Bloggang.com : ธารน้อย : ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 24)

ทางเสือผ่าน (ตอนที่ 24)

ทางเสือผ่าน โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
ตอนที่ 24

ทวน ทองรุ่ง ขยับบังเหียนในมือให้กระชับ ความเหนื่อยอ่อนที่นั่งอยู่บนหลังม้ามาเป็นเวลาหลายชั่วโมงทำให้เกิดอ่อนแรง เขาบังคับม้าให้เดินย่างไปเรียบ ๆ ท่ามกลางแสงแดดที่เริ่มจะแผดกล้าขึ้นทุกนาที เขาผ่านหมู่บ้านต่าง ๆ มาแล้วหลายหมู่บ้าน โดยไม่ได้แวะวนเข้าไปพัก จุดมุ่งหมายของเขาอยู่ที่เดิมบางนางบวช และขณะนี้เขาก็เข้ามาใกล้ที่หมายมากแล้ว เหลืออีกหมู่บ้านเดียวที่เขาจะผ่านไปนี้

หมู่บ้านที่เห็นระยิบอยู่ตรงหน้าใกล้เข้ามาตามก้าวของม้าที่เยาะย่างเข้าไปหา ทวนตั้งใจจะเข้าไปพักม้าและตัวเองสักครู่ก่อนที่จะเดินทางต่อไป เขารู้จักดีว่าหมู่บ้านนั้นชื่ออะไร และใครเป็นผู้ใหญ่บ้าน ทวนบังคับม้าค่อยย่างเข้าไป

ความเคลื่อนไหวในหมู่บ้านนั้นกำลังเป็นไปอย่างคึกคัก ชาวบ้านทั้งหญิงชายต่างออกทำงานแต่ละอย่างของตัวทั่วไป ที่ท้องทุ่งบางส่วนถูกแปลงเป็นไร่ผัก แทนการปลูกข้าวซึ่งหมดฤดูแล้ว พวกที่กำลังยุ่งอยู่กับงานแหงนหน้าขึ้นดูเมื่อทวนย่างม้าเข้าไป แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปโดยไม่ได้ทักทาย หรือให้ความสนใจ ทวนลงจากหลังม้า ดึงมันไปผูกไว้กับต้นไม้ริมคู แล้วเดินดุ่มเข้าไปที่ชายคนหนึ่งซึ่งยืนมองดูเขาอยู่ที่ใต้ถุนบ้าน

“ ผู้ใหญ่ทานอยู่ไหม น้า ” เขาถามชายกลางคนคนนั้น

“ อยู่ ” ชายคนนั้นพยักหน้าไปที่บ้านข้าง ๆ “ อยู่บนบ้านนั้น ”

ทวนเดินตรงไปที่บ้านนั้น เขาก้าวขึ้นบันไดบ้านไปอย่างเป็นที่คุ้นเคย ที่ระเบียงบ้าน หญิงสาวคนหนึ่งนั่งเจียนหมากพลูอยู่ เงยหน้าขึ้นมอง
“ เอ๊ะ ” หล่อนอุทานออกมาเบา ๆ ทำท่าครุ่นคิด แล้วหัวเราะ “ นั่น พี่ทวนนี่ ” แล้วหล่อนก็ลุกขึ้น ทิ้งหมากพลูที่กำลังจัดอยู่นั้นเข้ามาหา ยกมือไหว้

“ มาถึงนี่ได้ยังไงกันนี่ พี่ทวน ”

“ อาผู้ใหญ่อยู่ไหม ลำดวน ” ทวนยกมือรับไหว้

“ พ่อ พ่อ “ เสียงแหลมของหญิงสาวตะโกนเรียก

ประตูห้องห้องหนึ่งเปิดออก

“ ตะโกนไปสามบ้านเจ็ดบ้านทำไมวะ ลำดวน ” ชายกลางคนที่เปิดประตูออกมาตวาด

“ ก็ดูซีพ่อ นั่นใครมา ” หญิงสาวชี้นิ้วมาที่ทวน

ผู้ใหญ่บ้านหันมามองตามมือชี้ ยืนนิ่งพิจารณาอยู่เมื่อทวนยกมือไหว้

“ จำผมไม่ได้หรือ อาผู้ใหญ่ ” ทวนพูดปนหัวเราะ “ ทวน ลูกพ่อฝ้ายไงล่ะ ”

“ เออ ไอ้ทวน ”ผู้ใหญ่ร้องออกมาก้อง “ ไหนเขาว่าเอ็งโดนจับไปยังไงล่ะ ”

“ พ่อไปช่วยฉันออกมาได้จ้ะ อาผู้ใหญ่ ”

“ แล้วเวลานี้ พ่อเอ็งเขาอยู่ที่ไหน มากับเอ็งหรือเปล่า ”

“ พ่ออยู่ที่บ้านกอไผ่ ”

“ อ้าว แล้วเอ็งมาที่นี่ทำไม ” ผู้ใหญ่แท่นสงสัย

“ ฉันมาขอพักม้าสักครู่จ้ะ อาผู้ใหญ่ จะเลยไปเดิมบาง ฯ ”

“ ไปทำไมอีกล่ะ ที่นั่น ”ผู้ใหญ่ติง “ ตำรวจอยู่กันเต็ม เขามาตั้งกองอยู่ที่นั่น เอ็งจะรนหาที่เรอะ เมื่อสองสามวันมานี่เขาก็ยกกันมาที่นี่ เห็นว่าจะไปจับตัวพ่อเอ็ง ”

“ นี่แหละ ที่ฉันมาแวะหาอาผู้ใหญ่ ก็เพื่ออยากจะถามข่าวตำรวจ ก่อนที่จะไปเดิมบาง ฯ ”

“ อย่าไปเลยวะ ทวน ” ผู้ใหญ่แท่นพูด เสียงมีกังวล “ กลับไปเสียเถอะ ไปช่วยพ่อเอ็ง ข้าว่าตำรวจมันเอาจริงนะคราวนี้ ขนกันมากองใหญ่ มีอาวุธครบมือ ”

“ ฉันคนเดียวจะไปช่วยพ่อได้ยังไง ” ทวนพูดยิ้ม ๆ “ ที่ฉันจะไปเดิมบาง ฯ นี่ ก็เพื่อจะหาทางช่วยพ่อ ”

“ เอ็งจะช่วยพ่อเขาได้ยังไง ตำรวจมันจะได้เล่นงานเอ็งเสร็จเสียก่อนไม่ว่า ”

“ ฉันที่หนทางช่วยพ่อ เมื่อไปถึงที่นั่น ฉันจะพักอยู่ที่นี่สักครู่ ตะวันตกดินจะออกเดินทางต่อ ขออนุญาตอาผู้ใหญ่นอนพักสักหน่อย เดินทางมาเหนื่อย ทั้งม้า ทั้งคนแหละ อาผู้ใหญ่ ”

“ เอ็งจะต้องมาขออนุญาตข้าทำไม ” ผู้ใหญ่ทำเสียงดุ “ เอ็งมันก็เหมือนลูกหลานข้า ว่าแต่คราวนี้ เอ็งจากไปเสียนานจนข้าจะจำไม่ได้ เอ็งใหญ่โตล่ำสันขึ้นมากนะ ไอ้ทวน ”

“ ฉันก็แทบจำไม่ได้เลย พ่อ ” ลำดวนพูดขึ้นบ้าง “ เห็นทีแรกยังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร ”

ทวนหัวเราะรวน

“ ข้ายังจำเอ็งได้ ทั้ง ๆ ที่เอ็งโตเป็นสาวกว่าที่ข้าเห็นเมื่อก่อน ”

หญิงสาวหันมาค้อน

“ ปีกว่าแล้วนะ พี่ทวน ที่พี่ทวนไม้ได้มาที่นี่ คนเรามันก็ต้องโตขึ้นบ้าง จะให้เป็นเด็กอยู่จนตายได้ยังไง ”

“ เออ อย่ามัวเถียงกันอยู่เลย ” ผู้ใหญ่ตัดบท “ ลำดวน เอ็งไปหาอะไรมาเลี้ยงพี่เขา จัดที่พักผ่อนให้เขาด้วย ”

“ ไม่ต้องหรอก อาผู้ใหญ่ ” ทวนรีบพูด “ ฉันเอนหลังสักครู่เดียวก็จะไป อาผู้ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะหาที่พักเอาเอง เพียงแต่ขออนุญาตอาผู้ใหญ่เท่านั้น เรื่องอื่นฉันจัดการเอง ว่าแต่ตอนไป ฉันอาจไม่ได้ลาอาผู้ใหญ่ เพราะอาจจะต้องรีบไป ”

“ เออ-เออ-ตามสบายเหอะ ทวนเอ๊ย ” ผู้ใหญ่โบกมือ “ จะไปเมื่อไรก็ตามใจเอ็ง ว่าแต่เอ็งจะไม่เอาเด็กที่นี่มันตามไปด้วยสักคนสองคน
เรอะ เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกัน ”

“ ไม่ต้องหรอก อาผู้ใหญ่ ฉันไปคนเดียวนี่แหละดี ไม่ต้องพะวักพะวงใคร มีอะไรก็ช่วยตัวเองคนเดียวดีกว่า ”

“ เออ ตามใจเอ็ง งั้นข้าเข้าห้องละ ลำดวน เอ็งดูแลพี่เขาแทนพ่อด้วย ” ผู้ใหญ่หันไปสั่งลูกสาว

ทวนปลดย่ามที่ไหล่ลงวางกับพื้น ใช้เป็นที่หนุนหัว เขาเอนกายลงกับพื้น ใช้ย่ามที่กองอยู่นั้นแทนหมอนหนุนหัว หลับตาโดยไม่ได้มองมาทางหญิงสาว

ทวน ทองรุ่ง เผยอเปลือกตาตื่นเอาตอนตะวันลดต่ำจวนจะถึงขอบฟ้าจริง ๆ ความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางอย่างเร่งรีบเมื่อตอนเช้านั้น ทำให้เขาหลับไปในทันทีที่หัวถึงย่ามที่ใช้แทนหมอน เขาพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง น้ำลอยดอกมะลิเต็มขันวางอยู่ข้าง ๆ หัวนอน พร้อมผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก ๆ อยู่ในถาดไม้วางอยู่ข้างขันน้ำ หญิงสาวลูกเจ้าของบ้านยังนั่งอยู่ที่เชี่ยนหมาก

“ ตื่นแล้วเรอะ พี่ทวน ” หล่อนเงยหน้าขึ้นจากงานหมากพลูตรงหน้า พูดยิ้ม ๆ “ หลับไปตั้งนาน เสียงกรนลั่นเชียว คงจะเหนื่อยมากซินะ ”

ทวนบิดกายด้วยความเมื่อยขบ หันไปคว้าเอาขันน้ำมาดื่ม วางขันน้ำลง

“ ขอบใจ ลำดวน ” เขายิ้มให้เด็กสาว “ น้ำขันนี้ชื่นใจข้านัก หายเหนื่อยเลย ”

“ ปากหวานนะ พี่ทวนนี่ ” เด็กสาวพูดไป ทั้ง ๆ มือยังทำงาน “ ซ้อมปากเอาไว้พูดกับสาว ๆ ที่เดิมบาง ฯ หรือยังไงจ๊ะ พี่ ”

ทวนหัวเราะชอบใจ หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดหน้าตา

“ ผ้านี่ก็หอม ” เขาพูด สูดกลิ่นจากผืนผ้านั้นเฮือกใหญ่ “ เรียกเอาแรงคืนมาอีกเยอะ ”

“ ซ้อมปากเข้าเหอะ พี่ทวน ” ลำดวนพูด วางมือมองหน้าทวน “ สาว ๆ ที่เดิมบาง ฯ คงจะตามไปบ้านกอไผ่กันเป็นฝูงหรอก ขากลับมานี่น่ะ ”

“ เอ็งมันก็ช่างพูดเหมือนกันนะ ลำดวน ไม่ได้เห็นปีกว่า ๆ ทั้งสาว ทั้งสวยขึ้น แถมยังช่างพูดอีก ”

“ เออ – ซ้อมเข้า – ฃ้อมเข้า ปากน่ะ ” ลำดวนหัวเราะร่วน “ พอแล้วละ พี่ทวน ขนาดข้ายังอิ่มใจในฝีปาก สาว ๆ ที่ยังไม่เคยเจอ มันมิพากันเคลิ้มไปกันหมดทั้งบางเรอะ ”

ทวนหัวเราะ ลุกขึ้นขยับผ้าเคียนพุงให้กระชับ สลัดแข้งสลัดขา คว้าย่ามขึ้นสะพายไหล่

“ ข้าไปละ ลำดวน ฝากลาอาผู้ใหญ่ให้ด้วย ”

“ พี่ทวนไม่กินข้าวกินปลาก่อนเหรอ ” ลำดวนเงยหน้าขึ้นถาม “ เย็นมากแล้ว เดี๋ยวจะไปหิวกลางทาง ”

“ ขอบใจละ ลำดวน ข้าจะรีบไป ” ทวนขยับขาออกเดิน “ ขืนกินข้าวอีกมื้อ จะติดใจฝีมือคนยกมาให้ เดี๋ยวก็ไม่ต้องไปกัน ”

“ อื่อ – อึ้ ” เสียงมากับค้อนวงใหญ่จากนัยน์ตาของเด็กสาว “ จะเก็บท้องเอาไว้กินที่เดิมบาง ฯ นะไม่ว่า ที่นั่นคงมีอีกหลายสำรับซีนะ พี่ทวน ... ” ทิ้งท้ายด้วยหางเสียงที่ลากยาว

“ ขากลับข้าจะแวะมาขอข้าวเอ็งกิน ” ทวนพูด ขณะก้าวลงบันไดบ้าน “ ตอนนี้เพียงน้ำคำของเอ็ง ข้าก็จะอิ่มตื้ออยู่แล้ว ”

ร่างของทวนลับหายลงบันไดไป วงค้อนที่ส่งมาจากเด็กสาวจึงพบกับความว่างเปล่า

เสียงฝีเท้าม้าย่างกุบกับออกไปจากใต้ถุนบ้าน ผ่านลานใหญ่เลยออกชายไม้ ร่างของทวนนั่งเด่นอยู่บนหลังม้าตัวนั้น มันย่างออกสู่ชายหมู่บ้าน ตะวันกำลังรอน ๆ จะลับฟ้า ร่างของคนบนหลังม้าตัดกับแสงตะวันที่สาดสีเรือง ๆ มาจับ ก่อนที่จะควบออกสู่ท้องทุ่งตะบึงออกไป

Create Date : 01 ธันวาคม 2552

Last Update : 1 ธันวาคม 2552 1:30:54 น.

0 comments

Counter : 687 Pageviews.