ตอบคำถามนั้น ผู้หมวดหนุ่มหันมาทางผมกับพี่ถมด้วยความไม่แน่ใจ
ผมพยักหน้า
ใช่แล้วครับ สวัสดีครับ คุณยุพดี ประโยคสุดท้าย ผมทักหล่อน
ร้อยตำรวจหนุ่มหันไปทางยุพดี
เชิญไปกับปมหน่อย มีหมายจับสำหรับคุณ ในข้อหาหลบหนีหมายศาล ในคดีขับรถชนคนตายด้วยความประมาท
คุณ คุณ อนุชิต หล่อนพึมพำออกมาเบา ๆ คุณจะจับฉันไม่ได้ ฉันต้องพบคุณอนุชิตก่อน
เดี๋ยวคุณก็จะได้พบคุณอนุชิต ผู้หมวดหนุ่มพูดยิ้ม ๆ เขาไปคอยคุณอยู่ที่รถแล้ว
ฉันไม่ไป ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ยุพดีส่งเสียงออกมาลั่น แล้วหล่อนก็ฟุบลงบนเตียง พับนิ่งไป
ผู้หมวดหนุ่มยืนลังเลอยู่กับที่ เขาหันมามองผมที พี่ถมที ไม่รู้จะทำอย่างไร
พี่ถมก้าวพรวดเข้าที่ร่างของยุพดี จับหล่อนพลิกหน้าขึ้น
ตกใจสลบไปน่ะครับ เขาหันมาพูดกับหมวดหนุ่มคนนั้น
เราไม่มีตำรวจหญิงมาด้วย หมวดพูด จะเอาตัวไปได้ยังไงทั้ง ๆ สลบยังงี้
ฮี่ท่อ พี่ถมร้องออกมา ก้มตัวลงช้อนร่างของยุพดี ที่อ่อนปวกเปียกอยู่นั้น ขึ้นมาด้วยแขนสองข้าง เขายกร่างของหล่อนขึ้นสบาย ๆ แล้วเดินออกไปยังบันไดทางขึ้น ผู้หมวดขยับจะเดินตามไป
เดี๋ยวก่อนครับ ผมจับแขนเขาไว้ ปล่อยพี่ถมแกเอาไปที่รถก่อนก็ได้ ไหน ๆ ลงมาแล้ว ดูให้ทั่ว ๆ ก่อน ผมว่าปลายตีนเตียงนั่นมีประตูอยู่ ลองเปิดเข้าไปดู ดีไหมครับ
ผมชี้ไปที่บานประตูซึ่งปิดอยู่ ตรงฝาห้องปลายเตียง ผมเห็นมันตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว
ผู้หมวดหนุ่มหันไปมองทางผมชี้ เขาเดินตรงไปที่นั่น ผลักประตูบานนั้น มันเปิดออกไม่ติดอะไร แสงสว่างจากห้องสาดเข้าไปทางบานประตูนั้น เขาเปิดประตูออกกว้าง ก้าวเข้าไป ผมตามเข้าไปติด ๆ
| Create Date : 14 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 14 กรกฎาคม 2553 3:11:06 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 572 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [