เรื่อง เบา ๆ สมอง - ตลกสังคม ตอนที่ 19
โดย พ.ต.อ. พุฒ บูรณสมภพ
อาทิตย์นี้ มาอ่านเรื่องเบา ๆ สมองกันดีกว่า อ่านแล้วได้สบายอารมณ์ในวันพักผ่อน
ผมไปได้เรื่องนี้มาอย่างบังเอิญจริง ๆ เลยถือโอกาสเอามาขัดตาทัพไว้พลาง ๆ สองเรื่อง
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ๆ เสียด้วย ... !
คุณผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่ออะไร อย่ารู้เลย เธอมีนิวาสสถานอยู่ในซอย ๆ หนึ่ง แถว ๆ ถนนเพชรบุรีนี่เอง แต่เธอมีงานประจำอยู่ทางประตูน้ำ ซึ่งก็ไม่ไกลจากบ้านที่อยู่เท่าไร
ทุกเช้า เธอจะต้องให้คนที่เรียกว่า เป็นผู้ใหญ่ในบ้านคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงกลางคน เดินออกไปทางปากซอยไปเรียกแท็กซี่ให้ แล้วให้ถามว่า ไปประตูน้ำ เอาเท่าไร ได้ราคาแล้วจึงจะนั่งรถคันนั้นเข้ามารับคุณผู้หญิงของแกที่บ้านในซอยอีกที
เหตุการณ์อย่างนี้เป็นไปทุกวันอย่างเรียบร้อย
ไอ้เหตุการณ์ธรรมดาที่เรียบร้อยนี้ ถึงคราวที่มันจะเกิดไม่เรียบร้อยขึ้นมา มันก็เป็นไปได้อย่างไม่น่าจะเป็น
วันหนึ่ง คุณป้าคนนั้นก็เดินออกไปเรียกรถให้คุณผู้หญิงอย่างเคยทุกวัน ตกลงราคาที่จะไปประตูน้ำกันได้แล้ว ก็ขึ้นนั่งรถคันนั้นมาอย่างเคยอีกนั่นแหละ
เรื่องที่เป็นความเคยชินนี่เอง ที่ทำให้แกนั่งเพลินไป
ในซอยนั้น บังเอิญอีกนั่นแหละที่มีทางแยกเลี้ยวออกไปทางด้านขวา ผ่านโรงแรมอินทราไปออกประตูน้ำได้ พอถึงทางแยกนั้น คนขับรถแท็กซี่ก็เลี้ยวควับไปออกทางโรงแรมอินทรา จะไปออกทางด้านข้างโรงแรม ไปทางประตูน้ำ
คุณป้าแกก็นั่งเพลินไป ลืมบอกให้รถตรงไปรับคุณผู้หญิง
คนขับรถแท็กซี่ก็ขับเรื่อยไป พาคุณป้าเลี้ยวเข้าทางเข้าโรงแรมอินทรา แล้วออกไปทางด้านข้าง จะไปประตูน้ำเสียแล้ว แทนที่จะได้ไปรับคุณผู้หญิงของแก แกก็ตัดสินใจชะโงกไปข้างหน้า สะกิดไหล่คนขับรถแท็กซี่ แล้วพูดว่า
คุณ คุณ ที่จะไปประตูน้ำน่ะ ไม่ใช่ชั้นหรอกนะ คุณผู้หญิงเขาจะไป เขาให้ฉันมาเรียกรถให้
เดาเอาเองก็แล้วกันว่า คนขับรถแท็กซี่คันนั้นจะว่ายังไง
อีกเรื่อง เป็นของเด็ก ๆ
เด็กคนนั้นเป็นหลานของผมเอง ขนาดหลานปู่ เพราะแกเป็นลูกของหลานของผมอีกที หลานคนนี้เป็นลูกของพี่ชายของผมแท้ ๆ หลานคนนี้เป็นพ่อของเด็กเจ้าของเรื่องนี้แหละครับ
อ้าว ! เผลอไปบอกว่า เราแก่แล้ว ไม่เป็นไร
วันหนึ่ง ไปที่บ้านเขา ไอ้หลานคนนี้กลับจากโรงเรียนพอดี แกเป็นเด็กผู้ชาย อายุซักสี่ขวบเห็นจะได้ หน้าตามันโกงดี เห็นหน้าก็อ่านได้ว่า ไอ้เสือนี่ เอาเรื่อง
พอเข้ามากราบกรานผมเป็นอันดีแล้ว มันก็หันไปพูดกับพ่อของมัน
ปะป๊ะ ปะป๊ะทำปากจู๋ได้มั้ย
ทำไมจะไม่ได้ ตัวพ่อมันไม่รู้ว่า ลูกถามปัญหากล้วย ๆ อย่างนี้ทำไม
ไหน ปะป๊ะลองทำปากจู๋ซิ
ไอ้พ่อก็ทำปากจู๋ - ให้ลูกดู นี่ไง
ปะป๊ะ ทำไมเอาจู๋ไปไว้ที่ปาก แล้วไอ้ตัวลูกมันก็หัวเราะชอบใจ ชี้หน้าพ่อมัน
ไอ้พ่อไม่รู้จะทำยังไง จะเตะ มันก็ตัวนิดเดียว
นี่แหละครับ เด็กสมัยนี้ ขนาดสี่ขวบ ยังไว้ใจไม่ค่อยได้
รับรองว่า สองเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง
| Create Date : 09 พฤศจิกายน 2553 |
| Last Update : 9 พฤศจิกายน 2553 13:23:00 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 708 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
..ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล๊อก..
..ขอบคุณในความห่วงใย..
..ขอบคุณทุกสิ่งดีๆ ที่มอบให้..
..จากใจจริงนะจ๊ะ..