พริกขี้หนูเผ็ด (ตอนที่ 15)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 15
บทที่ ๗
หลับไปนานเท่าใดบอกไม่ถูก พอรู้สึกฟื้นขึ้นมาและจะขยับตัว ก็ต้องสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว จนผมต้องครางออกมา
เป็นไงบ้าง คุณดนัย ผมได้ยินเสียงใครคนหนึ่งพูดกับผม
ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นดู นัยน์ตาของผมเปิดออกได้เพียงนิดเดียว แต่ผมก็พอมองเห็นว่าผู้ที่พูดนั้น คือเพื่อนที่ผมอาศัยอยู่ด้วย
ผมอยู่ที่ไหน ผมพูดออกมาด้วยความลำบาก เสียงมันคับ ๆ ปาก
ในบ้าน เพื่อนคนนั้นตอบ ผมได้ยินเสียงดังตุ้บตั้บข้างนอกผิดสังเกต รีบออกไปดู ออกไปช่วยไม่ทัน พอดีพวกมันพากันขึ้นรถออกไป ผมจึงอุ้มคุณเข้าบ้าน เรื่องอะไรกันน่ะ
ผมส่ายหน้า ผมพอจะสงสัยออก แต่ไม่อยากบอกให้เขารู้
ผมไม่รู้ ผมว่า ผมกำลังจะเข้าบ้าน ก็โดนรุมกระทืบ
ไปแจ้งความตำรวจไหม เขาออกความเห็น ผมว่าไม่ใช่คนแถวนี้
ไม่มีประโยชน์ ผมจำหน้ามันไม่ได้สักคน ผมพูดออกมาด้วยความลำบาก
แต่ผมได้เบอร์รถของมัน ตอนที่ผมออกไป พอดีรถมันออก ผมเห็นเบอร์ข้างท้าย ผมยังจดไว้ นี่ยังไง เขาเดินไปหยิบเศษกระดาษแผ่นหนึ่งมาส่งให้ผม
ผมเบิกตาขึ้นดูเศษกระดาษแผ่นนั้น มันมีเลขหมายทะเบียนรถเขียนไว้ว่า ช.บ. ๑๒๓๖๖
รถเมืองชล ฯ ผมพึมพำออกมาเบา ๆ แล้วส่งกะดาษคืนให้เขา ช่างเถอะครับ ไม่ต้องไปแจ้งความหรอก เก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ให้ดีด้วย
คุณน่าจะไปแจ้งความ เขายังแนะนำ เราได้เลขทะเบียนรถอย่างนี้ ก็ต้องหาเจ้าของได้ แล้วก็คงจะได้ตัวคนที่ทำร้ายคุณ
อาจจะเป็นทะเบียนปลอมก็ได้ ผมติง แล้วก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะพูดมาก
ไปโรงพยาบาลเถอะ ถ้างั้น ผมจะเรียกรถให้
กี่โมงแล้วครับนี่
สามทุ่ม
ผมสลบไปร่วมสามชั่วโมง
ผมพยักหน้า
ไปก็ได้ บางทีมันอาจจะมีอะไรแตกหักข้างใน ผมเจ็บเหลือเกิน
เขาขยับจะออกไปเรียกรถ ผมพูดขึ้นอีกว่า
แต่เมื่อไปถึงโรงพยาบาลแล้ว คุณอย่าเอ่ยถึงเลขทะเบียนรถที่จดไว้ให้ใครรู้ ผมยังไม่อยากให้ตำรวจเขารู้ถึงเรื่องที่คุณจดทะเบียนรถไว้ได้
ตามใจคุณ เขาว่า แล้วรีบออกไป
หมอที่โรงพยาบาลตำรวจตรวจร่างกายผมอย่างถี่ถ้วน แล้วบอกว่า ไม่มีอะไรแตกหักข้างใน เขาจัดการใส่ยาและทำบาดแผลให้ผม แล้วให้ผมนอนพักอยู่ในห้องปฐมพยาบาล เพื่อรอตำรวจท้องที่ที่จะมาสอบสวนผม ตามที่โรงพยาบาลเขาแจ้งไป
ภายในไม่กี่นาที ตำรวจท้องที่ก็มาถึง
เขาเริ่มสอบสวนผมอย่างละเอียด และสอบสวนเพื่อนของผม ที่นำผมมานั้นด้วย
เพื่อนของผมรักษาคำพูด เขาไม่ได้บอกถึงเรื่องเลขทะเบียนรถ ตามที่ผมขอร้อง
ตำรวจสอบสวนตามกระบวนการของเขา แล้วก็กลับไป และบอกว่าจะพยายามสืบหาตัวคนร้ายให้ได้
หมอทางโรงพยาบาลให้ยาทาและใส่บาดแผล พร้อมทั้งคิดค่ายา
ตอนที่ผมควักเอาเงินชำระค่ายานั่นเอง ที่ผมพบว่าเงินในกระเป๋าของผมยังอยู่ครบถ้วน ไม่ได้สูญหายไปแม้แต่บาทเดียว
หมอให้กลับบ้านได้ และบอกว่า อีกราว ๆ สองอาทิตย์ แผลคงจะทุเลา เพราะมีอะไรหนักหนา
ผมกลับมาถึงบ้าน เปลี่ยนเสื้อผ้าที่มอมแมมนั้นด้วยความยากเย็น แล้วก็ล้มตัวลงนอนหลับไป ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้กินข้าวเย็น
| Create Date : 06 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 6 มิถุนายน 2553 3:39:56 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 786 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
วันนี้เลยอับกล๊อกให้ะพื่อน ๆ อ่าน 3 ตอนนะคะ