เงื่อนไม่มีปม # 7 เรื่อง รักของตำรวจ (ตอนที่ 4)
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ประพันธ์เมื่อปี พ.ศ. 2516
เรื่อง รักของตำรวจ (ตอนที่ 4)
ผมมีข่าวดีมาบอกต้อยด้วย วันนี้ เขาพูดเมื่อหย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ หล่อน
อะไรคะ ข่าวดีของทวน
ทวน ดึงซองที่บรรจุเงิน ซึ่งเขาได้รับมาจากมือผู้บังคับการเมื่อเช้านี้ ออกมาจากกระเป๋า ส่งให้หล่อน
รังรอง รับซองนั้นมาอย่างไม่เข้าใจ หล่อนเปิดมันออกดู เมื่อเห็นเงินเรียงกันอยู่ในนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตั้งคำถาม
ผมรับรางวัลจับฝิ่นมาเมื่อเช้านี้เอง พันสองร้อยบาท ทวน พูด
แล้วยังไงคะ รังรองถาม ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
เงินจำนวนนี้ ผมจะซื้อแหวนหมั้นที่เราคอยมานานแล้ว พันสองร้อยบาท มันคงได้แหวนที่งาม ๆ ไม่น้อยทีเดียว เราจะได้แต่งงานกันเสียที
ถึงแม้จะพยายามระงับความตื่นเต้นอย่างไร ใบหน้าของ รังรอง ก็ยังปรากฏสีชมพูเรื่อ ๆ เมื่อเขาพูดถึงการแต่งงาน หล่อนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้า ทวน สายตาที่แสดงถึงความดีใจ สมหวัง มันเป็นสิ่งที่หล่อนรอคอยมานานแล้วที่จะได้ยินจากเขา
ดีใจไหม ต้อย หล่อนได้ยินเขาถามขึ้น
ต้อยทำอะไรไม่ถูกแล้ว เห็นไหมคะนี่ หล่อนพูดพลางขยุ้มด้ายที่วางอยู่บนตัก ยังจะมาถามอีก
ทวน กอดหล่อนไว้ในวงแขน
ผมก็ดีใจจนบอกไม่ถูกเหมือนกัน เมื่อตอนที่ผู้การส่งเงินนี้ให้เมื่อเช้านี้ ผมนึกถึงเรื่องแหวนนี้ก่อนอื่น ตรงมาหาต้อยทันที ผมทำให้ต้อยคอยมานานแล้ว คุณน้าคงจะเลิกบ่นได้เสียทีล่ะ
รังรอง ได้แต่ซบหน้านิ่งอยู่ที่อกของ ทวน หล่อนไม่เคยมีความสุขอะไรมากกว่านี้
ต้อยเก็บมันไว้ให้ด้วยซี แล้วเราจะได้ไปดูแหวนด้วยกัน ทวนพูดขึ้น
วันไหนผมว่าง ผมจะมารับต้อย แต่ว่าเย็นนี้ เราจะไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ผมจะมารับ
ทวน เก็บไว้เถอะค่ะ รังรอง ส่งซองเงินคืนให้เขา มันเป็นของ ทวน
ของผมก็เหมือนของต้อย แหวนนั้น ผมก็จะซื้อให้ต้อยอยู่แล้ว
ต้อยจะรับแหวน เก็บเงินไว้กับ ทวน จะได้เตือนไม่ให้ลืม เวลา ทวน ยุ่ง ๆ เงินอยู่กับต้อย ทวนก็ยุ่งกับงาน จนลืมต้อยอีก
ผมกลัวจะเก็บมันไว้ไม่อยู่
หากทวนเก็บเงินแค่นี้ไว้ไม่อยู่ ทวนจะเก็บความรักของต้อยไว้ให้อยู่ได้อย่างไร หล่อนพูด ทำตาขึง
ทวน ว่างเมื่อไรก็มารับต้อยก็แล้วกัน เงินอยู่กับทวนนี่แหละดีแล้ว จะได้หาเวลาว่างเร็ว ๆ ถ้าทวนกลัวว่ามันจะหาย
หล่อนมีเหตุผลที่ทวนจะต้องจน และยอมรับอย่างนี้เสมอ
ทวนดูนาฬิกา แล้วพูดว่า ผมจะไปละ แล้วเย็นนี้ จะมารับต้อยไปกินข้าวฉลองกันสักหน่อย
ทวนไม่ทานข้าวกลางวันที่นี่ก่อนหรือคะ
ผมจะต้องรีบไปเข้าเวรเที่ยงนี้ กินไม่ทันหรอก ต้อย
หล่อนต้องยอมให้เขาจูบอีกที ก่อนที่เขาจะจากไป
เมื่อร่างของเขาลับลงบันใดไปแล้ว หล่อนก็วิ่งอย่างร่าเริงไปทางหลังบ้าน
มารดาของหล่อนนั่งอยู่ข้างประตูที่หล่อนคุยอยู่กับทวนนั่นเอง คงจะยินอะไรหมดแล้วเช่นกัน หล่อนทรุดตัวลงกอดแม่ แล้วพูดว่า
แม่จ๋า แม่ได้ยินหมดแล้วไม่ใช่หรือ เราจะหมั้นกันแล้ว
เออ ให้แม่เห็นแหวนชัด ๆ ก่อน ถึงค่อยพูดกัน
มารดาของหล่อนยังไม่ยอม
| Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2555 |
| Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2555 23:53:15 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 886 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [